พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 45 โง่จริงหรือแกล้งโง่

ตอนที่ 45

โง่จริงหรือแกล้งโง่

แม่ซุนที่นอกตัวบ้านหลังเก่ากอดเสี่ยวเป่าด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ด้วยความลังเลว่าจะกดโทรแจ้งตำรวจดีหรือไม่

แต่ขณะที่เธอกำลังกดหมายเลขโทรออก เสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นมาจากไม่ไกล

รถยนต์เบนท์ลีย์ขับมาจอดข้างบ้านหลังเก่าของ             ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

แม่ซุนกลัวว่าคนที่มาใหม่จะเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดจึงวางเสี่ยวเป่าลงและคอยไปยืนป้องกันเสี่ยวเป่าอยู่ทางด้านหน้า

หลังจากประตูรถเบนท์ลีย์เปิดออก ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น

ก่อนที่แม่ซุนจะตอบสนองอะไร เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็วิ่งออกไป

“คุณลุงสุดหล่อ! ช่วยหม่ามี้ด้วย! หม่ามี้โดนจับตัวไป!”

เสี่ยวเป่าจับขามู่อวี้เฉิงแล้วจ้องมองตั้งแต่ปลายเท้าจรดใบหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยหยดน้ำตา

มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ตอนที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโทรมาขอความช่วยเหลือจากเขาเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสี่ยวเป่าอยู่ที่ไหน

แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอกลับช่วยเสี่ยวเป่าออกมาได้ และตกอยู่ในอันตรายเสียเอง

เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดหรือโง่กันแน่

“ท่านประธานครับ?” ลู่หมิงที่ลงมาจากรถยืนรอคำสั่งการจากเขา

มู่อวี้เฉิงมองดูท่าทางที่น่าสงสารของเสี่ยวเป่าและสั่งการว่า “ขึ้นไปดู”

เสี่ยวเป่าวิตกกังวลมากขณะมองดูลู่หมิงเดินขึ้นไปข้างบน เขาร้องไห้และดึงขากางเกงของมู่อวี้เฉิงเอาไว้แน่น

มู่อวี้เฉิงไม่รู้จะจัดการกับเสี่ยวเป่าอย่างไรจึงจับมือเขาและเดินตามเข้าไป

ลู่หมิงเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าและเห็นว่าผู้คุ้มกันกำลังพยุงถงเหมี่ยวเหมี่ยวขึ้นไปที่ชั้นบน

ดูเหมือนว่าอาการของถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะแย่มากแทบไม่สามารถยืนทรงตัวได้

ลู่หมิงไม่สามารถยืนลังเลได้นาน เขาพุ่งทะยานเข้าไปข้างหน้าผู้คุ้มกัน เตะต่อยจนผู้คุ้มกันทั้งสองล้มลงในคราวเดียว จากนั้นจึงหันกลับมาประคองถงเหมี่ยวเหมี่ยวกำลังจะล้มลง

“ใครวะ!” ถงกัวฮุยที่ได้ยินเสียงดังรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นบน เขาเห็นผู้คุ้มกันสองคนนอนนิ่งอยู่บนพื้นขณะที่คนแปลกหน้ากำลังประคองถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่

“วางมันลง! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนแก!” ถงกัวฮุยตะคอกและกำลังจะเรียกหาใครสักคน

ลู่หมิงวางถงเหมี่ยวเหมี่ยวเอาไว้บนโซฟา จากนั้นจึงขมวดคิ้วและหันหน้ากลับมา

“คุณถงคุยกับผมอยู่เหรอครับ?”

ถงกัวฮุยหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเขา

“ผู้… ผู้ช่วยลู่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?” ถงกัวฮุยพูดและหันกลับไปมองประตูบ้านหลังเก่าด้วยสายตาเหลือเชื่อ

เสี่ยวเป่าเดินจูงมือมู่อวี้เฉิงเข้ามาอยู่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

            “คุณมู่ ทำไมถึงมาอยู่นี่นี่…” ถงกัวฮุยไม่รู้ว่าควรจะตอบโต้อย่างไร

เสี่ยวเป่ารีบสะบัดมือมู่อวี้เฉิงทิ้งโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเมื่อเห็นถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่บนโซฟา และรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ

“หม่ามี้! เสี่ยวเป่ามาช่วยแล้ว!”

เสี่ยวเป่าที่วิ่งเข้าไปหาถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นรอยบวมแดงบนใบหน้าของเธอชัดเจน ขณะที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ

“ไอ้คนชั่ว! แกตีหม่ามี้! แกตีหม่ามี้! เสี่ยวเป่าเกลียดแก!” เสี่ยวเป่าหันหลังกลับวิ่งเข้าไปทุบตีถงกัวฮุยทั้งที่กำลังร้องไห้อยู่

ทว่าเรียวแรงของเด็กน้อยไม่ได้ทำให้ถงกัวฮุยรู้สึกเจ็บปวดเลย กระนั้นการเห็นมู่อวี้เฉิงยืนอยู่ตรงหน้ากลับทำให้เขาตื่นตระหนก

“คุณมู่ ผม…” ถงกัวฮุยเพียงพูดออกมาได้แค่ครึ่งเดียว คนตรงหน้าก็เดินผ่านเขาไปโซฟาทำราวกับว่าหูหนวก

มู่อวี้เฉิงได้ยินเสี่ยวเป่าตะโกนร้องว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวถูกตี เขาจึงมองดูใบหน้าของคนบนโซฟาแล้วจู่ ๆ ก็โมโหขึ้นมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้

บรรยากาศภายในบ้านหลังเก่าดูกดดันจนน่าตกใจ

มู่อวี้เฉิงเดินเข้าไปหาคนบนโซฟาและจ้องมองด้วยสีหน้ามืดมน

“เป็นยังไงบ้าง? เดินไหวมั้ย?” เขามองดูรอยสีแดงสดบนใบหน้าของถงเหมี่ยวเหมี่ยวขณะที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ได้หันไปมองเขา เพียงแค่ส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เป็นไร ฉันยังไหว”

เธอพูดและเอื้อมมือออกไปจับโซฟาเพื่อพยุงตัวขึ้น

เธอยังไม่หายจากอาการป่วยดีและต้องวิ่งเต้นตลอดทั้งคืน หนำซ้ำยังถูกถงกัวฮุยตบถึงสองครั้ง การลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองจึงดูยากลำบากมากสำหรับเธอ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก้าวขาออกมาได้เพียงก้าวเดียวและแทบจะล้มชนโต๊ะกาแฟ

จู่ ๆ มู่อวี้เฉิงก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเธอระมัดระวังตัวแล้วแต่ก็ยังล้มลงอยู่ดี

            ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดว่าตัวเองกำลังจะล้มลง แต่จู่ ๆ มือแกร่งก็ยื่นเข้ามาประคองเอวเธอไว้

หลังจากนั้นเธอก็ได้กลิ่นหอมสดชื่นวนเวียนอยู่รอบกาย

“มู่อวี้เฉิง” เธอรับรู้ได้ถึงเจตนารมณ์ของเขาและอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ทันทีที่เธอพูดจบ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่รีรอให้เธอปฏิเสธ

“คุณทำอะไร!” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตื่นตระหนกแต่สีหน้ายังคงดูโกรธจัด

ทว่าเขากลับไม่ได้สะทกสะท้านถึงความโกรธของเธอเลย ยังคงอุ้มเธอออกไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“เดี๋ยวผมพาคุณออกไปก่อน อย่าดิ้น”

การปรากฏตัวของมู่อวี้เฉิงนั้นอยู่เหนือความคาดหมายของเธอ ดังนั้นถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม

ขณะที่เขาเดินมาถึงปากประตู ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน”

