ย้อนเวลามาเป็นพี่ชายในบ้านล้อมลาน ยุค 60 - บทที่ 230 หยางเล่อฉันจะเผาแก(ฟรี)
บทที่ 230 หยางเล่อฉันจะเผาแก(ฟรี)
“เงิน! เงิน!” ตาของปั้งเกิงเป็นประกาย
“ย่าจะให้หลานเดี๋ยวนี้” เจียจางซื่อยิ้มอย่างกระหายเลือด แบฝ่ามือ เงินเริ่มปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ เป็นปึกๆ หนาๆ ต่อกันไป
“พวกนี้ทั้งหมดเป็นเงินบำนาญของย่า ให้หมดเลย หลานรักของย่า กลับไปกับย่านะ ย่ายังเก็บของอร่อยไว้ให้อีกเยอะ” เจียจางซื่อโปรยเงินในมือทั้งหมดลงบนตัวปั้งเกิง
ตอนนี้ปั้งเกิงหน้าตาตกใจสุดขีด นี่มันเงินที่ไหน? ทั้งหมดเป็นกระดาษเงินกระดาษทองที่ใช้ไหว้ผี
“ไม่! ไม่เอา!”
“ผมไม่เอาเงินแล้ว!”
ปั้งเกิงถอยหลังไม่หยุด สองมือโบกปัดกระดาษเงินกระดาษทองที่ลอยมา มีกระดาษเงินกระดาษทองมากเหลือเกิน ทั้งห้องลอยไปหมด
“เป็นอะไรไป? หลานรักของย่า เมื่อกี้ยังขอเงินจากย่าอยู่เลย ทำไมพอย่าให้แล้วถึงไม่เอา นี่เป็นเงินบำนาญของย่านะ”
“ย่าเก็บมาสิบกว่าปี ตั้งใจเก็บไว้ให้หลานใช้ หลานที่ดีของย่า ลงมาอยู่กับย่าเถอะ ทั้งหมดนี้เป็นของเธอ”
เจียจางซื่ออุ้มกระดาษเงินกระดาษทองก้อนใหญ่ ค่อยๆ เดินมาหาปั้งเกิง ใบหน้าดุร้าย ตาจ้องมองปั้งเกิง
มองดีๆ ไม่มีม่านตา
“อ๊ากกก! ไม่เอา ไม่เอา!”
“ผมไม่เอา!”
ปั้งเกิงอยากหนี แต่ขาอ่อนแรง ตัวสั่นไปหมด เหมือนถูกดูดพลังไปจนหมด ปั้งเกิงนอนคว่ำบนพื้น พยายามคลานไปข้างหน้า
“กรอบ กรอบ”
ตอนนี้ เหนือศีรษะของปั้งเกิงมีเสียงดังกรอบแกรบ ฟังเหมือนเสียงกระดูกเสียดสีกัน
ปั้งเกิงตกใจจนน้ำมูกน้ำตาไหลพราก คลานไปเรื่อยๆ มือสัมผัสกับอะไรนุ่มๆ หยิบขึ้นมาดู
เป็นแขน…
“อ๊ากกกก!”
ปั้งเกิงกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่ง โยนของในมือทิ้ง เงยหน้าขึ้นมอง ตอนนี้ฉินหวยหรูไม่มีแขนขา ใช้เพียงลำตัวบิดไปมาเคลื่อนเข้ามาหาเขา
สภาพแบบนี้ น่าสยดสยองมาก
“อย่า อย่าเข้ามานะ!” ปั้งเกิงหอบหายใจถี่ๆ
“ปั้งเกิง กลับไปกับแม่เถอะ ลูกคือทุกสิ่งของแม่ แม่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก”
“หลานรัก กลับไปกับย่าเถอะ เงินบำนาญของย่าให้หมด”
“ไม่ได้ ปั้งเกิงเป็นของฉัน! ต้องไปกับฉัน!”
“ฉินหวยหรู! นี่เป็นลูกหลานตระกูลเจีย แกจะพาไปได้ยังไง”
“ฉันไม่สน วันนี้ปั้งเกิงต้องไปกับฉัน”
“นังตัวดี มีฉันอยู่ ไม่มีใครพาหลานรักของฉันไปได้!”
