การเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ พร็อพมาสเตอร์แห่งกลุ่มหมวกฟาง! - 010 นี่คือคำถามของความแข็งแกร่ง?!

กองเรือที่ 153 เป็นสาขาของกองทัพเรือที่อยู่ในทะเลอีสต์บลู และมีลักษณะเป็นหอคอยที่มีแถบสีเขียว

มีไม้กางเขนอยู่ในทุ่งโล่งใต้หอคอยซึ่งนาวาเอกมอร์แกนที่ตอนนี้มีอำนาจสูงสุดเอาไว้ใช้ลงโทษคนที่ต่อต้าน

นักดาบที่เก่งที่สุดในโลกในอนาคตกำลังถูกจับมัดไว้ข้างใน

“หมอนั่นอยู่ไหนหว่า?”

บริเวณที่กำแพงเตี้ย คุณจะสามารถปีนขึ้นไปดูฉากด้านในได้

ลูฟี่เอามือป้องตาทำเป็นกล้องส่องทางไกล “เจอแล้ว!”

ที่ไม้กางเขนที่ตั้งอยู่โล่ง ๆ ในเวลานี้มีชายคนหนึ่งถูกมัดเอาไว้

ชายสวมเสื้อสีขาว ผ้าคาดเอวสีเขียว และต่างหูสามชิ้นห้อยลงมาจากหู แม้ว่ามือของเขาจะถูกมัดอยู่ แต่เขาก็ดูน่ากลัวมาก

“ตราบใดที่แก้เชือกได้ เราก็ปล่อยเขาไปได้ง่าย ๆ เลย”

ลูฟี่หัวเราะ ในความคิดของเขา แก้เชือก ปล่อยโซโล แล้วส่งคำเชิญไปหาเขา อีกฝ่ายตอบรับ ได้พรรคพวกใหม่ แล้วไปผจญภัยด้วยกัน!

ในใจของเขามันง่ายขนาดนั้นแหล่ะ

“หยุดพูดอะไรโง่ ๆ แบบนี้สักที!”

นามิเงยหน้าขึ้น “ถ้านายปล่อยคนแบบนั้นไป ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น! บางทีนายอาจจะเป็นคนแรกที่เขาได้ฆ่ากัปตันโจรสลัด!”

ลูฟี่: “ไม่ต้องห่วง ฉันแข็งแกร่งนะ”

นามิ: “…นี่คือคำถามเกี่ยวกับความแข็งแกร่งเหรอ?!”

และนายดูอ่อนแอมาก!

นามิรู้สึกว่าหมอนี่ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว

“โซโล?”

ลิงค์ยังจ้องไปที่โซโลอย่างแน่วแน่ และมันก็ยังเป็นการพบปะอย่างใกล้ชิดกับโซโลอีกด้วย

ชายคนแรกที่ได้ขึ้นบนเรือของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง

“เฮ้…..”

โซโลซึ่งถูกมัดไว้กับไม้กางเขน ดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เขาเห็นกลุ่มคนบนกำแพงมองมาที่เขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกระซิบ

“มันน่ารำคาญ ออกไปซะ”

เขาเงยหน้าขึ้นโดยจงใจให้ดูดุร้าย

คำพูดใจร้ายก็แค่เพราะไม่อยากให้คนอื่นมาซวยเพราะเขา

“ถ้าจะหาคนแบบนั้นเป็นเพื่อน มีกี่ชีวิตก็ไม่พอ!”

นามิซึ่งหวาดกลัวต่อสายตาของโซโลยังคงแสดงความคิดเห็นต่อไป

ทันใดนั้น ข้าง ๆ เธอ จู่ ๆ ก็มีบันไดเล็ก ๆ วางพาดขึ้น

“ชู่!”

เด็กหญิงตัวเล็กที่ไว้ผมหางม้าสองข้างโบกมือไม่ให้นามิและคนอื่น ๆ ส่งเสียง จากนั้นจึงวิ่งไปที่ฐานโดยใช้บันไดช่วย

แล้วเธอก็เอาข้าวปั้นที่เธอห่อเอาไว้ออกมา

แม้ว่าเขาจะหิวมาก แต่โซโลก็ปฏิเสธที่จะยอมรับความใจของเธอเพื่อความปลอดภัยของริกะ

“ฉันบอกให้รีบไป!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“อย่าใจร้ายแบบนั้นซี่”

ทันใดนั้นเขาก็เห็นมือหนึ่งจับบนข้าวปั้น

“แม้ว่านายจะอยากปกป้องคนอื่นไม่ให้ถูกลากมาเอี่ยว แต่นายก็เปลี่ยนวิธีเตือนได้นะ”

ลิงค์โยนข้าวปั้นในมือของเขาและหัวเราะ

“คุณลิงค์/หมอนั่น!”

ที่กำแพงทั้งโคบี้และนามิรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับความกล้าของลิงค์

ลูฟี่ยังคงห้อยอยู่ตรงกำแพง มองภาพตรงหน้าแล้วแยกยิ้มอย่างโง่งม

“นายเป็นใคร?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลิงค์พูด เปลือกตาของโซโลก็ขยับ แต่น้ำเสียงของเขายังคงเฉียบคม

“คนที่ไม่กลัวตาย”

ลิงค์เขย่าข้าวปั้นต่อหน้าโซโล “ถ้าคุณไม่คิดจะกิน ฉันจะกินมัน”

“พอดีหิวนิดหน่อย”

โซโล “…เอาข้าวปั้นมาให้ฉัน!”

เดิมทีริกะยังคงตกตะลึงเล็กน้อยกับลิงค์ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของโซโล เธอก็หัวเราะอย่างมีความสุขทันที

เมื่อโซโลกินข้าวปั้นไปสองลูก เขาก็หยุดและพูดว่า “อร่อยมาก ฉันอิ่มแล้ว” ลักยิ้มบนใบหน้าของริกะยิ่งยิ้มหวานมากขึ้นไปอีก

“ไม่ได้กินอะไรมาเกือบ 20 วัน แค่นี้ก็อิ่มท้องได้นิดหน่อยแล้วใช่ไหม?”

ลิงค์หยิบขนมปังออกมา ซึ่งเป็นเสบียงที่เขาได้รับจากโกดังเรือของอัลบิด้า

โซโลไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลา 20 วัน และเซฟขาแดงผู้ช่วยชีวิตและเป็นอาจารย์ของซันจิก็กินแต่ขาของตัวเองเป็นเวลา 85 วัน แต่ก็ยังรอดชีวิตมาได้

ในแง่ของความอึด พวกเขาล้วนเป็นคนแกร่งระดับหนึ่ง

แม้ว่าหลังจากกินข้าวปั้นของริกะแล้ว โซโลก็ไม่รังเกียจที่จะให้พลังงานแก่ตัวเองมากขึ้น

แม้แต่ขนมปังสีน้ำตาลหยาบบนเรือโจรสลัด เขาก็ยังกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

เขาอยากกินพวกนี้และยังคงทำลายภาพลักษณ์ของชายผู้แข็งแกร่งไป แต่สิ่งต่อมาที่ลิงค์เอาออกมาคือการทำให้โซโลมองตรงไป

“เมื่ออิ่มก็ต้องดื่มให้พอ ปกติจะเอาแต่กินไม่ได้ต้องเติมน้ำด้วยใช่ไหม”

ลิงค์เขย่าเหล้ารัมในมือของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่ควรเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายในท้องทะเลใช่ไหม?”

แน่นอนว่ามันเป็นของโปรดของโซโลด้วย!

เขาเลียริมฝีปากที่แตกโดยไม่รู้ตัว และดวงตาของเขาก็เพียงพอที่จะพูดทุกอย่าง

“ป๊อก”

เสียงเปิดจุกก๊อกขวดไวน์เรียกได้ว่าเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่โซโลเคยได้ยิน

กลิ่นของไวน์ชั้นดีทำให้คอของโซโลสั่นและกลืนน้ำลาย

“อึก อึก อึก”

เหล้าไหลเข้าไปในคอของเขา ทำให้ร่างกายของโซโลที่เกือบแห้งแล้งเหมือนได้ฝนมาชะล้าง

หลังจากดื่มเหล้าไปขวดหนึ่ง จิตวิญญาณและพลังงานของโซโลก็ฟื้นตัวขึ้นมาก และในขณะเดียวกัน ทัศนคติของเขาที่มีต่อลิงค์ก็ดีขึ้นมากเช่นกัน