บทที่ 44 ยังไม่พอ
หัวหน้าเผ่าของ มังกรเหมิง ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน แม้แต่หัวหน้าเผ่าคนก่อนก็ไม่เคยเป็นเช่นนี้ เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาอายุยังน้อย เวลาพูดก็ยิ้มตาหยีไม่เห็นความโกรธความเกลียดชัง แต่เมื่อเขาพูดสิ่งที่อยู่จะก้นบึ้งในหัวใจ เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าตราบใดที่เขาพูดคำ “ไม่”หลี่หูจะสังหารเขาทันที
“ข้ารับปาก ข้ายอมทำตาม!” ต้าหยาเป็นคนเช่นกันเขาย่อมหวาดกลัวความตาย ไม่เพียงแค่นั้น หากเขาตาย ผู้หญิงและลูกๆในเผ่าจะไม่มีใครปกป้อง พวกเขาจะกลายเป็นเพียงลูกแกะที่รอการเชือดในสายตาของเผ่าอื่น!
“ดีมาก!” มู่เฟิง ตบไหล่เขาเบาๆ
“จำไว้นะหากวันหน้าต้องการแก้แค้นก็มาได้เสมอ อย่าลืมเตรียมขนสัตว์และเกลือมาด้วยเพราะถ้าขี้เกียจรอคนมาไถ่ตัว!”
หัวหน้าเผ่า มังกรเหมิง สั่นเทิม เขามองไปที่คนของเผ่า มังกรเหมิง ที่นอนเรียงรายกันอยู่รอบๆและส่ายหัวอย่างแรง
“ไม่กล้า ไม่กล้า!”
“ไม่กล้าก็ดีแล้ว!” มู่เฟิง ยิ้มและลุกขึ้นเขาตบมือและมองไปที่หลี่หู
“ เช่นนั้นก็ปล่อยคนสองสามคนกลับไปก่อนส่วนคนอื่นๆใช้เชือกเป็นสัตว์มัดไว้ที่ด้านนอกกำแพง! หาคนมาเฝ้าพวกเขา หากพวกเขาคิดจะหนีก็ฆ่าพวกเขาให้หมดไม่จำเป็นต้องให้อาหาร!”
มู่เฟิง กล่าวอย่างสงบ นี่คือสังคมยุคดึกดำบรรพ์ กฎของป่าคือที่สุด ผู้อ่อนแอย่อมไม่มีกิน แม้ว่าเขาจะไม่ใช่มารร้ายที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาแต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาขี่คอและอึและฉี่รดเขาได้ เขายังสามารถเผชิญหน้ากับทุกคนที่กล้าจะต่อกร
เมื่อเทียบกับเผ่าอื่นๆ มู่เฟิง ไม่ได้เลือกที่จะฆ่าคน หากเป็นเผ่าอื่นหรือตามคำสั่งของหลี่หู พวกเขาจะฆ่าเชลยทั้งหมดจากนั้นก็ฉวยโอกาสไปปล้นเผ่า มังกรเหมิง!
“ เข้าใจแล้วอุกะอุกะ!” ตอนนี้ หลี่หู เข้าใจเจตนาของ มู่เฟิง แล้ว
ชายหนุ่มในชนเผ่าพูดขึ้น
“หัวหน้าเผ่าวางใจได้หากพวกมันกล้าที่จะหนีข้าจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!”
“ดี!” มู่เฟิง เดินหันหลังกลับเข้าไปในหมู่บ้าน แม้ว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเผ่าและเขาเองก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย คนในเผ่า มังกรเหมิง ที่ดุร้ายถูกจัดการโดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มันให้ความรู้สึกเหมือน “หัวเสือหางงู”
“นี่มันจะเกินไปหรือไม่!” มู่เฟิง ส่ายหัวด้วยความเสียใจ เขารู้สึกว่าการต่อสู้ระหว่างเผ่านั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาเขาเป็นนักประวัติศาสตร์ เขาเชื่อว่าหลังจากผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไป และเมื่อเขาใช้วิธีการ “เชือดไก่ให้ลิงดู!” เพื่อข่มขู่คนของเผ่า มังกรเหมิง
“ จริงสิระบบ ส่งภารกิจ” มู่เฟิง จำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาได้รับภารกิจเกี่ยวกับความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์
ตามที่คาดไว้ระบบแสดงหน้าจอ
ภารกิจ:แก้ปัญหาการอยู่รอดของเผ่า 500 คะแนน ยังไม่สำเร็จ
“ข้าเอาชนะคนของเผ่า มังกรเหมิง ได้แล้วทำไมถึงยังไม่สำเร็จ?”
ระบบแจ้งเตือน: “ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนของเผ่า มังกรเหมิง จะไม่ผิดคำพูด!”
มู่เฟิง เข้าใจในทันทีและคิดในใจว่า “เช่นนั้นรอให้คนในเผ่า มังกรเหมิง นำเกลือและขนสัตว์มาแลกกับคนก่อนค่อยส่งมอบภารกิจ”
ตอนนี้มีฉันสามารถส่งภารกิจอื่นหรือไม่!”
จากนั้นระบบก็ใช้ไปยังหน้าจอเกี่ยวกับหมวดอาหารทันที
“ค้นพบหน่อไม้กินได้ได้รับคะแนน 200 คะแนน!”
ตอนนี้มีคะแนนอยู่ 1,500 คะแนน
“ ดี!” มู่เฟิง กำหมัดแน่น “ยังเหลืออีก 500 คะแนนก็จะถึง 2000 คะแนนแล้วนั่นหมายความว่าฉันจะสามารถเรียนรู้ทักษะรักษาธาตุไม้ได้!”
ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำก็คือรวบรวมคะแนนอีก 500 คะแนน เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงนั่งรอคนจากเผ่า มังกรเหมิง มาส่งเกลือและขนสัตว์
แต่คิดไปคิดมา มู่เฟิง ก็ไม่สามารถอดทนรอได้ ในชาติที่แล้วเขาเชื่อคำคำนึงว่า “เนื้อเข้าปากตัวเองไม่นับ คนอื่นยังสามารถเอาออกมาได้ มีเพียงแต่การกลืนมันลงท้องแล้วเท่านั้นจึงจะถือว่าสำเร็จ!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดถึงหมูป่าทางภูเขาตะวันออก เขาเริ่มคิดในใจว่า “หากจับหมูป่าได้ จะได้คะแนน 300 คะแนนแล้วหาผักป่าอื่นๆอีก ด้วยวิธีนี้เขาจะได้รับความสำเร็จถึง 2000 คะแนนก่อนที่คนของเผ่า มังกรเหมิง จะมาถึง!”
“เอาล่ะ นี่เองก็เป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขมากที่สุดในตอนนี้!”
ดังนั้น มู่เฟิง ที่พึ่งกลับมายังถ้ำก็รีบเดินไปปรึกษากับ หมิงกวง เพื่อดูว่าจะจับหมูป่าอย่างไร
หมิงกวง กำลังยุ่งอยู่กับการยึดอาวุธของเผ่า มังกรเหมิง มีทั้งดาบกระดูก และกระบองกระดูกมากมาย
น่าแปลกใจที่มีแท่งโลหะสีดำอีกอัน แค่มองด้วยตาเปล่าก็รู้สึกว่าวัสดุชิ้นนี้แข็งแกร่งมาก
หมิงกวง เห็น มู่เฟิง เดินมาจึงรีบส่งมันให้กับ มู่เฟิง นี่เป็นกฎของเผ่า ทุกอย่างที่เก็บเกี่ยวได้ล้วนต้องให้หัวหน้าเผ่าเป็นคนเลือกก่อน
มู่เฟิง หยิบท่อนเหล็กขึ้นมาถือไว้ในมือแล้วลองเหวี่ยง 2-3 ครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีสนิมอยู่บนนั้นเขาเลยรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่โลหะทั่วไปที่เขาเคยเห็นในชาติที่แล้ว แต่มันคล้ายกับเหล็กอุกกาบาตที่ถูกบันทึกไว้ในพงศาวดาร
เขาถือมันโบกไปมา 2 ครั้งได้ยินเสียงลมกรรโชกพัดพาตามแรงเหวี่ยงของเขา
“หัวหน้าเผ่านี่คืออะไร?” หมิงกวง ถาม
มู่เฟิง สายหัว “ไม่แน่ใจแต่ดูเหมือนว่ามันอาจจะเป็นอาวุธระดับทอง!” สิ่งนี้เป็นโลหะที่เขาไม่รู้จักแต่สิ่งที่เขารู้ก็คือมันแข็งมากและเหมาะสำหรับต่อสู้และล่าสัตว์ พูดจบเขาก็ยื่นให้กับหมิงกวง
“ พวกเจ้าเอาไว้ใช้ล่าสัตว์”
หมิงกวง รีบโบกมือ “หัวหน้าเผ่านี่เป็นอุปกรณ์ระดับทองท่านควรเก็บเอาไว้เถิด ข้ามีดาบงาช้างที่ยึดได้เช่นกัน!”
หมิงกวง ยก ดาบกระดูกที่มือให้ดู ดูเหมือนว่าคมกริบ มู่เฟิง จึงไม่ต้องเกรงใจ “ก็ได้!”
“หัวหน้าเผ่าท่านมีธุระอันใดหรือไม่” หมิงกวง ถาม
“ปล่อยให้พวกเราจัดการที่นี่กันเองเถอะ!”
“ใช่แล้วข้ามีบางอย่าง ข้าคิดจะจับหมูป่ามาเลี้ยง!”
