พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 500 ขอโทษเธอเรื่องอะไร
ตอนที่ 500
ขอโทษเธอเรื่องอะไร
แรงตบที่เหวี่ยงเข้ามาทำให้เซเร่น่าตกตะลึงและยืนงงอยู่ตรงนั้น
ลู่ซีจวี๋ก้าวไปข้างและยืนบังปกป้องเซเรน่าเอาไว้ “เซเรน่าก็แค่เมา คุณไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้”
ลู่ซีจวี๋กำลังปกป้องผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอจริง ๆ
เธอเป็นภรรยาของลู่ซีจวี๋แท้ ๆ แต่อินอวี่โหรวกลับรู้สึกว่าภาพตรงหน้าน่าสังเวชและน่าเศร้ามาก
อินอวี่โหรวมองดูเซเรน่าแล้วเยาะเย้ย “เธอสารภาพรักคุณขนาดนี้ ฉันว่าเธอน่าจะมีสตินะ”
การถูกตบอย่างกะทันหันทำให้อีกฝ่ายโกรธมาก เซเรน่าโมโหและพูดโจมตีทันที “ฉันสารภาพรักแล้วไง? เธอกับพี่ซีจวี๋ก็มีอะไรกันตอนเมาไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอจะแตกต่างจากฉันยังไง?”
สิ่งที่หล่อนเกลียดที่สุดคือการที่อินอวี่โหรวแสร้งทำเป็นถือตัว คิดว่าใครเขาจะเอาจริงเอาจังกับหล่อนหรือไง?
อินอวี่โหรวที่ถูกฟาดกลับด้วยคำพูดดังกล่าวมีสีหน้าซีดเผือด และร่างกายก็เริ่มสั่นคลอน
ลู่ซีจวี๋ขมวดคิ้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังถือว่าเซเรน่าพูดเพราะเมา เขาจึงดุเบา ๆ ว่า “พอแล้ว อย่าพูดแบบนี้อีก”
เซเรน่าเลิกคิ้วขณะมองตรงไปที่อินอวี่โหรว พยายามส่งสายตายั่วโมโห “ฉันไม่ผิด ก็มันคือความจริงใช่มั้ยล่ะ?”
อินอวี่โหรวมองดูลู่ซีจวี๋กับเซเรน่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วรู้สึกราวกับเป็นคนนอก
เธอไม่สามารถข้ามช่องว่างระหว่างเธอกับลู่ซีจวี๋ไปได้เลย ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม
อินอวี่โหรวกำหมัดแน่น มองดูลู่ซีจวี๋ด้วยแววตาลึกซึ้ง และจากไปอย่างเงียบ ๆ
ลู่ซีจวี๋มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกปวดหัวเต็มทน เขาตะโกนเรียกคนขับรถและสั่งให้คนขับพาเซเรน่าไปส่งที่บ้าน
เซเรน่าไม่มีความสุขอย่างมากเมื่อได้ยินว่าลู่ซีจวี๋กำลังจะส่งหล่อนกลับบ้าน “พี่ซีจวี๋มัน ดึกแล้ว กลับไปก็ไม่มีใครดูแลฉันหรอก ฉันขออยู่ที่นี่คืนหนึ่งไม่ได้เหรอ?”
“ก็รู้ว่าไม่มีใครดูแล แต่ทำไมยังดื่มจนเมาขนาดนี้?” ลู่ซีจวี๋ดุหล่อนในฐานะพี่ชาย
“พี่ซีจวี๋ พี่ก็รู้ว่าฉันชอบพี่ ทำไมพี่ถึงผลักไสไล่ส่งฉันครั้งแล้วครั้งเล่า? ฉันชอบพี่จริง ๆ นะ” ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ เซเรน่าพูดสารภาพทุกอย่างที่โดยปกติจะไม่มีวันพูดออกมา รวมถึงอารมณ์หลงใหลอันแรงกล้า
หล่อนมองดูลู่ซีจวี๋ด้วยความหลงใหลและสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
“เซเรน่า พี่คิดกับเธอแค่น้องสาว ตอนนี้พี่แต่งงานมีภรรยาแล้ว อเล็กซ์เป็นคนดีมาก เธอน่าจะเข้ากับเขาได้ อย่ามาคิดอะไรกับพี่เลย” ลู๋ซีจวี๋อยากจะพูดทุกอย่างให้ชัดเจนในครั้งนี้เพื่อให้เซเรน่ายอมแพ้ แต่กลับนึกไม่ถึงว่าเซเรน่าจะไม่ยอมแพ้
“พี่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเพราะเธอท้องไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เป็นฉันล่ะ? ให้ฉันท้องลูกให้พี่เถอะพี่ซีจวี๋ เรามาอยู่ด้วยกันและมีลูกของเรา อะไรที่เธอทำได้ฉันก็ทำให้พี่ได้เหมือนกัน” เซเรน่าพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
หล่อนชอบลู่ซีจวี๋มากจริง ๆ
ลู่ซีจวี๋ยังคงตกอยู่ในความงุนงง
“เซเรน่า พี่คิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น ต่อให้ไม่มี อินอวี่โหรว เราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี อย่าพูดจาเหลวไหลแบบนี้อีก!” ลู่ซีจวี๋จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา
ความอดทนของเขาที่มีต่อเซเรน่ากำลังจะหมดลง
“แต่เราไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันทางสายเลือดนะพี่ซีจวี๋ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ฉันรู้จักพี่มานานและรักพี่มากกว่าใคร ๆ ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้?” เซเรน่าน้ำตาไหลพราก แม้แต่น้ำเสียงของหล่อนยังแผ่วเบาลง
