ตอนที่ 35 หมู่บ้านน้ำวน
“ตอนที่ 8 เสร็จแล้ว!”
“บัดซบ ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ฉันเหนื่อยมาก ครั้งต่อไป นายต้องเรียกร่างแยกเงาออกมาเพิ่มอีก เพราะมันจะทำให้จบตอนได้เร็วกว่านี้และไม่เหนื่อยพวกฉันด้วย”
ก่อนที่ร่างแยกเงาทั้ง 2 จะหายไป ก็พากันบ่นใส่ อาคาบาเนะ
“อา! เดี๋ยวๆ…”
อาคาบาเนะ ตะโกนห้ามไม่ให้ร่างแยกเงาทั้ง 2 หายไปพร้อมกัน แต่…
ปุ้ง! ปุ้ง!
ด้วยเสียงที่ดังขึ้นร่างแยกเงาของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ ไอ้พวกบ้า!”
ฉันจะหมดสติไปในไม่ช้านี้…
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
“อ๊าก..เจ็บเป็นบ้า ร่างแยกเงา 2 ตัวยังมากเกินไปสำหรับฉัน..”
จักระ 70 แต้มยังไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะควบคุมร่างแยกเงา 2 ตัวพร้อมกัน และจักระในร่างกายของเขาจะหายไปทันทีเมื่อพวกมันจากไปพร้อมกัน
“อาคาบาเนะ ลูกกำลังคุยอยู่กับใคร?”
เสียงพ่อของเขาตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง
“ผมแค่คุยกับตัวเองครับพ่อ”
อาคาบาเนะ ตอบขณะนวดขมับของเขา
“ตามลักษณะนิสัยของ ดันโซ มีแนวโน้มว่าลูกอาจจะมีภารกิจในวันพรุ่งนี้ เพราะฉะนั้นเข้านอนได้แล้วลูก”
พ่อของเขาพูดผ่านประตู
“ครับพ่อ”
……………….
วันนี้ อาคาบาเนะ ตื่นแต่เช้า หัวของเขาไม่เจ็บอีกแล้ว
“จักระเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับฉันจริงๆ นอกจากแลกคาถานินจาแล้ว ฉันคงต้องเพิ่มค่าจักระด้วย”
อาคาบาเนะ พูดในใจ
เมื่อเขาเพิ่งออกจากบ้าน อาคาบาเนะ ก็เห็น ชิกาโตะ เดินช้าๆ อยู่ข้างถนน
“เฮ้ ชิกาโตะ! แปลกนะนายตื่นเช้าด้วยหรือเนี่ย?”
อาคาบาเนะ เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“โย่ อาคาบาเนะ.. ดูนายพูดเข้าสิ..พูดอย่างกับว่าฉันมาสายตลอดปีตลอดชาติเหมือนอย่างนาย?”
ชิกาโตะ พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ
“อาฮะ แต่คราวที่แล้วนายก็มาสายครั้ง 1 แล้วหนิ”
อาคาบาเนะ พูดเบา ๆ ขณะที่ทั้ง 2 เดินไปที่ห้องทำงานของโฮคาเงะ
“มันก็แค่ครั้งเดียวป่ะ”
วันแรกและวันสุดท้ายที่ไปสายคือวันจบการศึกษา มันทำให้เขารู้สึกแย่ทุกครั้งเมื่อนึกถึง
“มาสาย ก็คือ มาสาย ไม่สำคัญว่าครั้งเดียวหรือหลายครั้งความหมายมันก็เหมือนเดิม”
“ฉันไปก่อนละ แล้วเจอกันนะ!”
อาคาบาเนะ เร่งความเร็วและทิ้ง ชิกาโตะ ไว้ข้างหลัง
ชิกาโตะ ตกตะลึงและสงสัยว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมง?
เร่งรีบขนาดนี้ หรือว่าสายแล้ว!
ชิกาโตะ เร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วและพยายามไล่ตาม อาคาบาเนะ ที่กำลังมุ่งหน้าไปสำนักงานของโฮคาเงะ
“เดี๋ยวนะ วันนี้ฉันต้องไปซ้อมร่วมกับทีมนิ แล้วทำไมฉันต้องตาม อาคาบาเนะ ไปด้วยละเนี่ย!”
หลังจากที่เขาวิ่งไปได้ 2-3 ก้าว เขาก็ค่อยๆ คิดเกี่ยวกับมัน
“เกะนินอย่างเราๆเพิ่งจะมีทีม เราก็ควรจะฝึกซ้อมอยู่กับทีม แต่ทำไม อาคาบาเนะ ถึงไปที่สำนักงานของโฮคาเงะ?
“อาคาบาเนะ…?”
