พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 150 คุณถูกวางยาใช่มั้ย?
ตอนที่ 150
คุณถูกวางยาใช่มั้ย?
นับตั้งแต่ที่มู่อวี้เฉิงกลับมาที่ห้องจัดงานเลี้ยง สายตาของซ่งอวี่ซีก็เอาแต่จับจ้องไปยังเขา
เธอกำลังรอคอยให้ยาออกฤทธิ์
หลังจากมู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวทักทายใครบางคนอีกสองสามคนเสร็จ พวกเขาก็เตรียมตัวจะกลับออกไป
“คุณรอผมอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อน” มู่อวี้เฉิงบอกถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่ด้านข้าง
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้า
มู่อวี้เฉิงเดินตรงไปเข้าห้องน้ำ
ซ่งอวี่ซีรีบวางแก้วไวน์ในมือลงและแอบย่องตามเขาออกไปเงียบ ๆ
ดูจากเวลาก็น่าจะใกล้ถึงเวลาที่ยาออกฤทธิ์แล้ว
เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะต้องพาเขาไปที่ห้อง
เดิมทีมู่อวี้เฉิงยังปกติดีอยู่แต่ใครจะรู้ว่ายาจะค่อย ๆ ออกฤทธิ์
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดมนลง การรับรู้เริ่มเลอะเลือน
กว่าจะเดินกลับออกมาจากห้องน้ำก็เริ่มไม่มั่นคงเหมือนเดิมแล้ว
ซ่งอวี่ซีที่กำลังรออยู่ข้างนอกดีใจมาก เธอแสร้งทำเป็นเดินเข้าไปถามด้วยท่าทางวิตกกังวล “อวี้เฉิงเป็นอะไร? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
มู่อวี้เฉิงเงยหน้ามองเธอก่อนจะยกมือขึ้นผลักเธอออกไปอย่างเย็นชา “ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องมายุ่ง!”
น้ำเสียงของเขาแหบแห้งราวกับว่ากำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง
แน่นอนว่าซ่งอวี่ซีไม่ยอมแพ้และก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง “อวี้เฉิงนายไม่สบายหรือเปล่า? เดี๋ยวฉันพานายกลับห้องเอามั้ย?”
“ไม่ต้อง!” มู่อวี้เฉิงพยายามระงับเสียงของเขาและต่อต้านการสัมผัสของซ่งอวี่ซี
ทว่าซ่งอวี่ซียังคงยืนกรานเอื้อมมือออกไปประคอง มู่อวี้เฉิงและพาเขาเดินเข้าไปในห้องพักของโรงแรม
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานานแต่กลับไม่เห็นมู่อวี้เฉิงเดินออกมาสักที
เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะถูกขังอยู่ในห้องน้ำเหมือนเธอเมื่อกี้นี้?
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดและหันหลังกลับไปค้นหา
แต่เมื่อเดินผ่านไปได้ครึ่งทาง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็พบกับฉือเหวย
ฉือเหวยเหลือบมองถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่กำลังเดินเข้ามาจากหางตา จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นก้มหน้าจัดแจงชุดให้เรียบร้อย
ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินผ่านกันไป เธอก็สะดุดชนเข้ากับถงเหมี่ยวเหมี่ยว
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ! ขอโทษนะคะ!”
ฉือเหวยรีบลุกขึ้นยืนและกล่าวขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณเป็นอะไรมั้ยคะ?”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวประคองเธอให้ลุกขึ้นมา “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันล่ะเป็นอะไรมั้ยคะ?”
ฉือเหวยส่ายหัว “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”
ทั้งสองคนยืนตรงข้ามกัน ฉือเหวยเงยหน้าขึ้นมอง ถงเหมี่ยวเหมี่ยว “เอ๊ะ นี่คุณถงที่มากับคุณมู่หรือเปล่าคะ?”
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวประหลาดใจ เธอไม่รู้จักหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ
ฉือเหวยพยักหน้า “ใช่ค่ะ ก็วันนี้คุณกับคุณมู่เด่นที่สุดในสายตาของแขกคนอื่นแล้วนี่ค่ะ อีกอย่างเรื่องที่คุณกับคุณมู่ร่วมมือกันก็แพร่กระจายออกไปวงกว้าง”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงยิ้มตอบรับอย่างสุภาพ
“คุณถงจะไปไหนเหรอคะ?” ฉือเหวยถามและเหลือบมองไปทางด้านหลัง
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวได้ยืนลังเลเพราะเธอยังไม่คุ้นเคยกับคนตรงหน้ามากนัก
ฉือเหวยไม่สนใจอะไรและคาดเดาว่า “คุณกำลังไปหาคุณมู่เหรอคะ?”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวประหลาดใจว่าเธอรู้ได้อย่างไร?
ฉือเหวยรีบพูดต่อโดยไม่รีรอให้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตอบ “ฉันเพิ่งเห็นคุณซ่งพาคุณมู่ขึ้นไปที่ชั้นบนน่ะค่ะ”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้าโดยไม่คิดอะไรมาก “อ๋อ ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสิควรจะขอบคุณคุณถงมากกว่า” ฉือเหวยแสดงสีหน้ารู้สึกผิด
หลังจากที่ทั้งสองแยกทางกันแล้ว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็รู้สึกลังเลขึ้นมา
มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างมู่อวี้เฉิงกับซ่งอวี่ซีหรือเปล่า?
เธอต้องรอเขาหรือไม่?
หรือว่าต้องกลับออกไปก่อน?
