ย้อนเวลามาเป็นพี่ชายในบ้านล้อมลาน ยุค 60 - บทที่ 190 ไปชนบทไม่คู่ควรกับฐานะของฉัน(ฟรี)

บทที่ 190 ไปชนบทไม่คู่ควรกับฐานะของฉัน(ฟรี)

การแสดงศิลปะวัฒนธรรมจบลง ผู้คนทยอยกันออกมา เวลานั้นเอง หยางเล่อกำลังนั่งรอหยางมี่อยู่ในรถ

“ว้าว นี่รถใครกัน?”

“ดูสิ ในรถมีเด็กอายุสิบกว่าขวบนั่งอยู่ด้วย”

“คงไม่ใช่ลูกคนรวยหรอกนะ?”

การปรากฏตัวของหยางเล่อดึงดูดสายตาของผู้คน เด็กสาวบางคนมองมาด้วยความชื่นชม “พี่ชาย!” หยางมี่เห็นเงาที่คุ้นเคยก็วิ่งมาด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว… ที่แท้ก็เป็นพี่ชายของเด็กผู้หญิงคนนี้นี่เอง?”

“สมเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ น้องสาวสวย พี่ชายรวย”

“ถ้าฉันมีพี่ชายรวยแบบนี้บ้างก็คงจะดี”

ภายใต้สายตาที่อิจฉาของทุกคน หยางมี่และหวังหยวนหยวนก็ขึ้นรถ

“พี่คะ ฉันได้ยินมาว่าพี่ได้เป็นรองผู้อำนวยการโรงงาน จริงหรือเปล่าคะ?”

“นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว อายุสิบหกก็ได้เป็นรองผู้อำนวยการโรงงาน โรงงานพี่ต้องแตกตื่นแน่ๆ เลย”

หยางมี่พูดอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เธอยิ่งชื่นชมพี่ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตของเขาเหมือนมีคนเปิดโปรแกรมโกงไว้ พุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ เพียงสามเดือนเท่านั้น จากเลขาก็ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งรองผู้อำนวยการโรงงานได้ แถมยังเปิดร้านอาหารที่เทียนจิง และซื้อรถอีกด้วย นี่มันคือชายในฝันของสาวๆ ทุกคนชัดๆ

“พี่หยางเล่อ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ” หวังหยวนหยวนพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นรัว หลังจากงานแสดงศิลปะวัฒนธรรมครั้งนี้ หยางมี่ก็กลายเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง ได้รับความนิยมในวงการ บรรดาผู้คนจำนวนมากเห็นความสามารถของเธอและชวนเธอไปร่วมงานกับบริษัทของพวกเขา แต่หยางมี่ปฏิเสธไปทั้งหมด ตามความเห็นของหยางเล่อ ตอนนี้หยางมี่ยังเด็กนัก เพิ่งจะสิบสี่ขวบเท่านั้น เธอจำเป็นต้องฝึกฝนกับอาจารย์ให้ดี ไม่เกินสามถึงห้าปี เธอกลายเป็นดาราดังได้อย่างแน่นอน นิสัยของหยางมี่เหมือนกับหยางเล่อ ไม่เร่งรีบ ไม่ใจร้อน เธอจึงเชื่อฟังคำแนะนำของหยางเล่อ เรียนไปพร้อมๆ กับฝึกการแสดง

—

ค่ำคืนนี้ ที่บ้านของฉินหวยหรู หลังจากหวยฮวาเสียชีวิต โต๊ะอาหารก็เหลือเพียงฉินหวยหรูและปั้งเกิงสองคน บรรยากาศเงียบเหงาผิดปกติ

“แม่ครับ ช่วงนี้อาหารดีจังเลยครับ พรุ่งนี้มีเนื้อไหมครับ? ไม่ได้กินของคาวนานแล้ว” ปั้งเกิงหยิบหมั่นโถวแป้งขาวขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย

“ปั้งเกิง ลูกหนีกลับมาจากชนบทสิบกว่าวันแล้วนะ รีบกลับไปเถอะ”

“ลูกอายุสิบแปดแล้ว จะอยู่บ้านเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้นะ ยังไงก็ต้องหางานทำ”

ฉินหวยหรูคิดทบทวนหลายครั้งแล้ว ก็ยังตัดสินใจให้ปั้งเกิงไปเข้าร่วมโครงการชนบท การที่เขามัวแต่ลอยชายแบบนี้ไปวันๆ แล้วอนาคตจะทำยังไง?

