ตอนที่ 25 การประลองที่เปล่าประโยชน์
โอโรจิมารุ ไม่ได้รับผลกระทบจากความอยากรู้ของพวกเขา เขารู้วิธีที่จะอดทนต่อการกระตุ้นให้เปิดมัน แม้ว่าคนอื่นๆ จะอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่สามารถบังคับเขาได้
ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ ยิ้มจางๆ และพยายามทำให้ทุกคนอารมณ์แจ่มใสขึ้น
“ลูกค้า 100 คนแรกมีโอกาสได้รับรางวัลจากการจับฉลากเสี่ยงโชค”
“จับฉลากเสี่ยงโชค?”
โอโรจิมารุ เห็นข้อความบนกล่องเสี่ยงโชคและเข้าใจอย่างรวดเร็ว
“ฉันขอให้นายโชคดี!”
โอโรจิมารุ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ภาพโปสเตอร์อะไร แต่ ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ ได้ปลุกเร้าจิตใจของเขา
“ฉันสงสัยว่าจะมีรูปใครบ้างในโปสเตอร์..?”
ริวยู แอบสงสัยแต่ไม่กล้าถาม
เขาไม่ได้อ่านการ์ตูนของ อาคาบาเนะ เพราะเขามัวแต่คิดหาวิธีแก้มือ แต่หลังจากที่ได้เห็นโปสเตอร์รูป คาคาชิ แล้ว จู่ๆ เขาก็ลืมการแก้แค้นของเขาไปและถูกครอบงำด้วยสถานการณ์ ณ ปัจจุบัน
โอโรจิมารุ เอื้อมมือไปหยิบกระดาษออกจากกล่องเสี่ยงโชคอย่างรวดเร็ว
“ได้รับรางวัลโปสเตอร์ขนาดเล็ก…”
ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ แสดงความยินดีกับเขา เขาหยิบโปสเตอร์ขนาดเล็กออกมาจากชั้นวางแล้วยื่นให้ โอโรจิมารุ
ครั้งนี้เป็นการสุ่มเลือกโปสเตอร์อย่างแท้จริงโดยไม่ต้องคิดล่วงหน้า
ภาพในโปสเตอร์ที่ โอโรจิมารุ ได้รับนั้นเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา เขามีผมสีดำสนิทและตาสีแดงเลือด เขาสวมเสื้อที่มีสัญลักษณ์พัดสีแดงที่มีด้ามจับสีขาว โอโรจิมารุ มองไปยังชื่อของเขา
อุจิวะ อิทาจิ.
ร่างแยกเงามองดูมันอย่างสับสน มีภาพโปสเตอร์อื่นๆ มากมาย แต่ โอโรจิมารุ กลับได้ภาพนี้โดยบังเอิญ?
“มีอะไรเหรอ?”
โอโรจิมารุ พบว่าใบหน้าของ อาคาบาเนะ เผยแววแปลกๆ เขาก็คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับโปสเตอร์นี้ เขาจึงนำภาพวาด อิทาจิ มาพิจารณาอย่างระมัดระวัง แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่ามันผิดปกติตรงไหน
“เปล่า นี่คือรูปของ อุจิวะ อิทาจิ..…”
อุจิวะ อิทาจิ?
ชื่อนี้ดึงดูดความสนใจของ ริวยู แต่เขาพยายามอย่างหนักที่จะไม่เข้าไปใกล้ มิฉะนั้นพวกเขาจะรู้ว่าเขาสนใจการ์ตูนของคู่แข่ง
ซึ่งมันน่าละอาย!
“อืม ชอบมากเลย ขอบคุณนะ”
โอโรจิมารุ ขอบคุณอย่างสุภาพ
ตื่นเต้นกับโปสเตอร์ของ โอโรจิมารุ ซาคุโมะ ก็หยิบกระดาษเสี่ยงโชคออกมาจากกล่องเพื่อหวังว่าจะได้อะไรบ้าง แต่น่าเสียดายที่มันเขียนว่า “ขอบคุณที่สนับสนุน”
“ขอโทษนะ ซาคุโมะ และขอบคุณที่สนับสนุน”
ซาคุโมะ หยิบหนังสือการ์ตูนและโปสเตอร์ก้าวออกไปจากร้านอย่างเงียบๆ
เขายังคงอิจฉา โอโรจิมารุ อยู่ แต่เขาก็พอใจกับรางวัลที่เขาได้รับ
แล้วก็ถึงคิวของ ริวยู
เขารออยู่ที่นี่เป็นเวลานาน และภายในหัวใจของเขาก็มีความขัดแย้งเกิดขึ้น
ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?
ฉันไม่ได้มาซื้อหนังสือการ์ตูน แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ากำลังจะทำเรื่องงี่เง่า
“ฟังนะ ฉันจะอ่านมันก่อน ถ้าไม่สนุกฉันจะไม่จ่ายเงินแม้แต่แดงเดียว!”
ริวยู พูดด้วยความเย่อหยิ่ง
เขาหยิบหนังสือการ์ตูนจากชั้นวางและเปิดหน้าแรก
ปีศาจจิ้งจอก 9 หาง!?
“จิ้งจอก 9 หาง? นี่เป็นสัตว์หางที่แข็งแกร่งที่สุดในตำนานไม่ใช่หรือ?”
ริวยู รู้สึกงุนงงและอดไม่ได้ที่จะอ่านต่อไป
ในหน้าที่ 2 มี โฮคาเงะ รุ่นที่ 3
“นี่คือ… ตัวละครในจินตนาการ?”
มันดูลึกลับ!
โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 ในหนังสือการ์ตูนดูแก่กว่าตัวจริงมาก
เขาจินตนาการได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
ริวยู เริ่มซึมซับเรื่องราวและเขาก็อ่านต่อไป 2-3 หน้า โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว
“เฮ้ ริวยู นายช่วยจ่ายค่าหนังสือก่อนได้ไหม?”
ร่างแยกเงาถามด้วยรอยยิ้ม
“อา… แน่นอน!”
ริวยู ตอบโดยไม่รู้ตัวและพยายามสงบสติอารมณ์ หลังจากผ่อนคลายไปเล็กน้อย เขาก็พูดว่า “จำไว้ว่าฉันมาที่นี่เพื่อท้านายประลอง!”
“ถ้าอย่างนั้น ริวยู นายจะจับสลากเสี่ยงโชคด้วยไหม? นายอยากได้ของรางวัลรึเปล่า? แต่นายต้องจ่ายเงินซื้อหนังสือก่อน”
ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ ชี้ไปที่กล่องเสี่ยงโชค
“ซื้อ… ฉันจะซื้อมัน!”
ริวยู หยิบเงินของเขาออกมาอย่างรวดเร็วและจ่ายค่าหนังสือการ์ตูน
ได้โปรดให้ฉันได้โปสเตอร์ด้วยเถอะ …
ถึงขั้นอธิฐานภายในใจ
ริวยู เอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกล่อง
“รางวัลที่ได้เป็นโปสเตอร์ขนาดเล็ก”
ริวยู แทบจะกระโดดโลดเต้น แต่เขาพยายามระงับอารมณ์เพราะกลัวว่าคนอื่นจะมองเห็น
อาคาบาเนะ ยื่นโปสเตอร์ให้เขา
ริวยู เปิดออกและดวงตาของเขาก็เป็นประกาย ภาพบุคคลที่อยู่ในโปสเตอร์มาจากตระกูลอุจิวะเดียวกันกับเขา เด็กชายค่อนข้างมีใบหน้าคล้ายกับ อุจิวะ อิทาจิ และชื่อของเขาคือ
อุจิวะ ซาสึเกะ.
“ซาสึเกะ?”
ริวยู มึนงงไปชั่วขณะ เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นภาพวาดของ อาคาบาเนะ
เขามาจากตระกูลอุจิวะเหรอ?
“เขาชื่อ อุจิวะ ซาสึเกะ เขาจะฟื้นฟูตระกูลและฆ่าใครบางคน”
“นายพูดอะไร?”
ภายในสมองของ ริวยู ว่างเปล่า
“ไม่มีอะไร. ฉันก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
ร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ พูดเบาๆ
“ฆ่าใครบางคน?… ยังไงก็ตาม ตอนนี้นายควรยอมรับการท้าทายของฉัน!”
ทันใดนั้น ริวยู ก็จำจุดประสงค์เดิมของเขาได้ และรีบวางหนังสือการ์ตูนและโปสเตอร์ที่เขาเพิ่งซื้อลงอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“นี่ นายอ่านการ์ตูนของฉันไปแล้วยังไม่ปล่อยวางอีกเหรอ? จริงๆแล้วไม่เห็นต้องสู้กัน…”
ร่างแยกเงาถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“อย่าพูดมาก! ฉันมาที่นี่เพื่อท้าสู้นาย!”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห
“ก็ได้ ก็ได้ แต่การต่อสู้ไม่ใช่เรื่องของฉัน…เฮ้ ข้างใน ออกมารับแขกหน่อย”
ร่างแยกเงารับปากอย่างง่ายดาย สุดท้ายแล้วเขาเป็นเพียงร่างแยกมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา คนที่จะต้องสู้ๆจริงๆคือไอ้ตัวเกียจคร้านที่อยู่ภายใน
ริวยู เดินออกไปรอข้างนอกร้าน
โอโรจิมารุ และคนอื่นๆ ที่กำลังจะจากไปก็หยุดรอดูการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น
หลังจากนั้น……
“ในเมื่อนายซื้อหนังสือการ์ตูนของฉันไป ฉันก็จะยอมรับคำท้าของนาย”
อาคาบาเนะ เดินออกมาจากข้างใน เขายังหลับไม่เต็มอิ่มในขณะที่พูดก็หาวไปด้วย
ริวยู ตั้งท่าเตรียมต่อสู้แล้ว
“อาคาบาเนะ ขอฉันดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของนายหน่อยก็แล้วกัน”
โอโรจิมารุ พึมพำอยู่ภายในใจ
เขายอมรับว่า อาคาบาเนะ เป็นเพื่อนสนิทที่สุดและเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง การต่อสู้ในครั้งนี้เป็นที่น่าสนใจและเขาจะพลาดไม่ได้เขาอยากรู้ความแข็งแกร่งของ อาคาบาเนะ เพราะที่ผ่านมา อาคาบาเนะ ไม่เคยแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงออกมาเลย
ถ้าทำได้ อาคาบาเนะ ไม่อยากมีปัญหาในครั้งนี้ เขาเพิ่งเปิดร้านเสร็จและไม่ได้นอนหลับสบายในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา
แต่เจ้าบ้านั่นทำไมถึงปล่อยให้เด็กคนนี้มาสร้างปัญหา?
อาคาบาเนะ เหลือบมองไปที่ร่างแยกเงาและถอนหายใจอยู่ข้างในเบาๆ
หลังจากที่เคยถูกทำให้อับอายต่อหน้าผู้คน ริวยู ก็เข้าใกล้อย่างระมัดระวัง เขาไม่ยอมให้ อาคาบาเนะ เอาเปรียบเขาในครั้งนี้
“เริ่มกันเลย…”
ทันทีที่ อาคาบาเนะ พูด ริวยู ก็ขว้างมีดคุไนของเขาอย่างรวดเร็ว
“ฉึก!”
เขาเห็น อาคาบาเนะ โดนมีดคุไนของเขาอย่างถนัดถนี่
อย่างไรก็ตาม ร่างของ อาคาบาเนะ หายไปในทันที
มันอยู่ไหน?
ริวยู กวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง
ด้านหลัง!
เขารู้สึกได้ว่า อาคาบาเนะ อยู่ด้านหลังของเขา เขาจึงหันกลับอย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้เขาเห็น อาคาบาเนะ ถือมีดคุไนเข้าโจมตีเขา เขารู้สึกเจ็บปวดแต่ไม่มีรอยหรือรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย
“นี้. นี่คงเป็นภาพลวงตา!?”
ริวยู รู้ตัวช้าไปหน่อย
ตั้งแต่เมื่อไหร่?
อาคาบาเนะ วิ่งเข้าหาเขาจากอีกทิศทางหนึ่งแล้วกวาดฟันเขาด้วยมีดคุไนอย่างน่ากลัว
“อ๊าก!…”
เขาสัมผัสได้ถึงความตายที่แผดเผาผ่านลำคอของเขา ตามด้วยความกลัว และความเจ็บปวดรวดร้าว เขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง
หลังจากนั้นสถานการณ์ก็เงียบลงทันที…
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมน้ำตา และเห็น อาคาบาเนะ ยืนอยู่ข้างหน้าเขา
“นี่คือ… คาถาหลอนจิต!”
ใบหน้าของ ริวยู ซีดและขาของเขาสั่น
คาถาหลอนจิต 1 ในวิชาสะกดจิตสร้างภาพลวงตา มันเป็นคาถาพื้นฐานของการใช้จักระที่อยู่บนพื้นฐานของการปลดปล่อยหยิน แต่เนื่องจาก ริวยู เพิ่งรู้ตัวเขาจึงไม่สามารถคลายมันได้
และบวกกับ อาคาบาเนะ มาจากตระกูลคุรามะ ที่มีความสามารถในด้านนี้และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้ปลุกขีดจำกัดทางสายเลือดไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้จะรู้ตัวก็ยังยากที่จะคลายคาถานี้
นี่คือบทสรุปของการต่อสู้?
ทุกคนดูประหลาดใจ ริวยู พูดไม่ออก และเขายอมรับความพ่ายแพ้………..
“อันที่จริงร่างแยกเงาของฉันก็พูดไปแล้ว เรา 2 คนไม่เห็นต้องสู้กัน……”
อาคาบาเนะ มอบหนังสือการ์ตูนและโปสเตอร์ให้กับ ริวยู
การต่อสู้นั้นเร็วเกินไป เขาแพ้อีกครั้งในเวลาไม่กี่วินาทีนี่เป็นครั้งที่ 2
ความละอายและความอับอายมาเต็มในหัวใจของเขา ริวยู จับหนังสือการ์ตูนและโปสเตอร์ของเขาและลุกขึ้นอย่างเงียบๆ เขาพยักหน้าขอบคุณ หันหลังกลับ และรีบออกจากบริเวณร้านของ อาคาบาเนะ
ตั้งแต่วินาทีแรกที่เริ่ม อาคาบาเนะ ก็ใช้คาถาหลอนจิตแล้วโดยไม่ใครแม้แต่สักคนเดียวจะสังเกตุเห็น นั่นเป็นเหตุผลที่เขาสามารถจบการต่อสู้ได้อย่างรวดเร็ว
“อาคาบาเนะคุง… นายไปเรียนรู้คาถาหลอนจิตมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
โอโรจิมารุ เอ่ยถามพร้อมกับทำหน้างุนงง
“อ่อ เพิ่งเรียนรู้….”
อาคาบาเนะ ไม่ได้โกหก เขาเพิ่งจบตอนที่ 6 และใช้แต้มแลกคาถาหลอนจิตมา
