เสียงดังมาจากข้างในหัวของเขา มันเป็นเสียงเหมือนเครื่องจักรไร้อารมณ์
“ติ้ง! ท่านต้องการผูกพันธะกับระบบหรือไม่?”
“ต้องการ”
“ติ้ง! การผูกพันธะกับระบบเทคโนโลยีเสร็จสิ้น โฮสท์ต้องขยันทำงานเพื่อให้ได้เทคโนโลยีที่ทันสมัยสำหรับการพัฒนาโลกนี้”
เสียงตอบในทันที
แลนดอนตกตะลึง, เขาถามในใจด้วยความตื่นเต้น
“ทำไมระบบถึงเลือกฉันหล่ะ?”
แลนดอนกระพริบตาในขณะที่ถาม
“ในตอนที่ท่านโฮสท์อยู่บนโลก, ท่านมี IQ 260 ตอนนี้ท่านโฮสท์คือคนตายที่ฉลาดที่สุดที่โลกมีอยู่, ซึ่งมันเป็นเหตุผลให้ระบบเลือกที่จะผูกพันธะกับท่านโฮสท์ และด้วย IQ ระดับสูงของท่าน, มันจะเป็นการง่ายกว่าที่จะเข้าถึงความรู้ที่ระบบจะมอบให้ โดย IQ ขั้นต่ำในการเข้าใช้ระบบอยู่ที่ 250”
“สรุปก็คือฉันเป็นคนตายที่ฉลาดที่สุดสินะ…ก็พอมีเหตุผลอยู่…ดะ..เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ระบบ, คุณแน่ใจนะ?”
“ตอบคำถามท่านโฮสท์, แน่ใจ อันที่จริงบนโลกนั้นมีคนที่ฉลาดกว่าท่าน, แต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นการตายของท่านจึงถือเป็นโชคที่ดี, เพราะทำให้ท่านได้รับสิทธินี้”
แลนดอนแทบจะไอออกมาเป็นเลือด
…ใครกันแน่ที่โชคดี…เอาเถอะคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้แล้วไปเถอะ
“ระบบ, แล้วฉันจะใช้งานเธอได้ยังไงบ้าง?”
“ระบบจะมอบหมายภารกิจให้ท่านโดยอิงจากสถานการณ์ในอาณาจักรของท่าน และถ้าท่านโฮสท์ขาดวัตถุดิบสำหรับการพัฒนา, ระบบก็จะจัดหาให้ในฐานะของรางวัล ในตอนที่ภารกิจสำเร็จ, ท่านโฮสท์จะได้รับรางวัลนั้น นอกจากนี้ท่านโฮสท์ยังสามารถซื้ออุปกรณ์พื้นฐานจากระบบที่จะช่วยในภารกิจของท่านโฮสท์ได้ด้วย”
“อุปกรณ์พื้นฐานหรอ?”
“ใช่, โฮสท์สามารถซื้ออุปกรณ์พวกนี้ได้ด้วยแต้มประสบการณ์, แต้มเทคโนโลยีและแต้มโบนัส แต้มประสบการณ์นั้นโฮสท์จะได้รับในตอนที่ใช้ความรู้จากระบบในการทำให้อาณาจักรของโฮสท์ดีขึ้น และแต้มเทคโนโลยีจะได้รับในตอนที่สร้างเทคโนโลยีที่ทันสมัยขึ้นมาได้ ในขณะที่แต้มโบนัสจะได้รับในตอนที่โฮสท์ใช้ความรู้ของตัวเองในการสร้างนวัตกรรมใหม่หรือการแก้ไขปัญหาสำคัญ ระบบมีเลเวลไม่จำกัด ยิ่งท่านไปได้ไกลเท่าไหร่, การเพิ่มเลเวลก็จะยิ่งยากขึ้นเท่านั้น”
จากนั้นข้อมูลปัจจุบันของเขาก็แสดงขึ้นมาเบื้องหน้าเขา
- ชื่อโฮสท์: แลนดอน บาร์น
- อายุ: 15 ปี
- สถานะ: เจ้าชายผู้ถูกเนรเทศของอาร์คาดิน่า (ราชาองค์ใหม่ของเบย์มาร์ด)
- เลเวล: ผู้เริ่มต้น
- สถานการณ์ปัจจุบัน: อ่อนแอขั้นสุด ถ้าโฮสท์ยืนตากลมเป็นเวลานาน, โฮสท์จะถูกลมพัดไป (ติดพิษจากดวงวิญญาณโนแล็ท)
แลนดอนไม่รู้เลยว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
เป็นฝีมือของพระราชาหรอ? หรือว่าพวกพี่น้อง? บ้าชะมัด…นี่เราพึ่งมาถึงก็ติดพิษแล้วหรอเนี่ย? ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายในตอนที่แม่กับลูซี่เขย่าตัวเมื่อก่อนหน้านี้ เกือบจะคิดว่าสองคนนั้นมีกล้ามเป็นมัดๆซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าซะแล้วสิ พอมารู้ว่าตัวเองติดพิษหลังจากถูกเตะโด่งออกมาจากอาณาจักรแล้วมันชวนให้หงุดหงิดขึ้นมาเลย ในเมื่อเนรเทศเราออกมาแล้ว…ทำไมถึงปล่อยออกมาในสภาพดีๆไม่ได้นะ? เหอะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร, ถ้าจะทำกันขนาดนี้เดี๋ยวได้รู้กันแน่…หึหึหึ
ทันใดนั้นเอง, กล่องใบนึงที่ถูกห่อเหมือนกับของขวัญก็ปรากฎขึ้นบนหน้าจอที่กำลังแสดงอยู่เบื้องหน้าเขา
“ชุดระบบระดับเริ่มต้น: ความรู้แนะนำในการทำการเกษตร (โฮสท์จำเป็นต้องพัฒนาดินแดนก่อนที่จะสร้างอุปกรณ์ขั้นสูงเพื่อช่วยเหลือผู้คน) ในส่วนของโบนัสเพิ่มเติม, ระบบจะช่วยรักษาท่านโฮสท์ให้หายเป็นปลิดทิ้งในขณะที่มอบพละกำลังที่แข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาให้กับท่านโฮสท์”
แลนดอนทำการเปิดชุดระบบระดับเริ่มต้นและเขาก็รู้สึกได้ในทันทีว่ามีคลื่นความรู้กำลังหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา ในเวลาเดียวกันนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังแข็งแกร่งขึ้น พอเขาจำแนกข้อมูลเสร็จ, เขาก็มองที่ข้อมือแล้วเขาก็ต้องตกใจ มือของเขาซึ่งตอนนี้ดูเหมือนกับคนตายกำลังเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ในขณะที่เวลาผ่านไปมือของเขาก็ดูเหมือนคนขึ้นเรื่อยๆ พอเขาเขาตรวจสอบร่างกายของตัวเองเสร็จเรียบแล้ว, เขาก็มองไปที่รายการภารกิจ ตอนนี้มีภารกิจหลักอยู่สองภารกิจ, เขาเลือกดูที่ภารกิจแรก;
- ภารกิจ: ดินแดนของท่านรกร้างจริงๆหรอ?
- รายละเอียด:จงใช้ความรู้ในการทำฟาร์มของท่านแก้ไขปัญหาขลาดแคลนอาหาร อาณาจักรของท่านต้องแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องอนาคตที่ก้าวหน้าของมันได้ ซึ่งการที่อาณาจักรจะแข็งแกร่งขึ้นได้นั้น, ประชาชนในอาณาจักรจำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้น
- ภารกิจรอง: จงใช้ระบบทำแผนที่ของดินแดนเพื่อวัตถุประสงค์ในอนาคต
- รางวัล: โฮสท์จะได้รับความรู้เกี่ยวกับผงดินปืนและการสร้างปืนใหญ่ นอกจากนี้โฮสท์จะได้รับแต้มพัฒนาด้วย 100 แต้ม
- เส้นตาย: ไม่มีขอบเขตเวลาที่แน่นอน
แลนดอนคิดว่ามันเป็นภารกิจที่สมเหตุสมผล ถ้าประชาชนในดินแดนของเขาหิวโหย, ก็จะไม่มีใครอยากทำงานหรืออยากต่อสู้เพื่อปกป้องอาณาจักร เขาจำเป็นต้องจัดการเรื่องอาหารก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นเขาก็เลือกดูภารกิจที่สอง:
- ภารกิจ: รวบรวมแต้มให้มากพอที่จะสำเร็จเลเวล 1
- ความต้องการ: แต้มประสบการณ์ 2,000 แต้ม และแต้มเทคโนโลยี 10,000 แต้ม
- เส้นตาย: ไม่มีขอบเขตเวลาที่แน่นอน
- รางวัล: ปลดล็อคเลเวลสอง
แลนดอนยักไหล่
อืมเอาเถอะ, คิดว่าไม่น่าจะเป็นภารกิจที่สำคัญขนาดนั้น แถ้มถ้าต้องใช้แต้มมากขนาดนั้น…เราน่าจะต้องทำภารกิจอย่างน้อย 5 ภารกิจถึงจะเพิ่มเลเวลได้สินะ
“ระบบ, ช่วยบอกข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้มาให้หน่อยได้ไหม?”
“ตอบคำถามท่านโฮสท์, โลกนี้มีชื่อว่าฮาร์ทฟิเรีย, มีทวีปทั้งหมด 9 ทวีป ทวีปที่ท่านโฮสท์อยู่ ณ ตอนนี้มีชื่อว่าพีโน่ พี่โน่นั้นประกอบไปด้วย 5 อาณาจักรได้แก่; อาร์คาดิน่า, คาโรน่า, เดฟีรัส, เทริคิวและโยดัน แต่ละอาณาจักรนั้นมีเมืองสำคัญอยู่อย่างน้อย 15 เมืองและเมืองเล็กๆอีกประมาณ 30 เมือง ตอนนี้เมืองที่ท่านโฮสท์เป็นเจ้าของมีชื่อว่าเบย์มาร์ด, มันคือเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสามในอาร์คาดิน่า”
“ระบบ, ขอทราบสถานการณ์ของเบย์มาร์ดด้วย”
เขาขอข้อมูลด้วยความสนใจ
“เบย์มาร์ดมีเนื้อที่ทั้งหมด 6,000 ตารางกิโลเมตร ระบบได้ประเมินดูแล้วว่า ณ ปัจจุบันนี้มีประชากรที่อาศัยอยู่ที่นั่น 1,582 คน ซึ่งเมื่องเล็กๆในอาณาจักรนั้นมีประชากรอาศัยอยู่อย่างน้อย 10,000 คน ดังนั้นอาณาจักรของท่านโฮสท์จึงมีประชากรน้อยเกินกว่าที่จะเรียกได้ว่าเป็นเมืองใหญ่ และอาณาจักรของท่านโฮสท์ ณ ตอนนี้ก็ยังไปไม่ถึงระดับที่จำเป็นสำหรับเมืองเล็กๆในอาณาจักรเลยด้วยซ้ำ เบย์มาร์ดแทบจะไม่มีอาหารอยู่ในดินแดนเลย ผู้คนส่วนใหญ่หาอาหารจากการตกปลา แต่มันก็ไม่เคยเพียงพอสำหรับจำนวนประชากรทั้งหมด และหน้าหนาวของเบย์มาร์ดก็มีสภาพอากาศที่หนาวจัดซึ่งส่งผลให้มีคนตายเป็นจำนวนมาก”
เขารู้สึกพึงพอใจกับการรายงานสถานการณ์โดยรวม อย่างน้อยตอนนี้เขาก็พอมีแผนและรู้สิ่งที่ต้องทำแล้ว จากนั้นเขาก็สังเกตุดูโครงสร้างภายในของรถม้าอย่างละเอียด เห็นได้ชัดเลยว่ามันเก่าแล้วและดูเหมือนกับรถม้าที่สามัญชนใช้, อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว แต่ว่าเขาก็ยังตกใจอยู่ดีที่มีพ่อที่ทำกับลูกของตัวเองได้ถึงขนาดนี้ พระราชาไม่อยากจะจ่ายเงินกับการส่งพวกเขาออกไปด้วยซ้ำ
เป็นคนที่ขี้เหนียวชะมัด,
เขาคิดในขณะที่ส่ายหัว
ในขณะที่เขากำลังจะออกไปดูแม่ของเขา, ลูซี่ก็เข้ามา เธอมองมาที่เขาด้วยความตกตะลึงในขณะที่กระพริบตาอยู่หลายครั้ง
นี่พี่แลนดอนหายดีเหมือนเดิมแล้วหรอ?
ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เธอก็รู้สึกดีใจจริงๆ
“พี่แลนดอน, ดูเหมือนพี่จะดีขึ้นแล้วสินะ พี่อยากกินอาหารข้างในหรือข้างนอกรถม้าหล่ะ?”
เธอถามด้วยรอยยิ้ม
“ขอกินข้างนอกแล้วกัน”
จากนั้นเขาก็ก้าวออกมาจากรถม้าแล้วเดินตามลูซี่ไป
