ข้าแค่อยาก "กิน" อย่างเงียบๆ - บทที่ 17 ตายทุกคน

บทที่ 17 ตายทุกคน

*เอื๊อก*

เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ที่ยากลำบากได้ดังขึ้นมา

เจียงหมิงรู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองสั่นสะท้านจนยากที่จะหยุด

เจียงหยวนหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งลึกและพูดออกมา “อยากจะขอให้ใครช่วยรึเปล่า”

นิ่งเงียบไปหนึ่งวิ

เป็นตอนนี้ที่ดวงตาของเจียงหมิงได้มีดวงตาเบิกกว้าง พร้อมกับกลิ่นเลือดที่คาวคุ้งได้ส่งเข้าจมูกของทุกคน

*ผลั๊ก*

ร่างของเจียงหมิงได้ร่วงหล่นลงไปกองกับพื้น พร้อมกับรูโหว่สามนิ้วบนหัวที่มีเลือดพุ่งออกมา

“ตะตาย ตายแล้ว”

เจียงจ๋านในตอนนี้ตกอยู่ในสภาพโง่งม เขาไม่คิดว่าเจียงหมิงจะตกตายง่ายถึงเพียงนี้

“ข้าเคยปล่อยพวกเจ้า แต่พวกเจ้ากลับคิดฆ่าข้า”

เจียงหยวนไม่ได้แสดงท่าทางยินดียินร้ายกับการตายของเจียงหมิง ราวกับว่าอีกฝ่ายอ่อนแอเกินกว่าจะถือสา อ่อนแอจนแม้กระทั่งความเกลียดชังก็ยังไม่คู่ควร

“ตรงลงนรกไปเลยแล้วกัน”

“อ๊ากกกกก”

“ไม่นะ”

เสียงกรีดร้องโหยหวนได้ดังขึ้นมาทีละคนสองคน

พร้อมกับที่ชีพจรก่อร่างของเจียงหยวนในรูปของกระบี่ ได้เก็บเกี่ยวชีวิตของผู้คนในที่นี้ไป

เพียงแค่สามวินาทีเท่านั้น

เหลือเพียงเจียงจ๋านเพียงคนเดียวในตอนนี้

“ไอ้ขยะ ข้าคือหลานของผู้อาวุโสสูงสุด…”

เจียงจ๋านพูดออกมาอย่างไม่เหลือความมั่นใจอยู่อีก

พร้อมกับปราณกระบี่ที่ทอประกายแสงออกมา

“เออ ข้ารู้”

เจียงหยวนยิ้มออกมาก่อนที่จะเก็บปราณกระบี่ของเขาไป

“ข้าไม่นึกเลยจริงๆว่าไอ้พวกนี้จะได้แก่นปีศาจมามากมายขนาดนี้เลยนะเนี่ย”

เมื่อมองเห็นแก่นปีศาจที่ถูกเก็บรวบรวมไว้ในถุง ดวงตาของเจียงหยวนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา แม้ว่าระดับของพวกมันจะต่ำ แต่ก็ต้องไม่ลืมว่าแม้แต่ปีศาจระดับศูนย์ก็ยังเป็นเรื่องอยากที่คนเพียงคนเดียวจะจัดการได้ แม้แต่คนนับสิบก็ยังเรียกได้ว่ายากเย็น

ในถุงใบนี้ นอกจากจะมีของใช้ทั่วไปแล้ว ด้วยคุณลักษณะของมันที่เก็บของได้ผิดจากขนาดภายนอก นี่สมควรจะเป็นถุงเก็บของระดับสูงที่มีขนาดเทียบเท่ากับแหวนเก็บของอย่างไม่ต้องสงสัย

หลังจากนั้น เจียงหยวนได้หยิบแก่นปีศาจของสัตว์ปีศาจที่ตัวเองฆ่าไป แก่นปีศาจพยัคฆ์เงินคำรณออกมา

กลืนกิน

“ดิ้ง…กลืนกินแก่นปีศาจระดับหนึ่ง แก่นปีศาจพยัคฆ์เงินคำรณ ระดับการบ่มเพาะเพิ่มขึ้น”

