หลังจากเข้าไปในเมืองอสรพิษ ออดี้ก็หยุดอยู่หน้าบ้านหินที่เย่โม่คิดว่าน่าสนใจ เนื่องจากมีการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ มีรูปทรงกลมครึ่งรูปคล้ายกับเต็นท์ในประเทศมองโกเลีย และถึงแม้จะมีหน้าต่างหลายบานติดไว้แน่น ระหว่างก้อนหินบนผนัง
โจ่วอิกัวไม่ยอมปล่อยให้เสี่ยวหยูและเสี่ยวหลี่มาด้วย และขอให้เย่โม่ ตามเขาไปแทน
พื้นที่ภายในห้องที่ไม่เล็กมาก มีคนมากกว่า 20 คน และแต่ละคนทุกคนก็ดูดุร้าย พร้อมกับจิตสังหาร แม้แต่คนที่ไม่เข้าใจพวกเรื่องลมปราณ ก็บอกได้ว่าคนเหล่านี้เคยฆ่าคนมาก่อน นอกเหนือจากผู้ชาย 2 คนที่ติดอาวุธ มีชายผมยาวนั่งอยู่ที่ด้านบน พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย และคนอื่นๆที่มีมีดกันทุกคน
เขามองดูโจ่วอิกัวและเย่โม่เดินเข้ามา ชายสองคนหน้าตาดุร้ายต้องการค้นตัวเย่โม่และโจ่วอิกัว ก่อนที่ชายผมยาวจะพูดอะไร แต่เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาหาเย่โม่ เย่โม่ก็คว้ามือทั้งสองข้างและโยนพวกเขาออกไปเหมือนไก่ที่ไม่เป็นอันตราย ทั้งสองคนลอยออกไปตรงที่ประตูราวกับเป็นระเบิดขนาดใหญ่
เห็นทุกคนในห้องยกมีดขึ้นมา รอคำสั่งของชายผมยาวที่ด้านบน คนที่นั่งด้านบนเห็นว่าเย่โม่ปกป้องตัวเองได้อย่างง่ายดายและภายในพริบตา แม้กระนั้นเขาก็มองข้ามมันไปและโบกมือให้สัญญาณว่าไม่ต้องทำอะไร หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดกับคนสองคนข้างๆว่า "นายสองคนออกไปก่อน ให้ร็อกกับชาโด้อยู่ข้างหลัง"
ในขณะนี้มีเพียงโจ่วอิกัวและเย่โม่ในห้องพร้อมกับชายผมยาวและลูกน้องสองคนของเขา ผู้นำคนนั้นรู้ดีว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ชอบความยุ่งเหยิง และแม้ว่าเขาจะเอาชนะเย่โม่ได้ด้วยจำนวนที่มาก แต่ก็ไม่ได้หมาย ความว่าพวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา เนื่องจากคนปกติไม่สามารถโยนคนสองคนที่ใหญ่โตออกไปได้อย่างสบายๆ เขาไม่ถือสาและเลิกล้มแผนที่จะจัดการโจ่วอิกัว ชายผิวขาวมองโจ่วอิกัวและทักทายด้วยกำปั้น "บอสโจ่ว ดีใจที่ได้พบคุณ! ผมขอถามว่าเขาคือ…."
เขาเลือกคำพูดของเขาอย่างระมัดระวัง ในขณะที่เขาหันไปยังเย่โม่
โจ่วอิกัวรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คนๆนี้ค่อนข้างกลัวเย่โม่ โจ่วอิกัวโบกมือให้ทันทีและกล่าวว่า "ประธานฝางไม่ต้องห่วง เขาเป็นเพื่อนของฉันเอง เขาไม่ชอบพูดมากและกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน ดังนั้นเขาจึงเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ฉันได้นำสินค้าที่คุณต้องการมาแล้ว แล้วคุณจะจัดการเรื่องนี้ยังไง ประธานฝาง?"
ชายผมยาวมองไปที่เย่โม่ครั้งหนึ่ง แล้วหยิบกล่องไม้จากกระเป๋าหนัง ออกมา ทันทีที่กล่องไม้ถูกนำออกมา เย่โม่รู้สึกผิดปกติ นี้มันไม่ใช่ลมปราณปกติ มันเป็นเศษไม้ที่มีลมปราณวิญญาณบริสุทธิ์ ดวงตาของ เย่โม่วูบวาบ เขามีสัญชาตญาณว่าสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์สำหรับเขา
"แสดงของคุณก่อนสิ" ชายผมยาวจับกล่องไม้และมองโจ่วอิกัว ก่อนที่โจ่วอิกัวจะพูดอะไร เย่โม่ก็ปัดมือของเขาไปทางกล่องไม้จากมือของชายผมยาว มันลอยขึ้นไปบนอากาศ และตกลงมาที่มือของเขา
เรื่องนี้ทำให้ชายผมยาวกลัวทันทีและเขาลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเขาที่ตกใจถูกปกปิดทันที ตอนนี้ตาของเขาไม่เพียงแต่มองไปที่เย่โม่อย่างพิถีพิถัน แต่ยังมีความกลัวและความเคารพอีกด้วย
ไม่ใช่แค่ชายผมยาว แต่คนอื่นอีกสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็เช่นเดียวกับ โจ่วอิกัวที่มองเย่โม่อย่างไม่น่าเชื่อ อะไรคือความสามารถแบบนี้กัน? เขาเพียงแค่โบกมือแล้วก็สามารถคว้าอะไรบางอย่างได้ตั้งแต่ 6 ถึง 7 เมตร?
เย่โม่ไม่ได้สนใจกับสายตาที่ตกใจอยู่รอบตัวเขา เขาเพียงแค่เอื้อมมือและเปิดกล่องและภายในชิ้นส่วนของเถาวัลย์สีดำอยู่ เย่โม่หยิบขึ้นมาและสัมผัสได้ถึงคลื่นจิตวิญญาณอ่อนๆ ที่ออกมาจากมัน
"หัวใจเถาวัลย์สีม่วง?" เย่โม่รู้ทันทีว่านี่คือส่วนของรากหัวใจเถาวัลย์สีม่วง การได้เห็นสิ่งนี้ที่โลกนี้ทำให้เย่โม่ตกใจ เพราะมันเป็นพืชจิตวิญญาณ และเป้นจิตวิญญาณลมปราณของโลกที่หาได้ยาก เขารู้สึกประหลาดใจเมื่อได้พบกับหญ้าสีเวิน ส่วนหัวใจเถาวัลย์สีม่วงนี้ น่าเสียดายที่มันมีน้อย ถ้าหากมันมีเยอะมากกว่านี้ละก็….
"น้องเย่….นาย…" โจ่วอิกัวตกใจกับความสามารถของเย่โม่ เขาพูดติดอ่าง ในขณะที่เขาพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ เย่โม่สามารถเอาชนะศัตรูจำนวนมากได้อย่างรวดเร็วด้วยตัวเอง ซึ่งหมายความว่าในสายตาของโจ่วอิกัว เขามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ยังไงซะในสายตาของเขา ความสามารถเช่นนี้มันจะยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว!
"พี่โจ่ว สิ่งนี้จะมีประโยชน์กับผม ผมสงสัยว่าคุณจะยินดีที่จะให้สิ่งนี้กับผมได้ไหม" ถ้าเป็นพันล้านเหรียญหรัฐเย่โม่จะไม่สนใจมันเลย ยังไงซะสิ่งนี้หาได้ง่ายมากในโลกที่เขาจากมา มีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะเห็นมันในโลกแบบนี้
"เอ่อ…." โจ่วอิกัวที่ตกอยู่ในความคิดตัวเอง ได้สติกลับมาเมื่อเย่โม่ถามเขา เขาจึงรีบตอบทันทีว่า "ถ้าน้องเย่ชอบก็เอาไปเลย รากสีม่วงเข้มนี้แทบไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันเจอมันในเมืองอสรพิษและมีแค่ชิ้นเล็กๆนี้เท่านั้นเอง"
เมื่อเย่โม่ได้ยินว่าโจ่วอิกัว เรียกหัวใจเถาวัลย์สีม่วง ว่าเป็น ‘รากสีม่วงเข้ม’ แต่ก็ไม่ได้แก้ต่างอะไร บางทีมันอาจเป็นชื่อเรียกของที่นี้ หลังจากที่ โจ่วอิกัพูดจบ เขาก็หยิบซองจดหมายขึ้นมา และ้วเอาให้ชายผมยาว "นี่เช็ค"
