พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 44 หม่ามี้อยู่ไหน

ตอนที่ 44

หม่ามี้อยู่ไหน

โชคดีที่คนพวกนั้นยืนคุ้มกันอยู่ข้างนอกบ้านหลังเก่าอย่างเดียว

            ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินเข้าทางประตูหลังไปโผล่ในตัวบ้านหลังเก่าและไหลไปตามทางโดยไม่มีอะไรมากีดขวาง

เธอเริ่มเดินตรวจสอบห้องที่ชั้นหนึ่งทุกห้อง หลังจากผิดหวังอยู่หลายครั้งเธอก็พบว่าเสี่ยวเป่าอยู่บนชั้นสอง

“หม่ามี้!” เสี่ยวเป่าเงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงลอดออกมาจากทางประตูและพบว่าเป็นถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เดินเข้ามา

ดวงตาของเสี่ยวเป่าแดงก่ำเล็กน้อยจากความวิตกกังวลตลอดทั้งคืน ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขากลับมีความสุขมากราวกับไม่ได้รู้สึกถึงความอันตรายที่เกิดขึ้น

            “เสี่ยวเป่ารู้ว่าแม่จะต้องมาหา!”

เสี่ยวเป่าผู้ไร้เดียงสาวิ่งเข้าไปกอดถงเหมี่ยวเหมี่ยว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยกมือขึ้นมาลูบหัวเขาด้วยความทุกข์ใจ พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “หม่ามี้มาแล้ว” หลังจากพูดจบ       ถงเหมี่ยวเหมี่ยวผละออกและมองสำรวจว่าเสี่ยวเป่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่

“พวกเขาทำอะไรลูกหรือเปล่า?”

เสี่ยวเป่าส่ายหัว “ไม่ฮะ”

ทว่าเขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยตอนที่คนร้ายออกแรงฉุดกระชากลากเขาเข้าไปในรถยนต์

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบ เธอจับมือ     เสี่ยวเป่าและพาเขาเดินออกไป

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวหม่ามี้พากลับบ้าน”

ทั้งสองเดินไปที่หัวมุมบันไดและเตรียมจะก้าวขาลงไปข้างล่าง แต่ทันใดนั้นเสียงบานประตูก็ดังขึ้น

หัวใจของถงเหมี่ยวเหมี่ยวกระชับแน่นทันที เธอกำลังจะหันหลังกลับขึ้นไปที่ชั้นบนแต่คนที่อยู่ด้านนอกประตูกลับก้าวขาเข้ามาข้างในแล้ว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรีบหรี่ตาลงขณะที่บังเอิญสบตากัน

“ใคร? ลงมา! ไม่งั้นอย่าหาว่าเราไม่เตือน!” ชายที่อยู่ชั้นล่างร้องตะโกนและเรียกผู้คุมด้านนอกเข้ามา พวกเขาจ้องมองมาที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวราวกับพร้อมจะโจมตี

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้ดีว่าเธอไม่สามารถต่อสู้กับชายร่างใหญ่ได้จึงไม่คิดจะต่อต้านอะไร เพียงแต่จับมือเสี่ยวเป่าแน่นและค่อย ๆ เดินลงไปที่ชั้นล่าง

“ส่งตัวเด็กมา!” ทันทีที่เธอเดินลงมาที่ชั้นล่าง ใครบางคนพุ่งเข้ามาหาเธอและพยายามจะแย่งชิงตัวเสี่ยวเป่าไป

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก้าวขึ้นยืนอยู่ข้างหน้าอย่างว่องไว และดึงเสี่ยวเป่ามาปกป้องไว้ทางด้านหลัง

“แกคิดจะทำอะไร? ฉันขอเตือนแกเลยนะว่าฉันโทรแจ้งตำรวจก่อนที่จะมาที่นี่แล้ว เดี๋ยวสักพักตำรวจก็จะมาถึง เพราะงั้นพวกแกหยุดเสียจะดีกว่า” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ไม่สามารถใช้พละกำลังแข่งขันได้จึงทำได้เพียงพูดโกหกออกไป

ท่าทางของเธอดูสมจริงมากจนผู้คุ้มกันหลายคนหวาดกลัวเธอขึ้นมาจริง ๆ

หลายคนมองหน้ากันและไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาขวางทางเธอ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเก่งกล้ามากขึ้น “หลีกไป!”

