ตอนที่ 27 พันฝ่ามือที่แท้จริง
โปสเตอร์มีขนาดใหญ่มาก เธอเกลี่ยให้ทั่วโต๊ะ
มันเป็นรูปปั้นไม้ขนาดมหึมาที่มีพันมือ ครอบคลุมส่วนโปสเตอร์เกือบทั้งหมด มันดูน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับภูเขา ใต้รูปปั้นมีเทพเจ้านินจายืนตระหง่านอย่างภาคภูมิใจอยู่ที่นั่น
เซนจู ฮาชิรามะ.
ชื่อภาพ: คาถาเซียน, คาถาไม้ : พันฝ่ามือที่แท้จริง
“ฉันได้ยินมาว่า โฮคาเงะ รุ่นแรกมีคาถานี้เป็นลักษณะเด่นของเขา ดังนั้นจากการศึกษาของฉัน ฉันได้วาดสิ่งนี้ขึ้นมา ฉันหวังว่าเธอจะชอบมัน.”
อาคาบาเนะ เป็นแฟนตัวยงของ เซนจู ฮาชิรามะ อย่างแน่นอน มันแสดงให้เห็นผ่านโปสเตอร์ถึงรูปแบบการวาดอย่างประณีต
ซึนาเดะ ม้วนโปสเตอร์กลับคืนด้วยความตื่นเต้น
“อาคาบาเนะ ขอบคุณ สิ่งนี้มีความหมายกับฉันมาก”
“วันนี้เป็นวันโชคดีของเธอ และนี่คือหนังสือการ์ตูนของเธอ”
อาคาบาเนะ มอบหนังสือการ์ตูนให้ ซึนาเดะ
ซึนาเดะ รับไว้อย่างตื้นตันใจและพูดไม่ออก
โปสเตอร์ทำขึ้นเพื่อเธอเท่านั้น ดังนั้นสลากเสี่ยงโชคจึงเป็นการซ่อนจุดประสงค์ของเขาที่จะมอบโปสเตอร์ให้เธอตรงๆ ท้ายที่สุด ซึนาเดะ เป็นแฟนการ์ตูนคนแรกของเขาและเป็นคนที่ติดตามเขามาตั้งแต่แรก ดังนั้นมันถูกต้องแล้วที่จะให้บางสิ่งเพื่อเป็นตอบแทนเธอ
เธอถือโปสเตอร์และนิ่งเงียบอยู่นานพอที่ อาคาบาเนะ จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ตั้งแต่วัยเด็ก เซนจู ฮาชิรามะ เป็นนินจาที่เธอโปรดปรานและเป็นปู่อันเป็นที่รัก ซึนาเดะ คิดว่าคุณปู่ของเธอเป็นฮีโร่และจะยืนหยัดอยู่บนโลกนินจาเสมอ
แต่แล้ววันหนึ่ง ฮีโร่ของเธอก็ล้มลง…
“ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันไม่ได้เห็นคุณปู่ในสนามรบ ฉันไม่รู้ว่าคาถานินจาของเขาจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่ฉันจะไปถาม คุณย่ามิโตะ”
ด้วยของขวัญจากเพื่อนของเธอ ซึนาเดะ รู้สึกขอบคุณและจะเก็บไว้ในความทรงจำของเธอตลอดไป
“เอาล่ะ เอาอีกเล่มไปให้ คุณย่ามิโตะ ด้วย”
อาคาบาเนะ มอบหนังสือการ์ตูนให้อีกหนึ่งเล่ม “เอาไป มันเป็นคำขอบคุณจากฉัน”
“เฮอะ นายช่างเป็นคนกตัญญูจริงๆ..”
