บทที่ 49 ทางออกของชนเผ่า
หลังจากสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากทักษะการสืบทอดของทักษะการรักษาธาตุไม้ มู่เฟิงก็มองไปที่ทักษะอื่น ๆ
และพบว่าแต่ละทักษะมีลักษณะของตัวเอง ทักษะธาตุดินมีลักษณะเกี่ยวข้องกับโลก ธาตุทองเกี่ยวข้องกับแก่นสารโลหะทุกชนิด…
สิ่งที่ทําให้มู่เฟิงประหลาดใจมากที่สุดก็คือเมื่อผสานวิชาสายไม้กับวิชาของธาตุดินเข้าด้วยกัน จะสามารถเร่งความเร็วหรือชะลอการเติบโตของพืชในดินได้!
“นี่มันทักษะระดับพระเจ้าชัดๆ!” มู่เฟิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ
แต่แต้มความสําเร็จในการแลกทักษะเหล่านี้ทําให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก
ทักษะในวิถีปฐพีมีน้อย แต่ต้องการความสําเร็จ 5,000 คะแนน!
“ยังไงก็ต้องทำให้ได้!” มู่เฟิงกำหมัดเข้าไป
“ดูเหมือนว่าข้าคงต้องหาวิธีที่จะขยายเผ่าให้ใหญ่ขึ้น ดังนั้นแต้มความสําเร็จนี้ก็จะได้มาเร็วมาก! ”
“ตอนนี้รอหลีหู่กลับมาคิดหาวิธีจับหมูป่า” มู่เฟิงคิดในใจ “ดูจากสถานการณ์ของระบบแล้ว ตราบใดที่ภารกิจที่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาเผ่าก็จะได้รับคะแนนความสําเร็จ ”
“ในเผ่ามีไก่และแกะที่เลี้ยงอยู่ และยังขาดม้า วัว หมู และสุนัข หมูมีอยู่แล้วและขาดอีกสามชนิดบางทีมันอาจอยู่ใกล้เผ่า? ดูเหมือนว่าต้องถามหมิงกวงถ้าไม่ไหวจริงๆก็ออกไปหาดู ”
“การเลี้ยงปศุสัตว์ไม่สามารถแก้ปัญหาความอิ่มเอมใจของเผ่าได้อย่างเต็มที่ เพราะไม่มีใครสามารถกินเนื้อสัตว์ได้นานนัก หากต้องการแก้ไขปัญหานี้โดยพื้นฐานแล้ว ก็ต้องอาศัยการปลูกพืช”
“มีเพียงการปลูกพืชผลเท่านั้นที่จะทําให้เผ่ามีทางออก!”
“ดูเหมือนว่านอกจากจะเลี้ยงสัตว์ป่าแล้ว ยังต้องหาพืชที่สามารถปลูกได้ด้วย” มู่เฟิงคิดในใจ
“ข้าไม่รู้ว่าข้าข้ามมิติมาอยู่ที่ใด ที่นี่เหมาะที่จะปลูกอะไร ”
เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบเขารู้สึกว่าเขายังอยู่บนโลกและน่าจะเป็นดินแดนโบราณของประเทศจีน
มิฉะนั้นเขาคงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่คนรอบข้างพูดได้ตั้งแต่เพิ่งข้ามมิติมา และสิ่งที่เขาเห็นก็ใกล้เคียงกับประวัติศาสตร์ที่เขาเคยศึกษามาก่อนหน้านี้มาก
แต่จะบอกว่ามันอยู่ที่ไหน เขาก็ไม่แน่ใจนัก
เขาจําได้ว่าผู้อาวุโสเคยกล่าวไว้ว่าเผ่าต้าเจียงได้อพยพมาจากดินแดนตะวันตกสุดขั้ว
พูดได้ว่าสถานที่ที่เผ่าต้าเจียงอยู่ตอนนี้น่าจะอยู่ทางทิศตะวันออก แต่ไม่รู้ว่า ‘ตะวันออก’ จะไปทางไหน เขาก็ไม่แน่ใจนัก
ส่วนจะเป็นภาคใต้หรือทางเหนือของประเทศจีน จุดนี้ดูจากป่าสนและป่าไผ่ดําผืนใหญ่น่าจะอยู่ทางทิศใต้กว่า
อย่างไรเสียในภูมิศาสตร์ไม้ไผ่ขนาดใหญ่มีเพียงภาคใต้เท่านั้น
แต่ปัญหาคือไม้ไผ่หนังดําเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิตที่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนต้นฤดูใบไม้ผลิที่เชิงเขา สรรพสิ่งเบ่งบานและแตกหน่อ แต่ทะเลสาบบนภูเขาต้าหลงยังคงปกคลุมด้วยหิมะและน้ําแข็ง ทําให้เขานึกถึงทางเหนือจึงมีลักษณะเฉพาะเหล่านี้
“มันค่อนข้างยากที่จะยืนยัน!” มู่เฟิงเกาหัว “ถ้าข้าแน่ใจเรื่องนี้ คงมีสัตว์ป่าและพืชป่าอยู่ใกล้ๆ กัน! ”
“เดี๋ยวก่อน!” มู่เฟิงดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขารีบหยิบแท่งโลหะที่ยึดมาจากเผ่ามังกรเหมิงออกมา และมองมันอย่างละเอียด