“แม่ครับ ผมไม่อยากไปชนบทเลยครับ ทั้งกินก็ไม่ดี นอนก็ไม่สบาย แม่ไม่รู้หรอกว่าผมผอมลงไปเป็นกองแล้วนะ”

“ที่นั่นเป็นที่ที่นกยังไม่กล้าไปเลยครับ แม้แต่ข้าวหยาบๆ ก็หายาก บางทีหิวก็ต้องเคี้ยวเปลือกไม้ ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้เลยครับ ที่ไหนจะดีเท่าบ้านเราในเมืองล่ะครับ”

“ยังไงผมก็เคยเรียนหนังสือมาบ้าง ถือเป็นผู้มีการศึกษา จะให้ไปที่แบบนั้นได้ยังไง?”

ปั้งเกิงพูดอย่างดูถูก เหยียดหยามชนบทจากใจจริง เขารู้สึกว่าด้วยความสามารถของเขา อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะได้ทำงานที่ดีมีหน้ามีตา

“ปั้งเกิง แม่รู้ว่าลูกลำบากนะ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”

“ตอนนี้แม่เหลือลูกชายแค่คนเดียวแล้วนะ ลูกต้องทำให้แม่ภูมิใจนะ แม่หวังพึ่งลูกนะ” ฉินหวยหรูถอนหายใจ

“แม่ครับ เพื่อนร่วมชั้นของพวกเรา บางคนก็ได้เป็นคนฉายหนัง บางคนก็ทำงานในสำนักงาน มีทั้งพนักงานขาย พนักงานโทรศัพท์”

“มีแต่ผมคนเดียวที่ต้องไปชนบท นี่มันน่าอายจะตาย”

“ผมไม่มีหน้าจะพูดเลย”

“ยังไงก็ฆ่าผมให้ตายเถอะ ผมก็ไม่ไปชนบท”

ปั้งเกิงพูดอย่างไม่พอใจ “ปั้งเกิง! ทำไมไม่เชื่อฟังขนาดนี้?” ฉินหวยหรูหน้ามืดลง “เพล้ง!” ตะเกียบในมือถูกโยนทิ้ง

“อะไรกัน! ผมโตขนาดนี้แล้ว แม่ยังจะลงไม้ลงมือตีผมอีกเหรอ?”

“แม่ดูพ่อแม่คนอื่นสิ ลูกเพิ่งเรียนจบก็จัดหางานดีๆ ให้ตั้งหลายอย่าง แล้วผมล่ะ?”

“แม่ให้ผมไปใช้ชีวิตในชนบท แล้วยังหวังให้ผมเป็นที่พึ่งในครึ่งชีวิตหลังอีก ที่ที่นกยังไม่กล้าไปแบบนั้น ผมไม่มีวันมีอนาคตหรอก” ปั้งเกิงพูดอย่างโมโห

“นี่…”

ฉินหวยหรูได้แต่ถอนหายใจด้วยความจำนน ทำหน้าเหมือนว่า ‘เหล็กไม่แข็งแรงพอจะตีดาบ’ ตอนนี้ปั้งเกิงอายุสิบแปดแล้ว อยู่ในช่วงต่อต้าน ฉินหวยหรูก็ควบคุมเขาไม่ได้แล้ว อย่างไรก็ตาม คำพูดของปั้งเกิงก็เตือนเธอขึ้นมาว่า การไปใช้ชีวิตในชนบท เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีอนาคตอะไรมากนัก และการที่แม่ลูกอยู่ห่างกันแบบนี้ก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก ฉินหวยหรูกัดฟันลุกขึ้น เดินออกจากบ้าน “แกร๊ก” เสียงประตูดังขึ้น ฉินหวยหรูยื่นหน้าออกไปมอง เห็นหยางมี่กับหวังหยวนหยวนเข้าไปในห้องของสวี่ต้าเหมา เธอจึงเดินออกมา

เธอเดินวนเวียนอยู่ในลานบ้านพักใหญ่ หยางเล่อได้เป็นรองผู้อำนวยการโรงงานมาได้สองวันแล้ว ช่วงสองสามวันนี้โรงงานเต็มไปด้วยข่าวลือเรื่องหยางเล่อ ผู้คนจำนวนมากเริ่มเข้าหาและเอาใจหยางเล่อ แต่ก็ไม่มีใครประสบความสำเร็จเลย ทุกคนถูกหยางเล่อไล่ออกไปอย่างไร้ความปรานี ด้วยเหตุนี้ ฉินหวยหรูจึงได้รับธัญพืชจากคนงานไม่น้อย ทำให้สองวันนี้อาหารการกินดีขึ้น และฉินหวยหรูก็ดูอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลขึ้น จะเข้าไปดีไหม? ไม่เข้าไปดีไหม? ฉินหวยหรูสับสนอยู่ในใจ การที่ปั้งเกิงอยู่บ้านตลอดเวลาก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน เงินเดือนของเธอคนเดียวเลี้ยงสองคน มันค่อนข้างลำบากจริงๆ ช่

างเถอะ! ฉินหวยหรู่จ้องมองบ้านของหยางเล่อด้วยแววตาที่แน่วแน่