ตอนที่ 26 ลูกค้าคนที่ 100
เขากลายเป็นคนที่มีความสามารถขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ทุกคนแอบคิดในใจ
“อาคาบาเนะคุง นายคืออัจฉริยะ”
โอโรจิมารุ ถอนหายใจเบาๆ
เขาเคยเป็นนักเรียนที่มีความสามารถมากที่สุดในหมู่เพื่อนฝูง แต่ตอนนี้เขายอมรับใครบางคนที่เท่าเทียมกันหรือเหนือกว่าเขา และใครคนนั้นก็คือ คุรามะ อาคาบาเนะ และนั่นจะกลายเป็นเหตุผลที่เขาต้องฝึกฝนให้หนักขึ้น
“เฮ้ กลับกันเถอะ”
หลังการประลอง ชิกาโตะ และ มุราซากิ ก็เตรียมที่จะจากไป
อาคาบาเนะ หันกลับมาและกำลังจะกลับไปนอน แต่เขาได้ยินเสียงไอที่รุนแรงดังขึ้น “แค็กๆ…นายลืมไปหรือเปล่า ฉันยังไม่ได้จับสลากเสี่ยงโชค!”
เก็กโกะ โยริโกะ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ในชุดดำเพราะเธอไม่ค่อยพูดจึงไม่ค่อยมีใครสนใจเธอ
“อ่อ ฮ่าฮ่า… ขอโทษที.. เอาล่ะมาจับฉลากกันเถอะ”
ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ หยิบกล่องออกมาอย่างเชื่องช้าและให้เธอล้วงมือเข้าไปในกล่อง…
โยริโกะ หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“ขอบคุณที่อุดหนุน…”
“ก็… ถ้าเธอยินดีที่จะซื้อหนังสืออีกเล่ม ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งและถ้าจับไม่ได้อะไรเลยฉันจะมอบโปสเตอร์ขนาดเล็กเพื่อเป็นการชดเชยให้”
ร่างแยกเงาพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอซื้อหนังสือการ์ตูนเพิ่มอย่างไร้ยางอาย
“ฮะ? จริงเหรอ?”
“อื้อ!”
เขาพยักหน้า.
เขาไม่แน่ใจในโชคของเธอ แต่จุดประสงค์ที่เขาทำสลากเสี่ยงโชค ก็เพื่อให้ผู้คนซื้อการ์ตูนของเขามากกว่าหนึ่งครั้ง
โยริโกะ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงนำเงินออกมาอีก 100 เรียว
ร่างแยกเงายื่นกล่องให้อีกครั้ง และเธอก็ล้วงเข้าไปในกล่องหยิบกระดาษออกมา….
“ขอบคุณที่อุดหนุน…..”
“…………….”
โยริโกะ มองดูเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธอเกือบจะร้องไห้
“อ่า นี่… ฉันบอกเธอแล้วไงว่า ถ้าเธอซื้อหนังสือเพิ่ม ฉันจะให้โปสเตอร์เล็กๆ กับเธอเป็นการชดเชย”
ร่างแยกเงากล่าวอย่างงุ่มง่าม
โชคของเธอคงจะติดลบ…
“ฉันจะซื้อเพิ่มอีกครั้ง! ฉันไม่เชื่อว่าโชคของฉันจะไม่ดี”
โยริโกะ ถอนหายใจและตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
อาคาบาเนะ ซึ่งกำลังช่วยเรียงหนังสือลงบนชั้นก็เดินมาหาเธอ
อย่างไรก็ตาม…หลังจากโอกาสครั้งที่ 3 ในที่สุดเธอก็ได้รับรางวัลที่ 3
“เย้! นี่หมายความว่าฉันจะได้รับโปสเตอร์ 2 แผ่นใช่ไหม แค๊กๆ….”
อาคาบาเนะ ยื่นโปสเตอร์ให้กับเธอ
หลังจากดูโปสเตอร์ของเธอแล้ว เธอก็ยิ้มอย่างร่าเริง
“ขอบคุณนะ อาคาบาเนะ ฉันไปล่ะ”
โยริโกะ ถือโปสเตอร์แล้วเดินออกจากร้านไป
พนักงานคนหนึ่งซึ่งกำลังจัดเรียงหนังสือลงบนชั้นอยู่ ได้มองดูพวกเขาแล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ถามขึ้นว่า “อาคาบาเนะคุง ทำไมเธอถึงต้องการซื้อหนังสือมากกว่า 1 เล่มทั้งๆที่เนื้อหาข้างในก็เหมือนกัน?”
