SC:บทที่ 7 การโจมตีของมือใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้น
ใบหน้าของ หลินเฉิง ยังคงประดับไปด้วยวงดำขอบตาเหมือนแพนด้าทั้งสองข้าง เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเขาพยายามนั่งอยู่ใกล้ประตูที่สุดแล้วกลั้นหายใจจากนั้นแนบหูซ้ายไว้ที่ประตู เขาเฝ้าฟังการเคลื่อนไหวด้านนอกตลอดเวลา
ในเมื่อเขาฟังมาตลอดในช่วงเช้าเขาพบว่าช่วง 10 นาทีต่อมานี้ไม่มีเสียงดังข้างนอก เขาจึงค่อยๆเปิดช่องประตูออกไปเบาๆและสังเกตเห็นว่าทุกอย่างด้านนอกเป็นปกติ จากนั้นเขารีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วและพุ่งไปที่ตู้ดับเพลิงที่อยู่ปลายทาง เขางอศอกและทุบไปที่ตู้กระจกอย่างรุนแรง เมื่อได้ยินเสียงแตกหัก หลินเฉิง รีบเอาขวานไฟที่อยู่ข้างในออกมาแล้วรีบกลับไปที่ห้องของตัวเองจากนั้นล็อคประตูอย่างแน่นหนา
หลินเฉิงถือขวานไฟไว้ในมือของเขา และหันหลังพิงประตูเอาไว้ เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเขาค่อยๆวางขวานลงและเริ่มหาเสื้อผ้าที่เหมาะสม
เขาเลือกเสื้อผ้าทั้งหมดจากกระเป๋าเดินทางของเขาโดยการเลือกเป้าหมายเป็นกางเกงหนา ซึ่งป้าฉินเคยซื้อให้เขาทางอินเตอร์เน็ต ตอนนี้เพื่อความสะดวกในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาด หลินเฉิง เริ่มลังเลที่จะใช้มัน แต่เขาก็ต้องส่ายหัวเพื่อมีชีวิตรอด เขาคารที่จะเลิกขี้เหนียวกับตัวเอง หลินเฉิง เปลี่ยนเป็นเสื้อแจ็คเก็ตสีดำและสวมถุงมือ เขาห่อตัวเองอีกครั้งผ้าพันคอยาว เหลือเพียงดวงตาเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้
ในเวลานี้ หลินเฉิง ดูเหมือนผู้ก่อการร้ายในชุดที่รุ่มร่าม แม้ว่าเขาไม่ต้องการที่จะสวมใส่มันแต่พิจารณาจากเชื้อไวรัสที่สัตว์ประหลาดนั้นทำให้เกิดเขาจำเป็นต้องปิดบังทุกส่วนที่เป็นผิวหนัง
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หลินเฉิง หยิบขวานไฟขึ้นมา จากนั้นเปิดม่านที่หน้าต่างและมองลงไปด้านล่าง ทันใดนั้นเขาก็พบว่าหมอกที่ก่อตัวนั้นเริ่มกระจายตัวบางลงในเวลานี้
ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่หมอกหนาจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ถ้าเดาไม่ผิดสัตว์ประหลาดเหล่านั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ในหมอก
ตอนนี้หมอกเริ่มจางลงและสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้ หลินเฉิง กำลังกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับพลังทำลายล้างของสัตว์ประหลาดตัวนั้นมันเพียงพอทำให้เขารู้สึกปวดใจ หากสัตว์ประหลาดตัวนั้นปรากฏตัวขึ้นเขาอาจตกอยู่ในอันตราย!
หลินเฉิง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประเทศนี้จัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร บางทีแม้แต่กองทัพเองคงได้รับผลกระทบนี้เช่นกัน ตั้งแต่เมื่อเช้าวานนี้เขาไม่ได้ยินเสียงไซเรนเลย โดยปกติแล้วควรมีเสียงไซเรนเกิดขึ้นบนถนนที่วุ่นวาย
สถานที่อื่นหลินเฉิงยังไม่รู้แน่ชัดนัก แต่อย่างไรก็ตามพื้นที่บริเวณโรงแรมนี้ได้กลายเป็นโซนถูกทิ้งไปแล้ว ยกเว้นแต่เสียงอึกทึกครึกโครมของสัตว์ประหลาดหรือคนตายที่เดินได้บริเวณรอบๆ เขาไม่ได้ยินเสียงอื่นๆเลย
หลินเฉิง ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และกำลังขบคิดถึงไอเดียที่จะลงไปด้านล่าง ในตอนนี้ทุกคนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ อย่างไรก็ตามเขาเองก็ต้องออกจากโรงแรมแห่งนี้ในไม่ช้าก็เร็ว เพื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่อยู่ด้านนอก เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง ถือขวานไฟและตรวจสอบความพร้อมของร่างกายจากนั้นเปิดประตูออกไปอย่างแน่วแน่ๆ!
