ตอนที่ 34 ข้อสงสัยของ ดันโซ
“เอาล่ะ.. นายมาหาฉันมีธุระอะไร? ฉันมีเวลาไม่มาก”
อาคาบาเนะ ไม่อยากเสียเวลา หลังจากที่เขาเปิดร้านและกลายเป็นสมาชิกของทีม 7 เขาแทบไม่มีเวลาว่างเลยในแต่ละวัน
โอโรจิมารุ ลังเล พูดยากเล็กน้อย ดูประหม่า เขากล่าวถึงความตั้งใจของเขา “ฉันอยากให้ อาคาบาเนะคุง สอนวิธีใช้ภาพลวงตาให้ฉัน”
“ภาพลวงตา? ภาพลวงตา ของฉันมันค่อนข้างธรรมดาและเรียบง่าย ฉันแค่ใช้มันหลายๆครั้งเท่านั้น”
อาคาบาเนะ พูดเบาๆ
“แต่นายรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่ฉันเห็นในภาพลวงตาเป็นฉากเหล่านั้น?”
โอโรจิมารุ ยังไม่เชี่ยวชาญเรื่องภาพลวงตาแต่ได้ศึกษาวิชาเหล่านี้ รากฐานหลักของภาพลวงตา คือการรบกวนจักระและจิตใจ เพื่อให้เป้าหมายสามารถเห็นภาพที่น่ากลัวที่สุดของพวกเขา
แล้ว อาคาบาเนะ รู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เขากลัวหรือกังวลคือเรื่องอะไร?
“ก็… โดยวิเคราะห์จากความสมเหตุสมผลของคู่ต่อสู้”
“วิเคราะห์ความสมเหตุ….?”
โอโรจิมารุ ตกอยู่ในห้วงความคิด
“ในตอนนั้นเมื่อภารกิจของฉันได้เริ่มขึ้น สิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดคือเพื่อนร่วมทีมของฉันจะติดกับดักของนาย แล้วนายกับ ซึนาเดะ จะโจมตีฉันก่อน แต่ดูเหมือนว่าพวกนายทั้ง 2 คนจะมั่นใจในตัวเองด้วยการแยกกันเผชิญหน้ากับเรา และฉันก็วิเคราะห์ความสามารถของเพื่อนร่วมทีมและเดาว่าพวกเขาจะเอาชนะ ซึนาเดะ ได้”
“ด้วยเงื่อนไขนั้น ฉันสามารถใช้กลยุทธ์ได้อย่างแม่นยำโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น กุญแจสำคัญของภาพลวงตาของฉันคือการวิเคราะห์ความสมเหตุสมผลของผลลัพธ์ที่จะเกิด และขีดจำกัดทางสายเลือดของฉันก็เข้ามามีบทบาทมากที่สุด”
อาคาบาเนะ อธิบาย
“ขีดจำกัดทางสายเลือด? การควบคุมประสาทสัมผัสทั้ง 5?”
โอโรจิมารุ รู้ถึงข้อเสียที่ใหญ่ที่สุดของเขา
เมื่อพูดถึง ขีดจำกัดทางสายเลือด มันเป็นลักษณะเฉพาะของนินจาบางตระกูลที่สามารถส่งต่อระหว่างรุ่นต่อรุ่นเท่านั้น แม้แต่ในตระกูลคุรามะเองก็มีเพียง อาคาบาเนะ เท่านั้นที่สามารถปลุกขีดจำกัดทางสายเลือดขึ้นมาได้
“ขอโทษนะ ฉันช่วยนายได้เพียงแค่คำอธิบายเท่านั้น”
อาคาบาเนะ ขอโทษอย่างสุภาพ
“เป็นฉันเองที่ควรจะขอบคุณ อาคาบาเนะคุง ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน….”
โอโรจิมารุ เอ่ยขอบคุณแล้วลุกขึ้นยืน
หลังจากนั้นเขาก็ปีนออกไปนอกหน้าต่างและกระโดดหายไป
อาคาบาเนะ เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย นอนลง และหลับตา
“ดูเหมือนว่า โอโรจิมารุ เองก็ได้รับผลกระทบจากการพ่ายแพ้อย่างหนักเช่นกัน”
ร่างแยกเงาของเขาพูดออกมาเบาๆ
อาคาบาเนะ รู้สึกว่า โอโรจิมารุ ได้รับผลกระทบมากกว่าเพื่อนร่วมทีมเพราะเขาเป็นเด็กอัจฉริยะอันดับต้น ๆ ของโรงเรียนนินจาและไม่เคยมีใครไปถึงระดับของเขามาก่อน
“อืม… นี่จะเป็นข้อมูลที่ดีเกี่ยวกับตัวเขาในการ์ตูนของฉัน”
อาคาบาเนะ ลุกขึ้นยืน
“เมื่อพูดถึงเรื่องการ์ตูน เราควรรีบวาดการ์ตูนไปให้ถึง “ภารกิจคุ้มกันดินแดนแห่งคลื่น” มีวิชานินจาและขีดจำกัดทางสายเลือดอยู่มากมาย ซึ่งจะให้วิชานินจาใหม่ๆ ให้ฉันได้แลกเปลี่ยนในระบบ”
อาคาบาเนะ พูดอย่างตื่นเต้น
“ถ้านายใจร้อนมากขนาดนั้น นายก็ช่วยฉันวาดสิ!”
“เป็นข้อเสนอแนะที่ดี! … แยกเงาพันร่าง!”
อาคาบาเนะ เรียกร่างแยกเงามาเพิ่มอีกคนเพื่อช่วยให้การ์ตูนของเขาเสร็จเร็วขึ้น จากนั้นเขาก็นั่งลงนั่งไขว้ขาเพื่อฟื้นฟูจักระของเขา
ในห้อง ร่างแยกเงาทั้ง 2 มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร
…………………
โอโรจิมารุ ออกจากตระกูลคุรามะและเดินผ่านป่า
ทันใดนั้นเขาเห็น จิไรยะ ถือกระดานวาดภาพในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งถือพู่กันเขากำลังพยายามวาดการ์ตูน
“จิไรยะ เองก็วาดการ์ตูนด้วยเหรอ? สิ่งนี้สำคัญยิ่งกว่าการฝึกฝนรึยังไง”
“หึ ไร้สาระ!”
โอโรจิมารุ หัวเราะเยาะและกำลังจะเยาะเย้ย จิไรยะ
อย่างไรก็ตาม.
ถ้าการวาดการ์ตูนมันไร้สาระ แล้วการที่เขาแพ้ อาคาบาเนะ นั่นคืออะไร!?
เขาชะงักแล้วหันหลังเดินออกไป
โอโรจิมารุ ฉลาดและแน่วแน่มาตั้งแต่เด็ก เขารู้เสมอว่าเขาต้องการอะไร แต่ตอนนี้เขาสับสนจริงๆ
สำหรับเรื่องนี้เขาไม่ได้เกลียด อาคาบาเนะ แต่เขาจะสามารถต่อสู้กับ อาคาบาเนะ อย่างเท่าเทียมกันในอนาคตได้หรือไม่?
ไม่แน่ใจ.
โอโรจิมารุ เดินอย่างไร้จุดหมายขณะมองขึ้นไปบนฟ้า
“รูปปั้นใบหน้าของโฮคาเงะ”
ในเวลานี้ คนงานจำนวนมากกำลังแกะสลักรูปปั้นใบหน้าของโฮคาเงะรุ่นที่ 3 และมันก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทีละน้อย
“วิเคราะห์จากความสมเหตุสมผล?”
โอโรจิมารุ ครุ่นคิด
นี่คือแนวทาง!
“บางทีฉันควรจะลองวาดรูปดูบาง จะได้รู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง”
เขาคิดกับตัวเอง
การจะเข้าใจวิธีคิดของใครบางคน ก่อนอื่นคุณต้องเรียนรู้ที่จะเข้าใจความต้องการของพวกเขาก่อน
สำหรับการทำความเข้าใจเกี่ยวกับ อาคาบาเนะ เขาต้องเรียนรู้เหตุผลในการวาดการ์ตูนของ อาคาบาเนะ
“ไม่ การ์ตูนนั้นยุ่งยากเกินไป ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือเหตุผลที่เขาทำเช่นนั้น!”
“ฉันต้องลองดู!”
หายากมากที่ โอโรจิมารุ จะตื่นเต้นเมื่อกำลังจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
……………………..
“ดูเหมือนว่า โอโรจิมารุ จะแก้ปัญหาของเขาได้แล้ว”
ในห้องทำงานของโฮคาเงะ ฮิรุเซ็น ซึ่งเฝ้าติดตาม โอโรจิมารุ มาระยะหนึ่งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“โอโรจิมารุ ไม่ได้บอบบางอย่างที่คิด เขาดีพอที่จะอยู่หน่วยราก”
ดันโซ เข้ามาในห้องทำงานและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจ
แม้ว่า อาคาบาเนะ จะมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมและปลุกขีดจำกัดทางสายเลือดให้ตื่นขึ้น แต่ ดันโซ ไม่ชอบคนที่เกียจคร้านและเขามองเห็นความทะเยอทะยานและความดื้อรั้นจาก โอโรจิมารุ ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่เพียงพอในการเป็นหน่วยลับ
เฉพาะผู้ที่มีแรงจูงใจเท่านั้นที่จะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้!
“เราได้พูดคุยเรื่องนี้กันแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้นายพา โอโรจิมารุ ไป!”
แรงกดดันของ ฮิรุเซ็น ได้ระเบิดออก และทั้งสำนักงานก็สั่นสะเทือนในทันใด
“แรงกดดันที่เปราะบางของนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ข้อตกลงของเราคือ 1 ปีนายอย่าลืมซะล่ะ”
ดันโซ หัวเราะและหันหลังกลับ
…………………
กลับมาที่สำนักงานใหญ่ของหน่วยราก ดันโซ หยิบการ์ตูนที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ออกมาอ่านตั้งแต่ต้นอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้เขาหมดความสนใจหลังจากอ่านไปเพียงไม่กี่หน้าเพราะเขามีอย่างอื่นต้องทำ ตอนนี้เขามีเวลาว่าง ประกอบกับผลงานที่โดดเด่นของ อาคาบาเนะ ในการทดสอบ เขาก็กลับมาสนใจการ์ตูนเรื่องนี้อีกครั้ง
“อืม…”
หลังจากอ่านตอนแรกจบแล้ว สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ ห้องทำงานพร้อมกับครุ่นคิด
“ท่านดันโซ หนังสือนั่น… น่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถาม
เมื่อเห็นว่าหัวหน้าของหน่วยราก ให้ความสนใจในการอ่านการ์ตูนซึ่งผิดปกติวิสัยโดยปกติของเขาทำให้ลูกน้องของเขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“สิ่งที่ฉันสนใจคือผู้เขียนการ์ตูนเรื่องนี้มากกว่า”
ดันโซ พูดขึ้นอย่างชัดเจน
“โอ้? เป็น 1 ในศิษย์ของคุณ? คุรามะ อาคาบาเนะ?”
“ใช่.”