สีหน้าของเขาดูหมองหม่น จากนั้นเขาก็มองไปในทิศทางที่ อาคาบาเนะ วิ่งหายไปด้วยความสงสาร “อาคาบาเนะ คงจะยากลำบากน่าดูเมื่อต้องอยู่ทีม 7 ที่มี ดันโซ เป็นครูที่ปรึกษา แม้แต่คนขี้เกียจอย่างเขายังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำงานหนัก”
ถ้า อาคาบาเนะ ได้ยินเรื่องนี้ เขาจะเห็นด้วยโดยไม่มีข้อแม้
กับครูอย่าง ดันโซ มันทำให้เขาต้องพบกับความทุกข์ยากตลอดชีวิตแน่นอน
ทันทีที่ อาคาบาเนะ มาถึงสำนักงานของโฮคาเงะ เขาก็ไม่มีเวลาที่จะหายใจ ดันโซ ได้รออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับม้วนภารกิจ หลังจากนั้น มุราซากิ และ ซาคุโมะ ก็เดินเข้าห้องมาทีละคน
“นี่คือภารกิจของพวกเธอ ช่วยลาดตระเวนที่ชายแดน”
ดันโซ พูดเบาๆ
“อะไร? ปกติแล้วเกะนินจะช่วยงานเล็กๆ ภายในหมู่บ้านไม่ใช่หรือ?”
อาคาบาเนะ ตกใจมาก ภารกิจนี้มันหนักหนาเกินไปสำหรับพวกเขา
“มันเป็นแค่ภารกิจระดับ C ฉันได้เห็นความสามารถของพวกเธอแล้ว และมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำภารกิจนี้”
ดันโซ ไม่ได้รำคาญกับคำถามของ อาคาบาเนะ หลังจากอ่านการ์ตูนของเขาแล้ว เขารู้ว่า อาคาบาเนะ นั้นฉลาดและคิดเร็ว ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือความเกียจคร้านของเขาเท่านั้น
เขายังมีที่ว่างให้เติบโต และต้องคอยบังคับ “เล็กน้อย”
……………………….
ดันโซ เดินช้าๆ มุ่งหน้าออกจากหมู่บ้าน
ในฐานะที่เป็นผู้รักษาความปลอดภัยในโคโนฮะ ดันโซ มักจะเดินทางออกนอกหมู่บ้านอยู่บ่อยๆ พฤติกรรมนี้ของเขาได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนตลอดทาง
เมื่อเดินไปที่ประตูหมู่บ้าน ดันโซ หยิบใบอนุญาตผ่านทางและม้วนกระดาษภารกิจออกมา
“ท่านดันโซ จะไปทำภารกิจตระเวนชายแดนอย่างงั้นเหรอ?”
“อืม.”
ดันโซ พยักหน้าอย่างเย็นชา จากนั้นเหลือบมองเหล่าศิษย์ทั้ง 3 ที่อยู่ข้างหลังเขา
คนเฝ้าประตูซึ่งเป็นจูนินมองดูลูกศิษย์ของ ดันโซ จดชื่อพวกเขาทีละคนในรายการเดินทาง แล้วประทับตราลงบนใบอนุญาต
“เรียบร้อยแล้วเชิญผ่านได้”
ดันโซ พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็พาทีม 7 เดินไปนอกหมู่บ้าน
“ฉันไม่เคยออกจากหมู่บ้าน นี่นับว่าเป็นครั้งแรกของฉัน”
มุราซากิ พูดด้วยอารมณ์
มูราซากิ ไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์อย่าง โอโรจิมารุ หรือ อาคาบาเนะ แต่เขาสามารถมาถึงระดับปัจจุบันผ่านการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ยังเด็ก และในตอนนี้เขาก็ยังไม่ฟื้นจากการต่อสู้เมื่อวานนี้มากนัก
“ยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี ยกเว้นเด็กคนนี้!”
ดันโซ แอบดูลูกศิษย์ของเขาอย่างลับๆ ทุกคนยกเว้น อาคาบาเนะ ต่างก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกภายนอกเป็นอย่างมาก แม้แต่ ซาคุโมะ ก็เดินอย่างสงสัยเหมือนเด็กหลงทางเอาแต่จ้องมองรอบๆอย่างสับสน แต่ อาคาบาเนะ กลับดูไม่สนใจและใบหน้าของเขายังคงสงบ
อาคาบาเนะ ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเหมือนพวกเด็กๆ เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นผู้ใหญ่…
……………….
“ครูดันโซ เราจะไปไหนกัน”
พวกเขาเดินมาหลายชั่วโมงแล้ว
อาคาบาเนะ อดไม่ได้ที่จะถาม เพราะเขารู้สึกปวดขาและขาก็เริ่มแข็งแล้ว
“ดูเอาเอง”
ดันโซ ไม่ตอบแต่โยนแผนที่ให้
อาคาบาเนะ รับไว้เงียบๆ เพราะเขารู้ว่า ดันโซ จะไม่ตอบ
เขาจะให้ลูกศิษย์เรียนรู้ด้วยตัวเอง…
อาคาบาเนะ มองไปยังแผนที่ที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างคร่าวๆ เกือบจะเก่าแก่ แต่โชคดีที่มันคล้ายกับแผนที่ที่เขารู้จักจากการ์ตูนจริงๆ เขาดูมันอย่างระมัดระวังและในที่สุดก็พบตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาและเห็นจุดหมายปลายทางที่พวกเขากำลังจะไป
“นี่พวกเรากำลังจะไปหมู่บ้านน้ำวนของตระกูลอุซึมากิอย่างงั้นเหรอ!?”
