SC:บทที่ 11 ชายวัยกลางคน
ด้านหลังของประตูเป็นชายวัยกลางคนพี่ดูหน้าตาดีนิดหน่อย แต่ในเวลานี้หน้าตาของเขาไม่ได้ดูดีเหมือนตอนสมบูรณ์แก้มของเขาซูบตอบ ผิวของเขาเป็นสีเหลืองเล็กน้อยแล้วผมของเขาเหมือนรังนก เมื่อเขาเห็น หลินเฉิง เดินมาหาที่ประตู เขาทำราวกับได้เห็นผู้ช่วยชีวิต!
“น้องชาย!น้องชาย!ไม่มีซอมบี้อยู่ใกล้ๆนี้ใช่ไหม!”
เมื่อมองเห็น หลินเฉิง ใส่ชุดลุ่มล่ามชายวัยกลางคนไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านั้นเขาถามคำถามที่เขาเป็นกังวลมากที่สุดในตอนนี้อย่างรวดเร็ว
“ ซอมบี้งั้นหรอ?”
หลินเฉิง ได้ยินคำพูดแปลกๆจากชายวัยกลางคนมาถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ คนตายที่เดินได้นั่นแหละ…ผมจะบอกอะไรให้คุณฟัง เข้ามาในห้องผมก่อน”
เขาต้องการอธิบายอะไรบางอย่างให้ หลินเฉิงฟังเขาเปิดประตูเชื้อเชิญให้ หลินเฉิง เข้ามาในห้องของเขาแทน
เมื่อชายวัยกลางคนเห็น หลินเฉิง ไม่เข้ามาในห้อง เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า
“ผมมีบางอย่างจะพูด คือ…ผมมีหลายอย่างที่ต้องการทำ!”
เขาค่อนข้างระมัดระวังคำพูด โลกเปลี่ยนไปแล้วโลกในปัจจุบันนี้ด้วยอำนาจของเขาไม่สามารถควบคุมอะไรได้ง่าย หลินเฉิง ไม่เต็มใจที่จะเข้ามาในห้องของเขาชายวัยกลางคนรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย
“ อย่ากังวลไปเลยน้องชาย คุณอาจเคยเจอซอมบี้มาก่อนแต่พวกเราเป็นมนุษย์ พวกเรามีกันสองคนอยู่ในห้องนี้”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้นเสร็จเขาหันหัวไปอย่างรวดเร็วแล้วตะโกนเข้าไปในห้อง
“ติงติง ,ติงติง ออกมาเร็วคนที่ผมบอกเมื่อวานตอนนี้เขาอยู่ที่นี่แล้ว!”
หลังจากผ่านไปสักพักมีหญิงสาวคนหนึ่งอายุน้อยกว่า 18 ปีสวมรองเท้าแตะเดินออกมาในอาการง่วงนอน เธอมอง หลินเฉิง ที่อยู่ในชุดลุ่มล่ามด้วยความดูถูกจากนั้นหันไปหาชายวัยกลางคนอย่างมีเสน่ห์
“เมื่อคืนคุณเล่นกับฉันจนดึกดื่นแล้วมาตอนนี้ยังปลุกให้ตื่นแต่เช้าอีก!”
ชายวัยกลางคนหันหน้าไปมอง หลินเฉิง ด้วยความอับอาย เขายืนอยู่เงียบๆและไม่พูดอะไรเขาแค่ไอและหัวเราะแก้เขิน
“ฮ่าฮ่า เด็กคนนี้ ..อยู่ในช่วงวัยดื้อรั้น อย่างที่คุณเห็นพวกเราอยู่ในห้องนี้กันสองคน น้องชายเธองดงามมาก บางทีคุณสองคนสามารถ….”
ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะพูดจบ หลินเฉิง ขัดจังหวะขึ้นเพราะหมดความอดทน
“คุณต้องการพูดถึงเกี่ยวกับ คนตายเดินได้เหล่านั้นเพราะอะไร”
หลังจากขัดคำพูดของชายวัยกลางคน หลินเฉิง ไม่ได้ให้ความสนใจกับผู้หญิงอีก เขาถามด้วยความใจเย็น
“เอ่อ ใช่ใช่แล้ว คุณไม่รู้หรอว่าพวกมันเป็นซอมบี้? เป็นไปไม่ได้?คุณไม่เคยดูหนังซอมบี้อย่างนั้นหรอทำไมถึงไม่รู้จักซอมบี้?”
เมื่อได้ยิน หลินเฉิง ถามคำถามปัญญาอ่อนทำให้ชายวัยกลางคนตอบออกมาด้วยความประหลาดใจ หลินเฉิง ไม่สนใจปฏิกิริยาของเขาและยังพูดตรงๆว่า
“ไม่มีซอมบี้อยู่ในชั้นนี้แล้ว ผมได้จัดการพวกมันทั้งหมดแล้ว เพียงแต่พูดมาตรงๆว่าคุณต้องการอะไรจากผม!”
