กระทะเหล็กกู้โลก - ตอนที่ 24 ฉันไม่ได้ร้องไห้

ตอนที่ 24 ฉันไม่ได้ร้องไห้

ฟ้าว ! ฟ้าว ! ซ่งเจิงมองไปยังแมวกลายพันธุ์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยอาการเหงื่อตก หรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่พี่ชายกุ้ยและลิงผอมจะปะทะด้วย ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว แมวกลายพันธุ์ขนาดครึ่งเมตรนั้นวิ่งไปมามองพวกเขาทั้งสามคน มันเลียแผลที่อยู่บนอุ้งเท้าของมันพร้อมกับดวงตาสีแดงของมันที่มีประกายแห่งความขี้เล่นอยู่

"เหมียวว ~" เจ้าแมวกลายพันธุ์อัปลักษณ์ตัวนั้นมองไปยังรอยแผลบนร่างของตัวเอง ก่อนจะใช้ดวงตาสีแดงจ้องเขม็งไปยังพวกเขาทั้งสามคน มันรู้ตัวเองดีว่าไม่มีทางสู้ทั้งสามคนได้ มันจึงเดินกลับเข้าไปในเงามืดเหมือนเดิม

ทั้งสามคนที่ถูกเจ้าแมวกลายพันธุ์มองมาอย่างเย็นชานั้น หลังจากที่มันเดินจากไปซ่งเจิงก็ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อของตัวเอง ก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า "เมื่อครู่ใช่แมวกลายพันธุ์ขั้นหนึ่งไหมนะ…."

เจ้าลิงผอมจับดาบยาวของตัวเอง มองมันด้วยสายตาเย็นชา "น่าจะนะ ถึงแม้จะไม่ใช่ขั้นที่สองแต่ก็ใกล้พัฒนาไปเป็นแมวกลายพันธุ์ขั้นที่สองเต็มทีแล้ว……"

พี่ชายกุ้ยพูดเสริมว่า "ไม่เคยเห็นตัวแบบนี้มาก่อนเลย…แมวกลายพันธุ์ที่มีความคิดแบบนี้"

ลิงผอมพูดขึ้นมาอีกว่า "ก่อนที่นายจะหมุนตัวมาน่ะ พวกเราทั้งสองคนไม่เห็นว่ามีแมวกลายพันธุ์อยู่รอบๆตัวนายเลย"

พี่ชายกุ้ยพูดอีกว่า "การหันหลังให้ศัตรูเป็นการกระทำที่โง่เง่าที่สุด หากไม่มีพวกเราทั้งสองคนอยู่ด้วยล่ะก็ เกรงว่าวันนี้นายคงได้กลายเป็นอาหารของแมวกลายพันธุ์นั้นไปแล้วล่ะ"

ซ่งเจิงกำกระทะในไว้มือแน่น ในใจของเขารู้สึกถึงความเย็นชาจากคำพูดนั้น หรือว่าการที่เขาจะเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ได้นั้น ยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้อีกมากมาย

เพราะแมวกลายพันธุ์ได้หนีไปแล้ว เหล่าซอมบี้ที่อยู่ไกลๆเมื่อเห็นว่าซอมบี้ที่ขั้นสูงกว่าได้จากไปแล้ว พวกมันก็เกิดความกระหายขึ้นมาทันที พวกนั้นพุ่งตรงเข้ามาหาทั้งสามคนพร้อมดวงตาแดงฉานของเหล่าซอมบี้ที่เต็มไปด้วยความละโมบ

ซ่งเจิงที่ไม่รู้เกิดอาการฮึกเหิมมาจากไหน ได้ชูกระทะขึ้น และใช้หนวดพลังจิตต่างโบกสะบัดไปมากลางอากาศ หนวดแต่ละเส้นนั้นได้รับพลังอันมหาศาลมาจากสมองของซ่งเจิง ในใจของซ่งเจิงตอนนี้นั้นเขากระหายการฆ่าเหลือเกิน

เมื่อเหล่าซอมบี้จำนวนหนึ่งมาถึงครึ่งทาง ก็โดนหนวดพลังจิตของซ่งเจิงหยุดเอาไว้ เขาหมุนกระทะเป็นวงกลม ดูจากท่าทางแล้วเขาคงกำลังโมโหมากทีเดียว เขาใช้กระทะนั้นทุบลงไปยังหัวของซอมบี้อย่างไร้ความปราณี

"ตามที่คิดเอาไว้ พัฒนาการของกระทะเหล็กนี้ ! เพิ่มการดูดซับพลังสินะ ！"

หนวดพลังจิตพุ่งกระจายเพิ่มขึ้นสามเส้น ดวงตาของซ่งเจิงปรากฏเส้นเลือดสีแดงขึ้นมา เขายืดแขนออกมาจนสุด แล้วโค้งตัวไปข้างหน้า "ย๊าก !" กระทะเหล็กของเขาเปลี่ยนรูปคล้ายกับลูกอุกกาบาตพุ่งตรงเข้าไปหาซอมบี้พวกนั้น !

เหล่าซอมบี้ที่ถูกมัดอยู่นั้นราวกับถังไม้ที่ถูกเผาจนส่วนบนของมันระเบิดออกมา เขามองไปยังซอมบี้ที่ร่วงลงพื้น แล้วซ่งเจิงก็คลายหนวดพลังจิตออก เขากำหมัดแน่นและมองดูเหล่าซอมบี้ที่กำลังพุ่งตรงมาหาเขาอีกครั้ง

{ใกล้ 2 ตัว ไกล 1 ตัว}

ซ่งเจิงกระโดดจนตัวลอย แล้วใช้เท้าถีบไปยังซอมบี้ตัวหนึ่งกลางอากาศ  ซอมบี้ตัวที่อยู่ข้างๆมองมายังอาหารของมันที่อยู่ห่างไปไม่กี่ฟุต มันส่งเสียงขู่ไปยังซ่งเจิง แต่เขากลับกำหมัดข้างขวาแน่น แล้วควงกำปั้นก่อนจะพุ่งตรงเข้าไปยังซอมบี้ตัวนั้น เมื่อซอมบี้ที่โดนหมัดของซ่งเจิงที่มีพลังราวห้าสิบกิโลนั้นชกจนตัวลอย

ในตอนนั้นเอง ซอมบี้ที่อยู่ไกลออกไปก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าซ่งเจิงทันที ซ่งเจิงคว้าแขนของซอมบี้ตัวนั้นแล้วใช้เข่ากระแทกเข้าไปที่หัวของมันอย่างตรงจุดพอดิบพอดี เมื่อบริเวณส่วนหัวของมันได้รับแรงกระแทกที่รุนแรงนั้น "แกร่ก !" หัวของมันก็หักลงมาในสภาพห้อยต่องแต่ง

เมื่อเหล่าซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาโจมตีเขานั้นได้ตายไปแล้ว ซ่งเจิงก็เห็นซอมบี้อีกตัวที่หางตา เขายกเท้าซ้ายขึ้นมาแล้วเตะเข้าไปยังสมองอันเน่าเหม็นของมันด้วยความโมโห มีทั้งเลือดสีดำ สีขาวและสีแดงของมันกระเด็นออกมาจากตัวรอบๆราวกับฝนตก

{เหลืออีก 1}

เมื่อเห็นว่าซอมบี้ที่ถูกเขาเตะนั้นลุกขึ้นยืนโซเซแล้วพุ่งตรงมาหาตัวเอง ซ่งเจิงก็ใช้เท้าขวาก้าวไปข้างหลังหนึ่งก้าว และเขามองไปยังซอมบี้ตัวนั้น…

เมื่อเขามองไปยังซอมบี้โง่ๆตัวนั้น แล้วยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมเลยทีเดียว

"ตายซะ !" พลังของมนุษย์สายพันธุ์ใหม่นั้นทะลักออกมา!

"ปัง !" พลังเท้าขวาอันโหดเหี้ยมของเขานั้นเตะเข้าไปที่เป้าของซอมบี้…ซ้ำแล้ว…ซ้ำเล่า……

เหล่าพี่ชายกุ้ยและเจ้าลิงผอมนั้นเกิดอาการตกใจเป็นอย่างมาก เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมากุมเป้าตัวเองไว้อย่างเสียวสันหลัง

ใบหน้าของซ่งเจิงนั้นมีอาการกระตุก เขามองไปยังร่างของซอมบี้ที่ล้มลงแล้วเตะเข้าไปที่คางของซอมบี้ตัวนั้น จนซอมบี้ที่น่าสงสารนั้นตายไปในที่สุด……

ซ่งเจิงมองไปยังร่างของซอมบี้ตัวนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง…ดูเหมือนว่าจะมันเป็นผู้ชาย….เขา…พักผ่อนอย่างสงบแล้วสินะ…

ซ่งเจิงใช้เสื้อเช็ดมือ เช็ดหน้าของตัวเอง พร้อมกับหมุนตัวมองไปที่ประตูใหญ่ เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เพราะว่า…ทั้งสองคนที่กำลังยืนกุมเป้าอยู่ข้างในนั้น เหมือนกับพวกเขามีสีหน้าที่ดูไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด

{ในที่สุด….ก็มาแล้วเหรอ}

มุมปากของซ่งเจิงนั้นยกยิ้มขึ้น เขาค่อยๆเดินไปหากระทะเหล็กของตัวเองแล้วหยิบมันขึ้นมา เขาใช้หนวดพลังจิตของเขาพุ่งไปหยุดเหล่าแมวกลายพันธุ์ที่ยังไม่ได้จัดการ

{แผนเดิมๆ ฉันไม่หลงกลอีกหรอกนะ !}

จู่ๆในหัวของเขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา {ให้ตายสิ ! พลังของหนวดพลังจิตจะมีไม่พอแล้ว ! การหยุดแมวกลายพันธุ์ขั้นหนึ่งนั้น…ต้องแข็งแกร่งกว่านี้}

แมวกลายพันธุ์ที่ถูกหยุดไว้กลางอากาศต่างส่งเสียงร้องขู่ออกมา ความตายที่กำลังคุกคามเข้ามาค่อยๆกระตุ้นประสาทการรับรู้ในสมองของพวกมัน พวกมันดิ้นรนหาทางหนีอย่างสุดความสามารถเมื่อมันเห็น "เหยื่อ" ได้กลายมาเป็น "ผู้ล่า"ในทันที มันจึงไม่เคยคาดคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน—หากมันคิดได้ล่ะก็มันคงหนีไปแล้ว

ซ่งเจิงกัดฟันแน่น เขายืดแขนออกไปสุดแขน แล้วโค้งตัวไปข้างหน้า

"ตายซะ !" เหล่าแมวกลายพันธุ์ก็ร่วงลงมาราวกับดาวตก….

ดวงตาของซ่งเจิงนั้นพล่ามัว เขาเกือบจะปล่อยหนวดพลังจิตให้หายไปแล้ว

เมื่อเห็นแบบนั้นพี่ชายกุ้ยและเจ้าลิงผอมก็รีบเข้าไปจู่โจมแมวกลายพันธุ์พวกนั้นทันที โอกาสมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ! พวกเขาจำเป็นต้องรีบคว้าเอาไว้ !

พี่ชายกุ้ยหยิบมีดสปาต้าออกมาแล้วใช้พลังทั้งหมดพุ่งเข้าไปทันที ส่วนเจ้าลิงผอมนั้นดึงมีดกริชออกมาแล้วปาเข้าไปยังแมวกลายพันธุ์

การต่อสู้ของทั้งสามคนใกล้รู้ผลแล้ว !

"ปัง !"  "แควก !" "ฉึบ !"

เสียงการปะทะของทั้งสามคนดังขึ้นพร้อมกันจนแทบจะแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นเสียงอะไร เสียงแรกคือเสียงกระทะเหล็กที่ฟาดลงไปที่หัวของแมวกลายพันธุ์ เสียงที่สองนั้นเป็นเสียงที่มีดสปาต้านั้นแทงเข้าไปยังร่างกายของแมวกลายพันธุ์แล้วถูกกรีดจนเป็นแผลยาว และเสียงที่สามนั้นคือเสียงมีดกริชของเจ้าลิงผอมที่ปักเข้าไปยังดวงตาของแมวกลายพันธุ์ มีดนั้นปักลงไปลึกมากทีเดียว

เมื่อเห็นว่าเหล่าแมวกลายพันธุ์ค่อยๆตายลง ทั้งสามคนก็ถอนหายใจออกมา แต่พวกเขาก็ยังไม่กล้าวางใจเท่าไหร่นัก

{ได้รับน้ำยาวิวัฒนาการระดับต่ำสุด 8 ส่วนและระดับหนึ่ง 1 ส่วน}

เมื่อได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นในหัว ซ่งเจิงก็นอนลงไปกับพื้นทันที แล้วยกมือขึ้นมาทำท่าโอเค

ส่วนสองคนที่เหลือนั้นก็ยืนเช็ดเหงื่อบนหน้าของตัวเอง พี่ชายกุ้ยนั้นดึงซ่งเจิงขึ้นมา ส่วนลิงผอมนั้นลากแมวกลายพันธุ์กลับเข้าไปยังบ้านหลังนั้น ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปข้างใน เจ้าลิงผอมก็หันไปปิดประตูใหญ่

พี่ชายกุ้ยมองไปยังร่างของซ่งเจิงที่นอนอยู่โซฟาอย่างอ่อนแรง เขายกนิ้วโป้งให้ซ่งเจิง "นายสุดยอดมาก!"

ส่วนเจ้าลิงผอมที่กำลังผ่าศพแมวกลายพันธุ์อยู่ ก็ได้เอื้อมมือที่เปื้อนเลือดไปตบบ่าของซ่งเจิง ทำให้รอยเลือดนั้นไปติดกับเสื้อของซ่งเจิง

ซ่งเจิงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง "สัตว์ร้ายก็คือสัตว์ร้าย ไม่ได้มีสมองอะไรเลย ! ลิงผอมนายว่าไหม สมองของพวกมันอาจจะโดนไวรัสกินไปแล้วก็ได้ !"

ลิงผอมนั้นก็หัวเราะออกมาเช่นกัน "นายดูสิ แมวตัวนี้ก็ไม่มีสมองเหมือนกัน" เจ้าลิงผอมหยิบกระโหลกแมวขึ้นมาพลางหัวเราะไปด้วย

พี่ชายกุ้ยนั้นลูบท้องของตัวเองแล้วพูดขึ้นมาว่า "แมวตัวนี้ จะถูกเปลี่ยนเป็นอาหารเลี้ยงคนได้ทั้งเดือน ไม่แน่ว่าอาจจะเพิ่มเนื้อได้อีกสองสามอย่าง ฮ่าฮ่าฮ่า"

ซ่งเจิงและลิงผอมนั้นกรอกตาไปมา แล้วพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า "เห็นแก่กิน !

หลังจากเสียงหัวเราะเงียบไป ซ่งเจิงก็จ้องมองไปยังเพดาน ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "นี่ ความฝันของพวกนายคืออะไรงั้นเหรอ ?"

พี่ชายกุ้ยก็รีบพูดในสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทันที "การที่จะได้กินให้อิ่ม !" เมื่อพูดจบก็เลียริมฝีปากแล้วมองไปยังร่างของแมวกลายพันธุ์

ส่วนเจ้าลิงผอมนั้นชะงักมือที่จัดการกับแมวกลายพันธุ์ครู่หนึ่งแล้วตอบออกมา "ฉันไม่มี.."

พี่ชายกุ้ยเมื่อได้ยินก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที เขาหันไปมองลิงผอมแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อเป็นแบบนี้บรรยากาศภายในบ้านนั้นก็สงบลงอีกครั้ง…

จากนั้นเจ้าลิงผอมก็พูดออกมาว่า "ทั้งบ้านเหลือฉันเพียงคนเดียวแล้ว..พ่อกับแม่ของฉันก็ถูกซอมบี้ฆ่าตาย..ตอนนี้ฉันมีชีวิตอยู่ก็เพื่อชดใช้บุญคุณของหัวหน้าเท่านั้น…"

ได้ยินแบบนั้นซ่งเจิงก็เผยอปากขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

แววตาของพี่ชายกุ้ยสงบนิ่งมาก เขาก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน

เจ้าลิงผอมก้มหน้าลง จึงทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีสีหน้ายังไง

ซ่งเจิงมองไปยังเจ้าลิงผอมเป็นเวลานานแล้วพูดออกมาเบาๆ

"เสียใจด้วยนะครับ…"

เจ้าลิงผอมไม่ได้พูดอะไรออกมา เขายังคงตรวจสอบร่างของแมวกลายพันธุ์ต่อไป เพียงแต่ว่าท่าทางของเขานั้นเปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้นมาก็เท่านั้น

หากว่ายังมัวแต่เสียใจอยู่ เขาคงจะอยู่แบบผ่านไปเรื่อยๆอย่างไร้ประโยชน์ เพราะคนที่เขารักได้ตายไปแล้ว ความเจ็บปวดของลูกผู้ชายที่เกิดขึ้นไม่มีใครที่จะเข้าใจได้

ซ่งเจิงยังคงจ้องมองเพดานต่อไป เขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วแล้วทำเป็นพูดว่า "อ่อ…ฝุ่นเข้าตาน่ะ"