บทที่ 35 20หรือ30
หมูป่าตัวใหญ่วิ่งนำหน้า มู่เฟิงวิ่งตามหลัง ซั่วเฟิง วิ่งตาม มู่เฟิง
ฉากนี้เป็นฉากที่แปลกมาก
“หัวหน้าเผ่า!” ซั่วเฟิงฝืนใจตะโกน
“หยุดเถอะ เดินต่อไปอีกจะถึงส่วนลึกของภูเขาตะวันออก ด้านในนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายมากมาย!”
มู่เฟิง หยุด
เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นหมูป่าตัวใหญ่ เขาอดไม่ได้ที่จะใช้เทคนิคฝึกสัตว์เพื่อสื่อสารกับหมูป่าและหวังว่าจะพาหมูป่าตัวใหญ่นี้กลับไปที่เผ่าด้วย
แต่เห็นได้ชัดว่าหมูป่าตัวใหญ่ไม่เต็มใจจึงได้หันหน้าหนี ส่วนทำไมหมูป่านั้นไม่เชื่อฟังเหมือนมังกรดิน มู่เฟิง คาดเดาว่ามีเหตุผล 2 ประการ
ประการแรกทักษะฝึกสัตว์ของเขาเป็นทักษะเบื้องต้น สัตว์ป่าที่เชื่องยากเช่นหมูป่าอาจเป็นเรื่องยากที่จะใช้ทักษะเพียงระยะเวลาอันสั้น
ประการที่ 2 มังกรดิน ถูกส่งมาจากเผ่าเห็นได้ชัดว่าพวกมันถูกฝึกจนเชื่องแล้วเพียงแค่ไม่ฟังคำสั่งของเผ่าอื่นก็เท่านั้น
“ดูเหมือนว่าการฝึกหมูป่าเป็นได้ยากจริงๆคงจะต้องซื้อทักษะฝึกสัตว์ระดับสูง! แต่คะแนนความสำเร็จ…” มู่เฟิง พูดไม่ออก
อย่างไรก็ตามเขายืนยันได้อย่างหนึ่งว่าทักษะการฝึกสัตว์นั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ป่าทั่วไปเขาจะไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป
“หัวหน้าเผ่า!” ซั่วเฟิง ติดตามมาและถามด้วยความหวาดกลัว
“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมหมูป่าถึงวิ่งหนีไป? เจ้าใช้คาถางั้นหรือ?”
“อืม” มู่เฟิง ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดจึงขี้เกียจที่จะอธิบายให้มากกว่า ตอนนี้เขามีสถานะเป็นหัวหน้าเผ่า แล้ววิธีการมากมายที่ได้รับจากระบบก็ทำให้เขาสมกับเป็น “หัวหน้าเผ่า”โดยไม่มีผู้ใดสงสัย
“อ๋อ” ซั่วเฟิง มีสีหน้าตกใจ ลอบคิดในใจว่า “สมควรแล้วที่เป็นหัวหน้าเผ่า” จากนั้นก็ถามต่อว่า
“ในเมื่อเจ้าไล่มันไปแล้วจะไล่ตามมันไปทำไม?”
มู่เฟิง และกล่าวว่า “ตอนนี้ในเผ่ามีแกะและไก่ อีกทั้งหมูป่าตัวนี้ก็สามารถนำไปเป็นอาหารหรือนำไปเลี้ยงได้ ในอนาคตหน่วยล่าสัตว์จะไม่จำเป็นต้องเสี่ยงออกไปล่าสัตว์อีกต่อไป!”
ซั่วเฟิง มีปฏิกิริยามอง มู่เฟิง อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้าหมายความว่าแม้แต่หมูป่าก็สามารถเลี้ยงได้งั้นหรือ?”
“ใช่! หมูป่าตัวใหญ่มาก เนื้อบนตัวของมันเยอะมาก!เพียงฆ่าหนึ่งตัวก็เพียงพอสำหรับคนจำนวนมากที่จะกิน!”
“แต่หมูป่าดุร้ายและหาได้ยาก แม้แต่เสือดาวบางตัวก็ไม่กล้าสู้กับพวกมันโดยตรง!”ใบหน้าของ ซั่วเฟิง ฉายแววกังวล
“เมื่อครู่ที่เผชิญหน้ากับมันข้านึกว่าพวกเราสองคนจะตายซะแล้ว!”
“ไม่ต้องห่วง เมื่อพวกเรากลับไปยังเผ่า ข้าคิดวิธีที่จะจับหมูป่า!แม้ว่า จะไม่สามารถเลี้ยงได้แต่ก็สามารถจับกลับไปเป็นอาหารได้!”
“หมูป่ามักจะกินงูพิษ ดังนั้นในสถานที่ที่พวกมันอยู่โดยทั่วไปจะไม่มีงูพิษหรือแมลงอาศัยอยู่ ดังนั้นถ้าเผ่าของเราสามารถเลี้ยงหมูป่าได้ งูพิษและแมลงพิษก็จะไม่กล้าปรากฏตัวออกมาง่ายๆ!”
“แต่ตอนนี้พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันอยู่ไหน” ซั่วเฟิง ส่ายหัว
“พุ่มไม้พวกนี้หนาแน่นมากข้าไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน?”
“เรื่องนี้ง่ายมาก ดูนี่!” มู่เฟิงหัวเราะ
พูดจบเขาก็หยิบเห็ดที่เก็บมาจากตะกร้าแล้วใช้พลั่วทุบให้แหลกละเอียด และโรยลงพื้น จากนั้นเขาก็โยนเศษเห็ดทั้งหมดลงพื้นและโยนเข้าไปในป่าที่มีรอยเท้าหมูป่าหายไป
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ซั่วเฟิง รู้สึกสับสน
มู่เฟิง ไม่ได้อธิบายอะไรเขาหันกลับไปและดึง ซั่วเฟิง ให้วิ่งออกมาและหาที่ซ่อนตัว
“อย่าส่งเสียง!” มู่เฟิง สั่ง
“หัวหน้าเผ่า เจ้าร่ายคาถาไม่ได้หรอ?” ซั่วเฟิง ถามอย่างระมัดระวัง
“ คาถาของข้านั้นใช้ได้กับสัตว์ป่าเพียงครั้งละตัว หากพวกมันมากันเป็นจำนวนมากข้าคงไม่สามารถใช้คาถาได้!” มู่เฟิง อธิบายตามอำเภอใจ
ซั่วเฟิงคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหลับตาลงโดยไม่ส่งเสียงใดๆและจ้องมองไปที่เศษเห็ด
ทั้ง 2 รออยู่พักหนึ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆรอบด้าน ซั่วเฟิง อดไม่ได้ที่จะถามเสียงต่ำ “หัวหน้าเผ่าทำอย่างไรดี?”
“รอก่อน!” มู่เฟิงกระซิบ
“หมูป่ากำลังตรวจสอบว่ามีอันตรายหรือไม่ ตราบใดที่มันยังอยู่ที่นี่มันจะออกมา!”
เขามองไปที่ดวงอาทิตย์และกล่าวว่า
“ตอนนี้ใกล้เย็นหมูป่าจะออกหาอาหาร ตราบใดที่มันออกมาหาอาหารก็จะได้กลิ่นของเห็ด”
“กินเห็ด หมูป่าจะได้กลิ่นไหม?” ซั่วเฟิง ค่อนข้างไม่แน่ใจ
“วางใจเถอะต้องมาแน่นอน!” มู่เฟิง ตัดสินใจแล้ว
“อีกครั้งตอนนี้หมูป่าเองก็น่าจะระมัดระวังตัวตอนนี้คงแอบมองอยู่ในพุ่มไม้ที่ไหนสักแห่ง”
ยังไม่ทันจะพูดจบ พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้กองเห็ดไม่ไกลนักก็เกิดการเคลื่อนไหว พุ่มไม้สั่นเล็กน้อยไม่ขยับเขยื้อนมากแต่เห็นได้ชัดว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ๆ
มู่เฟิง รีบหุบปากและมองไปที่พุ่มไม้ พุ่มไม้สั่นเล็กน้อย 2 ครั้งก่อนจะเงียบไป หลังจากสงบไปเพียงครึ่งนาทีก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง จากนั้นก็มีหมูอ้วนๆเบียดออกมาจากพุ่มไม้ ดวงตาเล็กๆของมันจ้องมองซ้ายขวา หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอันตรายจึงสะบัดคอและมุดออกมาจากพุ่มไม้
“นั่น?” ซั่วเฟิง มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยความสงสัย ในขณะที่ มู่เฟิง ก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เขาคิดในใจว่า “ เยี่ยมไปเลย!” เพราะหมูป่าตรงหน้านี้ไม่ใช่หมูป่าตัวก่อน มันมีขนาดเล็กกว่ามาก
มู่เฟิง ยังคงกังวลถึงหมูป่าตัวใหญ่ตัวนั้น แต่ตอนนี้เห็นอีกตัวโผล่ออกมาจากพุ่มไม้เขาจึงโล่งอก
“มี 1 ตัว 2 ตัว 3 ตัว !” มู่เฟิง แอบดีใจ ตามที่คาดเอาไว้เมื่อหมูป่าออกมาพุ่มไม้ก็เริ่มนับอีกครั้ง ตอนแรกมีเพียงแค่ 2-3 ตัวแต่หลังจากนั้นก็ออกมาเป็นกลุ่ม
“พระเจ้า!” มู่เฟิง มองไปที่พุ่มไม้ที่สั่น หัวใจของเขาตื่นเต้นมาก
“นี่มันกี่ตัวกัน 20 หรือ 30?”
