ย้อนเวลามาเป็นพี่ชายในบ้านล้อมลาน ยุค 60 - บทที่ 260 อวี๋หลี่: หม่าฮวา มาทำงานกับฉันเถอะ(ฟรี)

บทที่ 260  อวี๋หลี่: หม่าฮวา มาทำงานกับฉันเถอะ(ฟรี)

วันต่อมา แสงอาทิตย์ส่องมายังผืนโลก วันนี้เป็นวันใหม่อีกวัน

ทุกอย่างเริ่มใหม่ เฟื่องฟู รุ่งเรือง ทุกคนเริ่มการทำงานรอบใหม่ ต่างดิ้นรนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

ตอนนี้ ที่ย่านการค้า ถนนที่คึกคัก อวี๋หลี่ไม่กี่วันก่อนกังวลเรื่องพ่อครัว ไม่คิดว่า วันนี้พ่อครัวที่อวี๋ไห่ถังแนะนำก็มาแล้ว

เปลี่ยนพ่อครัวใหม่ ธุรกิจร้านอาหารก็เริ่มคึกคักขึ้นช่วงหนึ่ง อวี๋หลี่มีความสุขที่นับเงินอยู่ที่เคาน์เตอร์

ขณะนั้น พ่อครัวใหม่เดินเข้ามา พูดอย่างเกรงใจ

“คือว่า พี่ครับ”

“ผมต้องไปแล้ว พี่ไห่ถังน่าจะบอกพี่แล้วนะครับ ผมช่วยได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น”

“ตอนนี้ผมต้องไปทำงานที่โรงงานรีดเหล็กหงซิงแล้วครับ”

ถูกต้อง คนนี้คือ หม่าฮวา พ่อครัวในครัวของโรงงานรีดเหล็กหงซิง ซึ่งก็คือลูกศิษย์ของเสี่ยวจู้เมื่อก่อน อยู่กับเสี่ยวจู้มานาน แม้ฝีมือจะสู้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็พอใช้ได้ เมื่อเทียบกับพ่อครัวทั่วไป ก็ถือว่าสู้คนเก่งไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าคนทั่วไป

เพื่อเอาใจเสี่ยวจู้ หม่าฮวาเคยแนะนำอวี๋ไห่ถังให้เสี่ยวจู้ เพราะเรื่องนี้ อวี๋ไห่ถังไม่เคยหยุดเล่นงานเขา เจอเมื่อไหร่ก็ด่าทุกที

หม่าฮวารู้ว่าตัวเองผิด จึงมาช่วยงาน

“หา? คุณจะไปแล้วเหรอ แต่ใกล้เที่ยงแล้วนะ นั่นเป็นช่วงอาหาร จะมีลูกค้ามากมาย ถ้าคุณไป ร้านอาหารของฉันจะเปิดต่อได้ยังไง?”

“อย่างนี้ไหม หม่าฮวา คุณอยู่ทำงานต่ออีกสักพัก ได้ไหม?”

อวี๋หลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงมีความวิงวอน

ร้านอาหารขาดทุนมาตั้งนาน พอเริ่มเห็นหวังบ้าง แต่หม่าฮวาจะไปเสียแล้ว ถ้าเขาไป ร้านอาหารนี้คงต้องปิดแน่ๆ

“พี่ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วย ผมสัญญาว่าจะมาช่วย แต่ไม่ได้รับเงินนะครับ คุณควรพอใจแล้ว”

“คุณไม่สามารถเสียงานประจำของผมเพราะมาช่วยคุณได้”

“โรงงานรีดเหล็กหงซิงตั้งแต่เปลี่ยนผู้จัดการใหม่ การบริหารจัดการเข้มงวดมาก ถ้ามาสาย จะถูกหักเงินไม่น้อย”

“ผมยังไม่ทันได้เงิน ก็ขาดทุนแล้ว”

หม่าฮวาพูดอย่างเกรงใจ ถ้าไม่ใช่เพราะติดหนี้บุญคุณอวี๋ไห่ถัง เขาคงไม่ตกลงมาช่วยงาน

พูดจบ หม่าฮวาถอดผ้ากันเปื้อนเตรียมจะไป

อวี๋หลี่เห็นท่าทาง รีบขวางไว้ เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาไปได้

“อย่างนี้ไหม คุณมาทำงานกับฉันเลย ไม่ต้องไปโรงงานรีดเหล็กหงซิงแล้ว ที่นั่นให้เงินคุณเท่าไหร่? ฉันให้เป็นสองเท่า!”

“ตกลงไหม!”

อวี๋หลี่กัดฟัน ปัจจุบันร้านอาหารยังขาดทุนอยู่ ถ้าไม่สามารถรักษาหม่าฮวาไว้ได้ เธอจะขาดทุนอีกเท่าไหร่?