หลายคนที่ได้ยินแบบนั้นเอนตัวหลีกทางออกไปด้านข้าง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตึงเครียดมากเพราะกลัวว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติ

ขณะที่ผู้คุ้มกันทั้งหลายกำลังจะหลีกทางให้พวกเขา ประตูบ้านหลังเก่าก็ถูกผลักออกอีกครั้ง

ทุกคนที่อยู่ภายในตัวบ้านหันไปมองบานประตูที่ถูกเปิดออกครึ่งหนึ่ง

ถงกัวฮุย!

แผนการของถงเหมี่ยวเหมี่ยวล้มเหลวทันทีที่เห็นว่าเขาเดินเข้ามา

“ถงเหมี่ยวเหมี่ยว!” ถงกัวฮุนโกรธมากเมื่อเห็นคนที่ไม่ควรปรากฏตัวมาปรากฏที่นี่

“พวกแกมัวทำบ้าอะไรกันอยู่! ทำไมถึงปล่อยให้มันเข้ามาได้!”

ผู้คุ้มกันเห็นว่าเจ้านายกำลังโกรธจัดจึงก้มหน้าลงน้อมรับคำด่าทอ

น้ำเสียงของถงกัวฮุยสั่นเทาทันทีเมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงนิ่งเฉย “ไอ้พวกกระจอก! มัวยืนนิ่งทำไม! ไปจับพวกมันสองคนเร็วเข้า!”

ผู้คุ้มกันเคลื่อนไหวทันทีที่ได้รับคำสั่ง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวปกป้องเสี่ยวเป่าสุดกำลังขณะที่เขยิบถอยหลังไปตลอดทาง

“เสี่ยวเป่า ฟังหม่ามี้นะ ไม่ว่าหม่ามี้จะทำอะไร แต่เมื่อไหร่ที่มีโอกาสให้หนูรีบออกไปข้างนอก ที่สวนหลังบ้านจะมี           ประตูเล็ก ๆ อยู่มันทะลุออกไปข้างนอกได้” เธอลดน้ำเสียงลงเพื่อสั่งการเสี่ยวเป่า

หลังจากพูดจบเธอไม่ได้สนใจอาการตอบสนองของ   เสี่ยวเป่าอีกต่อไป หันไปคว้าแจกันข้าง ๆ มาเขวี้ยงใส่กลุ่มผู้คุมกัน

แจกันช่วยหยุดยั้งคนพวกนั้นได้สำเร็จ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นว่าวิธีการนี้ได้ผลจึงคว้าทุกสิ่งอย่างรอบตัวมาเขวี้ยงใส่พวกเขาอย่างต่อเนื่อง

เสี่ยวเป่าพบโอกาสที่เหมาะสมท่ามกลางความวุ่นวาย เขารีบสอยเท้าวิ่งไปที่ประตูหลัง

“หยุด!” ถงกัวฮุยเห็นเขาวิ่งหนีไปแล้วกำลังจะวิ่งไล่ตาม แต่แจกันกลับลอยเข้ามาหาเขา

เขารีบก้าวถอยหลัง ทว่าแจกันกลับกระแทกเข้าใส่ใบหน้าของเขาจนเขาล้มกระแทกพื้น

เสี่ยวเป่าไม่ได้หันกลับไปมองทางด้านหลังเลย รู้เพียงแต่วิ่งไปข้างหน้าตามคำสั่งของหม่ามี้

ไม่รู้ว่าวิ่งไปนานเท่าไหร่แสงสว่างถึงปรากฏขึ้นตรงหน้าเสี่ยวเป่า

“เสี่ยวเป่า!” แม่ซุนออกมาพร้อมถงเหมี่ยวเหมี่ยวและรอคอยพวกเขาอยู่ที่ตีนเขาตามคำแนะนำ แต่กลับนึกไม่ถึงว่า      เสี่ยวเป่าจะวิ่งกลับมาเพียงลำพัง

“หม่ามี้ล่ะ?” เธอเดินเข้าไปกอดเสี่ยวเป่าและถามด้วยความกังวล

เสี่ยวเป่าที่ยังคงหายใจหอบน้ำตาไหลทันทีเมื่อได้ยินคำถาม

“หม่ามี้… หม่ามี้อยู่ข้างใน คนร้ายจะจับตัวพวกเราไป หม่ามี้เลยบอกให้ผมวิ่งออกมาก่อน!”