คำตอบของ ดันโซ ตรงไปตรงมาและเย็นชา ขณะที่เขาอ่านการ์ตูนต่อไป
…………………
ไม่นานหลังจากที่เขาอ่านทั้ง 5 ตอนจบ ก็มีบางอย่างที่เขาสนใจ
“คิดอะไรอยู่เหรอ ท่านดันโซ”
ลูกน้องถามเขาด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“สัตว์หางเป็นจักระที่มีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด และโคโนฮะมีอำนาจเพียงพอที่จะผนึกตัวที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาพวกมัน ปีศาจจิ้งจอก 9 หาง ที่ถูกปิดผนึกโดยตระกูลอุซึมากิไม่เคยมีปัญหา แต่ในการ์ตูนเรื่องนี้ 9 หางได้อาละวาดใน โคโนฮะ จากนั้นถูกปิดผนึกเอาไว้ภายในตัวละครหลักที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการเป็นร่างสถิตสัตว์หาง”
ดันโซ หัวเราะอย่างเย็นชาและเยาะเย้ย
ตระกูลอุซึมากิ เลือดบริสุทธิ์มีผมสีแดงอยู่เสมอ แต่ทำไมเด็กคนนั้นถึงมีผมสีเหลือง?
“คุณหมายถึง…”
“อาคาบาเนะ คิดว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับตระกูลอุซึมากิและมันเกือบจะทำลายล้างทั้งหมู่บ้านโคโนฮะ!”
ดันโซ พูดด้วยความสงสัย
“ทำลายล้างทั้งหมู่บ้าน? บางทีนี่อาจเป็นแค่เรื่องราวที่เขาสร้างขึ้น?”
ลูกน้องของเขายิ่งงงเข้าไปใหญ่
หมู่บ้านโคโนฮะให้ความเคารพอย่างสูงที่สุดต่อตระกูลอุซึมากิและผู้สืบทอดต่อจากพวกเขามาโดยตลอด อะไรที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นกับพวกเขา?”
นอกจากนี้ การ์ตูนเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมติของเด็ก จึงไม่มีความหมายลึกซึ้งอะไรเลย!
“ใช้การคิดแทนการถามคำถาม นอกจากนี้ ช่วยฉันรวบรวมเนื้อหาล่าสุดของเขาด้วย ฉันอยากดูทันที”
ดันโซ วางการ์ตูนลงและสั่งหน่วยรากของเขา
“เข้าใจแล้ว!”
แม้จะงง แต่ลูกน้องก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
เมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาจากไป ดันโซ หยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอีกครั้งและดูที่หน้าแรก
“9 หาง…ตระกูลอุซึมากิ จะหายไป เหลือผู้สืบทอดเพียงคนเดียว..”
ดันโซ รู้ดีว่าการ์ตูนของ อาคาบาเนะ เป็นเพียงจินตนาการ แต่เขารู้สึกว่ามีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง เมื่อวิเคราะห์ดีๆก็จะเห็นว่ามันใกล้เคียงกับความเป็นจริงอย่างมาก
สาเหตุที่ทำให้ อุซึมากิ มิโตะ เป็นร่างสถิตสัตว์หางที่มีอายุยืนยาว ตรงกันข้ามกับหมู่บ้านนินจาอื่นๆ ที่มีร่างสถิตสัตว์หางแต่ก็จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ เพราะพวกเขาไม่มีสิ่งที่ตระกูลอุซึมากิมีอย่างเช่น คาถาปิดผนึกอันทรงพลังและพลังชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว
หากต้องการจัดการกับ 9 หางของโคโนฮะ ก็ต้องทำลายตระกูลอุซึมากิที่เป็นพันธมิตรและเป็นผู้ช่วยที่แข็งแกร่งในการผนึกสัตว์หางออกไปเสียก่อน
และมันก็มีข้อบ่งชี้ว่าตระกูลอุซึมากิกำลังตกอยู่ในอันตราย!
“สิ่งนี้จะเกิดจากฝีมือของ คุโมะงาคุเระ หรือไม่? หรือว่าจะเป็น คิริงาคุเระ? หรือปัจจัยอื่นๆ?”
ดันโซ จมอยู่ในความคิด
แม้ว่าเรื่องนี้อาจจะไม่เกิดขึ้น แต่ในฐานะหัวหน้าของหน่วยราก ทุกสถานการณ์ที่อาจเป็นภัยพิบัติต่อ โคโนฮะงาคุเระ จะต้องเตรียมการรับมือเอาไว้ล่วงหน้า
