ตอนที่ 20 โรงพิมพ์?
“อย่างแรก การตอบสนองของเธอช้าเกินไป และอย่างที่ 2 ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่ฟังฉัน มันง่ายที่จะคาดเดาความคิดของเธอ”
อาคาบาเนะ จับมือเธอแล้วลากออกมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ไม่เอาน่า… แค่ครั้งเดียวเอง!”
ซึนาเดะ โค้งตัวและอ้อนวอนขอความเมตตา แต่หน้าของเธอไม่ให้
อาคาบาเนะ หยุดลงและหันหน้ามามองเธอจากนั้นก็พูดว่า
“ก็ได้! ถ้าเธออยากจะไปฉันก็จะปล่อยเธอไป แต่อย่าหวังว่าจะได้อ่านการ์ตูนของฉันอีก”
อาคาบาเนะ ปล่อยมือ หันกลับ แล้วทิ้งเธอไว้ที่หน้าประตูคาสิโนเพียงลำพัง
ซึนาเดะ เกือบร้องไห้ และหัวใจของเธอก็สับสนในการตัดสินใจว่าจะเสียโอกาสในการเล่นการพนันหรือเสียโอกาสในการอ่านการ์ตูน นี่เป็นการเลือกที่ยากที่สุดของเธอ!
เธอดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด
นั่นเป็นภาระมากเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอที่จะเลือก
อาคาบาเนะ เดินไม่กี่ก้าวและรู้สึกโล่งใจหลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของ ซึนาเดะ เดินเข้ามาหาเขา มันเป็นไปตามคาด นี่แหละ!! แฟนคลับการ์ตูนคนแรกของเขา!
อาคาบาเนะ อยากเปลี่ยนนิสัยของเธอ การพนันเป็นสิ่งไม่ดีมันจะนำพาให้เธอเสียผู้เสียคน
“ต่อจากนี้ฉันสัญญากับนายว่าฉันจะไม่เล่นการพนันอีก แต่นายต้องให้รางวัลกับฉัน!”
ซึนาเดะ พูดในขณะที่สะอื้นไห้หลังจากสูญเสีย 1 ในสิ่งที่เธอชอบไป
“นี่เธอยังจะขอรางวัลจากฉันอีกเหรอ การที่ฉันห้ามเธอมันเป็นผลดีกับตัวเธอเองแท้ๆ ยัยเด็กไม่รู้จักโต”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจแล้วบ่นออกมาเบา ๆ
“ฮึ! นับวันนายจะพูดมากเหมือน เจ้าโง่จิไรยะ เข้าไปทุกที!!”
ซึนาเดะ สบถออกมาด้วยความโมโห
หลังจากทะเลาะกันพวกเขาก็มาถึงอาณาเขตบ้านของตระกูลคุรามะ
จิไรยะ เห็นพวกเขามาแต่ไกลด้วยความงุนงง
“นั่นมัน อาคาบาเนะ กับ ซึนาเดะ พวกเขาทำอะไรกัน? มาลองคิดๆดูแล้วในโรงเรียนนินจาพวกเขาก็มักจะอยู่ด้วยกัน” จิไรยะ แอบคิดอยู่ภายในใจ
“ทำไม อาคาบาเนะ ถึงสนิทกับ ยัยม้าดีดกระโหลกนั่นกันน้าา? รึว่าเขาจะหลงเสน่ห์ของเธอ!?”
“ต้องใช่แน่ๆ…”
แม้ว่าปากของ จิไรยะ จะพูดว่า ยัยม้าดีดกระโหลก แต่ลึกๆแล้วเขาคิดว่า ซึนาเดะ เป็นนางฟ้าที่น่ารักทั้งๆ ที่เธอต่อยเขาอยู่บ่อยๆ
โดยพื้นฐานแล้วเขาอิจฉาความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่
“ในแง่ของความหล่อเหลา พรสวรรค์ และความสามารถ ฉันไม่ได้แย่ไปกว่า อาคาบาเนะ… ก็คงจะเป็นเพราะ อาคาบาเนะ สามารถวาดการ์ตูนได้! เพื่อเปลี่ยนความประทับใจของ ซึนาเดะ ที่มีต่อฉัน ฉันจะต้องหัดวาดการ์ตูนบ้างซะแล้ว!”