“แน่นอนว่าหนังสือการ์ตูนเล่มเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ แต่หลังจากเห็นพวกเพื่อนๆของเธอได้รับรางวัลจากสลากเสี่ยงโชค เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาพวกเขาดังนั้นเธอจึงยอมไม่ได้ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์”
อาคาบาเนะ รู้ดี
ทุกเกมส์ที่เขาเล่นในชีวิตก่อนหน้านี้มีกลยุทธ์ทางการตลาดแบบนี้ เพื่อให้ผู้คนใช้จ่ายเงินมากกว่าที่ควรจะเป็น”
นอกจากนี้ 100 เรียวต่อหนังสือ 1 เล่มก็เป็นราคาที่ต่ำอยู่แล้ว
ไม่นานนัก ลูกค้าจำนวนมากก็มาซื้อหนังสือการ์ตูนของเขา และไม่นานก็มีโปสเตอร์เหลืออีกเพียงไม่กี่แผ่นสำหรับลูกค้า 100 คนแรก
……………….
จนเวลาผ่านไป อาคาบาเนะ อยู่ที่นั่น เขาดูง่วงนอน
เกือบหลับแต่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา…
ลูกค้ารายสุดท้าย?
อาคาบาเนะ อยากทักทายคนนั้น เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเป็นชายชุดดำ
ชายคนนี้มีใบหน้าที่แข็งทื่อและเย็นชา
นี่คือใคร?
อาคาบาเนะ รู้สึกคุ้นเคย แต่จำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร
“ฉันต้องการหนังสือการ์ตูน 1 เล่ม.”
น้ำเสียงของเขาไม่แยแส ทำให้ผู้คนไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของเขาได้
อาคาบาเนะ หยิบหนังสือออกมาแล้วยื่นให้เขาทันทีโดยหวังว่าเขาจะจากไปในไม่ช้า แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะออกไป เขาจึงหยิบหนังสือและยืนอ่านเงียบๆ อยู่ที่ประตู
หลังจากอ่านไป 2-3 หน้า เขาก็ปิดหนังสือการ์ตูนแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องของ อุซึมากิ นารูโตะ หรือตัวเธอเอง?”
“คุณลูกค้าล้อเล่นแล้ว แน่นอนว่ามันเกี่ยวกับ นารูโตะ และผมไม่ใช่ร่างสถิตสัตว์หาง”
อาคาบาเนะ ตอบด้วยรอยยิ้ม
แต่ก้นบึ้งของหัวใจ เขาเริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆแล้วว่าชายผู้นี้มาที่นี่ด้วยเจตนาที่ไม่ดี
“ไม่จริง! ตามข้อมูลที่บันทึกไว้ตระกูลคุรามะเองก็มีสัตว์ประหลาดเป็นของตนเองด้วยเช่นกัน”
เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
จู่ๆ อาคาบาเนะ ก็รู้สึกถึงจักระที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้าหาเขา ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
นี่เป็นเจตนาฆ่าหรือไม่?
“สัตว์ประหลาดของตระกูลฉัน?”
“ใช่ ฉันรู้ว่าเธอก็รู้เรื่องนี้ดี”
ดวงตาของชายชุดดำดูดุดันขึ้น “ฉันเฝ้ามองดูเธอ และรู้ว่าเธอไม่ใช่คนขยัน แต่ทำไมถึงใช้เวลากับสิ่งที่ไร้ประโยชน์อย่างเช่นการวาดการ์ตูน”
“จะไร้ประโยชน์ได้อย่างไร? นี่เป็นรูปแบบหนึ่งของวัฒนธรรมและยิ่งไปกว่านั้น….”
ในที่สุด อาคาบาเนะ ก็รู้ถึงตัวตนของชายคนนี้และไม่กล้าที่จะประมาท
“เธอต้องมีร่างกายและจิตใจที่แข็งแกร่งเพื่อควบคุมจักระของเธอ อาคาบาเนะ! ทำไมเธอถึงได้เฉื่อยชาแบบนี้”
เขาหรี่ตาและดุ อาคาบาเนะ
ณ เวลานี้ มีเพียงคนเดียวในโคโนฮะที่เย็นชาและเลือดเย็น ผู้ก่อตั้งและผู้นำของหน่วยราก ชายผู้เป็นเงามืดของโคโนฮะ
ชิมูระ ดันโซ.
