ยัยตัวร้ายกับนายสุดโหด - บทที่ 30 ยัยอัปลักษณ์

บทที่ 30

ยัยอัปลักษณ์

ถังซือซือสังเกตท่าทีของกันเยว๋ที่ทำสีหน้าไม่พอใจหลังจากพูดกับถงโยวโยวเสร็จ

ถงโยวโยว… วิทยานิพนธ์…

ฉันจำได้แล้ว ตั้งนานกว่าจะคิดออกได้

อืม ผู้ชายที่ริมทะเลสาบฉินในตอนนั้นไม่ใช่เหรอ?

“อย่ากังวลไปตงเหมย ฉันทำวิทยานิพนธ์เสร็จเมื่อไหร่ ฉันจะทิ้งเขาแน่นอน แล้วเดี๋ยวโอปป้าคนนี้จะพาเธอออกไปเที่ยวด้วยกันตลอดทั้งสัปดาห์นี้เลย”

ถังซือซือรู้สึกประหลาดใจมาก มีคำหนึ่งผุดขึ้นมาหัวของเธอ

โลกนี้มันก็กลมดีเนอะ

เมื่อเธอมองถงโยวโยวอีกครั้ง เกิดความเห็นอกเห็นใจขึ้นมา

เป็นธรรมดา ความรักของวัยหนุ่มสาว มักไม่มีความแน่นอนเพราะทุกคนต่างเปลี่ยนใจได้เสมอกับสิ่งที่ดีกว่าหรือตอบสนองตัวเองได้มากที่สุด

ผ่านไปไม่นาน ถังซือซือได้รับข้อความหนึ่งทางโทรศัพท์

ถึงคู่หมั้นในนามของผม ตามด้วยเนื้อหาในข้อความว่า “อยู่ไหน?”

อะไรกัน? นี่ต้องให้เขารู้ว่าอยู่ไหนใช่ไหมเนี่ย?

ถังซือซือทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนส่งโลเคชั่นตอบกลับข้อความนั้นไป

เมื่อกันเยว๋เดินเข้ามาข้างในร้าน เขาเห็นว่าถังซือซือมีหน้าตาน่าเกลียด เดิมทีเขาเคยบ่นเป็นการส่วนตัวกับตงเหมยว่าสาวสี่ตาอย่างถงโยวโยวนั้นไม่ได้น่ารักหรือหน้าตาสวยอะไรมาก แต่เมื่อเขาเปรียบเทียบกับถังซือซือ เขาจึงคิดว่าถงโยวโยวหน้าตาดีขึ้นมาทันที ก่อนจะเดินกลับมาหาถงโยวโยวด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วพูดว่า

“เจ้าของร้านนี้หน้าตาน่าเกลียดมาก ฉันมั่นใจเลยว่าไม่มีผู้ชายคนไหนชอบเธอหรอก”

ถงโยวโยวยกมือขึ้นจุ๊ปากอย่างรวดเร็ว เหมือนเชิงบอกว่าให้เขาหยุดพูด

แต่ปากของกันเยว๋ช่างชั่วร้าย เขายังคงแซวต่อไปไม่หยุด

“ก็ฉันพูดเรื่องจริง! นี่คงเป็นสาวแก่จากยุคดึกดำบรรพ์เลยก็ว่าได้! ดูใบหน้ากับหุ่นนี่สิ! สมควรแล้วกับคำว่า ยัย-อับ-ปะ-ลักษณ์!”

ถงโยวโยวเอื้อมมือไปปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว “หยุด” ตอนนี้หัวใจเธอสั่นเทาไปด้วยความกังวล

กันเยว๋เห็นท่าทางกังวลของเธอ เขาจึงสะบัดมือออกแล้วพูดต่อไปว่า

“จะบอกอะไรให้! ถ้าเจ้าของร้านนี้หาแฟนได้ ก็ต้องเป็นผู้ชายในระดับเดียวกับเธอนั่นแหละ ต้องขี้เหร่เหมือนกัน! คิดดูว่าจะมีคนหล่อ ๆ มารักเธอได้เหรอ?”

กันเยว๋มองไปที่แผ่นหลังของถังซือซือแล้วยังพูดต่อไปอีก

“ฉันเดาว่าเธอได้เปลี่ยนงานพาร์ทไทม์ใหม่แน่ ๆ โยวโยว เพราะจะไม่มีใครกล้าซื้อขนมปังร้านนี้! ถ้าเห็นว่าเจ้าของร้านขี้เหร่ขนาดไหน ใครมันอยากจะเข้ามา แค่เห็นหน้าก็ต้องคายขนมปังทิ้งแล้ว!”

ถงโยวโยวได้ยินกันเยว๋ใช้คำพูดที่ดูรุนแรงมากขึ้น ในใจเธอเหมือนมีม้าพันตัวกำลังวิ่งกระแทกอยู่ข้างใน

พระเจ้าช่วย! นี่เขาตั้งใจทำให้ฉันตกงานในวันนี้เลยเหรอ?

ทำยังไงดีถ้าพี่ซือซือได้ยินเข้า ฉันตายแน่ ๆ… ควรรีบไปขอโทษแล้วหนีไปเลยดีไหมนะ?

ถังซือซือหันกลับมามองกันเยว๋ด้วยท่าทีและสีหน้าเคร่งขรึม

“ขอโทษทีนะ แต่พอดีว่าฉันมีแฟนแล้ว แถมยังหล่อกว่านายเป็นร้อยเท่าพันเท่าด้วย ไอ้หน้าปลาจวด”

เมื่อกันเยว๋ได้ยิน เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันต่อไปว่า

“เดี๋ยวก่อนสิ! รุ่นพี่! นี่คิดว่าผมโง่เหรอมาพูดเล่นอย่างนี้!”

หน้าแบบนี้มีแฟนด้วย? หล่อกว่าผมอีกงั้นเหรอ? หล่อกว่าร้อยเท่าพันเท่าเนี่ยนะ?

กันเยว๋เชื่อว่าในหมู่ผู้ชายแผนกเอกคอมพิวเตอร์ เขามีรูปร่างหน้าตาดีเป็นอันดับสอง ถึงแม้จะไม่ใช่อันดับแรกก็ตาม

ตลกดีเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าสาวหน้าตาขี้เหร่จะปากเก่งขนาดนี้? ดูเป็นคนคนใจกล้าดีนี่

ถงโยวโยวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กำลังแสดงสีหน้ากังวลใจเหมือนจะร้องไห้ออกมา

ทันใดนั้นเอง มีเสียงเบรกของรถคันหนึ่งที่หน้าร้าน

ทั้งสามคนมองออกไปนอกร้านพร้อมกัน

“ห๊ะ! รถเบนซ์นี่! แถวนี้มีคนรวยขนาดนั้นอยู่ด้วยเหรอ?”

กู่ชวนสวมถุงมือสีขาวก้าวลงจากรถ ก่อนเดิมอ้อมไปเปิดประตูด้านหลังด้วยความยำเกรง

ถังซือแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย

เมื่อประตูเปิดออก ท่อนขาเรียวยาวกำลังก้าวลงจากรถด้วยท่าทีเย็นชา

“กรี๊ดๆๆ! ผู้ชายคนนี้หล่อมาก!”

มีเสียงกรี๊ดดังออกมาจากรอบ ๆ ตัวรถ

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันจากระยะไกลแล้วกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น

วันนี้ชายหนุ่มสวมใส่ชุดลำลองสไตล์ยุโรป ทรงผมเรียบแปล้ เอวคอดได้รูป คิ้วสวยราวกับเจ้าชาย นัยน์ตาดูล้ำลึกเหมือนสีของน้ำทะเล เมื่อได้มองอาจจมดิ่งไปกับความหลงใหลอันไม่มีจุดสิ้นสุด ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่อ่อน ๆ ผสานรับกันกับใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ติ