-ไม่ยกระดับรึ-

-อีกที-

“ดิ้ง…กลืนกินแก่นปีศาจระดับหนึ่ง แก่นปีศาจหมาป่าโลหิต ระดับการบ่มเพาะเพิ่มขึ้น”

“ดิ้ง…กลืนกินแก่นปีศาจระดับศูนย์ แก่นปีศาจหมาป่าโลหิต ระดับการบ่มเพาะเพิ่มขึ้น”

“ดิ้ง…กลืนกินแก่นปีศาจระดับศูนย์ แก่นปีศาจพยัคฆ์ ระดับการบ่มเพาะเพิ่มขึ้น”

…

“ดิ้ง…. กลืนกิน… ระดับบ่มเพาะของท่านเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ระดับบ่มเพาะของเท่าในตอนนี้คือระดับนักรบหกดาว”

หลังจากกลืนกินแก่นปีศาจไปเกือบครึ่ง เจียงหยวนก็รู้สึกถึงพลังที่เอ่อร้นออกมาภายในร่าง

-กลืนกินไปขนาดนี้ถึงจะยกระดับเลยรึ-

แม่ว่าแก่ปีศาจเหล่านี้จะคล้ายคลึงกับจุดตันเถียนในร่างกายของมนุษย์ แต่พวกมันก็เป็นแหล่งพลังวิญญาณสำหรับมนุษย์ด้วยเช่นกัน

นี่จึงทำให้หลังจากที่เจียงหยวนใช้ระบบกลืนกินแก่นปีศาจ นั่นก็เปรียบได้ดั่งการทำให้ระบบดูดซับพลังวิญญาณไปโดยตรง และเมื่อดูดซับได้มากพอ มันย่อมทำให้ระดับบ่มเพาะของเขาเพิ่มขึ้นมาได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เจียงหยวนก็เข้าใจในเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ถึงแม้ว่าแก่นปีศาจเหล่านี้จะไม่ได้สูงล้ำ แต่หากว่ากันตรงๆ พลังวิญญาณของมันไม่ได้มากไปกว่าพลังวิญญาณที่แฝงอยู่ในซากร่างของพวกมันและสมุนไพรทั้งหลายที่อยู่ในสิ่งแวดล้อม เมื่อเทียบกับอาหารมื้อนึงแล้ว สิ่งที่เขาทำอยู่นี่ก็ไม่ได้ต่างจากการกินของว่างที่กินก่อนและหลังอาหารมือหลัก

หากว่ามีใครรู้ถึงความคิดของเจียงหยวนในตอนนี้ คนเหล่านั้นย่อมต้องคุ้มคลั่งอย่างเป็นบ้าเป็นหลังในทันที นั่นก็เพราะในสายตาของเจียงหยวน แก่นปีศาจที่ล้ำค่าของพวกเขาไม่ได้ต่างจากของขบเคี้ยวเล่นเท่านั้น

*ตูม*

ในตอนนี้ แสงสว่างได้เปล่งประกายทั่วท้องฟ้า มันเป็นแสงที่เกิดจากเคล็ดวิชาแสงศักดิ์สิทธิ์

-วันล่าสัตว์จบลงแล้ว-

เจียงหยวนได้หันไปมองร่างทั้งเจ็ดอีกครั้ง ก่อนจะกางมือออก แล้วห่อหุ้มร่างทั้งเจ็ดเอาไว้ด้วยไอพลังสีแดงฉาน

-ลุกไหม้-

ไอพลังสีแดงฉานได้เปลี่ยนเป็นเพลิงที่ร้อนแรงจนน่าหวาดหวั่น

ด้วยการเปลวเพลิงที่เกิดจากพลังภายในนี้ร้อนแรงกว่าเปลวเพลิงทั่วไป เพียงแค่ไม่กี่ช่วงลมหายใจ ร่างโชกเลือดทั้งหลายก็เหลือเพียงเถ้าธุลี