แน่นอน…
ในช่วงเวลานี้ ดันโซ ยังไม่มีชื่อเสียงในด้านชั่วร้าย
แต่ตัวตนของเขายังคงเหมือนเดิม เยือกเย็นและเย็นชา
“พูดตามตรง ผมแค่มีความหลงใหลในการวาดภาพและการเล่าเรื่อง…”
“ส่วนเรื่องการฝึกอะไรนั่นผมไม่สนใจหรอก มันเหนื่อยเกินไปและมันไม่ค่อยดีต่อผมสักเท่าไหร่”
เมื่อรู้ว่าเขากำลังคุยกับ ดันโซ และการปกปิดใด ๆ จะเป็นสาเหตุของความสงสัยของอีกฝ่ายและมันไม่ได้เท่ากับการพูดออกไปตรงๆ
“เธอฉลาดกว่าที่ฉันคิด”
ดันโซ พยักหน้าพร้อมกับประเมิน อาคาบาเนะ แล้วถอนหายใจเบาๆ
จากนั้นเขาก็ทิ้งเงิน 100 เรียวแล้วเอาหนังสือการ์ตูนเดินออกจากร้านไป
ดันโซ ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเขาและไม่ได้พูดอะไรทั้งหมด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจว่า อาคาบาเนะ รู้ว่ากำลังคุยกับใคร
“ฉันแค่อยากอยู่อย่างสงบ…”
อาคาบาเนะ คร่ำครวญในใจ
ตอนนี้เขาได้เห็น ดันโซ ด้วยตาตัวเองแล้ว เขาต้องยอมรับว่าข่าวลือนั้นแม่นยำ และชื่อ “ความมืดของนินจา” ก็สมควรมอบให้กับเขา
แต่ ดันโซ ไม่ได้มาเพื่อหนังสือการ์ตูน เขาแค่อยากเห็นศิษย์ใหม่ของเขา
“ลืมมันไปเถอะ ก้าวไปทีละก้าว หากคิดจะทำอะไรกับฉัน ก็อย่าโทษฉันที่จะแก้แค้นในภายหลังก็แล้วกัน”
อาคาบาเนะ พึมพำอยู่ภายในใจ
ความคิดของเขานั้นง่ายมาก เพียงเพื่อใช้ชีวิตที่สงบสุขในโลกนินจา ใครก็ตามที่พยายามสร้างปัญหาให้เขา เขาจะเอาคืนหลายเท่าแน่นอน
“เหลือของรางวัลชิ้นสุดท้าย ถ้า ยัยซึนาเดะ ยังไม่มาฉันเกรงว่าคงรักษามันไว้ไม่ได้….”
อาคาบาเนะ เหลือบมองกล่องเสี่ยงโชค
มี “สลากเสี่ยงโชค”ใบสุดท้ายอยู่ข้างในกล่องซึ่งสงวนไว้ให้ ซึนาเดะ โดยเฉพาะ
อย่างไรก็ตามยิ่ง ซึนาเดะ หายไปนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเป็นห่วง จิไรยะ มากขึ้นเท่านั้น ถ้าเป็นไปตามที่เขาเดา เขาคงได้ไปเยี่ยม จิไรยะ ที่โรงพยาบาลในไม่ช้า
“น่าสงสาร จิไรยะ…..”
ขณะที่ อาคาบาเนะ กำลังจะถอนหายใจ ทันใดนั้น ก็มีร่างในชุดสีเขียวกระโดดลงมาจากด้านบน
“เจ้าบ้าจิไรยะ ทำให้ฉันเสียเวลาไปทั้งวัน นี่ฉันยังมาทันอยู่ใช่ไหม?!”
ซึนาเดะ กระโดดลงมาต่อหน้า อาคาบาเนะ เกือบจะทำให้เขาหัวใจวาย
ดูจากคราบเลือดที่มุมเสื้อผ้า จิไรยะ ต้องถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินแล้วแน่นอน
อาคาบาเนะ ไม่กล้าถามรายละเอียด แต่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันเหลือสลากเสี่ยงโชคไว้ให้เธอแล้ว ถึงคราวของเธอเสี่ยงโชค”
“จริงเหรอ?”
“ใช่ เธอบังเอิญเป็นคนที่ 100 พอดี เพราะคนก่อนหน้าเขาไม่ต้องการจับสลาก”
อันที่จริงภายในกล่องมีสลากใบสุดท้าย ซึนาเดะ ล้วงเข้าไปจับสลากอย่างจริงจัง จน อาคาบาเนะ เกือบจะทำกล่องตก
เมื่อเห็นแวบแรก เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า “โปสเตอร์ มันเป็นโปสเตอร์พิเศษ!?”
“ว้าว เธอนี่โชคดีจริงๆ ยินดีด้วยกับรางวัลที่ 1”
อาคาบาเนะ ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่เกินจริง เขามอบโปสเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดของเขาให้กับเธอซึ่งเก็บไว้ในหลอดกระดาษที่ดูสวยงาม
“ว้าวววว..”
เธอจ้องไปที่ม้วนโปสเตอร์ครู่หนึ่ง แค่ดูขนาดก็รู้ว่าโปสเตอร์นั้นพิเศษ
เธอกางมันออก และดวงตาของเธอก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“นี่..นี่!!!”
