การแก้แค้นของคุณหนูซู [毒妻在上]

LS ตอนที่ ๓ ซูชิงถาน

ร่างกายของซูชิงถานสั่นเทิ้มรุนแรง และใบหน้าของเขาก็ปรากฏแววตกตะลึง จอกชาร่วงลงจากมือและแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาเหมือนจะไม่สนใจกับชาบางส่วนที่กระเด็นลวกมือเลย

สาวใช้หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดให้ แต่ซูชิงถานดันนางออกไป เขาคว้าไหล่แม่บ้านหลี่และเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว “พาข้าไป!”

ระหว่างทางไปสู่กระท่อม มือของแม่บ้านหลี่ถูกซูชิงถานบีบจนเจ็บ แต่นางก็อดทน เพราะอย่างน้อยคุณชายหนึ่งก็ยังเป็นห่วงคุณหนูสองอยู่ แต่ทำไมเขาไม่ตอบสนองกับสิ่งที่ฮูหยินหนึ่งทำเลย? เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?

ในตอนนี้ซูจื่อเผยนั่งบนโต๊ะในห้องอันวิจิตรหรูหราทางด้านปีกตะวันตกของจวนตระกูลซู นางบันดาลโทสะเสียจนกลุ่มสาวใช้ต่างเงียบกริบด้วยความหวาดกลัว

ตรงด้านหน้าของนางคือหลุมถ่านที่มอดดับไปแล้ว

“แม่บ้านหลี่อยู่ไหน?”

ซูจื่อเผยโกรธจัดเสียจนน้ำเสียงเปลี่ยนไป หลุมถ่านในห้องของนางไม่เคยมอดดับในฤดูหนาว แต่เมื่อนางกลับมาจากด้านนอกในวันนี้ นางพบว่าในห้องหนาวเย็นนัก นางจะอยู่อย่างนี้ได้อย่างไร!?

แม่บ้านหลี่มักจะมาเติมถ่านอยู่เสมอ หัวหน้าสาวใช้ชื่อชุนเอ๋อร์ยืนขึ้นในทันทีเเละเอ่ยออกมา “คุณหนูเจ้าคะ แม่บ้านหลี่มักจะออกไปที่ห้องเก็บถ่านอย่างลับ ๆ ในเดือนนี้ นางออกไปที่นั่นก่อนฟ้าสางทุกวัน ข้าไม่รู้ว่านางไปไหนมา”

สีหน้าของซูจื่อเผยเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อนางได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นนางก็ยิ้มเย็น ลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมและเอ่ยพึมพำ “ชุนเอ๋อร์ รวบรวมแม่บ้านที่แข็งแรงส่วนหนึ่งมาแล้วไปกับข้า!”

กระท่อมอยู่ไม่ใกล้จวนตระกูลซูเลย แม่บ้านหลี่จะต้องเดินราวหนึ่งชั่วยามในวันปกติ แต่ในครั้งนี้มันใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งชั่วยาม

ซูชิงถานอึ้งไปเมื่อเห็นกระท่อมผุพังที่พร้อมจะพังทลายลงมาทุกเมื่อ

น้องสาวคนที่สองของเขาอยู่ในสถานที่แบบนี้ตลอดเลยหรือ?

“เกิดอะไรขึ้น?”

เขาจำได้ว่าท่านแม่เคยพูดอะไรไว้ แม้น้องสาวคนที่สองจะถูกขับไล่ออกจากจวนแล้ว นางก็ได้อยู่อาศัยกับญาติของพวกเขาและยังสามารถกลับมาได้เมื่อท่านพ่อของพวกเขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรแล้ว

เขาเองก็โกรธกับสิ่งที่น้องสาวทำเช่นกัน แต่เขาไม่คิดเลยว่าท่านแม่จะโกหกต่อเขา

ซูชิงถานดึงประตูเปิดออกจนฝุ่นตกลงมาใส่ชุดฝึกกระบี่สีขาว แต่เขาผู้รักความสะอาดอยู่เป็นนิจเหมือนจะไม่สนใจ เขารีบพุ่งตรงไปที่เตียงเมื่อเห็นซูเอ้อร์หยาขดตัวราวกับแมวจรจัด หัวใจของเขาบีบรัดในอก เจ็บเสียจนเขาไม่อาจหายใจออก

น้องสาวของเขาผ่ายผอมลงกว่าเมื่อก่อนและแทบจะดูไม่เป็นผู้เป็นคน

“น้องสาว ตื่นเถอะ พี่ชายอยู่ที่นี่แล้ว…”

ซูชิงถานเรียกเบา ๆ ซูเอ้อร์หยาย่นคิ้ว แต่นางไม่ได้ลืมตาขึ้นและเอ่ยพึมพำ “ข้าไม่ได้ขโมยไข่มุกราตรีนะเจ้าคะ พี่ชาย ทำไมท่านถึงไม่เชื่อข้า…”

ซูชิงถานรู้สึกเจ็บปวดกับคำกระซิบของนาง หัวใจของเขาสั่นสะท้าน

จิตใต้สำนึกของนางคงไม่โกหกเขา ท่านแม่ตำหนิน้องสาวของเขาอย่างไม่มีเหตุผลงั้นหรือ?

แต่ไม่มีเวลาที่จะมาคิดอย่างใคร่ครวญแล้ว ซูชิงถานอุ้มซูหลี่ที่เบาหวิวอย่างยิ่งขึ้น เขาหันกลับมากล่าว “แม่บ้านหลี่ จงเข้าไปในเมืองแล้วหาท่านหมอแห่งไป๋เฉ่าถัง ข้าจะพาน้องสาวของข้ากลับ”

เมื่อชำเลืองผ่านหางตาของเขา ซูชิงถานก็มองเห็นแขนของซูหลี่ใต้เสื้อกระสอบของนางว่าจุดนั้นมีเลือดอยู่ ม่านตาของเขาหดเกร็ง แล้วเขาก็ถลกแขนเสื้อนางขึ้นด้วยมือข้างขวาแล้ววางร่างนางกลับที่เดิม

ทั่วทั้งแขนของซูหลี่มีแต่บาดแผลทั้งเก่าเเละใหม่ บาดแผลใหม่จำนวนมากได้รวมกันอยู่ภายใต้เสื้อผ้าของนาง ตอนนี้สะเก็ดเลือดหลุดออกจากความเคลื่อนไหวของซูชิงถาน และบาดแผลเหล่านั้นก็ถูกเปิดอีกครั้ง เลือดสีแดงเข้มไหลรินออกมา

ซูชิงถานไม่ได้ตรวจแขนซ้ายของนาง เขาสูดหายใจลึกและกำลังจะถามเเม่บ้านหลี่ว่าใครเป็นคนทำ แต่เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าขวักไขว่ด้านนอก

ซูชิงถานเหลือบจ้องแม่บ้านหลี่ที่กำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนก เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและกระโดดออกจากหน้าต่าง

ก่อนที่แม่บ้านหลี่จะคิดได้ นางก็ได้ยินประตูกระท่อมเหวี่ยงเปิด ซูจื่อเผยผู้รายล้อมด้วยแม่บ้านสี่คนและชุนเอ๋อร์ก็ก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้ารังเกียจบนใบหน้า

“แม่บ้านหลี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรพลาดไป?”

คำพูดเบา ๆ ของซูจื่อเผยพลันทำให้แม่บ้านหลี่หวาดกลัว ใบหน้าของนางซีดเผือด “ข้าไม่มีทางเลือกแต่ต้องทำเจ้าค่ะคุณหนู ถ้าไม่มีถ่านแล้ว คุณหนูสองจะต้องตายแน่! ได้โปรดนึกถึงชีวิตของคุณหนูสองด้วยเจ้าค่ะคุณหนูสาม!”

“ฮะๆๆ…” ซูจื่อเผยยิ้ม

รอยยิ้มของนางทำให้แม่บ้านหลี่รู้สึกผิดหวังขมขื่น

“คุณหนูสองงั้นหรือ?”

ซูจื่อเผยจ้องมองซูเอ้อร์หยาที่อยู่ในอาการปางตายบนเตียงด้วยดวงตาคู่งาม นางเดินตรงไปและตบเข้าที่หน้าของซูเอ้อร์หยา!

“แม่บ้านหลี่ เจ้าลืมอะไรไปแล้วหรือ? พี่สาวคนที่สองของข้าถูกไล่ออกจากตระกูลซูแล้ว ข้าคือคุณหนูสองของตระกูลซู”

ได้ยินเสียงดังเปรี๊ยะ ซูชิงถานที่สังเกตการณ์อยู่ลับๆ ด้านนอกบ้านก็ตกตะลึงไป เขาไม่อยากเชื่อสายตาของตนเองเลย

น้องสาวคนที่สามผู้อ่อนโยนของเขากระทำการหยาบช้าต่อพี่สาวตัวเองแบบนี้ได้อย่างไรกัน!

เขากำลังจะพุ่งเข้าไปในกระท่อมและถามนาง แต่เสียงไอโขลกก็หยุดเขาไว้

ซูเอ้อร์หยาตื่นจากการถูกตบและลืมตาขึ้น เมื่อนางเห็นว่าใครมาหา ร่างกายของนางก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ในดวงตาฉายแววหวาดกลัว นางเอ่ยเสียงสั่น

“น้องสาม เจ้า…เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

ดวงตาของซูจื่อเผยหรี่ลงเล็กน้อย นางยิ้มและเอ่ยขึ้น “พี่สาว ท่านเป็นหญิงเลวนัก ท่านยังเรียกตัวเองว่าคุณหนูสองตระกูลซูอยู่ได้หรือ? ท่านพ่อของเราไม่ได้ล้อเล่นตอนที่ท่านขับพี่ออกจากจวน ดูเหมือนว่าพี่สาวที่รักของข้าจะลืมความรู้สึกถูกโบยด้วยท่อนหวายไปเสียแล้วสิ…แม่บ้านเจิ้ง!”

“เจ้าค่ะคุณหนู!”

แม่บ้านเจิ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังซูจื่อเผยพลันหยิบท่อนหวายท่อนใหม่เป็นมันออกมา นางยิ้มกริ่มอย่างหมายมาด