ยัยตัวร้ายกับนายสุดโหด - บทที่ 13 เอากับข้าวมาให้
บทที่ 13
เอากับข้าวมาให้
ในขณะนี้ มีการตอบกลับมากมายบนโพสต์ของกลุ่มข่าวหลักในมหาวิทยาลัย โดยมีรายละเอียดอยู่ว่า “ประเด็นร้อนในวันนี้! พันหม่าลี่จากคลาส E และเฉินเมิ่งอวี่จากคลาส A เชือดเฉือนกัน! บทสรุปจะออกมาเป็น…”
“ฉันเพิ่งเห็นนังคางคกถูกอาจารย์หยานเจ๋อพาตัวไปห้องพักอาจารย์ด้วย หรือความจริงจะเป็นแบบนั้น…”
“ฉันมั่นใจในการคาดเดาของตัวเองเลยนะ คือต้องแบบว่า อีคางคกมันต้องโกงข้อสอบแน่ ๆ”
หลังจากนั้นมีผู้ใช้งานโซเชียลคนหนึ่งชื่อว่า “ความทะเยอทะยานของคนยากจน” ตอบกลับโพสต์เมื่อไม่นานมานี้ “เฉินเมิ่งอวี่จะแพ้เดิมพันครั้งนี้! จากแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้บอกฉันว่าเธอมีปัญหากับแฟนหนักมาก เลยทำให้เธอโกรธจนอยากจะแก้แค้นพันหม่าลี่ ดังนั้นเธอจึงถือโอกาสร่วมมือกับนังคางคกเพื่อทำให้พันหม่าลี่ต้องอับอายต่อหน้าคนทั้งแผนก สรุปแล้วนังคางคกนั่นน่าไว้ใจรึเปล่า?” บ่งบอกได้เลยว่าผู้ใช้งานคนนี้ต้องการสร้างแนวร่วมไปในทางที่ไม่ดี
ทันทีที่ข้อความนี้ตอบกลับบนโพสต์ ก็มีการตอบกลับว่าเห็นด้วยกับสิ่งนี้
“ไว้ใจไม่ได้”
“ไว้ใจไม่ได้+1”
“ไว้ใจไม่ได้+2”
“ไว้ใจไม่ได้+3”
…
ถังซือซือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วเปิดดูโพสต์กลุ่มข่าวของมหาวิทยาลัย ก่อนจะอ่านทุกความคิดเห็น
ภูเขาหนานซาน
ถังซือซือย่อขาของเธอแล้วนั่งยอง ๆ อยู่บนสนามกีฬาตรงทางขึ้นภูเขา หลังจากเริ่มวิ่งจ็อกกิ้งไปได้ห้ารอบ
หลังจากพักเหนื่อย ร่างกายของเธอมีเหงื่อออกเป็นจำนวนมากรวมถึงมีอาการหอบด้วยเช่นกัน
ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไป ในอีกโลกเดิม เธอสามารถวิ่งได้ยี่สิบรอบโดยไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้หลังจากวิ่งไปได้เพียงห้ารอบเท่านั้น ก็ทำให้เธอเหนื่อยมากแล้ว จนรู้สึกเป็นกังวลกับสภาพร่างกายในโลกปัจจุบัน
“ฉันคงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกนานสินะ”
เธอเหลือบมองไปทิศที่หอพักตั้งอยู่
ช่วงสามปีที่ผ่านมา ก่อนเข้าเรียนถังซือซือจะต้องซื้ออาหารเช้าเป็นประจำให้กับพันหม่าลี่และเริ่นเฉียง แล้วนำกลับไปเตรียมไว้บนหอพัก
“ถังซือซือคนเดิมขี้ขลาดเกินไป ถึงฉันจะไม่อยากเสียเวลากับสองคนนั้นก็เหอะ แต่ดูเหมือนจะต้องปล่อยเลยตามเลย”
เมื่อเช้านี้พันหม่าลี่พบว่าไม่มีอาหารเช้าเตรียมไว้บนโต๊ะให้เธอ ถ้าถังซือซือกลับไปที่หอพักตอนนี้คงเกิดปัญหาแน่นอน
ส่วนตัวถังซือซือเองไม่ได้มีความต้องการจะผูกมิตรกับ รูมเมทสองคนนี้อยู่แล้ว เธอจึงเลือกกลับไปหาแม่ก่อน…
หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เธอรีบเดินทางไปที่ทำงานของแม่ตัวเองทันที…
แสงไฟสลัวในยามพลบค่ำ
สโมสรสำหรับผู้ใหญ่ซุ่ยอวิ๋นเทียน เป็นแหล่งท่องเที่ยวของผู้ใหญ่ที่มีความหรูหราและแพงที่สุดในเมืองหลวง
ถังซือซือเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารที่ซื้อมาจากโรงอาหารของมหาวิทยาลัย หลังจากแจ้งเจ้าหน้าที่ว่ามาหาแม่ของตัวเอง เขาจึงพาเธอมานั่งรอมู่ซูเสียนในห้องรับรองแขก
ระหว่างทาง เธอสังเกตเห็นร่างของผู้หญิงที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ
มู่ซูเสียนกำลังโน้มตัวพร้อมกับไม้ถูพื้น กำลังทำความสะอาดโถงทางเดิน
เธอก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หลายจังหวะ เพื่อใช้มือทุบหลังของตัวเองเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า
เพื่อความอยู่รอดของสองแม่ลูก เธอจำเป็นต้องอดทน แล้วยอมทิ้งชีวิตสุขสบายมาใช้ชีวิตแบบนี้
จมูกของถังซือซือเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน มีน้ำตาไหลออกมา
เธอพยายามกลั้นน้ำตา ก่อนพูดขึ้นว่า “แม่คะ”
มู่ซูเสียนหันหน้ามาตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นถังซือซือยืนอยู่ เธอรีบวางเครื่องมือทำความสะอาดลงทันทีแล้วเดินเข้าไปหา
“ทำไมหนูถึงมาอยู่นี่ได้? หนูไม่ควรมาที่นี่เลย… ควรพักผ่อนอยู่บ้านนะสาวน้อยของแม่”
“หนูเอากับข้าวมาให้แม่ไง แล้วแม่กินอะไรบ้างรึยัง?”
ดวงตาของมู่ซูเสียนมีน้ำตาไหลออกมา ดูเหมือนลูกสาวคนนี้… คงเป็นห่วงแม่มากสินะ
มู่ซูเสียนกำลังเปิดดูกล่องอาหารเพื่อจะกินรองท้อง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“แม่บ้าน! แขกห้องวีไอพีอ้วก รีบไปจัดการให้เรียบร้อยซะ!”
เมื่อมู่ซูเสียนฟังจบ เธอต้องรีบวางกล่องอาหารลงทันที แต่ถังซือซือรีบดึงมือเธอเอาไว้
“แม่! อย่าเพิ่งไปเลย! ก็แค่ทำความสะอาด แม่รีบไปกินข้าวก่อนเถอะ!”
หลังจากพูดเสร็จ มู่ซูเสียนกำลังจะเอ่ยปากคัดค้าน แต่ถังซือซือก็รีบหยิบเครื่องมือทำความสะอาดขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องวีไอพีทันที
“อย่าไปนะลูก…”
มู่ซูเสียนยืนดูถังซือซือเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผลักประตูแล้วเดินเข้าไป