ยัยตัวร้ายกับนายสุดโหด - บทที่ 36 ลูกเขยในอนาคตของแม่
บทที่ 36
ลูกเขยในอนาคตของแม่
เด็กผู้หญิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จู่ ๆ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น
“ปะป๊า! ผ้ากันเปื้อน HelloKitty! น่ารักมากเลย! HelloKitty น่ารักอะไรอย่างนี้! แถมเป็นสีชมพูที่หนูชอบด้วย! ปะป๊าใส่ให้ดูหน่อยได้ไหมคะ?”
ถังซือซือฟังคำขอของเด็กผู้หญิงก็คิดในใจว่า เธอคงไม่รู้หรอกว่าพ่อของเธออายแค่ไหนเวลาใส่มัน
กู่ชวนได้ยิน เขาตอบกลับทันทีว่า “ห๊ะ!”
เอาจริงเหรอ?!
ต้องใส่มันอีกครั้งเนี่ยนะ น่าอายเป็นบ้าเลย!
“ก็ได้” คงต้องใส่จริง ๆ สินะ?
ถังซือซือยืนมองกู่ชวนใส่ผ้ากันเปื้อน HelloKitty สีชมพูอีกครั้ง หลังจากวางโทรศัพท์มือถือไว้ไกล ๆ เพื่อให้ลูกสาวของเขามองเห็นภาพมุมกว้างได้ชัดเจน และดูครอบคลุมมากที่สุด
“โอ้โฮ น่ารักมาก ๆ เลย! ปะป๊าของหนูน่ารักที่สุด! ปะป๊าคะ! เต้นกระต่ายน้อยให้ดูอีกได้ไหมคะ?”
เต้นกระต่ายน้อย?
ลูกรักแน่ใจเหรอว่าอยากให้ปะป๊า… เต้นกระต่ายน้อยเนี่ยนะ?
ลองคิดอีกที อยากให้ปะป๊า… เต้นกระต่ายน้อยตอนนี้จริง ๆ เหรอ?
เดิมทีกู่ชวนตั้งใจมาหาถังซือซือวันนี้เพื่อเอาคืนเธอเรื่องเมื่อเช้า แต่ตรงกันข้าม เขากลับต้องมาใส่ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนเต้นเพลงกระต่ายน้อยต่อหน้าลูกสาว แถมยังต้องเต้นต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย เด็กผู้หญิงเอามือเท้าแก้มของตัวเอง มองดูพ่อของเธอเต้นเพลงกระต่ายน้อย เธอตั้งใจดูมากแทบไม่กะพริบตา
กู่ชวนเต้นเพลงกระต่ายน้อยด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก…
เขาเต้นอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับร้องเพลงกระต่ายน้อยไปด้วย…
ดวงตาของเขาร้อนผ่าว สีหน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่..
ถังซือซือรู้สึกเห็นอกเห็นใจทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเขา
ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีมุมแบบนี้ด้วย ต่อหน้าลูกสาวดูเป็นละคน ดูจะตามใจและรักลูกสาวมาก ๆ เลยสินะ
แต่ว่า มาเต้นแร้งเต้นกาอะไรแบบนี้ ต่อหน้าเจ้านายตัวเองมันจะดีเหรอ?
ถังซือซือแอบชะเง้อหน้าไปมองเซียวเฉินเยวียนทันที
ดูเหมือนคุณชายปีศาจจะดูอารมณ์ดีแฮะ แถมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ช่วยส่วนตัวของตัวเองกำลังทำอะไรน่าอายแบบนั้น
หลังจากนั้นถังซือซือรีบหันกลับมาช่วยงานในครัวต่อ
แต่ก็นะ น่าอิจฉาลูกสาวเขาจริง ๆ เลยที่ได้มีความสุขกับครอบครัวแบบนั้น
ภายในครัว มู่ซูเสียนกำลังเทน้ำมันลงในหม้อ ขณะที่อีกมือหนึ่งถือไม้พาย แต่เธอกลับหยุดชะงักไปครู่หนึ่่ง
เธอหันมาหาถังซือซือ ก่อนแอบกระซิบเธอเบา ๆ ว่า
“ซือซือ จะว่าไป ลูกไม่ไปดูแลอำนวยความสะดวกเพื่อนของลูกหน่อยเหรอ? แม่เห็นเขาแล้วก็คิดว่า… น่าจะมีภูมิหลังครอบครัวไม่ธรรมดาแน่นอน… แม่ก็พอจะเดาได้อยู่ งั้นตรงนี้ให้แม่ลุยเอง ลูกไปเถอะ…”
จะปล่อยให้แม่ลุยเองดีไหมนะ?
ถังซือซือยืนครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะมีความรู้สึกบางอย่างเตือนขึ้นมาในหัวของเธอ
เธอรีบคว้าไม้พายจากมือแม่ทันที
“แม่ ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูช่วยเถอะ!”
มู่ซูเสียนดูไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ “ลูกจะลุยเองเนี่ยนะ? ทักษะการทำอาหารของหนูก็ไม่ได้ต่างจากแม่สักเท่าไหร่เลยนี่”
ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ผุดขึ้นมาย้ำเตือน ถังซือซือ
ความทรงจำทำให้เห็นภาพตอนที่เจ้าของร่างเดิมย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงครั้งแรก มู่ซูเสียนระเบิดครัวไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้งอาหารที่ทำเสร็จก็มักจะไหม้ทุกที ซึ่งทำให้เจ้าของร่างเดิมรู้สึกเหมือนได้กินยาพิษทุกมื้อ
ถังซือซือรับรู้ถึงความหลังของเจ้าของร่างเดิมได้ในทันที เธอจึงตัดสินใจทำอาหารด้วยตัวเองในมื้อนี้ เพราะถึงยังไงสมัยอยู่ในร่างเดิมเธอก็เคยเป็นเชฟ
มู่ซูเสียนยืนนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เธอคิดในใจว่าถังซือซือไม่น่าจะทำอาหารได้ เพราะไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็เข้ามาชะเง้อดู อีกสักพักก็เดินมาดูด้วยความสงสัย
ท้ายที่สุดถังซือซือก็ดันหลังมู่ซูเสียนให้ออกไปจากห้องครัวก่อนกลับเข้าไปทำอาหารต่อ
ฮ่าๆๆ การทำอาหารเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับฉันอยู่แล้ว เรื่องเค้กนี่ยิ่งมือโปรเลย
“ลูกแม่ทำอาหารไฟลุกแบบในทีวีได้ด้วย? ไม่น่าเชื่อเลย”
มู่ซูเสียนแอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเผลอพูดออกมาด้วยความตกตะลึง
“ซือซือ แม่ถามตามตรง ผู้ชายดูภูมิฐานร่ำรวยคนนั้นเป็นใคร แล้วเขามีความสัมพันธ์ยังไงกับลูก?” เพียงชายตามองแค่ครั้งเดียว ก็รู้แล้วว่าเขาต้องเป็นคนในตระกูลเซียวที่ร่ำรวยของเมือง F แน่ ๆ เธอไม่คิดว่าลูกสาวของตัวเองจะมีโอกาสผูกมิตรกับเขาได้
เธอนึกขึ้นได้ว่าอยากถามเรื่องนี้มานานแล้ว
ถังซือซือกวักมือเรียกมู่ซูเสียน ก่อนกระซิบข้างหูเบา ๆ ว่า
“แม่คะ นั่นแหละคือลูกเขยในอนาคตของแม่”