นักล่าปีศาจ - บทที่ 46: จับปลาที่ใหญ่ที่สุด!

บทที่ 46: จับปลาที่ใหญ่ที่สุด!

เมื่อ หนิงเจี่ยซิ่ว ดึงร่างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มใต้คอของ หลู่เติ้งเค่อ ออกมา มันก็เผยให้เห็นสิ่งที่แอบซ่อนเอาไว้

ทั้ง ฟางปิง และพ่อบ้านชราต่างก็ประหลาดใจอย่างยิ่ง และพยายามดิ้นรนเพื่อทำความเข้าใจสิ่งที่พวกเขาเห็น

ร่างกายใต้คอของ หลู่เติ้งเค่อ กลายเป็นโครงกระดูกจริงๆ โดยเหลือเศษเนื้อไว้สองสามชิ้น

ลำตัวยาวประมาณ 1 ฟุต มีลักษณะคล้ายมนุษย์ แต่ไม่มีแขนหรือขา ถูกขดอยู่ในชายโครงของ หลู่เติ้งเค่อ สมองของมันดูเหมือนจะผสานเข้ากับหัวใจของ หลู่เติ้งเค่อ

สิ่งที่ทำให้กระดูกสันหลังของพวกเขาสั่นเทาคือตัวตนของมนุษย์นี้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับของ หลู่เติ้งเค่อ ซึ่งทำให้สับสนอย่างยิ่ง

“นายท่าน!” พ่อบ้านชราอุทานด้วยความตกใจและล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ

ฟางปิงก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เพราะเขาไม่เคยเห็นภาพที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีทักษะสูงในการปกปิดพลังงานอันชั่วร้าย แม้ว่า หนิงเจี่ยซิ่ว จะมีความสามารถในการรับรู้ จิตวิญญาณมากขึ้น แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงร่องรอยของพลังงานอันชั่วร้ายบนตัวเขา

เมื่อมองดูรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่ถูกบีบอยู่ในชายโครง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดูเหมือนเป็นทั้งมนุษย์และไม่ใช่ หนิงเจี๋ยซิ่วถามว่า “เจ้าพูดได้ไหม”

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม นั่นหมายความว่าเจ้าไม่ได้ฝัน” ปีศาจร้ายโวยวาย

“เจ้าคือปีศาจที่ปฏิบัติการผ่านหุ่นเชิดใช่หรือไม่”

เดิมที พวกเขาสงสัยว่า หลู่เติ้งเค่อ มีส่วนเกี่ยวข้องในทางใดทางหนึ่ง หนิงเจี๋ยซิ่วมาเพื่อสอบสวนสถานการณ์ แม้ว่าจะหมายถึงการเดินทางโดยไม่จำเป็นก็ตาม

โดยไม่คาดคิด หลู่เติ้งเค่อ กลายเป็นปลาตัวใหญ่ที่ หนิงเจี่ยซิ่ว ตามหา

จากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าหลู่เติ้งเค่อจะต้องทนทุกข์ทรมานจากเงื้อมมือของปีศาจและเสียชีวิตไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตัวตนปีศาจนี้กำลังใช้ร่างกายของเขาเพื่อบางสิ่งบางอย่าง

หาก หนิงเจี่ยซิ่ว ไม่ค้นพบสิ่งนี้ ก็มีแนวโน้มว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็น

“อย่าเฉลิมฉลองเร็วเกินไป แม้ว่าเจ้าจะจับพวกเราได้ แต่เทศมณฑลหวู่เติ้งก็จะไม่กลับคืนสู่ความสงบสุข ในช่วงครึ่งเดือนที่หลู่เติ้งเค่ออยู่ที่นี่ ข้าได้ทำสิ่งที่เป็นความลับมาบ้างแล้ว” ปีศาจ แสยะยิ้ม

หนิงเจี่ยซิ่วขมวดคิ้ว คำพูดของปีศาจทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกัน ทั่วทั้งเทศมณฑลหวู่เติ้ง:

พ่อค้าผักคนหนึ่งถือตะกร้าเสียงดังโฆษณาผักราคาไม่แพงของเขาขณะเดินไปตามถนน ผู้หญิงสองสามคนเข้ามาหาเขาเพื่อซื้อของ

ในขณะนั้น สีหน้าของผู้ขายก็กลายเป็นว่างเปล่า เขาทิ้งตะกล้า ชักมีดออกจากตะกร้าแล้วพุ่งเข้าใส่ผู้หญิงและเริ่มอาละวาด

ในสถานศึกษาแห่งหนึ่ง ครูสูงวัยคนหนึ่งซึ่งอ่านหนังสือออกเสียง ได้หยุดกะทันหัน เขาเดินอย่างแข็งทื่อไปที่ประตูและล็อคมัน

