ข้าคือราชา "จอมขุด" - บทที่ 25 พิษร้าย

บทที่ 25 พิษร้าย

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา อี้ฉวนรู้สึกเพียงว่า ลมเพิ่งเริ่มพัด และก่อนที่มันจะหยุดพักลงไป ทั้งสามคนก็ตายไปต่อหน้าต่อตาแล้ว

เขามองไปที่ เย่สวี่ที่ถือดาบสีดำที่ปกคลุมไปด้วยเลือด และหัวใจของเขาอดไมได้ที่จะหดตัวลง มันเป็นความผิดพลาดสำหรับเขา ที่จะเลือกติดตามเย่เฟยหยู

อี้ฉวนต้องการอ้าปากเพื่อปกป้องตัวเอง แต่เขากลับก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ ภายในใจของเขา บังเกิดความกลัว ความอิจฉาและการเลื่อมใสอยู่เงียบ ๆ แต่ไม่มีความริษยาหรือความเกลียดชังในใจ

นี่คือเสน่ห์ของผู้มีอำนาจที่สามารถฆ่าคนใดคนหนึ่ง เมื่อเขาย่างกรายเข้าไป!

“เจ้าไม่เลวเลย” เย่สวี่เหลือบมองอี้ฉวน และเอ่ยชมเชยเขา จากนั้นอี้ฉวนตกใจ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุขที่อธิบายไม่ได้

จิตวิญญาณที่กล้าหาญของเย่สวี่ถูกตราตรึงอยู่ในจิตใจของเขา เย่สวี่สามารถให้อภัยความผิดพลาดก่อนหน้านี้ของเขาได้ ซึ่งหมายความว่าเขานั้นเป็นคนใจกว้าง

เขาคุกเข่าลงกับพื้นและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ข้า…อี้ฉวน ยินดีที่จะติดตามนายน้อยไปตลอดชีวิต!”

“ลุกขึ้นเถิด.” เย่สวี่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นายน้อยตระกูลเย่ แต่เขาไม่มีอำนาจมากนัก แต่เขาสามารถนำผู้ที่รับใช้ผู้อาวุโสสามที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์ และยอมจำนนแต่เขาได้

เขาจะสังหารคนที่ไม่ฟังเขา และใช้เลือกใช้คนที่ยอมจำนนต่อเขา มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่สำหรับผู้อาวุโสที่สาม ที่นำเย่สวี่ไปอยู่ในค่ายด้านนอกของค่ายโลหิตเยือกเย็น

จากนั้นมือของเย่เฟยหยูซึ่งถือพัดด้ามนั้น กำลังสั่นเทา ก่อนหน้านี้ เขาเชื่อว่าเขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้และไม่มีอะไรจะรอดพ้นสายตาเขาได้ ก่อนหน้านี้ เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถฆ่าเย่สวี่ได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเย่สวี่จะใช้ความแข็งแกร่งของเขาเพื่อทำลายแผนของเขาลงไป!

“พอใจหรือยัง” เย่สวี่ชี้ไปที่ศพบนพื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจฉายอยู่ในแววตา เขาสามารถไว้ชีวิตคนเหล่านี้ได้ เพื่อที่เขาจะได้หลงเหลือพรสวรรค์บางอย่างไว้สำหรับตระกูลเย่

อย่างไรก็ตาม เย่เฟยหยูยืนกรานที่จะลอบวางแผนและบังคับให้เย่สวี่ต้องเคลื่อนไหวในครั้งนี้

“คิดว่าจะฆ่าข้าด้วยกลอุบายแบบนี้หรือ” เย่สวี่เดินเข้าหาเย่เฟยหยูและเยาะเย้ย “เจ้าเป็นแค่วายร้ายที่หลบซ่อนในความมืด!”

“เย่สวี่ อย่าชะล่าใจไปนักเลย!” เย่เฟยหยูจ้องมองที่เย่สวี่อย่างดุเดือด “หากไม่มีคนไร้ประโยชน์เหล่านี้ ข้าก็ยังสามารถฆ่าเจ้าได้!” หลังจากที่ เย่เฟยหยูพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นและตะโกนว่า “ฝ่ามือลมหนาว!”

พลังวิญญาณของเย่เฟยหยูพลุ่งพล่านขึ้น ลมหนาวนับไม่ถ้วนถูกเรียกออกมา ก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนรอบๆ ตัวของเย่เฟยหยู พลังของทักษะฝ่ามือระดับเหลือง ขั้นกลางเพิ่มขึ้นทันที

พลังชนิดนี้น่ากลัวอย่างยิ่ง และทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดดัน ความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของอี้ฉวน

อย่างที่เขารู้เย่เฟยหยู เป็นนักรบระดับแปดขั้นกลั่นพลังปราณ เพิ่มความจริงที่ว่า เขามีทักษะฝ่ามือที่ลึกซึ้งเช่น ฝ่ามือลมหนาว ทำให้เย่สวี่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก

เย่สวี่ถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นร่างกายของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ท่าทางของเขาผ่อนคลาย ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกกดดันเลย

ขณะที่เขาเคลื่อนไหว พลังของสวรรค์และโลกก็รวมตัวเป็นพลังงานที่หาที่เปรียบมิได้ในทันใด เช่นเดียวกับใบมีดคม ๆ  มันแทงเข้าไปในพลังงานที่เกิดจากเย่เฟยหยู รอบ ๆตัว

ทุกย่างก้าวที่เย่สวี่ก้าวผ่านไป ฝีเท้าเล็กๆ ของเขากระแทกเข้าที่หัวใจของเย่เฟยหยู ราวกับถูกค้อนหนักๆ ทุบ ทำให้เย่เฟยหยูผงะถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่ตั้งใจ

จากนั้นเย่เฟยหยูได้พยายามต้านทานทันที จากนั้นเขาก็รู้สึกอับอายและโกรธจัด เนื่องจากเขาเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะ เขารู้สึกว่าตนเองแข็งแกร่งกว่าเย่สวี่หลายเท่า แต่ตอนนี้เขาถูกผลักออกไปโดยรัศมีพลังของเย่สวี่

สิ่งนี้ทำให้เขาต้องการฆ่าเย่สวี่ทันทีและกำจัดความอับอายก่อนหน้านี้ ในขณะนี้ ออร่าพลังของเย่สวี่ก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

ราวกับดาบคมที่ลอยอยู่ระหว่างท้องฟ้าและแผ่นดิน ออร่าพลังของเขาเป็นเหมือนราชาผู้ยิ่งใหญ่ และความกดดันลึก ๆ ทำให้เย่เฟยหยูหายใจหายคอไม่คล่อง

มันต่างจากออร่าพลังที่กดขี่จากผู้อื่น ในเวลานี้เย่สวี่เป็นเหมือนราชาที่มองลงมายังโลก ออร่าของเขาเปล่งประกายไปทุกที่! ความอับอายและความโกรธในดวงตาของเย่เฟยหยูหายไปในพริบตา หลงเหลือเพียงความตกใจและความประหลาดใจ!

เขาเป็นระดับแปดขั้นกลั่นพลังปราณ แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับออร่าพลังของเย่สวี่ เขากลับรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นที่จะทำให้ยอมสยบและคุกเข่าลง เย่เฟยหยูรู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก เขายกเลิกการใช้ทักษะฝ่ามือลมหนาวลงไป เพราะเขาพ่ายแพ้ไปแล้ว ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น

ชายคนนั้นเป็นขยะ ที่เขาเคยดูถูกตั้งแต่ยังเด็ก แต่ตอนนี้เขาพ่ายแพ้ต่อชายคนนั้นแล้ว

“คิดว่าการให้ข้าเข้าไปในค่ายโลหิตเยือกเย็น… เจ้าสามารถติดสินบนหลี่เหยียน, เจิ้งรุ่ยและคนอื่น ๆ เพื่อฆ่าข้าได้หรือ แต่หลังจากที่แผนของเจ้าล้มเหลว เจ้าใช้วิธีทรมานกัวผางเพื่อบังคับให้ข้าปรากฏตัว

หลังจากนั้นเจ้าต้องการให้ ฉางฮ่าวเฉียงฆ่าข้า แต่แผนของเจ้ากลับล้มเหลวอีกครั้ง “

การแสดงออกของเย่สวี่นั้นเย็นชามาก ในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างเย่เฟยหยูและเขา ถือได้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง อย่างไรก็ตาม เย่เฟยหยูไม่สนใจเรื่องตระกูล หรือความสัมพันธ์ใด ๆ เขาเพียงต้องการฆ่าเย่สวี่

“เจ้าสั่งให้สามคนนั้นฆ่าข้าอีกครั้ง แต่เจ้าล้มเหลวอีก  ในท้ายที่สุด เจ้าอยากจะฆ่าข้าด้วยมือของเจ้าเอง แต่เจ้ารู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า เจ้าพยายามอย่างหนักที่จะฆ่าข้า แต่เจ้าล้มเหลวนับครั้งไม่ถ้วน”

” เจ้ารู้ไหมว่าทำไม? ” ทุกครั้งที่ เย่สวี่พูดคำว่าล้มเหลว  คำพูดเหล่านี้แทงหัวใจของเย่เฟยหยู ราวกับมีดคม แผนการที่เขาภาคภูมิใจมาก กลายเป็นเรื่องตลกต่อหน้าเย่สวี่

เย่สวี่มองดูเขาอย่างเฉยเมยและพูดต่อว่า “เจ้าใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการวางแผน แต่เจ้าใช้เวลาไปกับการฝึกฝนเท่าใดกัน? กลับทนไม่ได้เลยสักหมัดเดียว!”

“ต่อหน้าผู้ที่แข็งแกร่งที่แท้จริง แผนการใดๆ ก็ไม่เป็นผล” คำพูดของเย่สวี่เหมือนกับเสียงกระดิ่ง ทำให้หัวใจของเย่เฟยหยูสั่นสะท้าน

พัดในมือของเขาตกลงกับพื้น และดวงตาของเขาหมดประกายความสดใสอีกต่อไป ว่ากันว่าเย่เฟยหยูพ่ายแพ้ ท่าทางสง่างามของเย่สวี่ นั่นเป็นเพราะ เย่สวี่ทำลายความมั่นใจของเขา ทำให้เขาสูญเสียความภาคภูมิใจ

แต่ตอนนี้ คำพูดของ เย่สวี่ได้ทำลายความหลงใหลในกลยุทธ์การวางแผนของเขาไปอย่างสิ้นเชิง และทำลายความปรารถนาของเขาในการฝึกฝน

“แบบนี้มัน… “ คำพูดของ เย่สวี่ยังคงก้องอยู่ในใจของเขา “ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง แผนการใดๆ ก็ไม่เป็นผล” เย่เฟยหยูรู้สึกถึงกระแสเลือดที่ไหลเวียนไปในทิศทางตรงกันข้าม

มันกระแทกเส้นชีพจรของเขาออกอย่างแรง และเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของเขา เย่เฟยหยูร้องด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว

เขาไม่มีความอิจฉาริษยาหรือความโกรธต่อเย่สวี่อีกต่อไป มีเพียงความหวาดกลัวไม่รู้จบ เย่สวี่มองเขาอย่างเย็นชาและไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป เขาแบกกัวผางไว้บนหลัง เก็บป้ายประจำตัว แล้วหันหลังเดินจากไป

อี้ฉวนมองไปที่เย่เฟยหยูซึ่งเต็มไปด้วยเลือดและหันวิ่งติดตามเย่สวี่อย่างรวดเร็ว

ภายในถ้ำ เย่สวี่หยิบยาชำระล้างและป้อนให้กัวผาง ร่างกายของกัวผางนั้นอ่อนแอมาก เขาจำเป็นต้องฟื้นฟูร่างกาย ก่อนที่เขาจะกินยารักษาได้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กัวผางก็ลืมตาขึ้น เมื่อเขาเห็น เย่สวี่เขาพูดโดยไม่ลังเลว่า “เย่สวี่หนีไป!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่สวี่ตกตะลึงที่เห็นว่าปฏิกิริยาแรกของกัวผาง คือการบอกให้เขาวิ่งหนีไป

จากนั้นเขารู้สึกขบขันกับท่าทีของกัวผาง ความรู้สึกอบอุ่นก็ผุดขึ้นในหัวใจ กัวผางได้รับผลกระทบมาจากเขา และการที่ถูกทรมานก็เป็นเพราะตัวเขาเช่นกัน กัวผางกลับไม่ได้เกลียดเขา แต่เขากลับคิดถึงเย่สวี่ก่อน

“ไม่ต้องห่วง เราปลอดภัยแล้ว พักผ่อนให้สบายเถิดะ”เย่สวี่พูดเบา ๆ หลังจากปลอบกัวผางเขาก็ฉีกเสื้อผ้าของกัวผางออก และตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา

เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ ความโกรธของเย่สวี่ก็เพิ่มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

นอกเหนือจากการบาดเจ็บทุกประเภทแล้ว สิ่งที่น่าโมโหที่สุดคือ เส้นชีพจรบนหน้าอกของกัวผางเริ่มกลายเป็นสีม่วงเข้ม! เขาถูกวางยาพิษ!

พิษชนิดนี้มีความร้ายกาจอย่างยิ่ง มันจะกินเส้นชีพจรของตัวเอง และแพร่กระจายพิษไปยังจุดตันเถียน นอกจากจะทำลายจิตวิญญาณการต่อสู้แล้ว ยังทำให้เลือดออกเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืนก่อนที่จะตายอีกด้วย

หลายคนถูกวางยาพิษชนิดนี้ และฆ่าตัวตายเพื่อหลีกเลี่ยงความทรมาน เย่สวี่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะสามารถเฆี่ยนตีศพของหลี่เจียนเพื่อระบายแค้นอีกครั้ง!

เมื่ออี้ฉวนเห็นฉากนี้ หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย เขาไม่รู้ว่าหลี่เจียนโหดร้ายมากขนาดนี้ แม้ว่าเขาจะแนะนำหลี่เจียนว่าอย่าทรมานกัวผาง แต่คนพวกนี้ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด

อี้ฉวนรู้สึกผิดและกล่าวว่า ” นายน้อย นี่เป็นความผิดของข้า เจ้าจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ อย่างไรก็ตาม พิษของเขาได้บุกรุกอวัยวะภายในของเขา…. ข้าเกรงว่าเขาจะไม่รอด”

“ไม่!” เย่สวี่เงยหน้าขึ้นและปล่อยออร่าที่แข็งแกร่งดุดันออกมา และพูดขึ้นว่า  “ หากข้าอยู่ที่นี่ แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็เอาชีวิตกัวผางไปไม่ได้!”