มู่อวี้เฉิงงุนงงแต่ฝีเท้ากลับหยุดลง

จู่ ๆ คนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาก็แข็งแกร่งขึ้น

“ถงกัวฮุย ฉันจะจดจำสิ่งที่แกทำลงไปในวันนี้ให้ขึ้นใจ แล้วแกจำเอาไว้เลยว่าวันหนึ่งจะฉันเอาคืนแกเป็นสองเท่า!” ใบหน้าของถงเหมี่ยวเหมี่ยวมืดมนลงขณะที่น้ำเสียงเย็นชาขึ้น

ถงกัวฮุยที่อยู่ไม่ไกลนักได้ยินเสียงเธอชัดเจน เขาเหลือบมองคนที่อุ้มเธออยู่และอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน

กว่าเขาจะได้สติคืนมา พวกเขาก็ออกจากบ้านไปแล้ว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ได้พูดอะไรอีกจนกระทั่งเดินมาถึงตีนเขา

“ขอบคุณค่ะ ช่วยวางฉันลงที” เธอเหนื่อยและอยากกลับบ้าน

หลังจากเธอพูดจบ เขาคนนั้นยังคงไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอลงและยังคงอุ้มพาเธอเดินไปข้างหน้า

“รถฉันจอดอยู่ตรงนั้น” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดเตือนเขาเมื่อเหลือบเห็นเบนท์ลีย์ที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

มู่อวี้เฉิงยังคงเงียบเหมือนเดิม เขารอให้ลู่หมิงเปิดประตูรถแล้วจึงเข้าไปนั่งโดยที่ยังมีถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่ในอ้อมกอด

เสี่ยวเป่ารีบปีนตามขึ้นไปบนรถทันทีเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเข้าไปในรถยนต์คันเดียวกัน

ขณะที่แม่ซุนกับลู่หมิงยืนอยู่ข้างนอกรถ

เสี่ยวเป่าปีนขึ้นไปรถและเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของ         ถงเหมี่ยวเหมี่ยว มองดูเธอทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า

“หม่ามี้เจ็บมั้ย เสี่ยวเป่าเป่าฟู่ ๆ ให้ จะไม่เจ็บอีก…”    เสี่ยวเป่าพูดขณะที่น้ำตายังไหลลงมาไม่หยุด

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเช็ดน้ำตาให้เขาด้วยความทุกข์ใจ

มู่อวี้เฉิงเฝ้าดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกเงียบ ๆ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำเย็นออกมาจากตู้เย็นขนาดเล็ก

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่หิว” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวปฏิเสธขวดน้ำเย็นที่มู่อวี้เฉิงมอบมาให้โดยไม่แม้แต่จะคิด

ทันทีที่พูดจบ ถงมู่อวี้เฉิงก็กดขวดน้ำเย็นลงบนใบหน้าของเธอ

มู่อวี้เฉิงไม่ได้ออกแรงมากนัก ถึงอย่างนั้น                           ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ยังสะดุ้งโหยงและเผลอครางออกมาเบา ๆ

เสี่ยวเป่าร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงร้องของหม่ามี้

“หม่ามี้ เสี่ยวเป่าผิดเอง! เสี่ยวเป่าซื่อบื้อจนถูกคนร้ายจับตัวไป…”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวว้าวุ่นใจมากจนไม่มีเวลาสนใจมู่อวี้เฉิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอรีบหันไปกอดปลอบเสี่ยวเป่า

“เสี่ยวเป่าคนเก่ง หม่ามี้ไม่เป็นอะไร หยุดร้องไห้ได้แล้วโอเคมั้ย?”

มู่อวี้เฉิงออกแรงมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกัดฟันแน่นและหันไปจ้องเขา แต่กลับได้ยินเสียงเยาะเย้ยว่า “เกือบจะเสียโฉมอยู่แล้วยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก นี่คุณโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่”