ชายผมยาวรับมาและเดินไปข้างหน้าเย่โม่ พร้อมทักทายด้วยกำปั้นของเขาและพูดว่า "ผมฝางหนาน ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าเล็กๆ ของตระกูลเล็กๆ และผมยังไม่ได้ถามชื่อของคุณเลยพี่ชาย"
เขาสามารถบอกได้ว่าเย่โม่ไม่ใช่คนธรรมดาและต้องการสร้างความสัมพันธ์กับเขา ถึงแม้เย่โม่จะอายุน้อยกว่าเขา แต่เขาก็ยังเรียกเย่โม่ว่า "พี่ชาย" เย่โม่มองชายผมยาวนี้ เขาสงสัยว่าเขาได้พืชนี้มาที่ไหนและวางแผนที่จะถามเขาในภายหลัง นอกจากนี้เขาได้ตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่ในเมืองอสรพิษเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีการเชื่อมต่อที่ดีกับคนท้องถิ่นที่นี่
"ฉันเย่โม่ ฉันกะว่าจะอยู่ที่เมืองอสรพิษสักพักนะ" เย่โม่กล่าว
"โอ้ดีจังพี่เย่ หากมีเรื่องอะไรให้ช่วยก็มาหาผมฝางหนานได้นะ ผมจะให้รากสีม่วงเข้มนี้เป็นของขวัญสำหรับพี่เย่แล้วกัน พี่โจ่วต้องขอโทษด้วย รับเช็ดของคุณคืนเถอะ" ฝางหนานดันเช็คกลับไปที่โจ่วอิกัว
โจ่วอิกัวไม่รู้สึกขบขันและดันเช็ดกลับไปที่ฝางหนาน "เราได้ตกลงกันแล้ว เรื่องนี้เป็นของขวัญของฉันแก่น้องเย่ ฉันจะไม่จ่ายเงินได้ยังไง?"
เมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังโต้เถียงกัน เย่โม่ก็โบกมือและพูดว่า "ประธานฝาง มันแค่เช็คเอง คุณมีพี่น้องมากมายและคุณต้องใช้จ่าย แล้วพี่โจ่วจะเอารากสีม่วงเข้มนี้ไปทำอะไรหรอ?"
โจ่วอิกัวถอนหายใจและกล่าวว่า "ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุบางอย่าง ลูกชายของฉันอายุ 8 ขวบ เขาป่วยจนทำให้เขาพิการทางสมอง ในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าฉันเคยไปโรงพยาบาลกี่แห่งมาแล้วและพบผู้เชี่ยวชาญกี่คน แต่ไม่มีใครเคยรู้ว่าจะช่วยเขาได้ยังไง มีหมอจีนบางคนบอกฉันว่าจะใช้รากสีม่วงเข้ม เพื่อทำเครื่องดื่มให้ดื่มทุกวันเป็นเวลา 3 ปีและอาจช่วยแก้ปัญหาได้ ฉันใช้วิธีนับไม่ถ้วนหามัน จนฉันได้พบว่าประธานฝาง มีชิ้นส่วนอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยรีบมาทันที”
"เดิมทีลุงของฉันได้เห็นวิเศษคนนึงที่หนิงไฮ แต่พอฉันไปหมอคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว ฉันคิดว่าถ้าหมอวิเศษคนนั้นสามารถรักษาโรคของลุงฉันได้ แน่นอนเขาก็สามารถรักษาโรคของลูกฉันได้…เฮ้อ…แต่โชคของฉันมันไม่ดีพอ นอกจากนี้รากสีม่วงเข้มอาจไม่จำเป็นต้องรักษาโรคของลูกชายของฉัน หมอจีนบอกว่าบางที….แต่มันไม่สำคัญหรอก ถ้าน้องเย่จะเอาไป"
"หนิงไห่?" เย่โม่พูดซ้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ยินผิด เขาคิดว่าตั้งแต่ที่เขาเพิ่งมาจากหนิงไฮ่บางทีโจ่วอิกัว กำลังพูดถึงชายชราที่เขาได้ช่วยครั้งก่อน
"ใช่หนิงไห่ ลุงฉันได้พบเขาที่โรงพยาบาลหลี่คัง ลุงของฉันป่วยเป็นโรคมาหลายปีแล้วและผู้เชี่ยวชาญหลายคนก็สรุปได้เหมือนกันว่าหมอวิเศษเท่านั้นที่จะสามารถช่วยได้ โชคร้ายที่โชคลาภของสวรรค์เผชิญหน้ากับเขาครั้งหนึ่งมันเป็นการยากที่จะพบเขาอีกครั้ง" โจ่วอิกัว กล่าวขณะที่เขามองลงไปอย่างเศร้าโศก
ในขณะเดียวกัน เย่โม่ได้มั่นใจว่าหมอ "วิเศษ" ที่เขาพูดถึงนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวเอง
