ข้าคือราชา "จอมขุด" - บทที่ 20 กฎ

บทที่ 20 กฎ

หลี่เจียนมองไปที่เย่สวี่และพูดขึ้นว่า “เจ้าฆ่าน้องชายของข้าหรือไม่”

“ใช่….ข้าฆ่าเขา….แล้วอย่างไร” เย่สวี่ส่งเสียงขู่อย่างเย็นชาและก้าวเท้าไปข้างหน้า

“ดีมาก” ดวงตาของหลี่เจียนเยียบเย็นลงในพริบตา เมื่อได้ยินคำตอบจากปากของเย่สวี่

ทางด้านจ้าวหรูเอ๋อที่ช่วยประคองกัวผาง ใบหน้าของนางมีร่องรอยของความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้า เนื่องจากเย่สวี่ยอมรับว่า เขาฆ่าหลี่เหยียนออกไปตามตรง คราวนี้หลี่เจียนจะไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

ส่วนทางด้านหลี่เจียน เขาไม่คาดคิดว่าเย่สวี่จะยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ดังนั้นหลี่เจียนจึงสามารถจัดการกับเย่สวี่อย่างเปิดเผยและชอบธรรม หลังจากที่เขาฆ่าเย่สวี่ไปแล้ว รางวัลสำหรับอันดับแรกจะกลายเป็นของเขา

เขาได้ยินมาว่า เย่สวี่เป็นเพียงระดับ 3 ของขั้นกลั่นพลังปราณ และนอกจากนี้ เย่สวี่มีคะแนนมากกว่า 10,000 คะแนน หลังจากที่ฆ่าเย่สวี่ลงไปแล้ว แกนวิญญาณทั้งหมดที่เย่สวี่สะสมไว้ก่อนหน้านี้จะกลายเป็นของเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ภายในใจของหลี่เจียนก็ยิ่งริษยาเย่สวี่มากขึ้นไปอีก

“เจ้าฆ่าน้องชายข้า… เจ้าต้องชดใช้เรื่องนี้!” หลี่เจียนตะโกนและงอนิ้วมือราวกับกรงเล็บของนกอินทรี

“จิตวิญญาณการต่อสู้อินทรีดำ!” สายตาของหลี่เจียนเฉียบคมราวกับนกอินทรี จู่ ๆ เขาก็เริ่มโจมตีเย่สวี่!

“ดูสิ นั่นคือจิตวิญญาณการต่อสู้อินทรีดำของหลี่เจียน…เขาแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก!”

“จิตวิญญาณการต่อสู้ประเภทสัตว์นั้นไม่อ่อนแอ… โดยเฉพาะอินทรี!”

“เขากล้ายั่วยุระดับที่หกขั้นกลั่นพลังปราณอย่างหลี่เจียน… เขาตายแน่ ๆ !” เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่สวี่ไม่ใส่ใจบทสนทนาของคนรอบข้าง เขามองไปที่การโจมตีทั้งหมดของหลี่เจียนและยิ้มจาง ๆ

ตอนนี้เขาอยู่ในระดับที่หกของขั้นกลั่นพลังปราณ และเขากลับถูกผู้ที่อยู่ในระดับเดียวกับเขา ดูแคลน

“เอาล่ะ เนื่องจากหลี่เจียนอยากจะตาย ข้าจะเติมเต็มความปรารถนาของเจ้า” เย่สวี่กระแทกฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาไปข้างหน้า เขาใช้หมัดห้าธาตุในการโจมตีครั้งนี้!

หมัดทั้งสองของเขาชนปะทะกับกรงเล็บของหลี่เจียน หลังจากการปะทะกัน ทำให้หลี่เจียนสัมผัสได้ถึงพลังที่มาจากหมัดของเย่สวี่ สิ่งนี้ทำให้เขาตกใจมากเขาไม่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งของเย่สวี่ได้เลย หลังจากการปะทะกัน ร่างของหลี่เจียนปลิวออกมาไปกระเทกกับต้นไม้อย่างหนัก จากนั้นหลี่เจียนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก และบาดเจ็บภายในสาหัส