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องเขารีบปิดประตูอย่างรวดเร็วและค่อยๆเดินอย่างช้าๆ เพียงลงมาที่ชั้น 8 หลินเฉิง ก็นึกถึงเสบียงมากมายที่อยู่ในชั้นนี้บางทีเขาอาจไม่จำเป็นต้องออกฆ่าสัตว์ประหลาด หากเขาไม่พบสัตว์ประหลาดเหล่านั้นเขาจะค้นหาบางอย่างตามรายทางไป
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง ค่อยๆเดินลงไปชั้น 8 อย่างจะช้าๆ เขาพยายามผลักประตูทุกบานแต่โชคไม่ดีเลยดูเหมือนว่าไม่มีประตูไหนที่สามารถเปิดได้
หลินเฉิง รู้สึกผิดหวัง แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะมามัวอยู่ในชั้นนี้เขาเตรียมที่จะลงบันไดไปยังชั้นต่อไป
แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง
“กร๊อบ” เคี้ยวมาจากมุมด้านหน้า
สัตว์ประหลาดงั้นหรอ?
หลินเฉิง กลืนน้ำลายเขาพยายามกลั้นลมหายใจเพื่อรักษาจังหวะการเต้นของหัวใจ ในขณะที่แนบขวานไฟไว้กับอก จากนั้นเขาค่อยๆเดินไปที่มุมที่ได้ยินเสียง
หลินเฉิง เดินมาถึงมุม และเขาสังเกตเห็นว่าคนคนนั่งอยู่บนพื้นด้านหน้า
ซอมบี้!
เมื่อพบว่าคนคนนั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาดกินคน หลินเฉิง ค่อยโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย มันเป็นเพียงคนตายที่ฟื้นคืนชีพเท่านั้น หลินเฉิง ค่อยๆจับขวานไฟไว้ในมืออย่างมั่นเหมาะและเดินตรงไปยังซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้า
เมื่อ ซอมบี้ ได้ยินการเคลื่อนไหวมันหันกลับมาและพุ่งเข้าหา หลินเฉิง อย่างรวดเร็ว
ความแข็งแกร่งของ หลินเฉิง หลังจากได้รับยาเสริมสร้างความแข็งแกร่งนั้นมากกว่าคนปกติ แม้ไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับซอมบี้ หลินเฉิง ยังคงใช้ขวานไฟสับหัวของซอมบี้จนกลายเป็นซอสเนื้อ
เมื่อมองไปยังซอมบี้ที่สมองไหลอยู่ข้างหน้า หลินเฉิง รู้สึกวิงเวียนศีรษะ เขาเพิ่งฆ่าคน! ตาของเขาแดงกร่ำ หายใจหอบ ฉากนองเลือดด้านหน้านี้ทำให้เขาต้องอดทนกับการปวดหัวปวดท้องอาหารเก่าอยากจะออกมาจากปากของเขา
ในขณะที่เขากำลังตกอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนหลังจากผ่านการต่อสู้ครั้งแรกของเขาก็มีเสียงเตือน
“ติ้ง!” เกิดขึ้นในใจของเขา
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หลินเฉิง หายใจเข้าลึกๆและ และมองไปที่จอเมนู เขาพบว่าค่าพลังงานที่เคยมีตัวเลขเป็น0 ตอนนี้มันได้กลายเป็น 1 แล้ว
ดูเหมือนว่าการสังหารซอมบี้ก็ถูกนับเป็นคะแนนเช่นกัน!
หลินเฉิง ตกใจ เขาเพียงแค่ต้องการกำจัดซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าของเขาแต่เขากลับได้ผลพวงของคะแนนมาด้วย เขาจ้องมองค่าพลังงาน 1 จุดที่เพิ่มมาในหน้าจอมันทำให้หัวใจของเขารู้สึกซับซ้อน เมื่อค่าพลังงานเพิ่มขึ้นนั่นหมายความว่า ในวันข้างหน้าเขาจะต้องกำจัดสัตว์ประหลาดเหล่านี้ทุกวัน!
แต่เดิมซอมบี้พวกนี้ เป็นมนุษย์ แม้ว่า หลินเฉิง จะรู้สึกผิดหวังกับธรรมชาติของมนุษย์ที่น่ารังเกียจ แต่เขายังคงมีความเป็นมนุษย์อยู่มันยากสำหรับเขาที่จะให้เขาฆ่าคนทุกวัน
อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกับซอมบี้ที่เคลื่อนไหวช้าๆแล้ว อย่างน้อยซอมบี้พวกนี้ก็ให้ค่าพลังงานแกเขา เพื่อประโยชน์ต่อการมีชีวิตรอดในวันข้างหน้าเขาเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน!
เมื่อนึกถึงตอนนี้ หลินเฉิง พยายามสงบสติ และถือขวานไฟแน่น ความคิดของเขาคือฆ่าซอมบี้ให้มากที่สุดแล้วเปลี่ยนคะแนนเป็นแคปซูลอาวุธปืน…
ในสภาพแวดล้อมที่เป็นจุดจบของโลก จิตใจของมนุษย์ได้เปลี่ยนแปลงไปไม่มีใครสนใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องพยายามอยู่รอดให้ได้ หลินเฉิง ผู้เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเขาเองไม่ได้สนใจความคิดของคนอื่นมากนัก ดังนั้นเขาต้องรวบรวมทุกอย่างและทำให้ตัวเองรอดจากภัยพิบัติวันสิ้นโลกนี้ให้ได้!
—————————————————–
