พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 43 เงื่อนไข

ตอนที่ 43

เงื่อนไข

“คุณถง ป้าว่าเราไปขอความช่วยเหลือจากคุณมู่เหมือนในวันนี้ได้มั้ยคะ?” แม่ซุนที่นั่งอยู่ในคอนโดของถงเหมี่ยวเหมี่ยวถามออกมาด้วยความลังเล

เธอจำได้ว่าวันนี้นายถงดูกลัวคุณมู่มาก

บางทีถ้าเขามาที่นี่ปัญหาอาจจะคลี่คลายลง

ต้องขอความช่วยเหลือจากมู่อวี้เฉิงหรือไม่?

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยังคงลังเลเล็กน้อย

เดิมทีเธอไม่ต้องการติดต่อไปหามู่อวี้เฉิงอีกเพราะไม่ช้าหรือเร็วเขาจะรู้ถึงตัวตนของเสี่ยวเป่า

หากเขาพาตัวเสี่ยวเป่าไป เธอจะไปขอความช่วยเหลือจากใครได้บ้าง?

“คุณถง ป้ารู้ว่าคุณคิดยังไงกับคุณมู่นะคะ แต่ตอนนี้คุณมู่เป็นคนเดียวที่ช่วยเหลือเราได้”

แม่ซุนหวนถอนหายใจเมื่อนึกปฏิกิริยาของ                        ถงเหมี่ยวเหมี่ยว จากนั้นจึงพูดเบา ๆ ว่า “เสี่ยวเป่ายังเด็กมาก เขาจะกลัวขนาดไหน…”

หัวใจของถงเหมี่ยวเหมี่ยวอ่อนยวบลงทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

เธอไม่มีเวลามานั่งคิดมาก

ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขโทรไปหามู่อวี้เฉิง

ณ มู่กรุ๊ป

ลู่หมิงที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของท่านประธานเฝ้าดูโทรศัพท์มือถือสั่นอยู่นาน แต่มู่อวี้เฉิงกลับไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย

            “ท่านประธาน มีสายเข้าครับ” ลู่หมิงเหลือบมองรายชื่อผู้ติดต่อบนหน้าจอโทรศัพท์และอดไม่ได้ที่จะพูดทักท้วง

ขณะที่มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วและจ้องมองมาที่เขา

ลู่หมิงสงบปากสงบคำลงอย่างรู้ความ

อีกฝ่ายกดโทรเข้ามาต่อเนื่องอย่างไม่ลดละ

ลู่หมิงกลืนน้ำลายและพูดด้วยความลังเลอีกครั้ง          “ท่านประธานจะไม่รับสายเหรอครับ? มืดมาแล้วด้วยอาจจะมีเรื่องด่วน…”

ทันทีที่ลู่หมิงพูดจบ ท่านประธานก็ตวัดสายตาเย็นชามามองเขาอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็หยุดไป

ลู่หมิงมองดูท่านประธานกดรับสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ทั้งที่กดรับสายแล้วแท้ ๆ แต่กลับไม่ยอมพูดทักทายออกไป

“ขอโทษที่โทรมารบกวนคุณอีกนะคะ” น้ำเสียงแหบแห้งของถงเหมี่ยวเหมี่ยวดังขึ้นจากปลายสาย

มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่กลับไม่ได้พูดขานรับ

“พอจะมีเวลามั้ย ออกมาเจอฉันหน่อยสิ ฉัน… ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยความสิ้นหวัง

ปลายสายยังคงเงียบอยู่นาน

หัวใจของถงเหมี่ยวเหมี่ยวเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสายอยู่นาน

“ผมยุ่งอยู่ ไม่ว่าง” ในที่สุดมู่อวี้เฉิงก็พูดตอบรับกลับมา

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ได้ยินเสียงตอบรับจากเขาไม่สามารถระงับความวิตกกังวลในใจได้อีกต่อไป และพูดคำขอร้องออกไปเบา ๆ

“เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วเป็นความผิดของฉันเอง ฉันมันนิสัยไม่ดี แต่ตอนนี้เสี่ยวเป่าถูกลักพาตัวไป แต่มีแค่คุณเท่านั้นที่พอจะช่วยฉันได้ ช่วยฉันหาตำแหน่งที่อยู่ของเสี่ยวเป่าหน่อยนะ…”

ลูกเธอถูกลักพาตัวไป

มู่อวี้เฉิงรู้สึกแปลกในใจจนเผลอกำโทรศัพท์แน่น

คำพูดต่อไปไร้ความปรานีอย่างมาก

“ผมกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน เพราะงั้นผมไม่จำเป็นต้องสละเวลาทำอะไรเพื่อเขา”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตกตะลึงถึงกับเงียบไปพักหนึ่งเมื่อได้ประโยคที่ตอบกลับมา

มู่อวี้เฉิงกับเสี่ยวเป่าไม่ใช่ญาติพี่น้องกัน

หากก่อนหน้านี้เธอได้ยินมู่อวี้เฉิงพูดแบบนี้ เธอคงจะรู้สึกดีใจแทนที่จะรู้สึกเจ็บปวด

แต่ตอนนี้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถึงกับหัวเราะไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากเขา

หากมู่อวี้เฉิงรู้ถึงสายสัมพันธ์ระหว่างเขากับเสี่ยวเป่า ตอนนี้เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

ชั่ววูบหนึ่งถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยากจะพูดสารภาพออกไป

“มู่อวี้เฉิง!” เธอตะโกนเรียกชื่อมู่อวี้เฉิงและเงียบไปอีกครั้ง

“ต้องทำยังไงคุณถึงจะช่วยฉัน?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดขึ้นอีกครั้งด้วยทัศนคติที่เปลี่ยนไป คำพูดของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอธิษฐาน

ดวงตาของมู่อวี้เฉิงมืดมนลงเล็กน้อย แม้แต่น้ำเสียงยังฟังดูทุ้มขึ้น

“คุณถงเป็นคนเก่งมีความสามารถ ไม่ขาดตกบกพร่องอะไร เพราะงั้นผมขอเงื่อนไขแค่ข้อเดียว…”

มู่อวี้เฉิงเงยหน้าออกไปมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเนือย ๆ

“ถ้าคุณถงยินดีเป็นคนรักของผม ผมก็จะช่วยคุณครับ” ทั้งคู่ตกใจมากหลังจากที่ประโยคนี้สิ้นสุดลง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ได้สติคืนมาระเบิดเสียงหัวเราะ

“มู่อวี้เฉิง ฝันไปซะ!” หลังจากสิ้นน้ำเสียงเย็นชา              ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที

            มู่อวี้เฉิงเม้มปากแน่นขณะมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ดำสนิท ดวงตาของเขามัวสลัวลงด้วยความสับสน

เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกไป…

นอกจากนี้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเลสักนิด

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเลือกที่จะละทิ้งความช่วยเหลือทั้งที่ตอนนี้ลูกชายเธอถูกลักพาตัวไป

มู่อวี้เฉิงนึกถึงเรื่องที่เสี่ยวเป่าหายตัวไปและอดไม่ได้ที่จะใจร้ายใส่เสี่ยวเป่าจึงเอื้อมมือออกไปกดต่อสายภายใน

“ให้คนไปตรวจสอบตำแหน่งที่อยู่เด็กคนหนึ่งให้ที่ เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลไปให้”

“ครับ” ปลายสายตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่อยู่อีกด้านหนึ่งไม่รู้ถึงการแทรกแซงของเขา เธอนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความสับสน ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ตอนนี้ความหวังเดียวของเธอหมดสิ้นลงแล้ว และทำได้เพียงช่วยเหลือตัวเองเท่านั้น

ถงกัวฮัวจะเอาเสี่ยวเป่าไปซ่อนไว้ที่ไหน…

พี่เลี้ยงในวัยเด็กของเธอยังคงอาศัยอยู่ในวิลล่าตระกูลถง หากเสี่ยวเป่าอยู่ที่นั่น พี่เลี้ยงคงจะบอกเธอแล้ว

            นอกจากวิลล่าตระกูลถงแล้ว ถงกัวฮุยจะจับเสี่ยวเป่าไปซ่อนไว้ที่ไหนได้อีก?