เจียจางซื่อและฉินหวยหรูต่างพุ่งเข้าหาปั้งเกิง เสียงที่ฟังเหมือนมาจากความว่างเปล่าดังก้องเหนือศีรษะ ทั้งสองคนเริ่มแย่งชิงปั้งเกิง
ปั้งเกิงหลบอยู่ที่มุมห้อง ตัวสั่นงันงก
คิดว่านี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดแล้ว แต่ มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น
“ปั้งเกิง กลับบ้านกับพ่อ”
เห็นเจียตงสวีนอนอยู่บนเตียง ข้างๆ มีเสี่ยวตัง และฮวยฮวา กำลังเข็นเขา สามคนโผล่ออกมาจากมุมหนึ่งอย่างกะทันหัน
“พี่ กลับไปกับพวกเรานะ คืนนี้มีซี่โครงด้วย” เสี่ยวตังยิ้มกว้าง ที่มุมปากไม่ใช่น้ำลาย แต่เป็นเลือด!
“พี่ กลับบ้าน?” ฮวยฮวาลอยมาหาปั้งเกิง
“อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา” ปั้งเกิงถอยหลังไม่หยุด ไม้ขีดและน้ำมันกุยฮวาในกระเป๋าร่วงลงมา
“ฆ่าพวกแกให้หมด!” สายตาของปั้งเกิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความกลัวตามติดเขา ตอนนี้สมองว่างเปล่า
นำโดยเจียจางซื่อและฉินหวยหรู เจียตงสวี่ เสี่ยวตัง ฮวยฮวา ยื่นเล็บยาวหนึ่งฟุต ใบหน้าดุร้าย เข้ามาหาปั้งเกิง
ปั้งเกิงเทน้ำมันกุยฮวาลงบนพื้น รีบหยิบไม้ขีดขึ้นมาอย่างลนลาน จุดไฟที่พื้น
“ฉึบ!”
ด้วยฤทธิ์ของน้ำมันกุยฮวา ไฟลุกขึ้นทันที
“พวกแกตายซะ! ตายให้หมด!” ปั้งเกิงเหมือนคนบ้า ตาแดงก่ำ จุดไฟที่โต๊ะ โซฟา ผ้าปูเตียง
ไฟลุกทั่วทุกที่ ควันหนาทึบลอยขึ้นทันที
“แค่ก แค่ก แค่ก…” ปั้งเกิงไอหนัก
ไฟลุกแรงขึ้นเรื่อยๆ ดั้งเดิมตั้งใจจะขู่ผีพวกนี้ แต่ไม่คิดว่า ปั้งเกิงอยู่ท่ามกลางกองเพลิง ถูกไฟแผดเผาโดยรอบ
ตู้ เตียง ตู้ถ้วยชาม… ฯลฯ วัตถุไวไฟทุกอย่าง ลุกไหม้ทั้งหมด
ตอนนี้ปั้งเกิงตกใจจนสติหลุด ไม่มีความคิดที่จะหนีเลย ไฟยิ่งลุกแรง เขายิ่งตื่นเต้น
“ตาย! พวกแกตายหมด!”
ใบหน้าของปั้งเกิงบิดเบี้ยว เจียจางซื่อและฉินหวยหรูตรงหน้าหายไปแล้ว แล้วหยางเล่อก็ปรากฏขึ้นแทน
ตอนนี้หยางเล่อกำลังนอนหลับบนเตียง ข้างๆ ยังมีถังหงเสีย
“หยางเล่อ!”
“กล้าอยู่กับผู้หญิงของฉัน! ฉันจะเผาแกให้ตาย!”
ปั้งเกิงจ้องสองคนตรงหน้าอย่างเหี้ยมเกรียม หยิบท่อนไม้ที่ไฟกำลังลุกจากพื้น ค่อยๆ เดินเข้าไป จุดไฟรอบๆ ทั้งหมด
ยามค่ำคืน ความมืดถูกไฟสว่าง สว่างราวกับกลางวัน
คนแรกที่พบเห็นคือหรานชิวเย่ในบ้าน เธอตื่นเพราะเสียง “ฉ่า ฉ่า ฉ่า” ของไฟที่กำลังลุกไหม้ รีบสวมเสื้อผ้า วิ่งออกมาอย่างร้อนรน เห็นบ้านตระกูลเจียถูกไฟล้อมรอบ
“ไฟไหม้! ไฟไหม้!” หรานชิวเย่ร้องตกใจ รีบวิ่งไปที่ห้องของเหอยวี่สุ่ย เคาะประตูไม่หยุด
“ยวี่สุ่ย หงเสีย ออกมาเร็ว! แย่แล้ว! ไฟไหม้!”
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เหอยวี่สุ่ยและถังหงเสียวิ่งออกมา เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ต่างตกตะลึง!
“เร็ว! รีบไปเรียกหยางเล่อ!” เหอยวี่สุ่ยพูด