ชายวัยกลางคนรู้สึกตะลึงเมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดกับเขาตรงๆ ดูเหมือนว่าซอมบี้เหล่านั้นจะถูกชายหนุ่มคนนี้จัดการจริงๆ
เขาได้เห็นศพเดินได้ที่น่ากลัว ผ่านตาแมวในห้องของเขา เขาเห็นด้วยตากับตัวเองว่ามีคนถูกไล่ล่าด้วยซอมบี้เหล่านั้น หากพวกเขาไม่สามารถหนีได้พวกเขาจะถูกศพเดินได้เหล่านั้นกัดกินทันที
เขากลืนน้ำลายตัวเองและรู้สึกว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ไม่ควรที่จะยั่วยุ ชายวัยกลางคนจึงรีบแจ้งจุดประสงค์ของเขาทันที
“ผมคือไอ ฮงเตา เจ้าของ ไอกรุ๊บ คุณสามารถเรียกผมว่าพี่ชายเตา ผมมาที่นี่เพราะมาเจรจาธุรกิจ”
ชายวัยกลางคนนี้ชื่อว่า ไอฮงเตา
“ผมพักอยู่ในห้องนี้พร้อมกับติงติง เมื่อ2-3วันก่อน ผมไม่กล้าออกจากที่นี่เพราะเห็นซอมบี้เหล่านั้น แต่เมื่อวานผมเห็นว่าคุณฆ่าพวกมันและเดินไปมาบนทางเดิน คุณก็รู้ถ้าซอมบี้กัดพวกเราจะกลายเป็นซอมบี้เหมือนกับมัน ผมไม่กล้าเสี่ยงที่จะออกไป.. โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ไม่สามารถใช้งานได้ โชคดีที่ติงติงเป็นคนชอบทานอาหารว่าง พวกเราจึงได้ตุนอาหารไว้ 2-3 วัน แต่ตอนนี้อาหารเหล่านั้นกำลังหมดลงแล้ว…”
ฮงเตา พูดถึงตรงนี้เขาแสดงออกอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า
“เมื่อวานผมพบว่าคุณยกเตียงขึ้นไปทำอะไรบางอย่าง แล้วผมไม่รู้ว่าคุณต้องการจะทำอะไรแต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้มันน่าแปลกใจมากๆ ผมแค่อยากจะถามคุณว่าคุณกำลังทำอะไร การที่คุณสามารถไปมาในโรงแรมแห่งนี้ได้แสดงว่าคุณมีความสามารถบางอย่าง ดังนั้นผมคิดว่า…”
เมื่อได้ฟังคำพูดของ ไอฮงเตา หลินเฉิง พบว่าชายคนนี้ช่างสังเกตเป็นคนที่น่าสนใจเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ขี้ขลาดเหมือนหนูแต่เขาก็ยังฉลาดมาก เขาสามารถมองเห็นพฤติกรรมของ หลินเฉิง จากการเคลื่อนเตียงไปยังชั้นบน ไม่น่าแปลกใจที่เขาสามารถเป็นเจ้าของใหญ่ของบริษัทได้
หลินเฉิง ส่ายหัวเล็กน้อย ความอดทนของเขาได้หมดลงแล้ว เขาเสียเวลาอยู่ที่นี่และเขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาโบกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะการพูดของชายวัยกลางคนและพูดอย่างหงุดหงิดว่า
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปหาอาหารเถอะ ผมมีบางอย่างที่ต้องทำ ลาก่อน”
หลังจากพูด หลินเฉิง ก็พร้อมที่จะหันหลังเดินจากไป
เมื่อไอ ฮงเตา เห็น หลินเฉิง ต้องการออกจากห้องเขารีบวิ่งไปคว้าแขนเสื้อของ หลินเฉิง ทันที หลินเฉิง ขมวดคิ้วเมื่อแขนเสื้อของเขาถูกจับ เขาหันหลังด้วยความโกรธ แต่เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของ ไอ ฮงเตา
“ผม..ผมจะไม่พูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไปได้โปรดฟังก่อน ผมรู้จักกับเจ้าหน้าที่วังบนถนนเทียนเฉิง เขาเป็นทหารติดอาวุธ เพียงแค่คุณพาผมไปยังสถานที่ปลอดภัยแห่งนั้น ผมจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน!”
หลินเฉิง เกือบจะหัวเราะเมื่อได้ยินคำขอของชายวัยกลางคน
ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสามารถแต่การที่จะพาชายวัยกลางคนผ่านถนนซงโจวที่มีซอมบี้อยู่ทุกหนทุกแห่งไปหาทหารติดอาวุธในเขตเมือง ตงเฉิงอย่างปลอดภัยอย่างนั้นหรอ?
ขนาดเขาต้องการไปยังเมืองเซียงโจวเพื่อไปหาป้าฉิน เขายังไม่สามารถทำได้ และเขาจะสามารถส่งพลเมืองที่ไม่มีประโยชน์ต่อเขาไปยังสถานที่ปลอดภัยอย่างนั้นหรอ?ตลกสิ้นดี
เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง ก็พูดออกมา
“ไม่สนใจ”
จากนั้นเขาก็หันหลังออกจากห้องโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้ของ ไอ ฮงเตา อีกต่อไป จากนั้นเขาเริ่มลงมาสำรวจชั้นที่ 6
————————————