ขณะเดียวกันคนขับรถขับรถยนต์เข้ามา ลู่ซีจวี๋จึงดึง เซเรน่าเข้าไปในรถยนต์
“เซเรน่า กลับไปตั้งสติซะ แล้วพี่จะทำเหมือนว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนี้พี่หวังว่าคำพูดพวกนี้จะไม่หลุดออกมาจากปากเธออีก” ลู่ซีจวี๋พูดตักเตือนอย่างมีข้อแม้
ความรักของเขาที่มีต่อเซเรน่าไม่ได้มากไปกว่าพี่ชายกับน้องสาว
แม้ว่าความไร้เดียงสาและความงามในวัยเด็กจนถึงตอนนี้จะทำให้รู้สึกแตกต่างออกไปบ้างเล็กน้อย
แต่เขากับเซเรน่าก็เติบโตมาด้วยกัน พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้
ลู่ซีจวี๋ถอนหายใจยาว
เหตุผลที่เขาพูดปกป้องเซเรน่าต่อหน้าอินอวี่โหรวก็เพราะว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซเรน่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเขาทนไม่ได้ที่จะต้องทนมองเซเรน่าถูกกระทำ
ท้ายที่สุดแล้วหล่อนยังเป็นน้องสาวที่เขาเฝ้าตามใจมาจนถึงปัจจุบันนี้
หลังกลับมาที่ห้อง ลู่ซีจวี๋ก็เห็นว่าอินอวี่โหรวกำลังนอนหันหลังให้เขา
“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เซเรน่าเมาไม่มีสติ คุณอย่าไปเถียงกับน้องเลย ผมขอโทษคุณแทนน้องด้วย อย่าโกรธไปเลยนะ” ทัศนคติของลู่ซีจวี๋ต่ำเตี้ยเรี่ยราดมาก
อินอวี่โหรวหลับตาลงแต่เธอไม่ได้นอนหลับ
เธอคิดว่าคำพูดของลู่ซีจวี๋นั้นตลกจริง ๆ
คนที่เซเรน่าพยายามจะจูบคือลู่ซีจวี๋ ไม่ใช่เธอ แล้วจะมาขอโทษเธอเรื่องอะไร?
ลู่ซีจวี๋ไม่สนใจสิ่งที่เซเรน่าพยายามจะทำกับเขาเลยเหรอ?
ขอโทษแทนเซเรน่า? ถ้าเธอไม่ให้อภัย เธอจะดูเป็นคนใจแคบไหม?
อินอวี่โหรวเยาะเย้ยในใจและฝังหัวลึกลงไปใต้ผ้าห่ม โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ลู่ซีจวี๋ยืนรออยู่ข้างเตียงเป็นเวลานานแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ
ลู่ซีจวี๋ก็โมโหเช่นกัน เขามองดูอินอวี่โหรวแล้วถือชุดนอนเดินออกไป
เขารู้สึกว่าอารมณ์ของอินอวี่โหรวไม่คงที่ เขาขอโทษแล้วอินอวี่โหรวจะต้องการอะไรอีก?
นอกจากนี้ระหว่างเขากับเซเรน่าก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ?
ในเมื่อเขาอยากจะออกก็ออกไป อินอวี่โหรวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
อินอวี่โหรวพยายามระงับความเจ็บที่เกิดขึ้นกลางหน้าอก และผล็อยหลับไปท่ามกลางความสับสน
กลางดึก อินอวี่โหรวตื่นขึ้นมาพร้อมกับสภาวะปวดท้องสุดขีด
มันน่าจะไม่มีอะไรแต่จู่ ๆ อินอวี่โหรวก็นึกถึงคำพูดของคุณหมอว่าหญิงตั้งครรภ์ไม่ควรมีอารมณ์แปรปรวนมากจนเกินไป
คืนนี้เธอคงจะปวดท้องเพราะใช้อารมณ์มากกว่าปกติ
อินอวี่โหรวแอบเสียใจที่เผลอทำร้ายลูกในท้องเพียงเพราะโกรธเซเรน่ามาก
เธอกุมท้องและลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก
แต่กลับนึกไม่ถึงว่าทันทีที่ลุกขึ้นยืน เธอจะอ่อนแรงและล้มลงกับพื้น
โชคดีที่พื้นถูกปูด้วยพรมหนาจึงทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก
อินอวี่โหรวสูดลมหายใจเข้าลึกและพยายามร้องขอความช่วยเหลือ “มีใครอยู่มั้ย? พ่อบ้าน?”
ห้องนอนของลู่ซีจวี๋อยู่ติดกับห้องนอนของอินอวี่โหรว เขาบังเอิญลุกขึ้นมาดื่มน้ำกลางดึกและได้ยินเสียงอู้อี้ จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเสียงของอินอวี่โหรว
เขาเดินถือแก้วน้ำตรงมาเปิดประตูห้องและเห็นว่า อินอวี่โหรวกำลังนอนกองอยู่บนพื้น ใบหน้าของเธอซีดเผือดและมีเหงื่อผุดขึ้นมาจากหน้าผาก
ลู่ซีจวี๋รีบวางแก้วน้ำลงและอุ้มอินอวี่โหรวขึ้นมา “อวี่โหรว เป็นอะไร?”
“ปวดท้อง ไป ไปโรงพยาบาล” อินอวี่โหรวพยายามไม่ส่งเสียงดังด้วยการกัดริมฝีปากจนกลายเป็นสีขาวซีด
ลู่ซีจวี๋ตะโกนเรียกพ่อบ้านกับคนขับรถทันที และพา อินอวี่โหรวไปโรงพยาบาล
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเพิ่งรู้ว่าอินอวี่โหรวเข้าโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ เธอจึงรีบตื่นขึ้นมาและตรงไปที่โรงพยาบาลโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง