ยัยตัวร้ายกับนายสุดโหด - บทที่ 26 คนในกระสอบ
บทที่ 26
คนในกระสอบ
เสียงสบถ ต่อย เตะ และโวยวายดังขึ้นในความมืด
“ฉันจะฆ่าแก! กล้าดียังไงมาโกงฉัน หา นังคางคก? ฉันจะสอนให้แกเป็นคนดีก็วันนี้แหละ!” พันหม่าลี่ใช้กำปั้นทุบลงไปอย่างรุนแรง
“ตายซะนังคางคก! ผู้หญิงที่แกโกงคือรุ่นพี่พวกฉัน จำใส่หัวเอาไว้! วันนี้ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ!” เสียงสบถและโวยวายดังขึ้นเรื่อย ๆ
การทำร้ายร่างกายยังไม่หยุดง่าย ๆ
“นังบ้า! แกเป็นคนแรกที่กล้าทำให้ฉันรอนานขนาดนี้! นังคางคกสารเลว! วันนี้ฉันไม่ปล่อยแกไปหรอก!”
“ไม่กลับไปหาแม่แกล่ะ! หนีไปก็ได้นี่ จะกลับมาทำไม? รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าทำให้พี่หม่าลี่โกรธ แกต้องแลกด้วยเลือด!”
“สู้กลับสิ! ถ้าแกแน่จริงก็สู้ฉันกลับ! ไม่งั้นได้นอนตายสมใจแน่! หาเรื่องฉันดีนักนังคางคก! ไม่ชอบหน้าแกมานานแล้ว!”
“หน้าตาก็อัปลักษณ์ยังไม่คิดเจียมตัว ไม่อายบ้างเหรอที่มาสมัครเรียนหนานซาน? ถ้าเป็นฉัน ฉันลาออกไปนานแล้ว!”
เสียงคร่ำครวญครางดังมาจากกระสอบไม่ขาดสาย คนในกระสอบพยายามดิ้นรนที่จะหลบหนี
แต่ถึงอย่างนั้น ภายนอกกระสอบไม่มีใครสนใจจะหยุดฟัง เสียงสบถและเสียงโวยวายยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ
กำปั้น เตะ ถีบยังระดมเข้าไปนับครั้งไม่ถ้วน พวกเธอทำอย่างนี้กันมานานกว่าสิบนาทีแล้ว หลายคนเริ่มหายใจหอบ มีเหงื่อทั่วใบหน้า
พันหม่าลี่รู้สึกผ่อนคลายและสบายตัวมากขึ้นเมื่อได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“เฮ้อ ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ ทุบมันดีจริง ๆ”
เสียงฟังดูคุ้นหูดังขึ้นมาจากหน้าประตู
“ออกหมัดสวยดีนี่ พันหม่าลี่”
“ไม่เท่าไหร่หรอก… ฉัน… เจ๋ง…”
เดี๋ยวนะ!
หยุดๆๆ!
“เปิดไฟเร็ว!”
เมื่อกี้ได้ยินเสียงคนพูดกับฉัน!
เหมือนร่างกายถูกไฟช็อตนับครั้งไม่ถ้วน เสียงของ พันหม่าลี่เริ่มสั่นเทา แสดงสีหน้าตกใจจนบิดเบี้ยว
หวงหมาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเธอจึงรีบเดินไปเปิดไฟทันที
“โอ๊ย…”
ภายใต้แสงไฟสว่างจ้า พันหม่าลี่ หวงหมาว และเป้าจ้า ทั้งสามต่างร้องตกใจเป็นเสียงเดียวกัน
“บ้าน่า!”
พวกเธอแทบไม่เชื่อสายตา ทั้งสามส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นพร้อม ๆ กัน
คนอื่น ๆ ในหอพักต่างตกใจเสียงกรี๊ดนั้นจนต้องหันไปกระซิบกระซาบกัน ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องของพันหม่าลี่
ภายในห้อง 307 เพิ่งจะเปิดไฟสว่างจ้า ถังซือซือล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ก่อนหยิบถุงขนมรูปคลื่นทะเลสีรุ้งขึ้นมากิน ก่อนเดินเข้าไปยืนข้างร่างที่ถูกคลุมด้วยกระสอบเพื่อดูผลลัพธ์
คนอื่น ๆ ภายในห้อง ต่างมองมาที่พันหม่าลี่ด้วยความตกใจ ทุกคนสงสัยระคนตกใจว่าเรื่องมันเป็นมายังไงแน่ ถังซือซือมองดูเหตุการณ์อย่างพอใจแล้วพูดขึ้นว่า
“อ้าว หยุดแล้วเหรอ? กำลังดูเพลินเลย ต่อเลย ไม่ต้องอาย ทำไมไม่ให้พรรคพวกของเธอทำต่อล่ะ?”
“แก… กะ… แก…” พันหม่าลี่ชี้นิ้วออกไปอย่างสั่นเทา เธอตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น พูดได้แต่คำว่า “แก” แล้วพยายามคิดหาเหตุผล
“แกอะไรล่ะ?”
“แก… แก… แก… อยู่ตรงนั้นได้ยังไง?” ใบหน้าของ พันหม่าลี่ซีดเผือดลงทันที เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากหน้าผากไม่หยุด ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งที่ฟังดูแย่ มาก ๆ
“แก… อยู่นี่… แล้วนั่น… ใคร… อยู่ในนั้น…” พันหม่าลี่พยายามข่มน้ำเสียงที่สั่นสะท้านนี้ แล้วชี้นิ้วไปที่ร่างในกระสอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
หวงหมาวและเป้าจ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองในแบบเดียวกัน
“พระเจ้า กรี๊ดๆๆๆๆ! แล้วพี่จิ้งอี๋หายไปไหน?!”
พวกเธอต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตกใจ แม้จะรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เพื่อคลายความสงสัยนี้ พวกเธอจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่ในกระสอบ
พันหม่าลี่กับรุ่นน้องของเธอพยายามรวบรวมความกล้า ก่อนที่ทั้งสามจะย่อตัวเข้าไปเปิดปากกระสอบออกอย่างช้า ๆ
ถังซือซือยืนดูพวกเขาพร้อมกับเคี้ยวขนมของเธอต่อไป
“หรือว่า! คนที่ตัวเล็กพอจะอยู่ในกระสอบนี้ได้!”
“เป็นไปได้ยังไง! หลี่จิ้งอี๋น้องพี่!”