ท่ามกลางสายตาที่งุนงงของนักเรียนที่อยู่ข้างใน ครูสูงวัยก็ถอดเข็มขัดออกและเริ่มสังหารอย่างไร้ความปราณี

เด็กคนแล้วคนเล่าถูกเขารัดคอจนไม่มีแรงต้านทานเลย

โรงเรียนที่เคยพลุกพล่านไปด้วยนักเรียนได้กลายเป็นสถานที่แห่งความเงียบงันและความตาย

เมื่อใดก็ตามที่มีคนเสียชีวิต เงาสีเขียวจะบินออกจากร่างของพวกเขาและมาบรรจบกันจากทุกทิศทุกทางไปยังคฤหาสน์หลู่

ในที่สุดมันก็หายตัวไปภายในคฤหาสน์

เสียงกรีดร้อง เสียงครวญคราง และเสียงร้องแห่งความสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วเขตหวู่เติ้ง

สำนักงานเทศมณฑลหวู่เติ้งตกอยู่ในความสับสนอลหม่านหลังการระบาดไม่นาน

เมื่อตงฟู่ได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอก เขาก็ตกตะลึงอย่างยิ่ง เกิดอะไรขึ้น?เรื่องเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต

สำหรับเหตุการณ์ภายนอก หนิงเจี่ยซิ่ว ไม่รู้ตัวเลย ตามข้อบังคับของหน่วยล่าปีศาจ วิธีการที่ผู้บัญชาการหน่วยล่าปีศาจสามารถจับตัวปีศาจทั้งเป็นได้นั้นค่อนข้างชัดเจน

ตามหลักการแล้ว ปีศาจควรถูกนำกลับไปที่หน่วยล่าปีศาจ และถูกจำคุกในคุกใต้ดินเพื่อสอบปากคำเฉพาะทาง

มันจะช่วยให้พวกเขาเรียนรู้เกี่ยวกับเทคนิคและค้นพบข้อมูลทั้งหมดที่มันมีเกี่ยวกับโลกภายนอก

หนิงเจี่ยซิ่ว ไม่มีโอกาสที่จะใช้กับปีศาจเกล็ดมาก่อน แต่ตอนนี้เขาสามารถนำตัวปีศาจนี้กลับไปเมืองหลวง ได้ นี่จะเป็นวิธีการที่ทำให้ภารกิจของเขาเสร็จสิ้น

หนิงเจี่ยซิ่วสั่งให้ ฟางปิง ดึงเชือก  ใช้ผ้าห่มพันร่างปีศาจไว้แน่นพร้อมกับศพของ หลู่เติ้งเค่อ และยึดมันไว้ด้วยเชือก

ในขณะเดียวกัน พ่อบ้านชรายังคงตัวสั่นอยู่บนพื้น พยายามดิ้นรนเพื่อคิดถึงความจริงที่หลู่เติ้งเค่อเสียชีวิตมานานแล้ว

“ท่านครับ มันจะปลอดภัยไหมที่จะจัดการกับปีศาจในลักษณะนี้?” เมื่อเห็น หนิงเจี่ยซิ่ว ยกร่างของ หลู่เติ้งเค่อ ขึ้นมา ฟางปิง ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่ต้องห่วง วันนี้ข้าจะไปเมืองหลวง ข้าจะจัดการมันให้เอง” หนิงเจี๋ยซิ่วยกหลู่เติ้งเค่อขึ้นบนไหล่ของเขา กำลังจะจากไป

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาก้าวออกจากประตู เขาก็เห็นเงาสีเขียวจำนวนมากพาดผ่านท้องฟ้า มาบรรจบกันจากทุกทิศทุกทาง และหายไป ณ สถานที่เฉพาะภายในคฤหาสน์หลู่

“ฮะ!”

เมื่อเห็นฉากนี้ หนิงเจี่ยซิ่ว รู้สึกงุนงง เขาโบกมือทันทีให้ฟางปิงตามไปขณะที่พวกเขารีบไปในทิศทางนั้น

ในบ้านมุงจาก หลู่ชวนเปิดประตูกลที่นำไปสู่ห้องใต้ดิน เขาลงบันไดไม้ง่อนแง่น

เขาพึมพำกับตัวเองอย่างไม่หยุดหย่อนขณะที่เขาเดิน “หน่วยล่าปีศาจได้มาถึงเขตหวู่เติ้งอย่างเงียบ ๆ แล้ว และข้าก็ไม่รู้เลย โชคดีที่ข้าตั้งค่ายกลสังหารไว้ล่วงหน้า วันนี้ ข้าสามารถรวบรวมดวงวิญญาณได้ และสามารถออกจากสถานที่แห่งนี้ มิฉะนั้น ด้วยเทคนิคที่อ่อนแอของข้าการกลับไปตอนนี้จะนำไปสู่การตำหนิจากสำนัก “