ยัยตัวร้ายกับนายสุดโหด - บทที่ 28 ลืมไปแล้วรึไง
บทที่ 28
ลืมไปแล้วรึไง
หวงหมาวและเป้าจ้าตัวสั่นด้วยความกลัวมากขึ้น
ทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะ และเตียงนอนของถังซือซือ เต็มไปด้วยรอยหมึกปากกาที่เขียนคำสบถไม่น่าอ่านมากมาย รวมทั้งยังมีของใช้ส่วนตัวบางส่วนที่ถูกทำลายอีกด้วย
หมอนบนเตียงมีสภาพไม่ต่างจากกองขยะขนาดย่อม ไม่ว่าจะเป็นหนูที่ตายแล้วกับเข็มหมุดแหลมที่ถูกโปรยอยู่บนหมอน
“รุ่นพี่ซือซือ… พี่สาว… เดี๋ยวพวกเราทำความสะอาดให้นะ… ไม่ต้องกังวล…”
หวงหมาวและเป้าจ้าลุกขึ้นยืนด้วยอาการสั่นเทา
ไม่สนุกกันแล้วเหรอ เห็นเมื่อกี้ด่าฉันกันสนุกปากเลยนี่? ทำไมเปลี่ยนสีเปลี่ยนข้างเร็วจังล่ะ?
“พวกเราขอโทษ ทั้งหมดเป็นคำสั่งของพี่หม่าลี่กับจิ้งอี๋ พวกเราไม่ได้ตั้งใจ”
หวงหมาวรู้สึกกดดันมากขึ้นจนยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วมีความลังเลที่จะพูดอะไรต่อ
ถังซือซือถอนหายใจแล้วกะพริบตา ก่อนสังเกตเห็นว่าหวงหมาวกับเป้าจ้ากดดันจนตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
“เธอ หน้าตาดูดีนี่ แต่เรียนไม่ค่อยเก่งเลยเที่ยวไปแกล้งคนอื่นในมหาลัยสินะ พ่อแม่เธอรู้เรื่องบ้างไหม?” ถังซือซือชี้นิ้วไปที่หวงหมาว
หวงหมาวไม่กล้าตอบกลับอะไร
“เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าผมทรงเอฟโฟร์เนี่ยมันเชยชะมัดยาด? ไม่รู้สึกขายขี้หน้าเวลาแบกทรงผมฟู ๆ เป็นขนตูดเป็ดเดินว่อนในมหาลัยบ้างเหรอ?“
เป้าจ้ารู้สึกอับอายขายขี้หน้าทันที เธอทนรอแทบไม่ไหวที่จะหยิบกล่องกระดาษมาคลุมหัว
“เธอก็อีกคน คนอื่นเขาทำผมสีม่วงเพื่อให้ดูลึกลับและดูดีมีสไตล์ แต่นี่อะไรของเธอ ฮึ ปล่อยให้สีผมทรงคุณค่าต้องต่ำต้อย ไม่รู้สึกว่าตัวเองดูน่าเกลียดบ้างรึไง?”
หลี่จิ้งอี๋นอนขดตัวไม่ลุกไปไหนแล้วเริ่มร้องไห้ออกมา
“แล้วก็…” ถังซือซือเหลือบมามองพันหม่าลี่อีกครั้ง เธอรู้สึกได้ว่าพันหม่าลี่ยังคงตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
“คนที่มีเงินควบคุมได้ทุกอย่าง พ่อแม่พวกเธอได้สั่งสอนให้รู้จักประโยคนี้บ้างไหม?”
หวงหมาวและเป้าจ้าพยายามคาดเดาว่าเธอกำลังจะทำอะไร พันหม่าลี่รู้สึกประหม่าขึ้นมา
“ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ขึ้นราคาหมดเลยแฮะ แต่ทำไมของพวกนี้ถึงถูกจัง?”
ถังซือซือพูดจบแล้วก็แสดงสีหน้าเย้ยหยัน ก่อนกดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์มือถือดัง “ติ๊ดๆๆ” อยู่สักพัก
“ผ้าห่มสามร้อยผืน หมอนห้าสิบใบ แล้วก็โคมไฟเล็กอีกห้าสิบดวง…”
“ทั้งหมดเก้าร้อยแปดสิบหยวน จ่ายเงินสดดีไหมนะ?”
ทั้งสามคนตกตะลึง เมื่อได้ฟังคำพูดของถังซือซือ
“พรุ่งนี้จะมีโพสต์วิดีโอใหม่ในกลุ่มข่าวหลักของมหาวิทยาลัยรึเปล่า ลองทายซิ? พาดหัวว่า ‘พันหม่าลี่จากคลาส E ของแผนกวรรณกรรม รวบรวมนักศึกษาอันธพาลมาทำลายทรัพย์สินของเพื่อนร่วมห้องในหอพัก แล้วไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง’ แบบนี้ไหม?”
วิดีโอ?
มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?
ถึงจะมืดไปหน่อยแต่เสียงก็ชัดเจนดี!
ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป โทษน้อยที่สุดพวกเธอก็แค่โดนสอบวินัย แต่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถ้าพวกเธอไม่ได้รับใบรับรองจบการศึกษา!
“ฉันจะจ่ายเงินคืนให้! พี่ซือซือ! ได้โปรดล่ะ ฉันขอร้อง!”
พันหม่าลี่รีบสะบัดมือออกแล้วไปหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาทันที เธอร้อนรนจนกดรหัสบัญชีผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เอาล่ะ จ่ายฉันมาพันแปดร้อยหยวน”
อะไรกัน?
เมื่อกี้ยังเก้าร้อยแปดสิบอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
เมื่อเห็นว่าพันหม่าลี่เริ่มแข็งข้อ ถังซือซือเอ่ยปากเตือนอย่างเย็นชา
“ลืมค่าอาหารเช้าที่ผ่านมาทั้งหมดไปแล้วรึไง?”
“ไม่ลืมหรอกซือซือ! เป็นความผิดของฉันเอง! ฉันจะโอนเงินคืนให้เดี๋ยวนี้แหละ”
“อืม คิดแค่สองร้อยแล้วกัน รวมเป็นสองพันหยวน”
“โอเค ดีเลย!” พันหม่าลี่น้ำตาซึม หลังจากพ่ายแพ้อย่างหมดรูป สูญเสียผู้สนับสนุน เสียเงินสำหรับใช้จ่ายตลอดทั้งเดือน เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเมื่อคิดถึงความพ่ายแพ้นี้
“โอเค”
เมื่อเห็นเงินจำนวนสองพันหยวน ถังซือซือออกคำสั่งไล่พวกเธอออกไปทันที
“ฉันไม่อยากนอนดึกเท่าไหร่ พวกเธอรีบไสหัวออกไปซะ”
“โอเค ได้ๆๆ!” พวกเธอยอมล่าถอยอย่างเต็มใจ
ทั้งสามไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ก่อนจะรีบอุ้มร่างของหลี่จิ้งอี๋ที่นอนหมดสภาพ แล้วรีบวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว
ถังซือซือหยิบเสื่อโยคะออกมาจากตู้เสื้อผ้า
ขณะเดียวกัน ด้านนอกห้องมีนักศึกษาหลายคนโผล่หัวออกมาจากห้องพักของตัวเองเพื่อดูเหตุการณ์ พอพวกเธอเห็นกลุ่มของพันหม่าลี่ถูกไล่ตะเพิดออกมา ก็รีบแยกย้ายกันกลับห้องอย่างรวดเร็ว