เธอหวนนึกถึงสถานที่ต่าง ๆ และตัดออกทีละที่

จนในที่สุดสถานที่แห่งหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว

บ้านหลังเก่าของตระกูลถง

ผู้เฒ่าตระกูลถงทั้งสองคนเคยอาศัยอยู่ที่นั่นก่อนจะเสียชีวิตลง หลังจากทั้งคู่เสียชีวิตลง บ้านหลังเก่าก็ถูกปล่อยทิ้งร้างและไม่มีใครกลับไปอีก

ถงกัวฮุยให้ความสำคัญกับบ้านหลังเก่ามาก

คราวที่เธอกลับมาที่นี่เธอเคยไปเยี่ยมบ้านหลังเก่ามาก่อน มันยังเหมือนกับในความทรงจำทุกประการ

และตอนนี้ดูเหมือนว่าที่นั่นจะมีความเป็นไปได้สูง

เมื่อคิดได้เช่นนั้นถงเหมี่ยวเหมี่ยวคว้าเสื้อคลุมและเดินออกไปโดยไม่ลังเล

หากเป็นบ้านหลังเก่าจริง ๆ บรรยากาศรกร้างตอนกลางคืนคงจะทำให้เสี่ยวเป่าหวาดกลัวมาก

เธอไม่สามารถปล่อยให้เสี่ยวเป่าอยู่ที่นั่นเพียงลำพังได้

หลังจากขับรถไปถึงตีนเขาที่เป็นสถานที่ตั้งของบ้านหลังเก่าแล้ว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวลงจากรถและเดินขึ้นไปบนภูเขา

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวชะลอฝีเท้าลงเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้านหลังเก่า

เธอพบว่ามีชายสองคนกำลังยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้านหลังเก่าที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้ และดูเหมือนว่าชายคนที่เดินเข้ามาจะสังเกตสิ่งแปลกประหลาดจากทางถงเหมี่ยวเหมี่ยว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตอบสนองด้วยการรีบเข้าไปซ่อนตัว เธอรอจังหวะที่พวกเขาเผลอย้ายตำแหน่งไปทางด้านหลังบ้านอย่างระมัดระวัง

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูสองคนนั้นและรับรู้ได้ทันทีว่า  เสี่ยวเป่าอยู่ข้างในบ้าน

นอกจากเสี่ยวเป่าแล้ว เธอคิดว่าถงกัวฮุยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องส่งคนมาเฝ้าบ้านหลังเก่าเป็นพิเศษ

แต่ตอนนี้เสี่ยวเป่าถูกขังเอาไว้ในห้องไหน?

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเงยหน้ามองบ้านหลังเก่า จากมุมมองของเธอนั้นไฟในบ้านหลังเก่าถูกเปิดเอาไว้สว่างจ้า และดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหวนนึกถึงแผนผังบ้านในความทรงจำ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าจากทางประตูด้านหลัง

ขณะเดียวกันเสี่ยวเป่าที่ถูกขังเอาไว้บนชั้นสองนั่งอยู่บนขอบเตียงห้อยขาลง

ประตูห้องถูกล็อคจากด้านนอก เขาพยายามเปิดมันอยู่หลายครั้งแต่กลับไม่สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงนั่งรอให้แม่มารับ

เขายังจำไอ้พวกคนเลวที่จับเขามาขังไว้ในห้องนี้ได้ ก่อนจากไปคนพวกนั้นบอกกับเขาว่าเดี๋ยวหม่ามี้จะมารับเขา

ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นพูดโกหกหรือเปล่า

แต่เสี่ยวเป่าเชื่อว่าหม่ามี้จะไม่ทิ้งเขาไว้ที่นี่เพียงลำพัง

เขาจึงนั่งรออย่างเชื่อฟังและไม่สร้างปัญหาอะไรให้หม่ามี้