“สองเท่า?” พอได้ยินสองคำนี้ ตาของหม่าฮวาเป็นประกาย

“อืม! ให้คุณสองเท่า! พูดแล้วทำจริง อย่างไรคุณก็ไม่มีอนาคตที่โรงงานรีดเหล็กหงซิง สู้มาทำงานกับฉันดีกว่า”

“ฉันได้ยินไห่ถังบอกว่าคุณอายุสามสิบกว่าแล้ว ยังไม่ได้แต่งงาน ที่ครัวโรงงานรีดเหล็กหงซิงยังโดนหลิวหลานรังแกอีก สิบกว่าปีแล้ว คุณยังไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง”

“สู้มาอยู่กับฉัน คุณมาเป็นหัวหน้าพ่อครัวเลย! และยังได้เงินเดือนสองเท่าด้วย”

อวี๋หลี่เริ่มยื่นข้อเสนอ ล่อใจหม่าฮวา จากข้อมูลที่ได้รับจากอวี๋ไห่ถัง คำพูดของอวี๋หลี่ เข้าถึงใจของหม่าฮวาพอดี

เมื่อก่อนตอนที่เสี่ยวจู้ยังอยู่ เขาเป็นแค่ลูกมือ อยู่มาห้าหกปี ในที่สุดก็รอให้อาจารย์หายไป ตัวเองจะได้เปลี่ยนจากลูกมือเป็นพนักงานประจำ แทนตำแหน่งของเสี่ยวจู้

ใครจะคิด? นิสัยตรงไปตรงมาของเสี่ยวจู้ ทำให้เขาไปขัดใจหลิวหลานในครัว ส่งผลให้หลังจากเสี่ยวจู้หายไป หม่าฮวาก็พลอยเดือดร้อนไปด้วย

สิบกว่าปีมานี้ หลิวหลานมองเขาไม่เข้าตาเลย แม้แต่พ่อครัวที่เพิ่งมาใหม่ก็ค่อยๆ ไต่เต้าขึ้นไป แล้วเขาล่ะ? ยังคงอยู่ที่เดิม

หม่าฮวากลายเป็นคนเดียวในครัว ที่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ฝีมือการทำอาหารของเขาไม่มีโอกาสได้แสดงออกเลย

นับดูแล้ว หม่าฮวาอยู่ในครัวของโรงงานรีดเหล็กหงซิงมาสิบห้าสิบหกปีแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้เลื่อนตำแหน่ง เงินเดือนยังเท่ากับสิบกว่าปีก่อน เงินเดือนแค่นี้ อย่าว่าแต่แต่งงานเลย แม้แต่การใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็เป็นปัญหา นี่คือสาเหตุที่หม่าฮวาอายุสามสิบกว่าแล้ว ยังหาภรรยาไม่ได้

พอได้ยินเงินเดือนสองเท่า หม่าฮวาเริ่มลังเล

“เงินเดือนสองเท่านะ!” อวี๋หลี่เห็นหม่าฮวาหยุดฝีเท้า เห็นสีหน้าลังเล ก็รู้ว่ามีหวัง จึงพูดต่อไป

“หม่าฮวา นี่เป็นโอกาสที่หายาก ถ้าวันนี้คุณไปแล้ว พรุ่งนี้ฉันจ้างพ่อครัวใหม่ ก็จะไม่มีตำแหน่งสำหรับคุณอีกแล้ว”

“ตอนนั้นคุณก็ต้องกลับไปทำงานในครัวของคุณ เป็นพ่อครัวตัวเล็กๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก เงินเดือนแค่ไม่กี่ร้อยหยวน”

“แม้แต่แรงงานต่างด้าวยังได้เงินมากกว่าคุณ”

อวี๋หลี่พูดไป มองสีหน้าของหม่าฮวาไป

ตอนนี้หม่าฮวาถูกล้างสมองแล้ว คำว่าเงินเดือนสองเท่าประทับลงในสมองของเขา

ตอนนี้เป็นยุคเปิดกว้าง ระดับชีวิตของผู้คนค่อยๆ สูงขึ้น ตามมาด้วยการปรับขึ้นของเงินเดือนโดยรวม ตอนนี้เขาทำงานเล็กๆ น้อยๆ ที่โรงงานรีดเหล็กหงซิง เงินเดือนประมาณห้าร้อยหยวน แต่พวกพ่อครัวคนอื่นได้เดือนละหนึ่งพันห้าร้อย มากกว่าเขาเต็มๆ หนึ่งพัน จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร?

คิดถึงตรงนี้ หม่าฮวาตอบรับโดยไม่ลังเลอีกต่อไป

“ตกลง ผมยอมรับ แต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”