แม่ซุนที่ได้ยินคำตอบรู้สึกกังวลจนยกโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้งตำรวจ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่อยู่ในบ้านหลังเก่าเขวี้ยงทุกอย่างเท่าที่จะคว้าได้ แต่สุดท้ายเธอกลับถูกผู้คุ้มกันสองคนจับล็อคตัวเอาไว้บนโซฟาจนไม่สามารถขยับไปไหนได้

ถงกัวฮุยที่อยู่ไม่ไกลนักเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้ามืดมน

“แกตกอยู่ในกำมือฉันแล้ว ยังมีหน้ามามองฉันแบบนี้อีกเรอะ!”

ถงกัวฮุยโกรธมากเมื่อเห็นว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตารังเกียจ เขาพูดและตวัดมือตบหน้า                       ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอย่างแรง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถูกตบจนใบหน้าหันไปอีกข้าง แก้มนวลร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด

“แกกล้ามาขโมยคนที่อยู่ในกำมือฉันเรอะ กล้ามากนะ! ทำไม? คิดว่าไอ้เด็กเหลือขอรอดแล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้เหรอ?” เสียงร้องคำรามของถงกัวฮุยดังก้องอยู่ในบ้าน

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเบะปากด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ความเจ็บปวดที่แก้มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอเผลอขมวดคิ้ว ส่งผลให้สายตาเธอดูเหยียดหยามมากขึ้น

“ไม่มีเสี่ยวเป่าแล้วแกจะขู่อะไรฉันได้อีก? และแกเองก็ไม่มีต้นทุนมาข่มขู่ฉันด้วยซ้ำ เกรงว่าตระกูลจะจบเห่แล้ว!”

ถงกัวฮุยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที “นังลูกสาวตัวดี ฉันเกรงว่าแกจะกังวลมากเกินไปหรือเปล่า เมื่อห้าปีที่แล้วแกนำหายนะมาสู่ตระกูลถงยังไงฉันก็จะให้แกชดใช้วิธีการเดียวกัน”

“บอกตามตรงว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันพยายามจัดงานแต่งให้น้องสาวแกทุกวิถีทาง แต่ตอนนี้น้องแกไม่อยากแต่งงานแล้ว แกก็ไปแต่งงานแทนน้องในนามแล้วกัน” เขาพูดและก้มหน้าสบตากับถงเหมี่ยวเหมี่ยว “คิดยังไงกับวิธีการของฉันบ้างล่ะ?”

“ถุ้ย!” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถมน้ำลายใส่เขา

ถงกัวฮุยขมวดคิ้วและถอยกลับมา ขณะที่น้ำเสียงเกลียดชังของถงเหมี่ยวเหมี่ยวยังคงดังก้องอยู่ในหู

“อย่างแกก็ทำได้แค่นี่แหละ! หากินจากการขายลูกสาว! นอกจากนี้แกทำอะไรเป็นอีกบ้างมั้ย!”

“เพราะแกนั่นแหละที่ทำให้ตระกูลถงตกมาอยู่ในจุดนี้! การส่งต่อตระกูลถงให้แกมันเป็นความผิดพลาดใหญ่หลวง…”

แต่ก่อนที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะพูดจบ ฝ่ามือใหญ่ก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเธออีกครั้งจนดวงตาของเธอมืดมนลง

และใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกลับมาได้สติอีกครั้ง

ถงกัวฮุยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเพิ่งละมือที่ปวดแสบปวดร้อนออกไปก่อนจะแสยะยิ้มวิกลจริต

“พูดสิ! พูดต่อ! พูดให้ฉันมีความสุขอีก ฉันจะได้โทรเรียกผู้จัดการหลี่มารับตัวแกไปซะ!”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่มีพละกำลังที่จะต่อต้านเขาอีกต่อไป เธอตกใจที่ถูกตบหน้าและฟุบตัวลงกับโซฟา

“จับตัวมันไว้!” ถงกัวฮุยเห็นว่าเธอเงียบไปจึงออกคำสั่งแกผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลัง