ข้าคือราชา "จอมขุด" - บทที่ 2 กล้าที่จะต่อสู้ไหม?

บทที่ 2 กล้าที่จะต่อสู้ไหม?

สถานการณ์ภายในถ้ำ หลังการต่อสู้กับเหล่าหมาป่าวายุฝูงหนึ่ง กลิ่นเลือดผสมกับความอับชื้นลอยคละคลุ้งภายในถ้ำไม่จางหายไป เย่สวี่เดินกลับไปที่พื้นที่ล่าขุมทรัพย์ และก้มมองดูพลั่วไม้ในมือและเริ่มขบคิด เขายังเหลือโอกาสสุดท้ายที่จะขุดหาสมบัติต่อไป ระบบได้แจ้งว่าการขุดหาสมบัติต้องทำโดยใช้เครื่องมือที่สร้างโดยระบบ นั่นคือพลั่วไม้ แต่ทว่าวัตถุดิบที่ใช้ทำเครื่องมือ คือแร่ในตำนานที่เย่สวี่ไม่สามารถหามาได้ในตอนนี้

หลังจากนั้นสักครู่ เย่สวี่ยังคงตัดสินใจที่จะขุดหาสมบัติต่อไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา

“พลั่วไม้ได้รับความเสียหาย เจ้าของร่างขุดหาสมบัติได้สำเร็จ ได้รับสมบัติระดับเทพเจ้า ดาบเก้าทุกข์สวรรค์ที่ถูกผนึกไว้!”

ดาบเก้าทุกข์สวรรค์ (ปิดผนึก) [วิญญาณดาบนั้นประกอบด้วยส่วนปลายของดาบ, ใบมีด, วิญญาณดาบ, ตัวดาบ ปลายดาบ, ด้ามจับ, คมดาบและหูของด้ามดาบ ถูกปิดผนึกอยู่ในขณะนี้]

ดาบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยปรมาจารย์แห่งเต๋าผู้ยิ่งใหญ่และมีพลังที่จะท้าทายอำนาจของโลก สามารถสังหารปีศาจและฆ่าเทพเจ้าได้ ] ดาบสีดำสนิทลอยอยู่ตรงหน้าของเย่สวี่ เจตนาสังหารที่เย็นชาพุ่งเข้าหาเขาโดยตรง เย่สวี่เอื้อมมือไปจับด้ามดาบ ทันใดนั้น สติสัมปชัญญะอันอ่อนโยนของดาบนั้น ก็ปรากฏขึ้น มันทั้งไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ 

เย่สวี่อดไม่ได้ที่จะชื่นชอบมันขึ้นมา ปรากฎว่าดาบเก้าทุกข์สวรรค์ได้สร้างวิญญาณดาบขึ้นมาและ และพร้อมที่จะเติบโตขึ้นไปตามความแข็งแกร่งของเย่สวี่! ในตอนนี้ เย่สวี่ยิ้มจาง ๆ เมื่อมองดูพลั่วไม้ที่หักในมือและจุดแสดงแสงสมบัติทั้งเขียวและแดงที่หายวับไป

ตระกูลเย่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ ในเมืองหยุนจง จึงครอบครองสายแร่มากมายและทรงพลังมาก นอกจากนี้ ยังมีความขัดแย้งภายในอย่างต่อเนื่องในหมู่ตระกูลของพวกเขา

คนที่ทำร้าย เย่สวี่ คือ เย่ชิงและเหล่าคนสนิทของเย่ชิง พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นศิษย์ของตระกูลเย่สายรอง

ในขณะนี้ ที่หอประชุมของตระกูลเย่ ผู้อาวุโสทุกคนนั่งอยู่ทั้งสองด้านของห้องโถงชั้นใน ทาสรับใช้บางคน กำลังรออยู่ข้างๆ ที่ด้านบนสุดของห้องโถง ข้างเก้าอี้ไม้จันทน์สีแดงที่ฝังด้วยแกนวิญญาณระดับสี่ มีผู้นำตระกูลอย่าง เย่ไห่ นั่งบนนั้น โดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เบื้องล่างของห้องโถง มีเย่ชิงกำลังยืนอธิบายเรื่องราว

“เมื่อวานนี้ เย่หลิน, เย่จื่อเฉิง และข้า เข้าไปที่ภูเขาด้านหลังเพื่อเลือกหญ้าดาราพิภพ เราพบเย่สวี่โดยบังเอิญ ดังนั้นเราจึงชวนเขาไปด้วยกัน”

“แต่จู่ๆฝูงหมาป่าวายุก็โผล่ออกมาโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเราตื่นตระหนกและพยายามตอบโต้มันเราไม่คาดคิดว่าเย่สวี่จะกลัวจนแขนขาอ่อนเปลี้ยในตอนที่เราวิ่งหนีออกมาก็พบว่าเขาไม่ได้ติดตามพวกเขามาด้วย

เมื่อเราต้องการที่จะตามไปช่วยเขา ก็ไม่ทันเสียแล้ว!” เสียงของเย่ชิงเต็มไปด้วยความเศร้าโศกราวกับว่า การตายของเย่สวี่ทำให้เขาสะเทือนใจมาก ทั้งเย่หลิน และ เย่จื่อเฉิงก็ดูเศร้าสร้อยเช่นกัน

“เป็นเพียงอุบัติเหตุจริงหรือ?” ผู้อาวุโสห้า ซึ่งดูแลห้องโอสถร้องถามด้วยความสงสัย

“จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ” ผู้อาวุโสสามเยาะเย้ย “หมาป่าวายุเพียงตัวเดียวก็ทำให้เขาหวาดกลัวได้ ขยะอย่างเขาไม่มีทางจะปกป้องตนเองได้หรอก”

“เขาไม่แข็งแกร่งพอ สมควรตายแล้ว!” ผู้อาวุโสใหญ่มองไปที่เย่ไห่ อย่างยั่วยุ เขายินดีที่จะสร้างปัญหาให้เย่ไห่

เมื่อเย่ชิงได้ยินการสนทนาของผู้อาวุโสใหญ่ เขารู้สึกโล่งใจในใจ เขาได้ยินมาว่าผู้อาวุโสใหญ่ มีความแค้นใจกับผู้นำตระกูล บางทีเขาอาจจะไม่ถูกลงโทษเลยก็ได้

เขาแสร้งทำเป็นโศกเศร้าและพูดอย่างหน้าซื่อใจคดว่า “มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ได้ปกป้องเย่สวี่อย่างดีและทำให้เขาตายอย่างอนาถ ข้าขอให้ผู้อาวุโสลงโทษข้าด้วยเถอะ!”

ผู้อาวุโสใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นกล่าวขึ้น โดยไม่รอให้เย่ไห่พูด “เขาเป็นขยะ หากเขาตายก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ จากนั้นเขาหันไปหา เย่ชิง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าทั้งสามคนได้ปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้แล้ว ให้มาอยู่กับข้าก็แล้วกัน” ผู้อาวุโสใหญ่คนนี้ตั้งใจแน่วแน่ที่จะต่อสู้กับเย่ไห่

เมื่อเย่ชิงได้ยินเช่นนี้ เขาดีใจมาก เดิมทีเขาเป็นเพียงศิษย์ธรรมดาจากตระกูลสายรอง แต่ตอนนี้เขาได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโส อนาคตของเขาย่อมสดใส

สำหรับเย่สวี่ เขาเป็นแค่เศษขยะที่ทำให้เขาได้รับความก้าวหน้าในชีวิต การตายของเขานั้นคุ้มค่าแล้ว“ขอบคุณท่านผู้อาวุโส!” ทั้งสามคนพูดอย่างตื่นเต้น“พวกเจ้าเป็นเด็กดีกันหมด” ผู้อาวุโสมีความสุขและแสร้งทำเป็นพูดกับเย่ไห่ว่า 

“ผู้นำตระกูล ข้าจะรับเด็กสามคนนี้มาดูแล… ท่านคงไม่มีข้อโต้แย้งใช่ไหม?”

ใบหน้าของ เย่ไห่ซีดเผือด หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เย่สวี่เป็นลูกของหญิงสาวที่เขารัก แต่ตอนนี้ เขาได้ตายไปแล้ว!

ในขณะนี้ ผู้อาวุโสใหญ่ได้พูดจาให้ร้ายเย่สวี่ และต้องการปกป้อง เย่ชิงและอีกศิษย์อีกสองคน ทั้งที่แสดงความเคารพต่อเขา ทำให้เย่ไห่โกรธมาก เขามองไปที่ผู้อาวุโสคนนั้นอย่างเย็นชา เขากระแทกโต๊ะและลุกขึ้นยืน และกำลังจะเริ่มโจมตี!

ในขณะนั้นก็มีเสียงดังมาจากนอกห้องโถง

“ข้ามีข้อโต้แย้ง!” ทุกคนมองออกไปข้างนอกและเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ทำไม….ทำไมเจ้าถึงยังมีชีวิตอยู่” เย่ชิงอุทาน เย่สวี่ถูกเขาทุบตีอย่างหนัก และตัวของเย่สวี่ยังมีผลไม้สวรรค์กลิ่นหอมที่ดึงดูดฝูงหมาป่าวายุ แต่เขายังมีชีวิตอยู่ได้อีก?

“เจ้าผิดหวังมากหรือที่เห็นข้ายังไม่ตาย? เย่ชิง!” เย่สวี่คร่ำครวญอย่างเย็นชาและร้องถามขึ้น

ใบหน้าของผู้อาวุโสที่ต้องการปกป้องเย่ชิงมืดลงเมื่อเขาเห็นเย่สวี่ “เจ้าขยะ เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดกับศิษย์พี่แบบนี้ เจ้าไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิดแล้วหรือ”

“เขาได้ให้ความช่วยเหลือข้าหรือ?” ดวงตาของ เย่สวี่ส่องประกายอย่างเย็นชา คนในครอบครัวของเขากำลังเยาะเย้ยเขา เย่ชิง, เย่หลิน และ เย่จื่อเฉิง รังแกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้อาวุโสคนอื่น ล้วนมีหูตาเต็มไปหมดแต่ไม่มีใครช่วยเหลือเขาเลยสักคน ผู้อาวุโสใหญ่คนนี้ คงคิดอยากให้เขาตายไปให้พ้น ๆ

เย่สวี่จ้องไปที่ ผู้อาวุโสใหญ่อย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “เย่ชิง, เย่หลิน และ เย่จื่อเฉิง เป็นศิษย์พี่น้องของข้า แต่พวกเขาร่วมมือกันรังแกข้า พวกเขาวางผลไม้สวรรค์เพื่อดึงดูดหมาป่าวายุมา นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความช่วยเหลือ? “

“ไร้สาระ! เราเสี่ยงชีวิตเพื่อตามหาเจ้า แต่เราไม่พบเจ้า” แม้ว่าเย่ชิงจะตอบโต้กลับ แต่ดวงตาของเขานั้นหลุกหลิกไปมา ดังนั้นคนอื่น ๆจะไม่เห็นว่าเย่ชิงตื่นตระหนกได้อย่างไร?

หากเขาไม่ได้ทำอย่างที่พูดจริง ๆทำไมเขาต้องตื่นตระหนก? ใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ในหัวใจของเขากำลังสาปแช่งเย่ชิงที่ทำให้เขาอับอาย

เย่สวี่เพิกเฉยต่อเย่ชิงที่หน้าซื่อใจคดและกล่าวว่า “บิดา…ข้ามีบางอย่างจะขอร้องท่าน ช่วยทำตามความปรารถนาของข้าด้วย!”เย่ไห่มองไปที่ลูกชายที่เขาพึ่งคิดว่าตนเองได้สูยเสียไป หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข เขายิ้มและพูดว่า “เจ้าต้องการอะไร”

“ข้าต้องการต่อสู้กับเย่ชิง!” เย่สวี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  จนทำให้เย่ไห่รู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่าเย่สวี่ต้องการขอให้เขาลงโทษ เย่ชิง, เย่หลิน และ เย่จื่อเฉิง แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเย่สวี่ต้องการต่อสู้กับเย่ชิง

ดวงตาของ เย่สวี่สงบมาก รูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปมาก อย่างไรก็ตาม เย่ไห่ยังคงกังวล “ลูกเอ๋ย เจ้ามั่นใจในความแข็งแกร่งเพียงใดกัน” เย่สวี่รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเขา ในตระกูลเย่ที่เย็นชานี้ มีเพียงเย่ไห่เท่านั้นที่ห่วงใยเขาเขายิ้มและพูดว่า “บิดาข้ามั่นใจมาก!”

“ข้าเห็นด้วย.” เย่ไห่พยักหน้า “เย่สวี่ควรฝึกฝนมากกว่านี้ เมื่อเย่สวี่ตกอยู่ในอันตราย เขาจะสามารถช่วยเหลือตนเองได้”

เมื่อเย่ชิงได้ยินคำพูดของเย่สวี่ เขาพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เย่สวี่ เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยซ้ำ เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะท้าทายข้า?”

“ข้าคิดว่าข้าได้ยินผิดด้วยซ้ำ  เย่สวี่ เจ้าคงไม่ได้กลัวหมาป่าวายุ จนโง่เขลาไปแล้วหรือไม่?” เย่จื่อเฉิงหัวเราะเสียงดัง เย่หลิน เยาะเย้ยที่ด้านข้าง เขามองไปที่ เย่สวี่ราวกับว่าเขากำลังดูคนโง่

เย่ชิง, เย่หลิน และ เย่จื่อเฉิงอยู่ภายใต้การคุ้มครองของผู้อาวุโสในตระกูล พวกเขาต่างไม่รู้สึกกลัวเย่สวี่เลย ทุกคนมีสีหน้าที่แตกต่างกันไปครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตาม พวกเขาส่วนใหญ่เยาะเย้ย เย่สวี่ที่ประเมินตัวเองสูงเกินไป

ในอาณาจักรเดือนดาราความแตกต่างระหว่างผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้กับคนธรรมดา ก็เหมือนความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลก หากผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้รู้สึกโกรธเพียงเล็กน้อย คนธรรมดา ๆ จะตกอยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถช่วยเหนือตนเองได้ ไม่ต้องพูดถึงว่า เย่ชิงเป็นนักรบในระดับแรก ในขั้นกลั่นพลังปราณ ตอนนี้เขาสามารถใช้พลังแห่งจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาได้อย่างอิสระ

จากนั้นเย่สวี่เพิกเฉยต่อการเยาะเย้ยของฝูงชน เขาหยิบดาบสีดำออกมาจากเอวของเขา – ดาบเก้าทุกข์สวรรค์! แสงของดาบเก้าทุกข์สวรรค์ที่ถูกปิดผนึกออกมา ใบมีดของมันถูกเคลือบด้วยสนิมเขรอะ และดูเก่าและทรุดโทรมมาก

“เจ้าจะใช้เศษเหล็กนี้ต่อสู้กับข้าหรือ?” เย่ชิงจ้องไปที่ เย่สวี่และหัวเราะราวกับว่าเขาพบบางสิ่งที่น่าสนใจ “ข้ามองเห็นอะไรรู้ไหม ดาบขยะแบบนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าที่จะมาแข่งกับข้า”

เย่สวี่สูดอากาศเย็น “เลิกพูดมากสักที เจ้ากล้าสู้กับข้าไหม”