พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 450 ฝืนใจยกโทษให้เขา
ตอนที่ 450
ฝืนใจยกโทษให้เขา
เสี่ยวเป่ามองดูมู่อวี้เฉิงด้วยใบหน้าบึ้งตึง
เขาทุกข์ทรมานเต็มทนและรู้สึกเบื่อหน่ายมากจริง ๆ ที่มีพ่อคอยแย่งความรักจากแม่ของเขาแบบนี้
รู้ไหมว่าก่อนหน้านี้หม่ามี้เคยเป็นของเขาคนเดียว
ตอนนี้พอมีแด๊ดดี้แล้วก็เอาแต่ลักพาตัวหม่ามี้เขาไปทั้งวัน
เสี่ยวเป่าโกรธมากและโทรศัพท์ไปบ่นกับลิ่นอวี๋เหยียน
ถึงเขาจะวางตัวสันติสุขกับมู่อวี้เฉิงไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็มีหม่ามี้ของแด๊ดดี้เป็นพรรคพวก ฮึ่ม
ลิ่นอวี๋เหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าไม่ได้โทรศัพท์หาเธอมาเป็นเวลานานแล้ว
เมื่อคิดว่าเสี่ยวเป่ากำลังจะมาหา ลิ่นอวี๋เหยียนก็รีบกดรับสายทันที
“เจ้าตัวแสบ ในที่สุดก็คิดถึงย่าแล้วเหรอ?” ลิ่นอวี๋เหยียนจงใจหยอกล้อ
“คุณย่า” เสี่ยวเป่ากำลังเสียใจและน้ำเสียงของเขาก็ฟังดูน่าสงสาร
ลิ่นอวี๋เหยียนที่ได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่าหัวใจเต้นแรง “ไอหยา เสี่ยวเป่าของย่า เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? รีบบอกย่ามาเร็ว ๆ”
“คุณย่าช่วยพาแด๊ดดี้กลับบ้านไปได้มั้ยฮะ?” เสี่ยวเป่าค่อย ๆ พูดขึ้น
“พากลับไปไหนนะ?” ลิ่นอวี๋เหยียนยังคงสับสน
“กลับบ้านเก่า เอาแด๊ดดี้กลับไป” น้ำเสียงของเสี่ยวเป่าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมล่ะ?” ลิ่นอวี๋เหยียนงุนงง
เสี่ยวเป่ากล่าวหามู่อวี้เฉิงเกี่ยวกับพฤติกรรมของเขาและต่อว่าเขาหลังจากนั้น
ปรากฏว่าเสี่ยวเป่าไม่ชอบที่มู่อวี้เฉิงอยู่กับ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนานเกินไปโดยไม่มีเขา
ลิ่นอวี๋เหยียนตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้นและไม่รู้ว่าจะปลอบเสี่ยวเป่าอย่างไรดี
เธอจึงพูดขึ้นว่า “แด๊ดดี้กับหม่ามี้รักกันดีแล้วเสี่ยวเป่าไม่มีความสุขเหรอจ๊ะ? เสี่ยวเป่าอยากให้แด๊ดดี้กับหม่ามี้มีน้องให้ไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ว่าแด๊ดดี้นิสัยไม่ดีเลย ไม่ยอมให้ผมอยู่กับหม่ามี้” เสี่ยวเป่ารู้สึกอิจฉาริษยาอย่างมาก จนความสมเหตุสมผลและการประพฤติตัวดีของเขาจางหายไปจนหมด
เด็กน้อยโกรธมากจนคนฟังกลุ้มใจ
ลิ่นอวี๋เหยียนพูดปลอบเสี่ยวเป่าสองสามคำแต่เสี่ยวเป่ากลับยังคงโกรธ จนทำให้ลิ่นอวี๋เหยียนทำอะไรไม่ถูก
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหยิบโทรศัพท์ออกจากมือเสี่ยวเป่าและพูดว่า “คุณแม่คะ อย่าสนใจเขาเลยค่ะ เดี๋ยวหนูคุยกับลูกเอง คุณแม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดและกดวางสาย
จากนั้นเธอก็หันไปมองเสี่ยวเป่า
เดิมทีเธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเสี่ยวเป่า อารมณ์โกรธของเธอก็หายไปทันที
เธออุ้มเสี่ยวเป่าไว้ในอ้อมแขนและกอดเขาเบา ๆ “ขอโทษนะจ๊ะ มันเป็นความผิดของแด๊ดดี้กับหม่ามี้เอง ไม่น่าทิ้งหนูไว้บ้านคนเดียวเลย รอบหน้าหม่ามี้จะไม่ให้เกิดขึ้นอีก”
“สัญญานะ” เสี่ยวเป่ากอดคอถงเหมี่ยวเหมี่ยวโดยไม่สนใจไยดี
