ย้อนเวลามาเป็นพี่ชายในบ้านล้อมลาน ยุค 60 - บทที่ 170 ปั้งเกิงร้อนใจแทบรอไม่ไหว(ฟรี)

 บทที่ 170 ปั้งเกิงร้อนใจแทบรอไม่ไหว(ฟรี)

“ได้ ฉันจะให้ยืมเอง!” หยางเล่อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ทันทีที่พูดออกไป ทุกคนในที่นั้นก็ตกใจ! เงิน 200 หยวนไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย ใครๆ ก็รู้ว่าบ้านฉินหวยหรูเป็นหลุมดำ ถ้าเงิน 200 หยวนนี้ให้ยืมไปแล้ว ก็เหมือนโยนซาลาเปาเนื้อให้หมา ไม่มีทางได้คืน

ฉินหวยหรูยิ้มร่าเริง! นี่มันไม่ใช่การยืมเลย แต่เหมือนให้เปล่าแล้ว เดิมทีทุกคนแค่มาดูละครสนุกๆ พูดจาเล็กน้อย ไม่คิดว่าหยางเล่อจะตกลงจริงๆ ทำให้หลายคนรอบข้างอิจฉา รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ถ้าเงิน 200 หยวนนี้เป็นของพวกเขาจะดีแค่ไหน?

ได้ยินคำพูดนั้น ฉินหวยหรูที่กำลังโขกศีรษะอยู่ ร่างกายชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มที่ซ่อนอยู่บนใบหน้าเผยออกมา หน้าตาแก่ๆ ของเธอคงจะหมดสภาพไปแล้ว อย่างน้อยหยางเล่อก็ตกลงให้ยืมเงินแล้ว

 “ขอบคุณค่ะ หยางเล่อ นายเป็นคนดีจริงๆ” หน้าผากของฉินหวยหรูมีเลือดซึมออกมา ไหลลงมาตามแก้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูย่ำแย่มาก สำหรับเธอแล้ว บาดแผลเล็กน้อยแค่นี้ไม่มีความหมายอะไรเลย แม้แต่วันนี้จะโขกจนสมองกระทบกระเทือน ถ้าได้เงิน 200 หยวนมาก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว

“พี่ชาย ให้ยืมไม่ได้!” “พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าครอบครัวเจียรังแกเรายังไง?” หยางมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย กอดแขนหยางเล่อ ส่ายหน้าไม่หยุด 

“มี่มี่” หยางเล่อกะพริบตา มือใหญ่กุมมือเล็กของเธอไว้ ตบเบาๆ หนึ่งที สบตากัน หยางมี่เข้าใจในทันที ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเขา หยางมี่ก็รู้แล้ว ว่าพี่ชายจอมวางแผนของเธอได้ลงสนามแล้ว ฉินหวยหรูคงจะซวยแล้วล่ะ!

หลิวกวงฉีซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เดิมทีคิดว่าวันนี้จะสามารถโค่นหยางเล่อได้สำเร็จ แต่ไม่คิดเลยว่า หยางเล่อจะตกลงให้ยืมเงินจริงๆ? แปลกจริงๆ ฉินหวยหรูเคยรังแกครอบครัวพวกเขาขนาดนั้น เขากลับยังจะตกลงอีกเหรอ? ช่างเป็นคนอ่อนแอจริงๆ! เป็นของที่ไม่ได้เรื่อง! หลิวกวงฉีมองดูด้วยท่าทางดูถูก หยางเล่อนี่ช่างขี้ขลาดจริงๆ ยังไม่กล้าหาญเท่าหยางมี่เลย ดูท่าทางแล้ว การจัดการกับหยางเล่อน่าจะไม่ใช่เรื่องยาก! หยางเล่อ! คอยดูไปก่อนเถอะ!

เมื่อผู้คนเห็นว่าไม่มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว ก็พากันกลับบ้าน ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

—

ส่วนทางนี้ หยางเล่อหยิบปึกแบงก์กงเต๊กในระบบ ยัดใส่ซองอั่งเปา “นี่คือ 200 หยวน” หยางเล่อพูด ฉินหวยหรูเห็นเงินก็ยื่นมือออกไปเตรียมจะหยิบ หยางเล่อสะบัดมือ เปลี่ยนเงินไปอีกมือหนึ่ง พูดต่อว่า “ซองอั่งเปานี้ฉันปิดผนึกไว้แล้ว ฉันตกลงว่าจะให้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พอแม่สื่ออู๋มา คุณก็มาเอาที่บ้านฉันนะ” ถ้าเห็นเป็นแบงก์กงเต๊ก มีหวังได้มาโวยวายกับเขาแน่ๆ

“ได้ค่ะ” ฉินหวยหรูจ้องมองซองอั่งเปาอย่างไม่วางตา พยักหน้าหงึกๆ ในที่สุดเรื่องวุ่นวายก็สงบลง ฉินหวยหรูลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล กลับบ้านไป หลับไปตลอดคืน

—

เช้าวันแห่งการเตรียมตัว

เช้าวันต่อมา แม่สื่ออู๋ก็มาแต่เช้าเพื่อทวงเงินสินสอดจากฉินหวยหรู “แม่ปั้งเกิง บ้านคุณมีเงินหรือไม่ ถ้าไม่มี ฉันก็จะแนะนำผู้หญิงคนนี้ให้คนอื่นแล้วนะ คราวหน้าคุณอย่ามาหาฉันอีกนะ” แม่สื่ออู๋พูด การหาค่าแนะนำเล็กน้อยแค่นี้มันง่ายนักเหรอ? ถังหงเสียเป็นคนชนบท ไม่มีวุฒิการศึกษา ไม่มีหน้าตา คนในเมืองโดยทั่วไปไม่ชอบ ไม่อย่างนั้นแม่สื่ออู๋คงไม่ตามตอแยฉินหวยหรู เพื่อเรียกค่าสินสอดหรอก

“เอาล่ะๆ เงินสินสอดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แม่สื่ออู๋คุณนั่งรอที่นี่สักครู่ ฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ฉินหวยหรูพูดพลางยิ้ม เดินตรงไปที่บ้านของหยางเล่อ ไม่เคาะประตู เปิดประตูเข้าไปทันที “หยางเล่อ แม่สื่ออู๋มาแล้วนะ เมื่อวานนายไม่ใช่ตกลงจะให้ฉันยืม 200 หยวนเหรอ? ตอนนี้ให้ฉันได้หรือยัง?” ฉินหวยหรูหน้าหนาเริ่มทวง

“มี่มี่ ให้เธอไปเลย” หยางเล่อพูดเบาๆ หยางมี่หยิบซองอั่งเปาจากบนโต๊ะ สะบัดมือออกไป โยนลงบนพื้น “เอาไปเลย คนหน้าหนา” หยางมี่แค่นเสียงเย็นชา เผชิญกับท่าทีเย็นชาเช่นนี้ ฉินหวยหรูพยายามฉีกยิ้ม ก้มตัวลงเก็บ ไม่พูดขอบคุณสักคำ วิ่งออกไปทันที

“พี่ชาย เห็นไหม ตอนที่ขอร้องพี่เมื่อวาน ทำตัวนอบน้อมซะดิบดี พอวันนี้ได้เงินแล้ว แม้แต่คำขอบคุณยังไม่พูดเลย” “ช่างหน้าหนาจริงๆ!” หยางมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูน้องสาวที่โมโหจัดของเขา หยางเล่อเพียงยิ้มไม่พูดอะไร

กลับถึงบ้าน ฉินหวยหรูยัดซองอั่งเปาใส่มือแม่สื่ออู๋ “นี่คือเงินสินสอด 200 หยวน รบกวนคุณช่วยเอาไปให้พ่อแม่ถังหงเสียด้วยนะคะ” “แล้วนี่ค่าแนะนำ 2 หยวน คุณก็เก็บไว้ด้วยนะ” ฉินหวยหรูควักเงินยับๆ สองใบออกจากกระเป๋า มอบให้แม่สื่ออู๋อย่างไม่เต็มใจ “ได้เลย! คุณนี่มันง่ายจริงๆ” “วางใจเถอะ เงินนี้ฉันจะส่งถึงมือพ่อแม่ฝ่ายนั้นแน่นอน คุณก็รอเลือกวันได้เลย” แม่สื่ออู๋ยัดซองอั่งเปาใส่กระเป๋าด้านในสุด ถือเงิน 2 หยวน เดินจากไปอย่างมีความสุข

“เฮ้อ?” ฉินหวยหรูถอนหายใจโล่งอก ในที่สุดเรื่องแต่งงานของปั้งเกิงก็เรียบร้อยเสียที 

“แม่! ผมจะได้แต่งงานแล้ว!” ปั้งเกิงดีใจสุดขีด กระโดดโลดเต้นอยู่บนพื้น “เรื่องแต่งงานต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุดจะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวาย” 

“ฉันว่าหลังวันพ

รุ่งนี้เลยดีไหม!” ฉินหวยหรูพลิกดูปฏิทิน