ตอนที่ 17 นอนไม่หลับ!
หลังจากเรียกร่างแยกเงามาเป็นเวลานานมันก็ถึงขีดจำกัดและหายวับไปในทันที
ความเหนื่อยล้าจากการใช้ คาถาแยกเงาพันร่าง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เขาปวดหัว
“นารูโตะ แข็งแกร่งแค่ไหน? เขาฝึกฝนอย่างต่อเนื่องกับร่างแยกเงา 3 ร่างในเวลาเดียวกัน ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะได้นอนโรงพยาบาลทันที”
อาคาบาเนะ รู้สึกหดหู่ใจมากขึ้นที่เขาสามารถเรียกร่างแยกเงาได้เพียง 2 ร่างในช่วงเวลาสั้นๆ
เขาพยายามปล่อยความคิด จากนั้นก็หันกลับมาสนใจแต้มที่ได้รับมาอีกครั้ง
“60 แต้ม….”
“บางที คุณย่ามิโตะ น่าจะอ่านยังไม่จบ”
อาคาบาเนะ อยากได้แต้มมากกว่านี้และพูดปลอบใจตัวเอง
เขาลุกขึ้นและจัดเรียงหน้าการ์ตูน
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรักษาร่างแยกเงาทั้ง 2 ไว้ได้เป็นเวลานาน แต่พวกมันก็วาดตอนที่ 5 เสร็จในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง
“ทำได้ดี!”
ซึ่งหมายความว่าเขาสามารถรวมเล่มหนังสือการ์ตูนเล่มแรกได้แล้ว และพร้อมที่จะวางขายในร้านการ์ตูนของเขา
อีกอย่างคือ อาคาบาเนะ สังเกตุเห็นว่ามีวิชานินจาอีก 2-3 วิชาปรากฏในรายการแลกเปลี่ยนของเขา
[การซ่อนร่างกายอำพรางร่องรอย: ทักษะพื้นฐานของนินจาต้องใช้ 5 แต้มในการแลกเปลี่ยน]
[คาถาสลับร่าง: คาถานินจาระดับ D ต้องใช้ 5 แต้มในการแลกเปลี่ยน]
[ท่าไม้ตายแห่งโคโนฮะงาคุเระ: จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ ต้องการ 0 แต้ม]
“ศะ… ศูนย์แต้ม?”
อาคาบาเนะ พูดไม่ออก
“จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ มันก็แค่ท่าทะลวงก้น? ไม่น่าแปลกใจที่ไม่ต้องการแต้ม…”
แม้จะยังดูสับสน แต่เมื่อคิดๆดูแล้ว…
“ของฟรี….”
“…แลกมาไว้ก่อนก็แล้วกัน มันอาจจะมีประโยชน์ในอนาคต”
อาคาบาเนะ แอบปลอบใจตัวเอง จากนั้นก็เลือกแลกเปลี่ยน
ติ้ง!
[ – 0 แต้ม]
[แลกเปลี่ยนสำเร็จ!]
[ท่าไม้ตายแห่งโคโนฮะงาคุเระ: จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ]
ระบบแจ้งการแลกเปลี่ยนของเขา
วินาทีถัดมาหลังจากเรียนรู้ อาคาบาเนะ รู้สึกเสียใจกับการเลือกของเขาในทันที
“ของฟรีดีๆ.. ไม่มีในโลก..”
ระบบได้กล่าวถึงวิธีการใช้งานและยังกล่าวถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นอีกด้วย
“เวรเอ้ย! ไม่คิดเลยว่าข้อมูลประเภทนี้จะเข้ามาในหัวของฉัน?”
อาคาบาเนะ รู้สึกอยากจะอ๊วกและรีบแลกเปลี่ยนวิชานินจาอีก 2 วิชาอย่างรวดเร็วเพื่อให้มันกดทับความทรงจำที่เกี่ยวกับ จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ เอาไว้
การซ่อนร่างกายอำพรางร่องรอย สามารถใช้ควบคู่ไปกับร่างแยกเงาเพื่อเพิ่มศักยภาพสูงสุด
คาถาสลับร่าง หากใช้อย่างถูกต้อง มันสามารถป้องกันและโต้กลับภายในเวลาสั้นๆ
เดิมที อาคาบาเนะ คิดว่าอาจจะมีวิชานินจาที่ดีกว่านี้ แต่แค่นี้ก็พึงพอใจแล้วยกเว้น จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ
หลังจากเสียแต้มไป 10 แต้มเพื่อแลกเปลี่ยนวิชานินจา อาคาบาเนะ ก็รู้สึกถึงการสูญเสีย
“ไม่รู้ว่า ย่ามิโตะ อ่านไปถึงไหนแล้ว…..”
สิ่งที่เขาขาดที่สุดคือแต้มตอนนี้เขาอยากได้มันเป็นอย่างมาก
…………………
เช้าวันต่อมา…..
เมื่อคืน อาคาบาเนะ เกือบนอนไม่หลับ
“เอ๋ อาคาบาเนะ วันนี้ทำไมลูกถึงตื่นแต่เช้า?”
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
พ่อแม่ของเขาตกใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ อาคารบาเนะ ตื่นเช้ามาก!
อาคาบาเนะ กระแอมออกมาและพูดว่า “วันนี้ผมต้องรีบไปที่ที่หนึ่งก่อนนะครับ”
“กินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยไป…”
แม่ของเขากำลังจะถามรายละเอียด แต่ อาคาบาเนะ ก็ออกไปแล้ว
เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับมัวแต่คิดเรื่องแต้มที่ได้รับ
อาคาบาเนะ ไม่เชื่อจริงๆว่าร่างสถิตสัตว์หางที่เชี่ยวชาญในคาถาผนึกของตระกูลอุซึมากิอย่าง มิโตะ จะให้แต้มมากกว่าโฮคาเงะแค่เพียง 5 แต้มเท่านั้น มันจะต้องมีอะไรผิดพลาด
อาคาบาเนะ มุ่งตรงไปยังตระกูลเซนจูเพื่อตามหาความจริงทันที
………………………
บ้านของพวกเขาไม่ใหญ่อย่างที่หลายคนคิด มีเพียง มิโตะ และสมาชิกในครอบครัวเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ที่นี่
ก่อนที่เขาจะทันได้เคาะประตู อาคาบาเนะ ได้ยินเสียงคนจำนวนมากที่ออกกำลังกายและเห็นร่างหลายร่างกำลังฝึกอยู่ที่ลานด้านหน้า หนึ่งในนั้นคือ ซึนาเดะ
ในเวลานี้ เธอสวมชุดศิลปะการต่อสู้ที่เป็นผ้าไหมสีขาว ผมยาวสีบลอนด์ของเธอพลิ้วไหว เธอดูองอาจและกล้าหาญ
เมื่อเห็นสิ่งนี้ อาคาบาเนะ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ฉันควรจะละอายใจตัวเองบ้าง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนของตระกูลเซนจู พวกเขาก็ยังต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก”
เขาโชคดีมากที่มีระบบ และเกิดในตระกูลคุรามะ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อฝึกซ้อม มันอาจจะทำให้เขาเป็นบ้า!
ในตระกูลคุรามะ อาคาบาเนะ ซึ่งเคยมีร่างกายที่อ่อนแอที่สุด สามารถเอาชนะเพื่อนๆ ของเขาได้แล้ว และใครจะกล้าบังคับให้ อาคาบาเนะ ลุกขึ้นและฝึกฝนทุกวัน?
ไม่นานหลังจากนั้น ซึนาเดะ ก็สังเกตุเห็น อาคาบาเนะ
เธอหยุดการฝึกและวิ่งมาหา อาคาบาเนะ อย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่เบิกบาน
“นี่คงเป็นครั้งแรกที่นายตื่นเช้าเช่นนี้”
ซึนาเดะ มีความสุขเล็กน้อย หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอถามเสียงเบา ๆ “ทำไมนายถึงมาที่นี่ตั้งแต่เช้า มีอะไรงั้นเหรอ?”
“เอ่อ…ฉันอยากจะถาม คุณย่าของเธออ่านหนังสือการ์ตูนของฉันเสร็จแล้วหรือยัง?”
อาคาบาเนะ ถามวัตถุประสงค์ของเขาโดยตรง
ซึนาเดะ ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกไม่พอใจของเธอได้ จากนั้นจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อบรรเทาอารมณ์ของเธอ
แล้วเธอก็พูดว่า “ไม่ เมื่อวานย่าของฉันบอกว่าท่านเหนื่อยหลังจากอ่านไปไม่กี่หน้า และท่านยังบอกอีกด้วยว่าอยากจะเจอนาย”
“เป็นแบบนี้นี่เอง..”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย กลายเป็นว่า อุซึมากิ มิโตะ อ่านไปได้ไม่กี่หน้า
“ย่ามิโตะ อยากจะพบฉันเหรอ?”
“ใช่ คุณย่าชื่นชมนายมาก และท่านอยากจะเจอนาย..”
“นายนั่งรอไปก่อน ฉันฝึกใกล้จะเสร็จแล้ว”
ซึนาเดะ ยังคงรู้สึกไม่พอใจเธอเชิดริมฝีปากโค้งงอแล้วพูดว่า”ฉันก็นึกว่านายมาที่นี่ด้วยเหตุผลอื่น .. “
เธอเป็นคนที่คาดเดาได้ยาก และบางครั้งเธอก็ก้าวร้าว แต่บางครั้ง…
“.. นี่เธอโกรธอะไรฉันหรือเปล่า?” อาคาบาเนะ เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
เมื่อเขาต้องการถามแต่ ซึนาเดะ ก็กลับไปฝึกต่อแล้ว
และทันใดนั้นจู่ๆเขาก็ขนลุกพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“..ลืมมันไปซะ”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อาคาบาเนะ ก็ส่ายหน้าเล็กน้อย
บรรพบุรุษกล่าวเอาไว้เป็นอย่างดี หัวใจของอิสตรีเป็นห้วงแห่งความลับอันลึกล้ำที่ยากหยั่งถึง