“ถ้าข้าสามารถบอกได้ว่าโลหะชิ้นนี้ทําจากอะไร จะสามารถบอกได้ว่ามันอยู่ในยุคสมัยนี้หรือไม่? ”
น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะศึกษามันอย่างไร เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าแท่งสีดําเป็นโลหะชนิดใด ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้อย่างช่วยไม่ได้
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาได้แท่งโลหะนี้เขาก็ไปถามคนของเผ่ามังกรเหมิงเช่นกัน พวกเขาแค่บอกว่าพวกเขาเก็บมันขึ้นมาและไม่รู้ว่ามันคืออะไร
นี่ทําให้มู่เฟิงที่เดิมทีคิดจะเอาแท่งโลหะมาตัดสินตําแหน่งก็ไร้ประโยชน์ ทําได้เพียงยอมแพ้
คืนนั้นผ่านไปอย่างสงบ เช้าวันรุ่งขึ้น มู่เฟิงวางแผนจะเดินไปรอบ ๆ เผ่า เพื่อดูว่าจะหาผักป่าเพื่อหาแต้มความสําเร็จได้หรือไม่
ผลก็คือถูกหลีหู่เชิญไปสอนพวกเขาถึงวิธีการทำโต๊ะและม้านั่งที่กระท่อมมุงจาก มู่เฟิงได้แต่อดทนและสาธิตให้พวกเขาดูอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าคนชราที่มุงดูอยู่เข้าใจทั้งหมด จึงจะจบสิ้น
ในช่วงบ่ายหมิงกวงกลับมาและมุ่งหน้าไปยังถ้ําของมู่เฟิง
“หัวหน้าเผ่า ข้านําของที่ท่านต้องการกลับมาให้ท่านแล้ว!” หมิงกวงตะโกนจากที่ไกล ๆ ว่า “และยังได้ที่อยู่หมูป่าอีกด้วย! ”
“ดี!” มู่เฟิงเดินออกจากถ้ําด้วยความตื่นเต้น และมองดูคนกลุ่มหนึ่งกําลังวางไม้ผุลงบนพื้น เห็ดดอกไม้ที่แตกเป็นช่อๆ บนต้นไม้ผุพังเสียหายไปไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้เด็ดมันออกมา
“นี่…” มู่เฟิงพูดไม่ออก
เขาลืมบอกว่าสามารถเด็ดเห็ดดอกไม้ต้นไม้แล้วนํากลับมาได้ แต่สุดท้ายพวกเขาก็แบกกลับมาทั้งหมด
แม้ว่านี่จะเป็นเหตุผลที่เขาให้ความสําคัญกับคำสั่งหัวหน้าเผ่า แต่สมองของพวกเขานั้นแสดงออกแบบตรงไปตรงมาเกินไป!
มู่เฟิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เห็ดดอกไม้เหล่านี้แค่เอามีดมาปักกับรากก็พอ แล้วอย่าตัดรากทิ้งเด็ดขาด! ”
“หืม?” ไม่ใช่เอามาทั้งหมดเหรอ? หมิงกวงถามด้วยความสงสัย “ถ้าตัดเห็ดออกแล้วจะปลูกมันได้อย่างไร? ”
มู่เฟิงอธิบายอย่างอดทน: “เห็ดเป็นพืชซึ่งแตกต่างจากสิ่งอื่น ๆ . ตราบใดที่คุณไม่ได้ขุดรากของมันมันจะผลิออกและเติบโตอีกครั้ง! ”
“แบบนี้นี่เอง!” หมิงกวงตาเป็นประกาย “นั่นไม่ได้หมายความว่าเผ่าของเราจะมีเห็ดที่กินไม่หมดหรอกหรือ? ”
มู่เฟิงพยักหน้า “พูดอย่างนั้นก็ถูก แต่หากสารอาหารในไม้แห้งนี้หมดไป เห็ดก็จะไม่สามารถเติบโตได้อีก! ”
“หา?” หมิงกวงประหลาดใจ “เห็ดหายไปแล้วใช่ไหม? ”
“อื้ม!” มู่เฟิงพยักหน้าและอธิบาย “ตราบใดที่มันเน่าเปื่อยแล้ว ให้ปลูกรากเห็ดเหล่านี้ลงบนไม้ผุอื่น ๆ ”
“จริงสิ ระวังเอาไม้พวกนี้ไปวางไว้ในที่ร่มที่ไม่ค่อยโดนแดด ใช้มุงจากสร้างเพิงให้ มันสาดน้ําวันละ 1 ครั้งไม่ช้าก็เร็ว ด้วยวิธีนี้เห็ดจะโตเร็ว! ”
หมิงกวงสับสน แต่ยังคงพยักหน้าและทําตาม
“ส่วนต้นหอมป่ารากผักชีฝรั่งพวกนี้…” มู่เฟิงชี้ไปยังชิ้นเล็กๆ ที่ปลูกไว้หน้าถ้ำตัวเอง “ก็ปลูกต่อตามไม้ที่ขุดเสร็จแล้ว รดน้ําให้ชุ่มก็พอแล้ว! ”
“รับทราบอุกะอุกะ!” หมิงกวงพยักหน้า
“จริงสิ เรื่องหมูป่า เป็นอย่างไร”
หมิงกวงตาเป็นประกาย “ในที่สุดก็มาถึงประเด็นหลักแล้ว! ”