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจรออีกสักพัก
ในอีกด้านหนึ่ง มู่อวี้เฉิงถูกส่งตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้องพัก
แต่เนื่องจากซ่งอวี่ซีคอยอยู่เคียงข้างเขา เขาจึงแทบจะไม่สามารถควบคุมความปั่นป่วนในร่างกายได้
ซ่งอวี่ซีมองดูคิ้วที่ขมวดเข้ากันหาเป็นปม หยาดเหงื่อที่ผุดออกมาจากหน้าผากแล้วรู้ว่าความอดทนของเขากำลังจะถึงขีดจำกัดแล้ว
แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรและถามอย่างใจดี “อวี้เฉิงเป็นอะไรไป? ทำไมถึงเหงื่อออกเยอะขนาดนี้? อยากให้ฉันโทรตามหมอมั้ย?”
เธอพูดและจงใจเอนกายลงไปแนบชิดกับร่างของมู่อวี้เฉิง
ทันทีที่เธอเขยิบเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมอันแรงกล้าบนร่างกายของเธอก็แทบจะทำให้มู่อวี้เฉิงหายใจไม่ออก
มู่อวี้เฉิงอดกลั้นต่อความรู้สึกปั่นป่วน ผลักออกด้วยแรงกำลังทั้งหมดที่มี และตะคอกด้วยความฉุนเฉียว “ไปให้พ้น!”
ซ่งอวี่ซีที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซไปด้านข้างและเกือบจะล้มลงกับพื้น
แรงผลักดังกล่าวทำให้ซ่งอวี่ซีสับสนเป็นอย่างมาก
เธอนึกไม่ถึงว่ามู่อวี้เฉิงซึ่งถูกวางยาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้
แต่ก่อนที่ซ่งอวี่ซีจะทนได้ตอบโต้ มู่อวี้เฉิงที่อดกลั้นก็เอาไว้ก็ผลักซ่งอวี่ซีออกจากห้องไป
และปิดประตูลง
กว่าซ่งอวี่ซีจะทันได้ตอบสนอง เธอก็กระเด็นออกมาอยู่นอกห้องแล้ว
เธอยกมือขึ้นมาเคาะห้องอย่างไม่พอใจ “อวี้เฉิงเกิดอะไรขึ้น? เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
ไร้เสียงตอบรับจากทางด้านใน
หรือว่าแผนการของเธอจะพังลงแบบนี้จริง ๆ เหรอ?
นี่เป็นโอกาสที่เธอไม่ได้รับมาง่าย ๆ สักหน่อย!
หากพลาดโอกาสในครั้งนี้ไป คราวหน้าคงจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อีก!
ยิ่งซ่งอวี่ซีคิดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าจะคว้าโอกาสนี้มาให้ได้เท่านั้น
ดังนั้นเธอจึงเคาะประตูต่ออย่างไม่ยอมแพ้ “อวี้เฉิง เปิดประตูได้มั้ย? หากนายไม่สบายตรงไหน เดี๋ยวฉันโทรเรียกหมอให้!”
มู่อวี้เฉิงที่อยู่ในห้องกำลังสังเกตอาการของตนเอง
เขาถูกวางยา!
นอกจากนี้ฤทธิ์ของยายังไม่ธรรมดา!
หากออกไปจากที่นี่มันคงจะยาก
ยิ่งไปกว่านั้นซ่งอวี่ซีกำลังรออยู่ด้านนอกประตู
มู่อวี้เฉิงพยายามตั้งสติคิดหาวิธีการต่าง ๆ
ทันใดนั้นร่างของถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
มู่อวี้เฉิงหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาถงเหมี่ยวเหมี่ยวโดยไม่ลังเล
“ถงเหมี่ยวเหมี่ยว มาที่ห้อง1205เดี๋ยวนี้” เขาพูดและวางสายไป
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่พิจารณาจากเสียงของมู่อวี้เฉิงในตอนนี้ดูเหมือนเขากำลังโกรธและอดกลั้นกับอะไรบางอย่างอยู่
หรือว่าเขาปวดท้องอีกแล้วเหรอ?
คิดได้ดังนั้น ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ตรงดิ่งไปที่ห้องหมายเลข1205
เมื่อขึ้นไปที่ชั้นบน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นซ่งอวี่ซียืนอยู่หน้าห้องจากระยะไกล
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขมวดคิ้วและค่อย ๆ เดินเข้าไป
“เธอมาทำอะไรที่นี่!?” ซ่งอวี่ซีกังวลมากเมื่อเห็น ถงเหมี่ยวเหมี่ยว
นึกไม่ถึงว่าตอนสุดท้ายทุกอย่างจะกลายมาเป็นอย่างนี้
เธอจะปล่อยให้หล่อนฉวยโอกาสไม่ได้
จะต้องหาทางพาเขากลับออกไป!
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่สนใจเธอและเดินเข้าไปเคาะประตู “มู่อวี้เฉิง ฉันเอง!”
ทันทีที่พูดจบ ประตูก็เปิดออก แรงบางอย่างดึงตัว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเข้าไปข้างในห้อง
วินาทีต่อมา ประตูก็ปิดลงอีกครั้ง
ซ่งอวี่ซีไม่มีโอกาสได้ลงมือทำอะไรเลย
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถูกดึงเข้าไปข้างในและถูกกดเข้ากับบานประตู
แต่ก่อนที่เธอจะตอบสนอง จูบอันเร่าร้อนก็พุ่งเข้าใส่เสียก่อน
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ยังมีสติอยู่เริ่มรู้สึกหวาดกลัว
เธอพยายามผลักมู่อวี้เฉิงออก แต่เขากลับไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
ในตอนนั้นเอง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวค้นพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นมู่อวี้เฉิง
ร่างกายของเขาเร่าร้อน ดวงตาพร่ามัวราวกับถูกวางยา
“มู่อวี้เฉิง คุณถูกวางยาใช่มั้ย? ฉัน… ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลมั้ย?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยายามพูดโน้มน้าว