นักล่าปีศาจ - บทที่ 42 การค้นพบครั้งสำคัญ!

บทที่ 42 การค้นพบครั้งสำคัญ!

“ขอรับ ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว”

ด้วยการหายตัวไปของพรายน้ำ ปีศาจที่ซ่อนอยู่คงจะรู้ตัวอย่างแน่นอน

ในชื่อของตงฟู่ ได้ประกาศต่อสาธารณะว่าพรายน้ำถูกกำจัดโดยเจ้าหน้าที่ศาลแล้ว ปีศาจนั้นไม่ยอมออกจากเทศมณฑลหวู่เติ้ง

หาก หนิงเจี่ยซิ่ว เปิดเผยตัวตนของเขาเอง ก็มีแนวโน้มว่าปีศาจจะหนีออกจากเทศมณฑล หวู่เติ้งทันทีที่ได้รับข่าว

วันถัดไป.

“นี่คือวิญญาณชั่วร้ายที่ทำร้ายผู้คนในแม่น้ำฉางเซี่ย มันดูน่ากลัวมาก”

“ถ้าข้าเจอสิ่งนี้ริมแม่น้ำตอนกลางคืน ข้าคงเป็นลมตรงนั้น ไม่ก็วิ่งหนี”

“หลังจากสังหารผู้บริสุทธิ์ไปแล้วสิบเจ็ดคน มันง่ายเกินไปที่วิญญาณชั่วร้ายนี้จะตายแบบนี้”

“ผู้พิพากษาตงมักจะใช้ชีวิตธรรมดาๆ โดยปราศจากความสำเร็จทางการเมืองใดๆ ข้าไม่ได้คาดหวังให้เขาทำอะไรที่น่าพอใจในครั้งนี้”

บนเสาสูงตรงทางเข้าเขตศาล ร่างของพรายน้ำถูกผูกไว้อย่างแน่นหนาด้วยเชือกแขวนอยู่ที่นั่น

ชาวเมืองหวู่เติ้งมองเห็นได้ชัดเจน และพวกเขาก็โห่ร้องด้วยความยินดี

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เหตุการณ์ที่แม่น้ำฉางเซี่ยเป็นเหมือนก้อนหินหนักที่กดทับหัวใจของทุกคน กลายเป็นเงาเหนือเทศมณฑลหวู่เติ้ง

เมื่อความจริงถูกเปิดเผยและสาเหตุของปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว ในที่สุดผู้คนก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ท่ามกลางฝูงชน ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าไร้อารมณ์จ้องมองไปที่ร่างของพรายน้ำ ซึ่งสร้างความแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับการแสดงออกที่สนุกสนานของคนรอบข้าง

ไม่นาน ชายคนนี้ก็บีบตัวออกจากฝูงชนและรีบออกจากเขตศาลไป

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าไม่ไกลนัก ที่แผงขายน้ำชาริมถนน มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังถือถ้วยชา เฝ้าดูทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ด้านนอกศาลอย่างเงียบๆ

ม่านตาของชายหนุ่มซีดลงเล็กน้อย หนิงเจี่ยซิ่วใช้เทคนิคดวงตาแห่งจิตวิญญาณของเขา

ขณะที่ชายแปลกหน้าซึ่งมีพฤติกรรมแปลกๆ จากไป สายตาของหนิงเจี่ยซิ่ว ยังคงจับจ้องไปที่เขา ในบรรดาคนจำนวนมากที่ปรากฏตัว มีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่ปล่อยรัศมีความมุ่งร้ายจางๆ ออกมา ทำให้เขาน่าสงสัยอย่างมาก

นั่นเป็นเหตุผลที่ หนิงเจี่ยซิ่วจับตาดูเขา เมื่อเจ้าหน้าที่แสดงร่างพรายน้ำ หากปีศาจตั้งใจจะอยู่ในเทศมณฑลหวู่เติ้ง เขาจะมาเองหรือส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์เฉพาะ

เมื่อติดตามชายคนนี้ หนิงเจี่ยซิ่วสามารถค้นหาที่ซ่อนของปีศาจได้

หนิงเจี่ยซิ่ว วางถ้วยชาของเขาลง และเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ ทันที

ผ่านถนนและตรอกซอกซอย ในที่สุดชายคนนั้นก็เข้าไปในประตูหลังของลานขนาดใหญ่ สนามหญ้าดูมีราคาแพง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นของเศรษฐี

หนิงเจียซิ่วมองไปรอบ ๆ แล้วกระโดดขึ้น ไต่กำแพงสูงของลานบ้าน

ร่องรอยความมุ่งร้ายจางๆ ลอยอยู่ในอากาศภายในสนาม ซึ่งน่าจะทิ้งไว้โดยชายที่เพิ่งเดินผ่านไป

อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง พลังงานอันชั่วร้ายนี้เริ่มสลายไปอย่างเห็นได้ชัดและในที่สุดก็หายไปจนหมด

ถ้า หนิงเจี่ยซิ่วเข้ามาช้ากว่านั้นอีกสักหน่อย เขาคงไม่ได้เห็นพลังงานอันชั่วร้ายนี้ด้วยซ้ำ

หนิงเจี่ยซิ่วไม่เคยเห็นวิธีการปกปิดพลังงานอันชั่วร้ายนี้มาก่อน หากปีศาจสามารถซ่อนตัวได้โดยใช้เทคนิคนี้ เทคนิคดวงตาแห่งจิตวิญญาณของ หนิงเจี่ยซิ่วก็คงไร้ประโยชน์

เมื่อเห็นร่างของชายคนนั้นหายไปบริเวณมุมทางเดินที่อยู่ไม่ไกล หนิงเจี่ยซิ่วก็เดินตามไปทันที

…

ช่วงนี้อารมณ์ของหลู่ชวนไม่ค่อยดีนัก เนื่องจากพ่อของเขาถูกย้ายมาที่เทศมณฑลหวู่เติ้งในตำแหน่งนายอำเภอมณฑล เขาจึงค่อนข้างแหงุดหงิด

ทุกครั้งที่ หลู่ชวน พยายามคุยกับเขา พ่อของเขาจะขังตัวอยู่ในห้องของเขาหรือออกไปหลังจากพูดไม่กี่คำ ทำให้ หลู่ชวน รู้สึกเหินห่างจากเขาอย่างมาก ราวกับว่าพ่อของเขากลายเป็นคนละคน

วันก่อนวานนี้ คนของเขาถูกส่งไปยึดสมบัติของ หวงโหยว อย่างแข็งขัน แต่ต้องประหลาดใจที่พวกเขาได้พบกับปรมาจารย์ที่ทรงพลังมหาศาลซึ่งถือค้อน ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้พวกเขาหวาดกลัว และพวกเขาก็กลับมามือเปล่า

ด้วยความพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าพ่อของเขาจะกลายเป็นนายอำเภอประจำเทศมณฑล แต่ หลู่ชวนก็อดไม่ได้ที่จะพบว่าวันเวลาของเขาในหวู่เติ้งค่อนข้างน่าเบื่อ

“นายน้อย นายท่านอยู่ในห้องอ่านหนังสือทั้งวันและยังไม่ออกมาเลย ยกเว้นวันแรกที่เขาไปรายงานตัวที่ศาล เขาไม่ได้ออกจากที่พักในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ศาลได้ส่งคนมาเตือนเขาหลายครั้งแล้ว”

พ่อบ้านชราของคฤหาสน์หลู่ เข้ามาหา หลู่ชวน และอดไม่ได้ที่จะพูด

เขาอยู่กับครอบครัวหลู่มาสิบห้าปีแล้ว เขารับใช้พวกเขาด้วยใจจริงมาโดยตลอด ครั้งนี้ ด้วยความช่วยเหลือจากสายสัมพันธ์ นายอำเภอหลู่ได้ใช้เงินจำนวนมากเพื่อรักษาตำแหน่งนายอำเภอเทศมณฑลในเทศมณฑลหวู่เติ้ง

อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันทีที่พวกเขามาถึงเทศมณฑลหวู่เติ้ง นายอำเภอหลู่ก็กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โดยแทบไม่ได้คำนึงถึงตำแหน่งของเขาในฐานะนายอำเภอประจำเทศมณฑล

พวกเขาอยู่ที่เทศมณฑลหวู่เติ้งมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว และนายอำเภอหลู่เคยไปศาลของทางการเพียงครั้งเดียว เวลาที่เหลือเขาพักอยู่ในคฤหาสน์

เขาเป็นคนที่เข้าใจยาก แม้แต่สาวใช้และคนรับใช้ในคฤหาสน์ก็แทบจะมองไม่เห็นเขาเลย

“นายน้อย แม้ว่านายท่านจะกลายเป็นนายอำเภอประจำเทศมณฑลแล้วก็ตาม หากสิ่งต่างๆ ยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้ ผู้คนในศาลอาจจะไม่สามารถทนได้เป็นเวลานาน เขาอาจจะไม่สามารถดำรงตำแหน่งนายอำเภอเทศมณฑลอีกต่อไป”พ่อบ้านเตือน

หลู่ชวนจิบชาพยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ข้าเข้าใจ ข้าจะไปหาพ่อของข้าและถามเขาว่าเขาประสบปัญหาอะไรบ้าง”

หลู่ชวนออกจากศาลา ก็มุ่งหน้าไปยังห้องของบิดาทันที