ตอนที่ 15 แฟนการ์ตูนคนแรก
“ดันโซ มีอุดมการณ์ที่แตกต่างจาก ลุงฮิรุเซ็น แต่ไม่ต้องห่วงเขาเป็นนินจาที่แข็งแกร่ง”
ซึนาเดะ คิดว่า อาคาบาเนะ ผิดหวังและกลัว เธอจึงปลอบใจ
จุดประสงค์หลักที่เธอมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อพูดเรื่องนี้ แต่เธอไม่รู้ว่า อาคาบาเนะ ก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่จริงๆ
อย่างไรก็ตามการมี ดันโซ เป็นที่ปรึกษา เขานึกภาพไม่ออกว่าอนาคตของเขาจะลำบากขนาดไหน
“อ่า! ลืมมันไปเถอะ ฉันเองก็เลือกไม่ได้อยู่แล้ว”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจ
ดันโซ ในวัยนี้ไม่ได้ชั่วร้ายเหมือนวัยชรา อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังเป็นคนดี
“มันจะดีกว่าถ้านายเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้พร้อมตั้งแต่ตอนนี้ เพราะสุดท้ายแล้วที่ปรึกษาของทีมก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”
ซึนาเดะ นอนอยู่บนพื้น ดูแลเหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลยแม้แต่น้อย
อาคาบาเนะ จดจ่ออยู่กับภาพวาดของเขาโดยไม่ถูกรบกวน แต่หลังจากนั้นประมาณครึ่งนาทีก็มีคนเปิดประตูห้องของเขา
“อาคาบา… เอ่อ นี่ลูก…”
มันคือแม่ของเขา ทันทีที่เธอกำลังจะพูด เธอเห็น อาคาบาเนะ กำลังวาดรูปอยู่โดยมีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนอนอ่านการ์ตูนของ ลูกชายเธออย่างสนุกสนาน
ซึนาเดะ หน้าแดง นั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว ทิ้งการ์ตูนไว้ข้างๆ และกล่าวทักทายอย่างเคารพ “สวัสดีค่ะคุณป้า หนูชื่อ ซึนาเดะเพื่อนร่วมชั้นของ อาคาบาเนะ ค่ะ”
“โอ้ สวัสดีจ๊ะ ซึนะจัง ป้าขอโทษที่เข้ามาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ป้าไม่รู้ว่า อาคาบาเนะ มีแขกมา”
“.. ว่าแต่หนูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ป้าไม่เห็นมีใครมาเคาะประตู”
“เอ่อ… เกี่ยวกับเรื่องนั้น..”ซึนาเดะ หัวเราะอย่างเขินอาย
……………………..
ซากิ ปิดประตูและปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข
“ไม่คิดเลยว่าลูกชายตัวดีของฉันจะสนิทสนมกับ เจ้าหญิงน้อยซึนาเดะ”
อาคาบาเนะ ไม่รู้ว่าแม่ของเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ดูจากสีหน้าของเธอแล้วเขาก็พอจะคาดเดาได้
สำหรับ ซึนาเดะ เธอทรุดตัวลงกับพื้นอย่างช้าๆ
“เสียใจที่เข้ามาทางหน้าต่าง?”
อาคาบาเนะ อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นคนอย่าง ซึนาเดะ ประหม่าและทำอะไรไม่ถูก
“อ๊าก.. ฉันจะกลับบ้านแล้ว ถ้าตอนใหม่มาบอกให้ฉันรู้ด้วย”
เธออาจจะยังรู้สึกอึดอัดอยู่หลังจากที่ได้พบกับแม่ของ อาคาบาเนะ เธอจึงวางการ์ตูนลงและออกจากห้องลงไปชั่นล่างอย่างรวดเร็ว
แต่ทันใดนั้น ซึนาเดะ ก็หันกลับมาและบอกเขาว่า “จริงสิ ฉันจะไปเยี่ยม คุณย่ามิโตะ เร็วๆ นี้ การ์ตูนนารูโตะที่ฉันเคยบอกนายไว้เสร็จหรือยัง”
“อ่อ เสร็จแล้วหล่ะ!”
ทันทีที่ ซึนาเดะ ได้ยินคำพูดของ อาคาบาเนะ เธอก็กลับเข้ามาที่ห้องและมองหาหนังสือการ์ตูนทันที
“มันวางอยู่บนหัวเตียง ฉันทำแบบรีบๆมันก็เลยออกมาไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าเล่มปกติทั่วไปมาก”
อาคาบาเนะ ชี้หนังสือการ์ตูนที่วางอยู่บนหัวเตียง
ซึนาเดะ มองไปที่มันอย่างตื่นเต้น
มันดูกะทัดรัดแต่ทำให้เธอหลงรักตั้งแต่แรกพบ
………………….
หน้าปกไม่ได้ทำมาจากกระดาษแข็ง แต่มีรูปภาพที่สวยงามมากถูกวาดอยู่บนปกและยังเป็นภาพวาดลงสี มันคือรูปของ นารูโตะ ที่กำลังวิ่งหนีหลังจากละเลงสีลงบนรูปปั้นโฮคาเงะ
“ว๊าวว…ปกของหนังสือเล่มนี้น่ารักจังเลย มีแบบนี้อีกไหม”
ซึนาเดะ ถือหนังสือด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับกวาดสายตาค้นหาด้วยความหวัง
หนังสือที่เธอถือนี้เป็นของย่าเธอ ไม่ใช่ของเธอถ้าไม่มีเล่มอื่นอีกเธอคงรู้สึกเสียดาย
“มีแค่นั้นแหละ”
อาคาบาเนะ พูดดับความหวังของเธอโดยตรง
“มีแค่เล่มเดียวเองเหรอ?”
ซึนาเดะ เก็บการ์ตูนไว้อย่างดีแล้วกวาดสายตาทั่วห้องของ อาคาบาเนะ อีกรอบด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
เธอพยายามหาหนังสือการ์ตูนเล่มอื่น
แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่เจอแม้แต่เล่มเดียว
“ถ้าเธอชอบการ์ตูนของฉันมากขนาดนั้น ครั้งหน้าก็ไปซื้อที่ร้านขายการ์ตูนของฉัน ฉันจะเก็บไว้ให้เธอเล่มหนึ่งก่อนที่มันจะหมด”
“จริงน่ะ? โอเค อย่ามาโกหกฉัน ไม่งั้น…”
อาคาบาเนะ ขัดจังหวะเธอทันที
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะกล้าโกหกเธอได้ยังไง”
ท้ายที่สุด ซึนาเดะ เป็นแฟนการ์ตูนคนแรกของเขา และเธอไม่เคยหยุดไล่ตามเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาวาดการ์ตูน
เธอยิ้มเมื่อได้ยินดังนั้นแล้วก็ลงไปข้างล่างด้วยความดีใจ อาคาบาเนะ ได้ยินเธอทักทายพ่อแม่ของเขาและกล่าวคำอำลา
“ผู้หญิงคนนี้…ก็ยังมีส่วนที่น่ารักอยู่บ้าง”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจเล็กน้อย และเมื่อเธอโตขึ้น เธอจะไม่กลายเป็นสาวน้อยน่ารักอีกต่อไป ท้ายที่สุด เธอจะเป็น 1 ใน 3 นินจาในตำนาน
เมื่อเห็น ซึนาเดะ จากไป อาคาบาเนะ ยังคงเหม่อลอยทำให้ร่างแยกเงาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คนก็จากไปแล้ว นายควรจะจริงจังกับเรื่องนี้มากกว่าไหม? วาดมาตั้งนานได้กี่หน้าแล้วล่ะ?!”
“จะรีบอะไรนักหนา? ฉันก็วาดอยู่นี่ไง!”
ความคิดของ อาคาบาเนะ ถูกขัดจังหวะ และเขาก็กลับมาจดจ่ออยู่กับการวาดภาพของเขา
เล่มแรกของเขาใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ก็แน่นอนว่าการ์ตูนของเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับการ์ตูนต้นฉบับได้ มันมีบางจุดที่แตกต่างกันเล็กน้อย
เขามองการ์ตูนที่เขาวาดแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เขารู้สึกหมดแรงและต้องการดื่มน้ำ แต่ทันทีที่เขากำลังจะเดินออกจากห้อง แม่ของเขาก็เดินเข้ามาหา
อาคาบาเนะ ถามว่า “มีอะไรหรือครับแม่?”
เธอพูดว่า “อ่อ แม่เห็นว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปลูกหยุดไม่ได้ไปไหน พ่อกับแม่ก็ปรึกษากันว่าจะสอนการควบคุมจักระให้กับลูก”
การใช้ภาพลวงตาต้องใช้จักระเป็นจำนวนมาก ดังนั้นการฝึกควบคุมจักระจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับเขา
“ปีนต้นไม้ และ เดินบนน้ำ? ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็น”
อาคาบาเนะ พูดขึ้นมาทันที
สิ่งเหล่านี้ต้องอธิบายให้ชัดเจน มิฉะนั้นพ่อกับแม่ของเขาจะต้องลากเขาไปฝึก
ซากิ เห็น อาคาบาเนะ ยืนกรานไม่อยากฝึกเธอก็พูดขึ้นว่า
“นั่นคือรากฐานของนินจา ยิ่งลูกมีพรสวรรค์มากเท่าไหร่ รากฐานของลูกก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น”
อาคาบาเนะ รู้ว่าแค่พูดอย่างเดียวแม่ของเขาก็คงจะไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงแสดงให้แม่ของเขาได้เห็นโดยการเดินขึ้นไปยืนอยู่บนเพดาน
“ถ้าแม่ยังต้องการให้ผมเรียนรู้วิธีการเดินบนน้ำ ผมก็จะเดินบนน้ำในอ่างอาบน้ำให้แม่ได้เห็น”
อาคาบาเนะ หาวและพูดขึ้น
แม่ของเขามองเขาโดยไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าในช่วงเวลาสั้นๆลูกชายของเธอจะพัฒนาได้มากขนาดนี้
เธอเคยคิดว่า อาคาบาเนะ เอาแต่เดินเตร่ไปเตร่มาโดยไม่สนใจการฝึกฝน
แต่…
แต่ที่ไหนได้ลูกชายของเธอกลับมีความสามารถมากถึงเพียงนี้ และเมื่อเธอเห็นร่างแยกเงาที่กำลังง่วนอยู่กับการวาดรูป เธอก็เข้าใจแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะที่แม้แต่คาถาแยกเงาพันร่างคาถาระดับ B ก็ยังสามารถใช้ได้
ในตอนนี้ ซากิ เข้าใจแล้วว่าลูกชายของเธอเป็นอัจฉริยะและไม่ต้องการให้เธอและสามีของเธอสอน…
เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้วทำให้เธออดที่จะนึกถึง ซึนาเดะ ไม่ได้
ช่างเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยม แต่น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งคู่ยังเด็กอยู่