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน จิไรยะ ก็ได้ข้อสรุปนี้ในใจ หลังจากพบปัญหาดวงตาของเขาก็เป็นประกายแวววาว
อาคาบาเนะ ซึ่งเพิ่งเหน็ดเหนื่อยมาตั้งแต่เช้าไม่สังเกตุเห็น จิไรยะ และไม่รู้ว่า จิไรยะ คิดอะไรอยู่ ตอนนี้เขายุ่งมากกับการรับมือกับ ซึนาเดะ
และเมื่อมาถึงห้องของเขาเขาก็พูดขึ้นว่า
“ซึนาเดะ ช่วยพาฉันไปที่โรงพิมพ์ของตระกูลเธอหน่อยได้ไหม?”
“ได้! แต่นายต้องให้โปสเตอร์เหล่านั้นกับฉัน…
ซึนาเดะ ชี้ไปที่โปสเตอร์ขนาดใหญ่ของ อาคาบาเนะ ที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งร่างแยกเงาของเขาได้วาดเอาไว้
“ไม่ ฉันให้เธอไม่ได้ ฉันยังจำเป็นต้องใช้มัน”
อาคาบาเนะ ปฏิเสธโดยไม่ลังเล
“ไม่! พวกมันเป็นของฉัน!”
“มันเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ!?”
และแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน อาคาบาเนะ ก็ยอมแพ้
ซึนาเดะ เกิดมาพร้อมกับพละกำลังอันมหาศาล เธอสามารถพูดพล่ามได้ตลอดทั้งวัน
สุดท้าย อาคาบาเนะ ก็พูดขึ้นว่า “ฉันให้เธอเลือกโปสเตอร์ได้เพียง 3 แผ่น 3 แผ่นเท่านั้น!”
“ 5 แผ่น!?”
” 3 แผ่น! จะเอาไม่เอา ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา!” อาคาบาเนะ ทำการโต้กลับ
“ก็ได้ ก็ได้ 3 แผ่นก็ 3 แผ่น”
ซึนาเดะ พึมพำ เลือกโปสเตอร์ของเธอและนำ อาคาบาเนะ ไปยังโรงพิมพ์ในเครือของตระกูลเซนจู
อาคาบาเนะ ถอนหายใจเบา ๆ ไม่ใช่เพราะว่าเขาขี้เหนียว แต่เขาต้องการให้โปสเตอร์ของเขาเป็นรางวัลสำหรับการเปิดร้านของเขา หลังจากนี้เขาจะต้องกลับมาวาดโปสเตอร์อีก 3 แผ่นเพื่อชดเชยแผ่นที่สูญเสียไป
พวกเขาเดินมามาได้สักพัก จู่ๆ อาคาบาเนะ ก็ถามขึ้นว่า “โรงพิมพ์ที่ว่าอยู่ไกลแค่ไหน นี่เราใกล้ถึงรึยัง?”
“อ่อ อีกนิดเดียวเท่านั้น”
ซึนาเดะ ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
ตอนแรก อาคาบาเนะ เชื่อคำพูดของเธอ แต่ต่อมาเขารู้สึกเสียใจที่เชื่อคำพูดไร้สาระของ ซึนาเดะ
พวกเขาเดินออกมาจากหมู่บ้านไกลมากแล้วและในที่สุดก็มาถึงโรงงานในหมู่บ้านเล็กๆ บริเวณตีนภูเขา
“อา.. ฮะ… นี่เหรอที่เธอบอกว่า “อีกนิดเดียว”!?”
อาคาบาเนะ พยายามปรับลมหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางไกลขนาดนี้!
“ใช่ ฉันเคยวิ่งจ็อกกิ้งไกลกว่านี้ทุกเช้า”
ซึนาเดะ ตอบกลับด้วยท่าทางไร้เดียงสา
“ฮึ่ม!..เธอนี่มัน…”
ในฐานะคนที่มีร่างกายอ่อนแอ เขาพูดไม่ออกและรู้สึกว่าถูกหลอกลวง
“แต่ก็แปลกฉันคิดว่านายเดินมาไกลขนาดนี้ไม่ได้ เลยมาเรียนสายเพราะร่างกายที่อ่อนแอของนาย แต่นายกลับเดินมาได้ไกลขนาดนี้กลายเป็นว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง! ฉันพูดไม่ผิดนายนี่เหมือน จิไรยะ เข้าไปทุกที!”
ซึนาเดะ จับจุด อาคาบาเนะ ได้
อาคาบาเนะ อึ้งไปครู่หนึ่งไม่รู้จะตอบอย่างไร
เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา ซึนาเดะ ก็รู้สึกพึงพอใจมากขึ้น “หืม? อะไร? หาข้อแก้ตัวไม่ได้ละสิ??
“เปล่า แค่… ฉันแค่อยากจะ… บอกว่า จิไรยะ ช่างน่าสงสารจริงเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ยังถูกเธอลากมาด่า..”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจในขณะที่เขาไม่สามารถหาขอแก้ตัวในความเกียจคร้านของตนเองได้
ตอนนี้ ซึนาเดะ และ จิไรยะ ยังไม่ได้เป็น 3 นินจาในตำนาน เป็นแค่นักเรียนดังนั้น ซึนาเดะ จึงพูดถึง จิไรยะ ในแง่ลบเสมอ
“จิไรยะ ยังมีข้อดีอยู่อย่างน้อยก็ในอนาคต….” อาคาบาเนะ พึมพำกับตัวเองเบาๆ
หลังจากถอนหายใจเล็กน้อยและส่ายหน้า เขาก็เห็นว่า ซึนาเดะ ทิ้งเขาไปหลาย 10 ก้าวแล้ว
“เฮ้ ช้าๆหน่อยอย่าเดินเร็วนักสิ!” อาคาบาเนะ วิ่งตามทันที
หลังจากตาม ซึนาเดะ ทันแล้ว อาคาบาเนะ ก็ชะลอฝีเท้าและสังเกตุสภาพแวดล้อมโดยรอบ
ที่นี่เงียบมาก มองเห็นโรงงานเล็กๆอยู่ใกล้เชิงเขาไม่ไกล
“แม้ว่าโรงงานแห่งนี้ไม่ใช่ของตระกูลของเรา แต่เราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ตราบใดที่นายแสดงเหรียญประจำตัวของคุณย่า พวกเขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือนาย
ซึนาเดะ ชี้ไปที่โรงงานแล้วพูดต่อว่า
“นายอาจต้องกระชับความสัมพันธ์กับพวกเขาเพื่อประโยชน์ร่วมกันของนายในอนาคต”
อาคาบาเนะ เร่งความเร็วและมุ่งหน้าไปที่โรงงาน
ซึนาเดะ ตามเขาไปช้าๆ เพราะหน้าที่ของเธอคือพาเขามาที่นี่ และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
เมื่อเข้าไปในโรงงาน อาคาบาเนะ พบว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่โรงพิมพ์
แต่ยังมีการผลิตมีดคุไน ดาวกระจาย และอาวุธอื่น ๆ อีกมากมาย…….
ดังนั้นโรงงานแห่งนี้ไม่เพียงแต่รับผิดชอบการพิมพ์เท่านั้น แต่ยังทำการผลิตอาวุธอีกด้วย
“นี่มันไม่ใช่โรงพิมพ์แล้ว มันคือคลังแสง! พวกเขาจะยอมพิมพ์หนังสือการ์ตูนของฉันเหรอเนี่ย!”
อาคาบาเนะ ครุ่นคิดและหันกลับไปมอง ซึนาเดะ เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อย
“มีอะไร? นายไม่ต้องกังวลว่าเนื้อหาในหนังสือการ์ตูนของนายจะรั่วไหล”
เมื่อ ซึนาเดะ เห็นท่าทางแปลกๆของ อาคาบาเนะ เธอก็พูดขึ้น
อาคาบาเนะ รู้ว่า ซึนาเดะ เข้าใจผิดแต่เขาก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่ ฉันคิดว่าโรงงานแห่งนี้ดีที่สุดแล้ว!”
ใช่ ใครจะกล้าขโมยการ์ตูนในโรงงานเช่นนี้?
จากนั้นเขาก็เหลือบมองเหรียญในฝ่ามือและครุ่นคิดในใจ
มิโตะ แนะนำให้เขามาที่นี่คงจะมีเหตุผลบางอย่าง?
“เอาล่ะ เข้าไปกันเถอะ”
อาคาบาเนะ ส่ายหน้าไม่คิดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาในตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้รกสมอง