อาคาบาเนะ ตกใจจนหน้าซีดเมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังจะไปที่ไหน
พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนจากที่นี่ไปยังหมู่บ้านน้ำวน
ดันโซ เป็นคนบ้าแน่นอน! เขาจะปล่อยให้ลูกศิษย์ที่เพิ่งกลายเป็นนินจาระดับเกะนินมาได้แค่ 3 วันเดินทางไกลขนาดนี้ได้อย่างไร!
“เกิดอะไรขึ้น?”
มุราซากิ โน้มตัวลงมองแผนที่อย่างสงสัย แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “หมู่บ้านน้ำวน!”
“พวกนายรู้อะไรเกี่ยวกับที่นั่นบ้าง?!” อาคาบาเนะ เอ่ยถาม
แม้จะรู้ว่าการไปที่นั่นไม่ใช่เรื่องดีแต่ อาคาบาเนะ ก็พยายามทำใจให้สงบลง
“ว่ากันว่าที่นั่นเป็นดินแดนลึกลับและมีสิ่งลี้ลับมักเดินเตร่ไปรอบ ๆ หมู่บ้าน”
ซาคุโมะ พูดสั้นๆ
“ผีลึกลับ…”
ตั้งแต่ต้นจนจบ ดันโซ ไม่ได้พูดอะไรเลยและ อาคาบาเนะ ก็ถอยหลังกลับไม่ได้ เขาทำได้เพียงกัดฟันแล้วมุ่งไปข้างหน้าเท่านั้น
เขาเป็นเพียงนินจาที่เพิ่งเป็นเกะนิน ส่วน ดันโซ เป็นหัวหน้าของ หน่วยราก
เดินทางจากโคโนฮะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะไปถึงหมู่บ้านน้ำวน แม้แต่จูนินก็ไม่อยากไปที่นั่น
แม้ว่า ดันโซ ดูเหมือนจะช้า แต่ที่จริงแล้ว เขาเร็วและว่องไว ในตอนแรก อาคาบาเนะ สามารถตามทัน แต่ ดันโซ ค่อยๆ เร่งความเร็วขึ้น
“ดันโซ ต้องการทดสอบร่างกายของฉันเหรอ?”
อาคาบาเนะ คิดในใจโดยรักษาความเร็วในปัจจุบันเอาไว้ และหลังจากรอเป็นเวลานาน เขาก็ค่อย ๆ ก้าวต่อไปอย่างช้าๆ
ในเวลานี้ ครูและเพื่อนร่วมทีมทิ้งเขาไว้ข้างหลัง แล้วรอเขาอยู่ในป่าข้างหน้า
“เร็วเข้า เธอต้องตามให้ทัน”
ดวงตาของ ดันโซ เย็นชาราวกับว่ามองเห็นความคิดของ อาคาบาเนะ
นี่คือสงครามจิตวิทยา
ร่างกายของเขาไม่เคยเปิดเผย ดันโซ ก็ไม่รู้ว่าร่างกายของเขาไปถึงระดับไหนแล้ว แม้แต่ อาคาบาเนะ เองก็ไม่ทราบขีดจำกัดของร่างกาย 24 จุดของเขา
หลังจากทิ้ง อาคาบาเนะ ไปอีกครั้ง ดันโซ ก็พบว่า อาคาบาเนะ ไล่ตามไม่ทันจริงๆ เขาจึงยอมแพ้
เขาช้าลงเล็กน้อย ให้ อาคาบาเนะ ตามทัน
“ดันโซ พาเราไปยังบริเวณใกล้เคียงหมู่บ้านน้ำวน เพียงเพื่อทำภารกิจ?”
“มันไม่น่าจะง่ายอย่างนั้น”
อาคาบาเนะ คิดในใจ เขารู้นิสัยของ ดันโซ
“เป็นไปได้ไหมที่เขากำลังพาเราไปทำอะไรบางอย่าง”
อาคาบาเนะ ยิ่งคิดยิ่งตกใจมากกว่าเดิม
ตามวิธีการฝึกฝนของหัวหน้าหน่วยรากอย่าง ดันโซ หากความแข็งแกร่งของเขาถึงระดับหนึ่ง พวกเขาอาจถูกสั่งให้ทำการลอบสังหาร
นินจาผู้เลือดเย็นนั่นแหละเขา
ถ้าทำได้ อาคาบาเนะ อยากอยู่อย่างสงบและไม่อยากฆ่าใคร