หลังจากอยู่ในอารมณ์เศร้ามาซักพัก ซึนาเดะ ก็กลับสู่อารมณ์ปกติ แล้วจากไปอย่างมีความสุข
“คาซึมิ สลากเสี่ยงโชคหมดแล้ว ไม่ต้องให้ใครจับอีก ขายแค่การ์ตูนก็พอ…เอาละ ถ้าเด็กบางคนมาซื้อการ์ตูนแต่ไม่มีเงิน ก็ให้หนังสือแก่พวกเขาไปฟรีๆ แค่เล่มละ 100 เรียว ฉันไม่เสียดาย”
อาคาบาเนะ ยืนขึ้นสั่งงานและพร้อมที่จะกลับไปนอน วันนี้มันเป็นวันที่ยาวนานสำหรับเขาจริงๆ
“ค่ะ นายน้อย”
คุรามะ คาซึมิ พยักหน้า เธอรู้วิธีให้บริการลูกค้า
ยิ่งกว่านั้นอย่างที่ อาคาบาเนะ พูด แม้ว่าพวกเขาจะแจกการ์ตูนให้เด็กๆฟรี แต่มันก็แค่ไม่กี่ 100 ไม่กี่ 1,000 เรียวเท่านั้น สำหรับตระกูลคุรามะไม่นับว่าเป็นอย่างไรได้เลย
ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา อาคาบาเนะ เหนื่อยมาก
นี่เป็น 2-3 วันที่เขาทำงานหนักที่สุดในโลกของนารูโตะ มันเทียบได้กับช่วงสอบครั้งก่อน ซึ่งเขาจะสลบไปเมื่อไรก็ได้
…………………..
ที่ลานบ้านของตระกูลเซนจู
“วันนี้น่าจะเป็นวันเปิดร้านการ์ตูนของเจ้าหนูนั่น ทำไมเขาไม่ส่งการ์ตูนมาให้ฉัน หรือว่าเขาลืม?”
มิโตะ เอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมกับรอหนังสือการ์ตูนจาก อาคาบาเนะ อย่างใจจดใจจ่อ
“คุณย่าค่ะ ดูซิว่าหนูเอาอะไรมาด้วย!”
เมื่อได้ยินเสียงหลานสาวของเธอจากด้านนอก ก่อนที่ ซึนาเดะ จะเข้ามาถึงประตู มิโตะ ก็ลุกขึ้นและคว้าทุกอย่างบนมือของ ซึนาเดะ ด้วยวิชานินจาของเธอ แล้วนั่งลงที่เดิมอีกครั้งในชั่วพริบตาเดียว
“คุณย่า นั่นของหนู! มาแย่งของหลานสาวไปแบบนี้ได้ยังไง!”
ซึนาเดะ รู้สึกกังวลและรีบเข้าไปแย่งของของเธอคืน
มิโตะ ผสานอินใช้คาถาผนึกหลานสาวของเธอเอาไว้
“ซึนาเดะ ตัวน้อย! ให้คุณย่าดูก่อนนะ..”
“วู วู วู วู……”
ซึนาเดะ อยากจะพูด แต่เธอโดนคาถาผนึกของ มิโตะ เล่นงาน และเธอไม่สามารถพูดหรือใช้จักระของเธอได้เลย
มิโตะ ไม่สนใจหลานสาวของเธออีก เธออ่านการ์ตูนทีละหน้าทีละหน้า จากนั้นเธอก็เปิดหลอดโปสเตอร์อย่างระมัดระวัง
ม้วนโปสเตอร์ออกมาจากหลอดกระดาษ
“โอ้… มีโปสเตอร์อยู่ข้างในนี้ด้วย หลานสาวที่แสนดี ย่ายินดีที่จะรับของขวัญชิ้นนี้”
มิโตะ จงใจกลั่นแกล้ง ซึนาเดะ
ซึนาเดะ ยังคงดิ้นรนที่จะขยับและเปิดปากของเธอ แต่ผนึกนั้นแข็งแกร่งเกินไปสำหรับเธอ
“พันฝ่ามือที่แท้จริง…..”
โดยที่ ซึนาเดะ ไม่ทันได้สังเกตุ คาถาผนึกได้ถูกคลายแล้ว
เมื่อเธอขยับได้และเห็นคุณย่ามองโปสเตอร์ด้วยแววตาชื่นชม อารมณ์ของเธอก็สงบลง
“คาถานี้เขาเคยใช้มันใน หุบเขาแห่งจุดจบ….”
น้ำเสียงของเธอเศร้าสร้อย
ตอนนี้ ฮาชิรามะ ได้จากเธอไปแล้ว เหลือไว้เพียงความทรงจำอันยาวนานถึงวันอันรุ่งโรจน์ของเขา ไม่มีใครในโคโนฮะเข้าใจเกี่ยวกับเขามากไปกว่า มิโตะ ภรรยาสุดที่รักของเขา
และเธอรู้ว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่ครอบครองคาถาไม้และไม่มีใครอื่นอีก
“ในขณะนั้นคุณปู่หล่อมาก…..”
ซึนาเดะ พูดในขณะที่เธอต้องการทำให้อารมณ์แจ่มใสขึ้น
และ มิโตะ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอม้วนโปสเตอร์แล้วยัดกลับเข้าไปในหลอดกระดาษ แล้วส่งคืนให้ ซึนาเดะ
“เก็บรักษามันเอาไว้ให้ดี เจ้าหนูคนนั้นคงจะตั้งใจวาดเป็นอย่างมาก”
ซึนาเดะ รับโปสเตอร์อย่างมีความสุข
มิโตะ หยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านซ้ำตั้งแต่ต้น สำหรับเธอแล้วโปสเตอร์เป็นเพียงของธรรมดา แต่การได้อ่านการ์ตูนของ อาคาบาเนะ มันให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งเป็นพิเศษและมันทำให้เธอผ่อนคลาย
ซึนาเดะ แตกต่างออกไป
นี่คือของขวัญจาก อาคาบาเนะ!
…………………
“แย่งชิงกระดิ่ง… การทดสอบแบบเก่า แต่ อาคาบาเนะ กลับรู้เคล็ดลับนี้”
“ว่าแต่ ใครคือ ฮาตาเกะ คาคาชิ?”
เมื่อ มิโตะ อ่านถึงตอนที่ 4 จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น
“เขาเป็นลูกชายของ ฮาตาเกะ ซาคุโมะ”
“ซาคุโมะ? นั่นไม่ใช่เด็กในชั้นเรียนของหลานหรอกเหรอ?”
มิโตะ หัวเราะ ตามที่คาดไว้ เขาใช้รูปลักษณ์ของตัวละครตามเพื่อนร่วมชั้นของเขา
สำหรับเธอ การ์ตูนเรื่องนี้มีไว้เพื่อดับความเบื่อหน่าย ความสนุกแบบนี้ที่เธอไม่ค่อยได้สัมผัสหลังจากสามีเสียชีวิต
“อ้อ ย่าได้ยินมาว่าวันนี้หลานส่งเพื่อนร่วมชั้นเข้าโรงพยาบาล”
เมื่อ มิโตะ เห็น นารูโตะ ถูกทุบตี เธอก็นึกถึงข่าวที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นี้
“ใช่ แค่เพื่อนงี่เง่าจอมลามกของหนู เขาแอบเข้าไปในห้องอาบน้ำรวมของผู้หญิง เพื่อทำอะไรในทางที่ผิด หนูก็เลยอดไม่ได้ที่จะเคาะกะบาลเรียกสติของเขาให้กลับเข้าร่องเข้ารอยไป 2-3 ที”
ซึนาเดะ กัดฟันแน่นเมื่อเริ่มพูดถึง จิไรยะ
แน่นอน เธอชื่นชมความปัญญาอ่อนและความอดทนของ จิไรยะ แต่วิชานินจาของเขามันมีแต่ความลามก แล้วเขายังตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนอีกต่างหาก
“ซึนาเดะ เมื่อตอน ฮิรุเซ็น ยังเป็นเด็ก…ก็เป็นเหมือนกับเด็กคนนั้น เพียงแต่เขารู้วิธีใช้ลูกแก้วเวทย์มนต์มองดูจากระยะไกลโดยที่คนอื่นไม่รู้ตัว..…อืม ลืมมันไปซะ ฉันไม่อยากด่าเขาเพราะตอนนี้เขาเป็น โฮคาเงะ แล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ มิโตะ ก็หยุดพูด
“คุณย่าหมายความว่ายังไง”
ซึนาเดะ ยังไม่เข้าใจเลย
น่าเสียดายที่ มิโตะ ไม่คิดที่จะอธิบายเพิ่มเธอจดจ่ออยู่กับการ์ตูนของเธอต่อไป
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3… ลูกแก้วเวทย์มนต์?
ซึนาเดะ ไม่ค่อยเข้าใจและไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เธอเก็บของและต้องการไปอ่านการ์ตูนในห้องของเธอ
เธอหยิบหนังสือการ์ตูนอย่างระมัดระวังโดยเฉพาะอย่างยิ่งโปสเตอร์
เพราะนี่คือของขวัญชิ้นแรกจาก อาคาบาเนะ