“อืม สัญญา โอเคมั้ย?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรีบพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมอยากนอนกับหม่ามี้” เสี่ยวเป่าพูดต่อ
“ได้สิ ได้จ๊ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตอบรับคำขอร้องของ เสี่ยวเป่าทั้งหมด
จากนั้นก็ดูเหมือนว่าเสี่ยวเป่าจะสงบลงเล็กน้อย
เขากอดคอถงเหมี่ยวเหมี่ยวและหันไปมองมู่อวี้เฉิงอย่างผู้ชนะ
ราวกับบอกมู่อวี้เฉิงว่าคืนนี้หม่ามี้เป็นของผม
มู่อวี้เฉิงเมินเฉย
จนกระทั่งเที่ยงคืน เสี่ยวเป่ากำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของถงเหมี่ยวเหมี่ยว
มู่อวี้เฉิงย่องเข้ามาจากบานประตูและอุ้มเสี่ยวเป่ากลับไปในห้องนอนเล็ก ๆ ของเขา
จากนั้นมู่อวี้เฉิงก็เข้าไปนอนกอดร่างอันนุ่มนิ่มของภรรยาและนอนหลับไปอย่างสบายใจเฉิบ
เมื่อมองดูชายร่างใหญ่ที่กอดเธออยู่ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็อดหัวเราะไม่ได้
ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ยังทำตัวเป็นเด็กกันทั้งนั้น
ดูเหมือนว่าพ่อลูกจะรวบรวมสติปัญญาและความกล้าหาญมาต่อสู้แก่งแย่งที่นอนกันจนได้ ทำตัวเป็นเด็กกันจริง ๆ
มู่อวี้เฉิงกำลังนอนหลับสบาย ขณะที่เสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อเห็นห้องที่คุ้นเคย เสี่ยวเป่าก็โมโหมาก
เขารีบแต่งตัวและออกไปหามู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
เสี่ยวเป่าจ้องเขม็งมู่อวี้เฉิงด้วยสายตาไม่พอใจ
แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี เกลียดแด๊ดดี้ที่สุดในโลกเลย
“กินนมมั้ย?” มู่อวี้เฉิงพบว่าเวลาเจ้าตัวเล็กโกรธมันช่างดูน่ารักเป็นพิเศษ
หากโกรธนิด ๆ หน่อย ๆ คงไม่เป็นไร แต่ถ้าโกรธมากกว่านี้คงจะไม่ไหว
เสี่ยวเป่าหันหน้าหนีและเพิกเฉยต่อมู่อวี้เฉิงอย่างเด็ดเดี่ยว
“หม่ามี้ เมื่อคืนนี้หม่ามี้ไม่รักษาสัญญา หม่ามี้คงจะไม่รักผมแล้วใช่มั้ย” เสี่ยวเป่ากอดแขนของถงเหมี่ยวเหมี่ยวด้วยใบหน้าโศกเศร้า
“ได้ยังไง? หม่ามี้รักหนูที่สุดในโลกเลย ดูสิ ตอนไปโรงเรียนคุณครูได้บอกหรือเปล่าว่าเด็ก ๆ จะต้องเรียนรู้การพึ่งพาตัวเอง หม่ามี้กับแด๊ดดี้กำลังฝึกให้ลูกรู้จักพึ่งพาตัวเองอยู่ แด๊ดดี้กับหม่ามี้ทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเสี่ยวเป่าเองไม่ใช่เหรอ?”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ดังนั้นเธอจึงแก้ตัวแบบขอไปที
ดูเหมือนสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริงนั้นเธอแค่พยายามทำให้เธอกับมู่อวี้เฉิงรอดพ้นความผิด
และมันก็ได้ผลจริง ๆ
เสี่ยวเป่าเชื่อสนิทใจและพยักหน้าด้วยความเข้าใจ “ถ้างั้นผมจะไม่ว่าอะไรแด๊ดดี้ และฝืนใจยกโทษให้เขา”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจูบแก้มเสี่ยวเป่า “เก่งมาก ลูกเป็นเด็กดีจริง ๆ”
เสี่ยวเป่าก้มหน้าลงและกินอาหารเช้าด้วยท่าทางจริงจัง
ปากเล็ก ๆ ของเขาปูดโปนก่อนที่เขาจะกลืนอาหารลงคอและพูดว่า “หม่ามี้ เดี๋ยวสองวันจะมีประชุมผู้ปกครอง หม่ามี้จะไปมั้ย?”