“หืม….หลี่เจี้ยนกระอักเลือดออกมา หลังจากถูกเย่สวี่ทุบตี!” ทุกคนต่างตกตะลึงที่หลี่เจียนไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเย่สวี่ได้ความจริงแล้ว หลี่เจียนอยู่ในระดับที่หกของขั้นกลั่นพลังปราณแล้ว ส่วนเย่สวี่อยู่ในอาณาจักรใดกันแน่? สิ่งนี้ได้แต่สร้างความงุนงงให้กับผู้อื่น และไร้คำอธิบายใด ๆ จากนั้นเย่สวี่คลายกำปั้นลง เนื่องจากหลี่เจียนนั้นอ่อนแอเกินไป

เขาชำเลืองมองไปที่หลี่เจียนอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ไปซะ หากเจ้ามาปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีก… ข้าจะฆ่าเจ้า!” หลี่เจียนมองดูผู้คนรอบตัวเขาและรู้สึกว่าคนอื่น ๆกำลังเยาะเย้ยเขา

เขาโกรธจัดเนื่องจากความอับอายและตะโกนว่า “อย่าภูมิใจในตัวเองนัก เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าในค่ายโลหิตเยือกเย็นต่างหาก!” เย่สวี่ยิ้มอย่างดูแคลน เนื่องจากในค่ายโลหิตเยือกเย็นมีกฎดังกล่าว

เย่สวี่เดินไปหาหลี่เจียนและพูดเยาะเย้ยว่า “หากเจ้าไม่ไสหัวไปภายในสามวินาที ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” ในชั่วพริบตา หลี่เจียนรู้สึกถึงเจตนาสังหารจากเย่สวี่อย่างชัดเจน

สิ่งนี้ทำให้หลี่เจียนไม่สามารถหายใจได้ แขนขาของหลี่เจียนอ่อนลง และเขาก็ฉี่ราดต่อหน้าทุกคน ก่อนที่เย่สวี่จะนับถอยหลัง หลี่เจียนก็รีบปิดหน้าและร้องตะโกน พลางวิ่งหนีไป

หลี่เจียนกลัวจนหัวหด! เขาไม่กล้าที่จะท้าทายเย่สวี่ และรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากดวงตาที่เย็นชาของเย่สวี่บอกกับหลี่เจียนว่า เย่สวี่จะฆ่าเขาจริงๆ หากเขายังไม่รีบหนีไป!

“หลี่เจี้ยนหนีไปจริงๆ!”

“หลี่เจี้ยนจะไม่มีวันเงยหน้าขึ้นต่อหน้าเย่สวี่แน่นอน!”ทุกคนต่างอุทาน เย่สวี่บังคับให้หลี่เจียนวิ่งหนีไปด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว หลังจากที่เหตุการณ์คลี่คลาย เย่สวี่ใช้คะแนนของเขาเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นรางวัลอันดับแรกรวมถึงยารักษา ระดับกลางระดับสูง

“กินเร็วๆ สิ” เย่สวี่พูดกับกัวผาง

กัวผางรู้สึกเจ็บปวดอย่างชัดเจน แต่เขาอมยิ้มและพูดว่า “ยานี้มีค่าเกินไป เจ้าเก็บไว้ใช้เองเถอะ อาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”ผู้อื่น ๆมักจะได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นยาจึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในอาณาจักรเดือนดารา ยาของระดับกลาง หรือยาระดับสูงนั้นเป็นสิ่งล้ำค่า

“กินเข้าไปเถอะน่า” เย่สวี่ไม่สนใจว่ากัวผางจะตกลงหรือไม่ เขาหยิบน้ำและป้อนยาให้กัวผางโดยตรง

กัวผางเป็นชายร่างกำยำ ในเวลานี้ ดวงตาของเขาเปียกชื้น ในฐานะเด็กกำพร้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความเป็นห่วงของผู้อื่นที่มีต่อเขากัวผางสาบานว่าเขาจะติดตามเย่สวี่ไปตลอดชีวิต เขาหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเขาและใช้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเพื่อหลอมละลายยารักษาที่เย่สวี่มอบให้เขา

จากนั้นไม่นาน บาดแผลบนไหล่ของกัวผางนั้นหายสนิท และแม้แต่เลือดบนไหล่ของเขาก็หายไป ไม่หลงเหลือร่องรอยใด ๆ แม้แต่น้อยจากนั้นเย่สวี่ถอนหายใจ พลางขบคิดว่า ในชีวิตก่อนหน้านี้ อาการบาดเจ็บนี้ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนในการรักษา

แต่ที่นี่ เขาต้องการเพียงยาเม็ดเล็กๆ เท่านั้น หลังจากนั้นและแผลจะหายในพริบตา ไม่น่าแปลกใจที่ ปรมาจารย์กลั่นโอสถเป็นอาชีพที่มั่งคั่งที่สุดจากนั้นเย่สวี่และ กัวผางกลับไปพักผ่อนในที่พักของตนเอง เมื่อไม่นานมานี้ เย่สวี่ได้สังหารฆ่าเจิ้งรุ่ยและกลุ่มของเขาระหว่างการฝึกฝนอันดุเดือดนี้

เรื่องนี้แสดงถึง ความขุ่นเคืองระหว่างเขากับผู้อาวุโสสามที่รุนแรงขึ้น เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องนี้หายไปอย่างเงียบ ๆ และจะต้องรีบต้องปรับปรุงการฝึกฝนโดยเร็วที่สุด

ในห้องพักหรูหรา คนทั้งห้าคนนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ กัน นั่งก้มหน้าและรอรับฟังคำสั่ง พวกเขาคือห้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นเรียนขั้นสูงของค่ายโลหิตเยือกเย็น คนพวกนี้มีนิสัยที่หยิ่งผยอง อย่างไรก็ตาม พวกเขาเงียบมาก เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ด้านบนพวกเขากลับสงบเสงี่ยมเพิเศษ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ คนที่พวกเขาเผชิญหน้าในขณะนี้คือ บุตรชายรองของผู้อาวุโสสามจากตระกูลเย่ เขาคือเย่เฟยหยู

เย่เฟยหยูพูดอย่างเย็นชา “ข้าต้องการให้เจ้าฆ่าคนคนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ เย่สวี่” ฉางเฮ่าเฉียงคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาทั้งห้า เขาถามด้วยความสงสัยว่า “เย่สวี่…งั้นหรือ?”

“ถูกต้อง.” เย่เฟยหยูพูดด้วยท่าทางอมยิ้ม “ข้าไม่รังเกียจที่จะบอกพวกเจ้าทั้งหมดว่า เย่สวี่เป็นลูกชายของผู้นำตระกูลเย่!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนทั้งห้าคนต่างตกใจ เย่เฟยหยูต้องการให้พวกเขาฆ่าบุตรชายของผู้นำตระกูลเย่!

“อย่าปฏิเสธข้าเร็วเกินไปนัก” เย่เฟยหยูกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เย่ไห่ มีเพียงเย่สวี่คนเดียว ตราบใดที่เจ้าฆ่าเย่สวี่ เย่ไห่ก็จะไร้ทายาท พี่ชายของข้า… เย่เฟยเฝิงได้กลายเป็นนักรบระดับเก้าขั้นกลั่นพลังปราณ ด้วยอายุเพียงสิบหกปี และบุตรชายของ ผู้อาวุโสใหญ่ เย่ชิงเป็นที่เคารพและชื่นชอบจากตระกูลมาก ตราบใดที่เจ้ากำจัดเย่สวี่ ตระกูลเย่ทั้งหมดจะเป็นของเราในอนาคต

“ช่วยข้า…และข้าสัญญาว่าทรัพยากรของตระกูลเย่ จะแบ่งปันให้พวกเจ้าทุกคน”

“นอกจากนี้..นี่เป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ เจ้าอาจได้รับตำแหน่งผู้อาวุโสในอนาคต” คำพูดของ เย่เฟยหยูราวกับมีพลังเวทมนตร์ มันสั่นคลอนจิตใจของคนทั้งห้า จนกระทั่งลมหายใจเริ่มติดขัด นี่เป็นสิ่งล่อใจครั้งใหญ่สำหรับพวกเขา

ด้วยการแสดงออกของพวกเขา เย่เฟยหยูรู้ว่าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว ท้ายที่สุด พวกเขายังอายุไม่ถึงยี่สิบปีและไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อตาล่อใจได้

และเขาแค่ต้องขบคิดแผนการให้รอบคอบ เขาสามารถให้ทั้งห้าคนนี้ฆ่าเย่สวี่แทนเขาได้ นี่สิคือสิ่งที่คนฉลาดควรทำ ไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตนเอง