ย้อนเวลามาเป็นพี่ชายในบ้านล้อมลาน ยุค 60 - บทที่ 235 โหลวเสี่ยวเอ๋อร์ เหอยวี่สุ่ย แข่งขันกันในที่ลับ(ฟรี)

บทที่ 235 โหลวเสี่ยวเอ๋อร์ เหอยวี่สุ่ย แข่งขันกันในที่ลับ(ฟรี)

“อ้าว แปลกจริง ทุกครั้งที่บ้านล้อมลานมีงานเลี้ยง ไม่เคยเห็นพี่น้องตระกูลหยางเลย”

“เฮ้อ หยางเล่อเป็นผู้จัดการโรงงาน หยางมี่เป็นดาราดัง เงินที่พวกเขาหาได้ใน 1 วันพวกเราใช้ทั้งปีก็ไม่หมด จะมาสนใจงานเลี้ยงแบบนี้ได้ยังไง” คนหนึ่งพูด น้ำเสียงมีรสขม

“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ใช้ชีวิตระดับนั้นบ้าง กินแต่ของดีๆ ทุกวัน”

“ไม่เคยนึกเลยว่าเด็กน้อยสองคนจะมีความสามารถขนาดนี้ ถ้ารู้แต่แรกก็คงช่วยเหลือพวกเขาไว้บ้าง อย่างน้อยก็ได้รับส่วนแบ่ง ตอนนี้ไม่ได้อะไรเลย”

ตอนนี้พวกเขาเห็นหยางเล่ออยู่ดีกินดี ก็เสียใจจนตับไตไส้พุงเขียวไปหมด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อิจฉาริษยา

ในงานศพของปั้งเกิง ทุกคนพูดคุยหัวเราะกัน ไม่มีใครเศร้าเสียใจเลยสักคน เหมือนกับว่านี่ไม่ใช่งานศพ

กินอิ่มดื่มหนำ  “เอิ้ก~” ทุกคนเรอ แล้วแยกย้ายกันไป

—

ตอนนี้ ที่บ้านหลัง บ้านตระกูลหยาง

หลิวเหม่ยลี่ตั้งใจทำอาหารหลายอย่างในวันนี้ เพื่อแสดงฝีมือต่อหน้าหยางเล่อ

“ว้าว พี่สะใภ้ วันนี้เป็นวันอะไรหรือ? ทำอาหารเยอะแยะ ซี่โครง ปลาดองผักเปรี้ยว ลูกชิ้นเปรี้ยวหวาน”

“ฝีมือทำอาหารของพี่เก่งขึ้นเรื่อยๆ นะ”

หยางมี่มองโต๊ะอาหารกลางวันที่เต็มไปด้วยอาหาร อดชมหลิวเหม่ยลี่พลางชูนิ้วโป้งไม่ได้

“นี่ฉันไปขอคำแนะนำจากแม่บ้านที่บ้านมาโดยเฉพาะ เป็นไง? ไม่เลวใช่ไหม?”

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว? พี่ชายเธอควรจะกลับมาแล้วนะ”

หลิวเหม่ยลี่มองอาหารบนโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เช้าวันนี้ พอหยางเล่อออกไปทำงาน หลิวเหม่ยลี่รีบกลับไปบ้านเกิด ไปขอคำแนะนำเรื่องเทคนิคการทำอาหาร เพราะหลิวเหม่ยลี่ถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจตั้งแต่เด็ก ไม่ค่อยรู้วิธีทำอาหาร

“การทำอาหารต้องรู้จักวิธี วัตถุดิบชั้นดีมักต้องการวิธีการปรุงที่เรียบง่ายที่สุด”

“ถ้าอยากจับใจผู้ชาย ต้องจับที่ท้องของเขาก่อน”

คำพูดของแม่บ้านยังก้องอยู่ในหูของหลิวเหม่ยลี่

“พี่ชายฉันมีความสุขจริงๆ” หยางมี่พูดล้อเล่น

“เอ๊ะ อย่าพูดเรื่อยเปื่อย” หลิวเหม่ยลี่หน้าแดง แกล้งตีหยางเบาๆ

แต่ในใจกลับรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ‘รอให้หยางเล่อกลับมา เห็นภาพนี้ จะมีปฏิกิริยาอย่างไร? จะชมเธอสักสองสามคำไหม?’ ยิ่งคิดหลิวเหม่ยลี่ยิ่งหน้าแดง แดงไปถึงหลังใบหู

—

ในขณะเดียวกัน หยางเล่อเลิกงานกลับบ้าน มากับหรานชิวเย่

“ครูหราน หลายวันนี้คุณเหนื่อยแล้ว” หยางเล่อพูดเรียบๆ

“เฮ้อ ฉันจะเหนื่อยอะไรเท่าคุณ คุณวิ่งระหว่างโรงงานกับร้านอาหารทุกวัน”

“ไม่ต้องห่วง ผ่านมาหลายปีแล้ว เรื่องใหญ่ในโรงงานแก้ไขไม่ได้ แต่เรื่องเล็กๆ ฉันยังรับมือได้” หรานชิวเย่พูดพลางยิ้ม

ทั้งสองคนพูดคุยกันสองสามประโยค ก็แยกกัน หยางเล่อเดินไปบ้านด้านหลัง

หรานชิวเย่ชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินไปห้อง มองแผ่นหลังของหยางเล่อ หลายครั้งเหมือนจะพูดแต่ไม่พูด ‘อยากชวนหยางเล่อมากินข้าว แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา’

“เฮ้อ” หรานชิวเย่ถอนหายใจ ‘อย่างไรเธอก็เคยเป็นครูของหยางเล่อ ชวนเขามากินข้าว รู้สึกแปลกๆ ถ้าคนอื่นรู้ ไม่รู้ว่าจะซุบซิบนินทาพวกเขาอย่างไร’

หลังจากคิดทบทวนหลายครั้ง หรานชิวเย่ก็ยังไม่กล้าพูดออกมา

เทียบกับความลังเลของเธอ เหอยวี่สุ่ยไม่ได้เก้อเขินอย่างนั้น พอเห็นหยางเล่อเดินไปบ้านหลัง ก็รีบออกจากบ้านทันที เรียกเขาไว้

“หยางเล่อ!”

เหอยื่อสุ่ยวิ่งเล็กๆ มาที่มุมบ้านด้านหลัง

“หืม? มีอะไรหรือ?” หยางเล่อเห็นคนที่มา ถามด้วยความสงสัย

“วันนี้ตอนกลางวันฉันซื้อปลามา ตั้งใจจะทำปลาเปรี้ยวหวาน แต่ฉันยังควบคุมไฟไม่ค่อยได้ กลัวทำไม่อร่อย ฉันเคยกินที่คุณทำครั้งหนึ่ง ยังนึกถึงรสชาติอยู่เลย คิดว่าอร่อยมาก คุณรีบมาสอนฉันหน่อยสิ” เหอยื่อสุ่ยพูดพลางยิ้ม

“คงไม่ได้นะ ฉันนัดหยางเล่อไว้แล้ว”

ก่อนที่หยางเล่อจะทันได้พูด มีเสียงใสดังขึ้น เห็นโหลวเสี่ยวเอ๋อร์เดินออกมาจากบ้านด้านหลัง

“วันนี้ตอนกลางวันฉันนัดหยางเล่อไว้แล้ว เราจะคุยกันเรื่องการเข้าโรงเรียนของหยางเสี่ยว”

โหลวเสี่ยวเอ๋อร์มีรอยยิ้มบนใบหน้า พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก

เห็นว่ามีคนมากั้นทาง เหอยื่อสุ่ยมองโหลวเสี่ยวเอ๋อร์ด้วยสายตาไม่พอใจ ‘เห็นท่าทางหยิ่งยโส ไม่สนใจคนอื่นของเธอ ก็ไม่อยากคุยด้วย’

จึงหันไปถามหยางเล่อแทน

“จริงเหรอ หยางเล่อ พวกคุณนัดกันไว้ก่อน?” เหอยวี่สุ่ยมองหยางเล่อ

“คุณไม่ใช่บอกว่าจะให้หยางเสี่ยวไปโรงเรียนสำหรับคนมีฐานะหรือไง?” หยางเล่อขมวดคิ้วเล็กน้อย

‘เพราะเรื่องการศึกษาของหยางเสี่ยว ทั้งสองเคยทะเลาะกันใหญ่ แล้วตอนนี้จะมาคุยกันอีกทำไม?’

“เฮ้อ ไม่ว่าจะไปโรงเรียนไหน ก็ต้องให้หยางเสี่ยวไปเรียนใช่ไหม ฉันออกจากเทียนจิงไปสิบกว่าปี ไม่คุ้นเคยที่นี่ เรื่องการศึกษาก็ต้องฟังความเห็นของคุณ”

“ครั้งนี้ฉันพาเขามาจากต่างประเทศ เสียเวลาเรียนไปเดือนกว่าแล้ว จะให้เขาเสียเปรียบตั้งแต่เริ่มคงไม่ได้”

“พอดีเราคุยกันตอนกลางวัน เร็วดีกว่าช้า รีบตัดสินใจ บ่ายนี้จะได้พาลูกไปเรียน คุณว่ายังไง?”

โหลวเสี่ยวเอ๋อร์พลิกจากแขกเป็นเจ้าบ้าน มายืนขวางระหว่างเหอยวี่สุ่ยกับหยางเล่อ