นับตั้งแต่เสี่ยวเป่าเข้าโรงเรียน นี่เป็นการประชุมผู้ปกครองครั้งแรกของเขา ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะไม่ไปได้อย่างไร?
“เดี๋ยวแด๊ดดี้กับหม่ามี้จะไปประชุมผู้ปกครองด้วยกัน ไม่ต้องห่วงจ๊ะ” ไม่ว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวกับมู่อวี้เฉิงจะยุ่งแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่พลาดวันสำคัญเช่นนี้
หลังจากได้ยินคำตอบรับที่น่าพึงพอใจ เสี่ยวเป่าก็ปัดเป่าความมืดมนออกและส่งยิ้มหวานให้ถงเหมี่ยวเหมี่ยว
วันนี้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไปที่บริษัทและพบว่าลู่ซีจวี๋กลับมาเข้าบริษัทแล้ว
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หากมีลู่ซีจวี๋อยู่ด้วย ภาระที่หนักอึ้งบนบ่าของเธอก็คงจะลดลงอย่างมาก
ในช่วงสองสามวันที่ลู่ซีจวี๋ไม่อยู่ มีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการและติดต่อ
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกับลู่ซีจวี๋จึงจัดประชุมกันทั้งเช้า
หลังจากประชุมเสร็จ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เกือบจะทรุดตัวลง
เธอพูดมากจนริมฝีปากของเธอเริ่มเหือดแห้ง
หลังจากดื่มน้ำไปครึ่งขวด ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็มาช่วย ลู่ซีจวี๋จัดเตรียมเอกสาร
“ซีจวี๋ เหมี่ยวเหมี่ยว” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นด้านนอกประตู ขณะที่อินอวี่โหรวเดินถือกล่องอาหารเข้ามา
“ข้าวกล่องแสนรัก” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขยิบตาให้ อินอวี่โหรว
อินอวี่โหรวรีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
เมื่อเห็นเธอ ลู่ซีจวี๋ก็เดินเข้ามาหยิบกล่องอาหารจากมือเธอแล้วจูงมือเธอไปที่ห้องประชุม “คุณกำลังท้องอยู่ อย่าเพิ่งทำอาหารมาให้ผมเลย ที่บริษัทก็มีโรงอาหาร ผมกินอาหารที่นั่นได้”
เขารู้สึกทุกข์ใจแทนอินอวี่โหรว กลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป
“ก็คุณชอบไม่ฟังกันนี่คะ ถ้าฉันไม่เอาอาหารมาส่งให้ก็ไม่รู้ว่าคุณจะกินข้าวเมื่อไหร่ มัวแต่ลืมกินข้าวอยู่แบบนี้ได้ยังไง?” อินอวี่โหรวเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของเขา
“ขอบคุณนะ” ลู่ซีจวี๋จับมือเธอแล้วค่อย ๆ ลูบหลังมือเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวแอบมองดูจากด้านข้าง และส่งสัญญาณบอกอินอวี่โหรวว่าให้คอยสังเกตสีหน้าของลู่ซีจวี๋
อินอวี่โหรวที่เห็นเช่นนั้นยิ้มเบา ๆ เธอมีความสุขมาก
เธอรู้ว่าถงเหมี่ยวเหมี่ยวกำลังให้กำลังใจเธอ